Λίγοι είναι οι άνθρωποι που αισθάνονται να αφεθούν, αισθάνονται να εκτεθούν, αισθάνονται να ζήσουν με καθαρά, αγνά συναισθήματα. Γιατί το μόνο που βλέπεις παντού, είναι ανθρώπους που κρατούν ταμπέλες για άλλους ανθρώπους, για να τους ξεχωρίζουν και να τους βάζουν σε κουτάκια, το ένα πλάι στο άλλο, κι αυτό προκαλεί φόβο. Μου θυμίζουν αυτοί οι άνθρωποι, άτομο ψυχικά άρρωστο, που ζει σε έναν ιδεοψυχαναγκασμό και τον ηρεμεί η αδιάκοπη κατηγοριοποίηση!
Άραγε κάπου εκεί στην παράνοιά του, κάπου εκεί στα κουτάκια του, βάζει σε μια θεσούλα κι εκείνον ή εκείνος είναι ο μόνος κατάλληλος να κρίνει και να τοποθετεί ταμπέλες στους άλλους ανθρώπους; Άνθρωποι έτσι, άνθρωποι αλλιώς, άνθρωποι με χίλιους δυο χαρακτηρισμούς. Τους πιάσαμε κι εμείς με τα μολύβια στα χέρια και τους στήσαμε στον τοίχο, τους αποκωδικοποιήσαμε ξανά και ξανά! Όλοι στην πυρά, εμείς στην απέξω να τους βλέπουμε να καίγονται από το δικό μας κάρβουνο…
Όταν κάποιον τον γεμίζεις χαρακτηρισμούς και δεν σταματάς να τον χτυπάς, του αφαιρείς την ελευθερία του, τον χώρο του να πειραματιστεί, του στερείς να πετάξει, γιατί του ξεριζώνεις λίγο λίγο τα φτερά του. Του θυμίζεις συνέχεια τα λάθη του και δεν του αναγνωρίζεις κανένα σωστό! Γιατί τόση λύσσα, τόση μανία με τα αρνητικά των ανθρώπων, λες και δεν έχουν κανένα θετικό;
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ομορφιά από το να έχεις αγαπήσει, αγγίξει, πονέσει, ζήσει χωρίς να μισήσεις ποτέ! Ζωή, χωρίς κακία. Ουτοπία; Τι λες; Αν μπορείς να φθονείς, να κριτικάρεις με τόση ευκολία, τι σε εμποδίζει να αγαπάς και να προβάλεις τα θετικά ενός ατόμου με εξίσου τόση ευκολία; Καληνύχτα πες, ακόμη κι αν έχει πανσέληνο. Για κάποιους είναι μόνο για λυκάνθρωπους, βαμπίρ και αίμα μα, για κάποιους άλλους, είναι η αφορμή για να κουρνιάσεις ακόμη πιο βαθιά σε μια ζέστη αγαπημένη αγκαλιά με τα λάθη της μα και με τα σωστά της…
Αγαπήστε και σταματήστε να βλέπετε παντού ανθρώπους με ταμπέλες! Θα ξεκουράσει, θα γαληνέψει την καρδιά και την ψυχή σας, άλλωστε γι’ αυτό δεν πολεμάμε όλοι;
