Η ΖΩΗ ΣΤΟΝ ΕΝΔΙΑΜΕΣΟΝ ΧΩΡΟΝ
Περιγράφοντες την ζωήν στον Ενδιάμεσον χώρον πρέπει να έχωμες πάντοτε υπόψιν μας ότι ομιλούμε διά το συνήθως συμβαίνειν, καθώς έχομε και εδώ παραλλαγές που εκτείνονται επί μιάς κωδωνοσχήμου καμπύλης, όπως στο σχήμα μας και όπως συμβαίνει εις άπαντα τα φυσικά φαινόμενα!
Στόν Ενδιάμεσον χώρον διακρίνομε δύο καταστάσεις του Αιθερίου σώματος του ανθρώπου [Προς καλυτέραν κατανόησιν ιδέ το κείμενο
ΤΟ ΑΙΘΕΡΙΟΝ ΣΩΜΑ: https://drive.google.com/…/0B8V_fhA6elUKXzllcUVDU2tJN…/view…]:
την πρώτην, όταν διατηρείται εισέτι ο Α' Αιθερικός χιτών και την δευτέραν, όταν έχει αποπέσει. Ο Α' Αιθερικός χιτών αποπίπτει καθιστάμενος αιθερικόν πτώμα που ονομάζεται κέλυφος (shell) ή στοιχειώδες (elementary) λόγω ασιτίας, καθώς ο συνήθης άνθρωπος δεν έχει αναπτύξει το "τροφικόν όργανον" του Αιθερίου σώματος.
Διακρίνομε επίσης τρείς περιόδους παραμονής του ανθρώπου στον Ενδιάμεσον χώρον:
1) Πρώτη περίοδος: Το Τεσσαρακονταήμερον. Πρόκειται διά τις πρώτες 40 ημέρες όπου ακόμη διαθέτει τον Α΄Αιθερικόν χιτώνα και ευρίσκεται συνήθως όλο αυτό το διάστημα εδώ, στο πρώτον Αιθερικόν αυτού τού τόπου που ζούμε, οπότε είναι στο σπίτι του, στο νεκροταφείον κι οπουδήποτε αλλού επιθυμεί και αντιλαμβάνεται τα πάντα γύρω του έχων «την μίαν και μόνην διεισδυτικήν αίσθησιν» ως λέγεται, τουτέστιν τα Η/Μ κύματα προσπίπτουν στο Η/Μ πλέγμα του Αιθερικού. Το μνημόσυνον των 40 ημερών είναι καθαρώς ελληνικόν, παραδοσιακόν, και έχει δι' εμάς νόημα διότι είναι ο τελευταίος αποχαιρετισμός του τεθνεώτος όσον εκείνος είναι ακόμη "ενσώματος" και με διαυγή συνείδησιν· φυσικά διά τον χριστιανισμόν ουδέν νόημα έχει!
----
2) Δευτέρα περίοδος: ο καθαυτό Ενδιάμεσος χώρος. Πρόκειται διά την περίοδον όπου έχει το μεγαλύτερον ενδιαφέρον.
Ο άνθρωπος κατόπιν διαβαίνων μίαν πύλην (ούτως το αντιλαμβάνεται και το περιγράφει: πύλη, γέφυρα, σήραγξ, αλλαγή στο τοπίον κλπ) εισέρχεται στον καθαυτό Ενδιάμεσον χώρον. Εκεί διακρίνομε αρκετούς τύπους διαβιώσεως αναλόγως της πνευματικής και ηθικής καταστάσεως του ανθρώπου. Ας μην λησμονούμε ότι ο Ενδιάμεσος χώρος είναι ο χώρος της συζητήσεως με τους πνευματικούς οδηγούς, της αμοιβής και του σωφρονισμού, ενώ αντιθέτως η εδώ ζωή είναι ο χώρος της μαθητείας, κάθε άλλη αντίληψις είναι πεπλανημένη και κακοήθης! Οπότε διαφέρει η διαβίωσις των πέντε ειδών από ηθικής επόψεως ανθρώπων κατά Πλάτωνα.
α) Οι Μέσως βεβιωκότες. Αυτοί που έζησαν έναν βίον ανάλογον με τον μέσον όρον της εποχής των. Αυτοί αποτελούν την πλειονότητα του πληθυσμού των ανθρώπων, με τις συνήθεις καλοσύνες και κακίες του, τις ανάλογες με τα ήθη της εποχής. Αυτοί δεν υφίστανται ούτε νουθεσίας, ούτε σωφρονισμούς. Ζουν σε έναν χώρον που περιγράφουν ως ευχάριστον αλλά χωρίς χαρακτηριστικά γκρίζο θαμπό τοπίο, οπότε τον αναφέρομε ως «ευχάριστο γκρίζο». Εδώ οφείλομε να σημειώσωμε μίαν αρκετά συχνήν παραλλαγήν: Οι καλοί κ'αγαθοί άνθρωποι, ανεξαρτήτως των θρησκευτικών πιστεύω τους, αμοίβονται με τό να μην ζουν στον γκρίζο αλλά μεταβαίνουν και ζουν στους λειμώνες της Περσεφόνης που είναι όπως και η Κλασσική περιγραφή τους! Διά τους εκτός του Ελληνικού Πολιτισμού Ευρωπαίους υπάρχει ανάλογος τόπος που περιγράφεται ως «εξοχή Αγγλικού τύπου». Οι τόποι αυτοί είναι "αιθερικά νησιά" που εδημιουργήθησαν με την σκέψιν των Θεών διά το καλώς έχειν του Ανθρώπου!
β) Οι Ιασίμως ημαρτικότες. Αποτελούν μίαν μικράν σχετικώς αλλ' αξιόλογον ομάδα! Αυτοί είναι που υφίστανται τους σωφρονισμούς διά τους οποίους διαβάζομε στον Φαίδωνα του Πλάτωνος. Σωφρονισμούς αναλόγως της αντιλήψεώς των και έχοντες ως σκοπόν να αντιληφθούν τα σφάλματά τους και να αλλάξουν νοοτροπίαν. Είναι οι εγκληματικές φυσιογνωμίες του Λομπρόζο, οι προκαλούντες και επιχαίροντες επί τω κακώ, τα αντικοινωνικά στοιχεία, οι δόλιοι και ζηλόφθονοι· είναι οι απατεώνες, οι μαστρωποί, οι δολοφόνοι και οι ληστές του υποκόσμου· είναι οι φαύλοι δημόσιοι άνδρες που εξήρθρωσαν το πολίτευμα με την εξαγοράν της ψήφου των πολιτών, με την πελατειακήν σχέσιν, με το ρουσφέτι, και έθιξαν το κοινόν αίσθημα και εξεμαύλισαν τον πληθυσμόν δίδοντες το παράδειγμα της διαφθοράς· είναι η Ιντελλιγκέντσια η διδάσκουσα ψυχοφθόρες και διαλυτικές των κοινωνιών ιδεολογίες, ως ο Αθεϊσμός, η Νεωτερικότητα, ο Πολιτιστικός Μαρξισμός· είναι οι Εχθροί της Πατρίδος και ένοχοι εσχάτης προδοσίας, άτομα και πολιτικά κόμματα, που επιδιώκουν την εδαφικήν ή οικονομικήν απομείωσίν της ή την ηθικήν καταρράκωσίν της!
γ) Οι Οσίως βεβιωκότες. Είναι αυτοί που ευρίσκονται στα τελευταία στάδια της πνευματικής εξελίξεως. Αυτοί δεν έχουν ανάγκην από τον "ευχάριστον ύπνον" αλλ' αντιθέτως διάγουν με πνευματικές συζητήσεις και διδασκαλίες! Συζητούν με τους πνευματικούς οδηγούς ρυθμίζοντες τας λεπτομερείας των νέων ενσαρκώσεών των. Σημειωτέον ότι αυτή είναι η μόνη περίπτωσις όπου ο άνθρωπος ρυθμίζει την νέαν ενσάρκωσίν του και αυτό συμβαίνει διότι έχουν αφ' ενός ολίγα σχετικώς να αποπληρώσουν και αφ' ετέρου να παράγουν χρήσιμον κοινωνικόν έργον ώστε να προαγάγουν συνάμα την εξέλιξίν των, οπότε καλόν είναι να γεννηθούν στον κατάλληλον τόπον σε μίαν εποχήν που θα δώση τας αρμόζουσας ευκαιρίας! Ο τόπος που ζουν οι Οσίως βεβιωκότες είναι επίσης "αιθερικά νησιά" που καλούνται από τους Κλασσικούς «νήσοι των Μακάρων». Μία αξιομνημόνευτος παραλλαγή είναι το «Ηλύσιον». Πρόκειται δι' ένα "αιθερικόν νησί" όπου πηγαίνουν όσοι δεν είχον ικανήν φιλοσοφικήν προπαιδείαν, όμως επρώτευσαν λόγω των εξεχόντων πολεμικών κυρίων κατορθωμάτων τους (κατά το ηρακλείτιον : «μόροι γὰρ μέζονες μέζονας μοίρας λαγχάνουσι» = οι πιο μεγάλοι θάνατοι έχουν την πιο μεγάλη μοίρα) οπότε δεν θα ήτο σωστόν να ζήσουν βίους κοινών θνητών στην γην. Εκεί θα τελειοποιηθούν και θα έλθουν στην γην γιά έναν μόνον βίον οπότε θα γίνη η Αθανατοποίησις. Σημειώσατε ότι η Αθανατοποίησις είναι δυνατόν να γίνη μόνον ενσωμάτως, στο «σπήλαιον της ύλης» (διό οι θεοί ως ο Ερμής, ο Ζεύς κλπ γεννώνται στο σπήλαιον) και με δυνάμεις που διατίθενται από το σώμα. Εις τον Όμηρον ο Πρωτεύς προλέγει στον Μενέλαον ότι αυτή θα είναι η μοίρα του: «ἐς Ἠλύσιον πεδίον καὶ πείρατα γαίης ἀθάνατοι πέμψουσιν»*. Το Ηλύσιον είναι ακριβώς οι λεγόμενοι στην Ανατολήν "Βουδδικοί Παράδεισοι", ο γνωστότερος των οποίων είναι ο «Δυτικός Παράδεισος του Βούδδα Αμιτάγιους» και περιγράφεται καλώς στις τέσσερεις Σούτρες που αναφέρονται στον εν λόγω Βούδδαν.
δ) Οι φιλοσοφίᾳ ικανώς καθηράμενοι. Είναι αυτοί που ήδη κατα τον βίον τους αθανατοποιήθησαν και κατόπιν έζησαν χωρίς να έχουν πλέον ουσιαστικώς ανάγκην διά την διατροφήν του Αιθερίου σώματος το χονδροειδές σώμα. Είναι αυτοί που στην Ανατολήν ονομάζονται «Ζώντες Βούδδες». Αυτοί δεν παραμένουν στον Ενδιάμεσον χώρον αλλά μεταβαίνουν αυτομάτως στον Β΄Αιθερικόν χώρον τών Θεών.
ε) Οι Ανιάτως έχοντες. Είναι αυτοί που έχουν αποκοπεί από τον "ρυθμόν τού Κόσμου" και δεν υπάρχει πλέον ελπίς επιτυχούς σωφρονισμού τους. Αυτών πάραυτα καταστρέφεται το Ψυχικόν Άτομον, οπότε τελειώνει εκεί η σειρά των βίων τους! Ως λέγει ο Πλούταρχος, τελευτούν καθώς «η Εριννύς τούς ρίπτει στο άρρητον και αόρατον»**! Ας εννοήσωμε ως «Άρρητον» μίαν μηχανήν που καταστρέφει το Ψυχικόν Άτομον! Τίνι τρόπω δυνάμεθα να φαντασθούμε τους Ανιάτως έχοντας; Αυτοί είναι οι ψυχές που ηκολούθησαν την οδόν της Κακίας! Συνήθως πρόκειται διά στυγερούς εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου αλλά και κοινούς ανθρώπους όπου η ψυχή των έχει γεμίσει και κυριαρχείται από το Κακόν. Επίσης εδώ συναντούμε τους πολιτικούς και ηγεμόνες, οι οποίοι όντες "ψυχροί και αδιάφοροι χαρακτήρες" κατά την ψυχιατρικήν κατάταξιν, σαδιστές και τύραννοι, κατέστρεψαν ολόκληρα έθνη και Πολιτισμούς, εμφανιζόμενοι άλλοτε καταφανώς αιμοσταγείς και άλλοτε ως προβατόσχημοι λύκοι. Συνακολούθως ευρίσκομε τα μέλη της Ιντελλιγκέντσιας που προεκάλεσαν συνειδητώς μεγίστην ηθικήν βλάβην στην κοινωνίαν ως οι θεωρητικοί θεμελιωταί του Πολιτιστικού Μαρξισμού και της γενικωτέρας ιδεολογίας του Μεταπολεμικού κόσμου! Ας προσέξωμε το εξής ενδιαφέρον: Δεν είναι "ημαρτηκότες" οι κοινοί Δεσποτάδες του Χριστιανισμού, οι βουτηγμένοι, ως ελέχθη «μέσα σε κάθε είδους διαφθορά, ηθική ή περιουσιακή»! Αντιθέτως, κατέστησαν "Ανιάτως έχοντες" οι πραγματικοί και ενσυνείδητοι Χριστιανοί θεολόγοι που αντελήφθησαν καλώς και εξέθεσαν ορθώς τα αντιφυσικά δόγματα του Χριστιανισμού γενόμενοι "Εχθροί του ρυθμού τού κόσμου", ως ο Μέγας Αθανάσιος, ο Γρηγόριος Νύσσης και οι γνωστοί μας Τρείς Ιεράρχες!
----
3) Τρίτη περίοδος: Ο ευχάριστος ύπνος. Ο συνήθης άνθρωπος έχει υποπλαστικά τους υπολοίπους, πλην του Α΄, Αιθερίους χιτώνας, εν αντιθέσει προς όσους είναι έτοιμοι προς Αθανατοποίησιν, καθώς αυτοί έχουν τακτοποιήσει πλήρη Β΄Αιθέριον χιτώνα (έχει πραγματοποιηθή η "ωρίμανσις της σταφυλής" κατά την Μυστηριακήν γλώσσαν), οπότε όταν αθανατοποιηθούν θα ζήσουν στον Β΄Αιθερικόν χώρον. Επομένως ο συνήθης άνθρωπος μετά την απόπτωσιν του Α΄Αιθερικού, δεν δύναται πλέον να διατηρήσει αισθήσεις και επαφήν με το περιβάλλον, οπότε περιπίπτει εις έναν ευχάριστον πάντοτε ύπνον ώστε η ψυχή να αναπαυθή και να αντιμετωπήση με ηρεμίαν την νέαν μετεμψύχωσίν της καθώς ο άνθρωπος θα ξυπνήση έχων επ' ολίγον αισθήσεις στην νέαν οικίαν του, την οποίαν πρέπει να ευλογήση καθώς και τους γονείς του, ενώ κατόπιν εισερχόμενος εις την κοιλίαν της μητρός του (στο ζυγωτόν κύτταρον) χάνει και πάλιν τις αισθήσεις του! Ο ύπνος αυτός έχει ονομασθή επιτυχώς υπό του Allan Kardec, «sommeil réparateur», επανορθωτικός ύπνος!
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
* Οδύσσεια 4.556:
… τὸν δ' ἴδον ἐν νήσῳ θαλερὸν κατὰ δάκρυ χέοντα,
νύμφης ἐν μεγάροισι Καλυψοῦς, ἥ μιν ἀνάγκῃ
ἴσχει• ὁ δ' οὐ δύναται ἣν πατρίδα γαῖαν ἱκέσθαι•
οὐ γάρ οἱ πάρα νῆες ἐπήρετμοι καὶ ἑταῖροι,
οἵ κέν μιν πέμποιεν ἐπ' εὐρέα νῶτα θαλάσσης.
σοὶ δ' οὐ θέσφατόν ἐστι, διοτρεφὲς ὦ Μενέλαε,
Ἄργει ἐν ἱπποβότῳ θανέειν καὶ πότμον ἐπισπεῖν,
ἀλλά σ' ἐς Ἠλύσιον πεδίον καὶ πείρατα γαίης
ἀθάνατοι πέμψουσιν, ὅθι ξανθὸς Ῥαδάμανθυς, -
τῇ περ ῥηΐστη βιοτὴ πέλει ἀνθρώποισιν•
οὐ νιφετός, οὔτ' ἂρ χειμὼν πολὺς οὔτε ποτ' ὄμβρος,
ἀλλ' αἰεὶ ζεφύροιο λιγὺ πνείοντος ἀήτας
Ὠκεανὸς ἀνίησιν ἀναψύχειν ἀνθρώπους, -
** Πλουτάρχου : Περί των υπό του θείου βραδέως τιμωρουμένων : [222] Ἔλεγεν οὖν ἕκαστα φράζων ὁ τοῦ Θεσπεσίου συγγενὴς (οὐδὲν γὰρ οὕτω κωλύει τὰς ψυχὰς ὀνόματι τῶν ἀνθρώπων προσαγορεύειν), ὡς Ἀδράστεια μέν, Ἀνάγκης καὶ Διὸς θυγάτηρ, ἐπὶ πᾶσι τιμωρὸς ἀνωτάτω τέτακται τοῖς ἀδικήμασι. Καὶ τῶν πονηρῶν οὔτε μέγας οὕτως οὐδεὶς οὔτε μικρὸς γέγονεν ὥστ´ ἢ λαθὼν διαφυγεῖν ἢ βιασάμενος. Ἄλλῃ δ´ ἄλλη τιμωρία τριῶν οὐσῶν φύλακι καὶ χειρουργῷ προσήκει· τοὺς μὲν γὰρ εὐθὺς ἐν σώμασι καὶ διὰ σωμάτων κολαζομένους μεταχειρίζεται Ποινὴ ταχεῖα, πράῳ τινὶ τρόπῳ καὶ παραλείποντι πολλὰ τῶν καθαρμοῦ δεομένων· ὧν δὲ μεῖζόν ἐστιν ἔργον ἡ περὶ τὴν κακίαν ἰατρεία, τούτους Δίκῃ μετὰ τὴν τελευτὴν ὁ δαίμων παραδίδωσι· τοὺς δὲ πάμπαν ἀνιάτους ἀπωσαμένης τῆς Δίκης ἡ τρίτη καὶ ἀγριωτάτη τῶν Ἀδραστείας ὑπουργῶν Ἐρινύς, μεταθέουσα πλανωμένους καὶ περιφεύγοντας ἄλλον ἄλλως οἰκτρῶς δὲ καὶ χαλεπῶς ἅπαντας ἠφάνισε καὶ κατέδυσεν εἰς τὸ ἄρρητον καὶ ἀόρατον.
