Η προαίρεση είναι το κλειδί της Ελευθερίας!

Μεταφορά από τα Εβραϊκά : Bavel / Babel / Babal, = Σύγχυση,*

Ήταν δύο άνθρωποι οι οποίοι είχαν παντελή άγνοια Θεού. 

Κανένας από τους δύο δεν ήξερε τίποτα για τον Θεό, ούτε αν υπάρχει, ούτε πως θα μπορούσε να είναι. 

Λοιπόν μια μέρα που συζητούσανε λέει ο ένας: εγώ από σήμερα θα αρχίσω να ψάχνω για να αποδείξω ότι υπάρχει Θεός. 

Ο άλλος τον κοιτάει καλά καλά και σκέφτεται: καλά τώρα πως του ήρθε αυτή η τρελή ιδέα; Και λέει: εγώ θα αποδείξω ότι καλά είμαστε έτσι χωρίς Θεό και ότι δεν υπάρχει σε καμία περίπτωση.

Μετά από χρόνια ξαναβρίσκονται και πιάνουνε κουβέντα. 

Λέει ο πρώτος: ξέρεις κάτι φίλε; 

Βρήκα αποδείξεις α,β,γ,δ για τις οποίες Ναι υπάρχει τελικά Θεός… 

Τον κοιτάει και ο άλλος και του λέει: 

Μα ρε φίλε τι μου λες τώρα, αφού εγώ βρήκα αποδείξεις φ,χ,ψ,ω με τις οποίες αποδεικνύεται ότι ο Θεός είναι απλά ένας μύθος των ανθρώπων, επινόηση για να έχουνε κάπου να ακουμπάνε!

Τα βάζουνε κάτω και οι δύο σκεπτικοί, τα κουβεντιάζουνε και τελικά μέχρι να πεθάνουνε μείνανε ο καθένας στην πίστη του χωρίς ποτέ να συμφωνήσουνε.

Περίεργο πράγμα η ελευθερία τελικά! 

Δίκοπο μαχαίρι… 

Από τη μια όλοι την θέλουμε και την λαχταράμε και από την άλλη, όλοι θα θέλαμε ένα εγχειρίδιο χρήσης της. 

Το εγχειρίδιο χρήσης λοιπόν λέγεται έμφυτη συνείδηση και επειδή τα γράμματα του είναι πολύ ψιλά, για να διαβαστούνε με γυμνό μάτι, πρέπει να φορέσουμε τα γυαλιά που λέγονται «καλή προαίρεση». 

«Χοντρός» άνθρωπος που δεν βυθίζεται στον εσωτερικό του κόσμο, να ακούσει την συνείδηση, πως να πάρει είδηση;

Κάπως έτσι είναι και οι άνθρωποι σήμερα. 

Με τον όρο προαίρεση δεν εννοούμε τίποτα άλλο εκτός από την «ροπή της ψυχής» είτε προς το αγαθό και το καλό, είτε προς το κακό και πονηρό. 

Η προαίρεση του ανθρώπου διαμορφώνει και τις αντιλήψεις του καθένα μας, αλλά το βασικότερο απ’ όλα είναι ότι η προαίρεση ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ή όχι στον Θεό να επέμβει και να του δείξει την αλήθεια. 

Ας μην ψάχνουμε επιχειρηματολογία λοιπόν για να αποδείξουμε πόσο λάθος είναι ο Χριστιανισμός, γιατί στο τέλος θα το αποδείξουμε κατά τον ίδιο τρόπο στον εαυτό μας, όπως το απέδειξαν χιλιάδες άθεοι τόσα χρόνια. 

Έχουνε γραφτεί εκατοντάδες χιλιάδες βιβλία που «αποδεικνύουνε» πόσο πολύ δεν υπάρχει Θεός και Χριστός και άλλα τόσα βιβλία ότι υπάρχει και ότι έχει συγκεκριμένες αρετές με κυριότερη την αγάπη. 

Όλες οι αντιμαχόμενες δυνάμεις έχουνε επιχειρήματα. 

Τι νόημα βγαίνει; 

Μήπως τίποτα…

Ο καθένας παίρνει τον δρόμο του στο τέλος… 

Το θέμα είναι ότι την αλήθεια κανείς δεν μπορεί να την ανακαλύψει μόνος του, χωρίς την καθοδήγηση από τον Θεό. 

Μα πως είναι δυνατόν ένα απλό πλάσμα, δημιούργημα να είναι αυτεξούσο και να κατέχει την αλήθεια; 

Εκ φύσεως ‚ δεν γίνεται! 

Ο ανώτερος πάντα ξέρει περισσότερα από τον κατώτερο και σ’ όποιον θέλει τα δίνει. 

Σε ποιόν θέλει; 

Αυτό μπορούμε να το συμπεράνουμε από το γεγονός ότι το σύμπαν έχει γίνει με απόλυτη τάξη, αρμονία και απεριόριστη αγάπη. 

Άνθρωπος με αγάπη λοιπόν έχει έναν λόγο να πάρει την αλήθεια έτοιμη.

 Η αγάπη καλλιεργείται σιγά σιγά έχοντας καλή προαίρεση και χρησιμοποιώντας την ελευθερία μας σωστά. 

Όλοι βρώμικοι είμαστε και όλοι έχουμε κακία. 

Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. 

Κανείς δεν έχει τίποτα δικό του, παρά όλα τα παίρνει αυτός που έχει δεκτικότητα προς τον Χριστό. 

Θα μου πει κανείς ότι τα βλέπω μεροληπτικά και ότι θεωρώ δεδομένα ορισμένα πράγματα. 

Εντάξει το δέχομαι και το παραδέχομαι. 

Αλλά δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς όμως ότι όντως η προαίρεση διαμορφώνει και χαρακτήρες και ζωές και συνειδήσεις και ανθρώπους.

 Τα γράφω αυτά γιατί αντιλήφθηκα ότι πρέπει να δουλέψουμε σκληρά στο να κάνουμε τον λογισμό και την προαίρεση μας καλή και αγαθή. 

Θέλει πολύ αγώνα αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. 

Το αποτέλεσμα όμως μας αποζημιώνει. 

Άλλωστε ποιος στον κόσμο δεν αγαπάει έναν καλοκάγαθο άνθρωπο; 

Πόσο μάλλον καλούμαστε εμείς να αγαπήσουμε τον Θεό που είναι ο απόλυτα καλοκάγαθος.

*Τι ήταν ο «Πύργος της Βαβέλ»;
Μία βλασφημία ή μία αλληγορία;

Ο μύθος της Βαβέλ από τη Γένεση :
Μια φορά στη Βαβυλωνία, ήταν ένας πολύ σπουδαίος βασιλιάς, που ήθελε να κτίσει τον πιο μεγάλο Πύργο στον τότε κόσμο, τόσον ψηλό που να περνάει τα σύννεφα και να φτάνει δίπλα στον Θεό, άρα να γινόταν και αυτός ίσος μαζί του (Γένεση, 11) .
…Ο καλός Θεός αφού τον άφησε να σηκώσει το οικοδόμημά του αρκετά ψηλά , ανεβάζοντας και την ματαιοδοξία του στα ύψη, αποφάσισε να του δώσει ένα καλό μάθημα σ’ αυτόν και στον λαό της Βαβυλωνίας, και οι μυριάδες εργάτες του Βασιλιά που εργάζονταν για τον Πύργο μια μέρα, χάσανε το μυαλό και την λαλιά τους, ο καθένας έκανε ότι ήθελε, επικράτησε πλήρης σύγχυση και ο θεόρατος Πύργος εγκαταλείφθηκε και σιγά – σιγά κατέρρευσε….

via