Είμαι ερωτευμένος και αγαπώ
Ίσως η προσδοκία της στιγμιαίας ευτυχίας που συνήθως αποδίδουμε στη σχέση του ζευγαριού, αυτή η επιθυμία για αγαλλίαση, να οφείλεται στην απατηλή ένταση της στιγμής κατά την οποία ερωτευόμαστε.
Πράγματι, την πρώτη στιγμή η συνάντηση είναι παθιασμένη, ενθουσιώδης, ασυγκράτητη, παράλογη. Τα συναισθήματα εισβάλλουν, μας κυριεύουν, και για ένα χρονικό διάστημα σχεδόν δεν μπορούμε να σκεφτούμε τίποτ’ άλλο από το πρόσωπο με το οποίο είμαστε ερωτευμένοι και τη χαρά μας γι’ αυτό που μας συμβαίνει.
Ο έρωτας μας συνδέει με τη χαρά που αισθανόμαστε γνωρίζοντας την ύπαρξη του άλλου. Μας φέρνει σε επαφή με τη σπάνια αίσθηση της πληρότητας.
Αυτή η κατάσταση δεν κρατάει για πολύ, αλλά μένει εγγεγραμμένη σαν ανάμνηση που συγκροτεί τη σχέση και που μπορεί να αναβιώσει περιστασιακά.
Αφού περάσουν μερικοί μήνες, εισβάλλει η πραγματικότητα και όλα τελειώνουν, ή αρχίζει η κατασκευή ενός κοινού δρόμου και για τους δύο.
Όταν κάποιος ερωτεύεται, στην πραγματικότητα δεν βλέπει τον άλλον στο σύνολό του. Αντίθετα, ο άλλος λειτουργεί σαν μια οθόνη όπου ο ερωτευμένος προβάλλει τις εξιδανικευμένες πλευρές του.
Τα συναισθήματα, αντίθετα από τα πάθη, διαρκούν περισσότερο και είναι συνδεδεμένα με την αντίληψη της εξωτερικής πραγματικότητας. Η αγάπη αρχίζει να χτίζεται μόλις μπορέσω να δω αυτόν που έχω μπροστά μου- μόλις ανακαλύψω τον άλλον. Τότε είναι που η αγάπη αντικαθιστά τον έρωτα.
Μόλις περάσει αυτή η πρώτη στιγμή, αρχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια οι χειρότερες πλευρές μου, που επίσης προβάλλω στον άλλον. Το να αγαπήσω κάποιον είναι μια πρόκληση για να ξεφορτωθώ εκείνες τις προβολές, για να έρθω σε πραγματική επαφή μαζί του. Αυτή η διαδικασία δεν είναι εύκολη, αλλά είναι από τα ωραιότερα πράγματα που συμβαίνουν, ή που βοηθάμε να συμβούν.
Μιλάμε για την αγάπη με την έννοια του «ενδιαφέροντος για το καλό του άλλου.» Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Για την αγάπη, σαν ευφορία που κυριεύει σώμα και ψυχή και ενισχύεται — εφόσον μπορώ να χωρίς να θέλω να τον αλλάζω.
Περισσότερη σημασία από το χαρακτήρα και τον τρόπο ζωής του άλλου, έχει το πόσο καλά αισθάνομαι δίπλα του και η δική του ευτυχία δίπλα μου. Η χαρά που προσφέρει να είμαι με κάποιον που φροντίζει να είμαι καλά, που αντιλαμβάνεται τι χρειάζομαι και χαίρεται να μου το δίνει, αυτό κάνει η αγάπη.
Μια σχέση είναι κάτι παραπάνω από μια απόφαση. Είναι κάτι που συμβαίνει όταν νιώθουμε ενωμένοι με τον άλλον μ’ έναν διαφορετικό τρόπο. Θα μπορούσα να πω πως, εξαιτίας της ευχαρίστησης που μας δίνει η συνύπαρξη, αποφασίζουμε να μοιραστούμε μεγάλο μέρος της ζωής μας και ανακαλύπτουμε τη χαρά του να είμαστε μαζί. Αν και είναι απαραίτητο να ξέρουμε πως το να βρούμε σύντροφο για το δρόμο δεν αρκεί: χρειάζεται, επίσης, να είναι ικανός να μας τροφοδοτήσει. Να αποτελεί, μάλιστα, αποτελεσματική βοήθεια για την προσωπική μας ανάπτυξη.
Ο έρωτας χτίζεται ανάμεσα σε δύο, πάνω στη βάση μιας χημείας που μας κάνει να αισθανόμαστε διαφορετικά, ίσως εξαιτίας της μαγικής αίσθησης ότι είμαστε απολύτως αποδεκτοί από κάποιον.
Είμαι ερωτευμένος και αγαπώ.
Πόσο δύσκολο είναι να μιλήσει κανείς γι’ αυτό.
O Welwood λέει πως η πραγματική αγάπη υπάρχει όταν αγαπάμε γι’ αυτό που ξέρουμε πως ο άλλος μπορεί να φτάσει να γίνει- όχι μόνο γι’ αυτό που είναι. Νομίζω πως ο έρωτας και η αγάπη είναι καταστάσεις που εναλλάσσονται σε μια σχέση. Στην αρχή, κατά γενικό κανόνα, υπάρχει μια περίοδος πάθους που μπερδεύεται πολύ με αυτό που εγώ φαντάζομαι και προβάλλω σε αυτόν τον άνθρωπο. Τότε, τοποθετώ τον ιδανικό για μένα άντρα ή γυναίκα στον άνθρωπο που έχω απέναντί μου.
Ο έρωτας είναι μια σχέση με τον ίδιο μου τον εαυτό, ακόμα κι αν διαλέγω κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο για να προβάλλω αυτό που νιώθω. Και τότε θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε: γιατί διαλέγω αυτόν τον άνθρωπο; Τι συμβαίνει όταν, μετά από ένα χρονικό διάστημα, ο άλλος αρχίσει να δείχνει πώς είναι πραγματικά και αυτό δεν συμπίπτει με το ιδανικό μου;
Τότε αρχίζουν οι συγκρούσεις. Αυτός δεν είναι όπως εγώ είχα πιστέψει. Το δίλημμα που τίθεται εδώ είναι αν θα μπορέσω να αγαπήσω αυτόν που βλέπω ή θα μείνω προσκολλημένος στο ιδανικό μου πρότυπο.
Η αγάπη μπορεί να αρχίσει με την επίλυση αυτού του διλήμματος, όταν τον βλέπω και συνειδητοποιώ πως τον αγαπώ όπως ακριβώς είναι. Μάλιστα, μπορώ να φτάσω να αγαπώ ως και χαρακτηριστικά του που δεν μ’ αρέσουν, γιατί είναι δικά του και τον αποδέχομαι όπως είναι.
Νομίζω πως οι σχέσεις περνούν από στιγμές έρωτα, στιγμές αγάπης, στιγμές μίσους… Στην πραγματικότητα, αγάπη και μίσος βρίσκονται πολύ κοντά. Ποτέ δεν μισούμε κάποιον τόσο, όσο αυτόν που αγαπάμε. Όπως μου είπε ο γιος μου τις προάλλες κατά τη διάρκεια μιας κρίσης οργής. “Σε μισαγαπώ” (είχε θελήσει να πει “σε μισώ”, αλλά του ξέφυγε η αγάπη).
Είναι υγιές να αποδεχτούμε πως έτσι έχουν τα πράγματα. Ταξιδεύουμε στη σχέση, η οποία στην πραγματικότητα αντέχει, αν δείχνουμε ποιοι είμαστε, αν έχουμε συνείδηση του τι μας συμβαίνει, αν δεν το αρνούμαστε ή κάνουμε σαν να μην τρέχει τίποτα.
Η λύση είναι πάντα η ίδια: συνείδηση, αυτοσυγκέντρωση. Mόνο αν έχω επαφή με τον εαυτό μου μπορώ να χειριστώ δύσκολες καταστάσεις.
Πολύς κόσμος ζει χωρίς πραγματική επαφή με τον εαυτό του, γεμάτος μόνο με αυτά που σκέφτεται και χωρίς να έχει ιδέα για το τι πραγματικά αισθάνεται. Με αυτόν tov τρόπο, είναι πολύ δύσκολο να αφεθείς στον έρωτα. Για να αγαπάς, είναι απολύτως απαραίτητο να τολμάς να κοιτάς προς τα μέσα.
Έτσι, χωρίς να είναι απαραίτητη η σύγκρουση, μπορώ να κοιτάζω μέσα μου,να διατηρώ επαφή και να είμαι ο εαυτός μου.
Αν δεν δείξω τον πραγματικό μου εαυτό, κανείς δεν μπορεί να με αγαπήσει.
Εν πάση περιπτώσει, θα αγαπήσουν τη μεταμφίεσή μου κι αυτό δε μου χρησιμεύει σε τίποτα.
Διάβασα ένα βιβλίο του Μαουρίσιο Αμπάντι που μιλάει για τον έρωτα και παραθέτω τρία ενδιαφέροντα αποσπάσματα.
Ο έρωτας είναι μια σχέση στην οποία το άλλο πρόσωπο, αντί να αναγνωρίζεται ως ένα πραγματικά διαφορετικό πρόσωπο, γίνεται μάλλον αντιληπτό και ερμηνεύεται σαν να ήταν το είδωλο του εαυτού μου, εφοδιασμένο με χαρακτηριστικά που αντιστοιχούν στην εξιδανικευμένη εικόνα αυτού που θα ήθελα να είμαι. Στον έρωτα ισχύει το: εγώ αγαπώ τον εαυτό μου καθώς βλέπω την αντανάκλασή του σ’ εσένα.
Έρωτας είναι να σου λέω ότι μου αρέσεις επειδή κρατάς με χάρη τον καθρέφτη στον οποίο παρατηρώ τον εαυτό μου ώστε να συνειδητοποιήσω την αγάπη μου για μένα.
Αλλά, καθώς ο χρόνος τρέχει και η σχέση περνά από διάφορες αντιξοότητες, συμβαίνει ο υποτιθέμενος καθρέφτης να παύει να είναι καθρέφτης και να προτιμά να ξαναβρεί τη δική του ταυτότητα. Στην αρχή, ήταν τέτοια η επιθυμία του να νιώθει αγαπητός και αρεστός, που σχεδόν δεν τον ενοχλούσε να τον περνάνε για άλλον, μια και περί αυτού πρόκειται. Έχουμε τέτοια ανάγκη για αγάπη, που για ένα χρονικό διάστημα την απολαμβάνουμε ακόμα κι αν είναι απάτη.
Και είναι αλήθεια πως πρόκειται για απάτη, όπως λέει ο Αμπάντι, γιατί, στην πραγματικότητα, αυτό το ερωτικό πάθος δεν είναι για σένα, αλλά γι’ αυτά που προβάλλει ο άλλος πάνω σου.
Ίσως θα έπρεπε να απορρίψεις τις κολακείες του γράμματος, όπου ο άλλος σου εξομολογείται τον άνευ όρων και τυφλό έρωτά του, και να μάθεις να διαβάζεις στο φάκελο το όνομα του παραλήπτη που δεν είναι το δικό σου. Αλλά ποιος θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο;
Όπως και να χει, ό,τι και να κάνουμε, σε μερικές στιγμές ή μερικές εβδομάδες (από πέντε λεπτά μέχρι τρεις μήνες, όπως λες κι εσύ) ο άλλος θα μας δείξει την πραγματικότητά του που δεν θα μπορεί να κρυφτεί, και θ’ αρχίσει να βλέπει και τον δικό μου αληθινό εαυτό, που δεν θα μπορώ να κρύψω άλλο, όσο κι αν με κολακεύει ο έρωτάς του κι όσο όμορφο κι αν είναι να αισθάνομαι ερωτευμένος.
Είναι σαν να ξυπνάς από ένα όνειρο. Σιγά σιγά θα εμφανιστεί ένα πρόσωπο εκπληκτικά διαφορετικό από εκείνο το οποίο νομίζαμε πως είχαμε γνωρίσει. Είναι αστείο να ακούς αυτούς που εγκαταλείπουν το στάδιο του πάθους να πιστεύουν πως ο άλλος άλλαξε, πως δεν είναι πια ο ίδιος, ενώ στην πραγματικότητα έχουν αλλάξει μόνο τα μάτια τους που τον κοιτάζουν.
Ανακαλύπτει κανείς τις διαφορές, κι αυτές είναι που οδηγούν στη σύγκρουση.
Όταν εκείνος σου έμοιαζε τόσο, ήταν πολύ δύσκολο να καβγαδίσεις, αλλά ήταν εξίσου περίπλοκο να αναγνωρίσεις την αληθινή του ύπαρξη.
Μόνο έτσι μπορεί κανείς να νιώσει συντροφευμένος. Χρειάζεται να ψάξουμε τις διαφορές και να επιχειρήσουμε να ενωθούμε μέσα απ’ αυτές. Όχι όπως πριν, που μας ένωναν μόνο οι ομοιότητες.
Λατρεύω τη φράση εκείνη που μια φορά σε άκουσα να λες σ’ ένα ρεπορτάζ:
0 έρωτας δεν είναι ένα συναίσθημα που μοιραζόμαστε, επειδή ακόμα δεν υπάρχει άλλο υποκείμενο για να το μοιραστούμε μαζί του.
Ο έρωτας είναι ένας αυθαίρετος και σχεδόν αναπόφευκτος παραλογισμός- μια εικόνα τρελής σύγχυσης σε μανιακή έξαρση.
Η αγάπη, αντιθέτως, είναι ένα προϊόν λογικής και κόπου. Διαρκεί περισσότερο και είναι λιγότερο ταραχώδης, αλλά χρειάζεται σκληρή δουλειά για να τη διατηρήσεις.
ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ
ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ opera
