Οι παράδεισοι των πειρατών
Ανάμεσα στα αρπακτικά και τα λαϊκά δημοκρατικά κράτη υπάρχει απόλυτη ασυμφωνία. Τα αφεντικά θέλουν να εγκαθιδρύσουν την τάξη της stateless global governance, της χωρίς κράτος πλανητικής κυβέρνησης, στην οποία οι κάποιοι απαραίτητοι κανόνες για την καλή λειτουργία του μονοπωλιακού χρηματιστηριακού καπιταλισμού (των επενδύσεων του, του εμπορίου, της προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας κτλ.) θα καθορίζονται από τον ΠΟΕ και ορισμένα άλλα γραφεία που εργάζονται για λογαριασμό τους.
Οι κύριες αξίες που εμπνέουν τις στρατηγικές της ιδιωτικοποίησης του κόσμου είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους, η συνεχής επέκταση των αγορών, η παγκοσμιοποίηση των χρηματιστηριακών κυκλωμάτων, η επιτάχυνση του ρυθμού συσσώρευσης και η κατά το δυνατόν παντελής κατάργηση κάθε αρχής, θεσμού ή οργάνωσης ικανής να επιβραδύνει την ελεύθερη κυκλοφορία του κεφαλαίου. Αντίθετα, θεμέλιο του δημοκρατικού και λαϊκού κράτους είναι η υπεράσπιση του κοινού καλού, η προώθηση του γενικού συμφέροντος, η προστασία του έθνους, η αλληλεγγύη και η εδαφική κυριαρχία.
‘Ετη φωτός λοιπόν χωρίζουν τις κοινωνικές αντιλήψεις των ολιγαρχών από εκείνες των δημοκρατών, ή γενικότερα, των οπαδών του πρωτείου του κρατικού μορφώματος. Και η σύγκρουση διεξάγεται σε έναν ευαίσθητο χώρο: τις κάθε είδους κρατήσεις-εισφορές και το φορολογικό σύστημα.
Για την πλειονότητα των πειρατών, είναι οντολογικά μισαλλόδοξο να πληρώνουν φόρους (όπως επίσης ασφαλιστικές εισφορές, δασμούς κτλ.) Εξομοιώνουν τον φόρο με δήμευση. Ο άρχοντας βλέπει τον εαυτό του ως τον μοναδικό κινητήρα της οικονομίας, και θεωρεί τους υπαλλήλους του κράτους άχρηστα πλάσματα, χαραμοφάηδες, μη παραγωγικούς, υπερόπτες και με μια λέξη: επιζήμιους.
Για το αρπακτικό, ο ελεγκτής της εφορίας είναι η ενσάρκωση του κακού. Να αναγκάζεται να αποδίδει ένα μέρος, βασικό, των κερδών του στην αναποτελεσματική και περιττή μηχανή του κράτους; Τρομακτικό! Με δυο λόγια, γι’ αυτόν ο φόρος είναι κλοπή.
Παντού στον Βορρά, αλλά και στον Νότο, στον αγώνα που διεξάγουν οι ολιγαρχίες κατά της δημόσιας εξουσίας η προτεραιότητα επικεντρώνεται στον φόρο. Μάχη δυστυχώς τις περισσότερες φορές νικηφόρα. Κυρίως στην Ευρώπη.
Τα ισχυρότερα αρπακτικά καταφεύγουν σε μια δραστική μέθοδο: εγκαθιστούν σε ένα φορολογικό παράδεισο μία ή περισσότερες εταιρίες holding και διοικούν από κει τις αυτοκρατορίες τους. Αποφεύγουν έτσι πλήρως κάθε μορφής φόρο ή δημόσιο έλεγχο των δραστηριοτήτων τους.
Αυτοί οι φορολογικοί παράδεισοι είναι γνωστοί: Νησιά της Καραϊβικής, Μπαχάμες, Βερμούδες, Παρθένοι Νήσοι, Κουρασάο, Αρούμπα, Τζέρσεϊ ή Γκέρνσεϊ.
Ας εξετάσουμε καλύτερα τη λειτουργία ενός φορολογικού παραδείσου: τις Μπαχάμες.
Η ιστορία τους άρχισε με μια απάτη και συνοδεύτηκε από μια σφαγή. Η Σάντα Μαρία, η Νίνια και η Πίντα, οι τρεις καραβέλες με τον Χριστόφορο Κολόμβο, αναχώρησαν στις 3 Αυγούστου 1492 από το μικρό λιμάνι του Πάλος της Νότιας Ισπανίας. Σκοπός της αποστολής: η ανεύρεση ενός δρόμου για την Ασία από τα δυτικά, οργώνοντας τις μέχρι τότε άγνωστες θάλασσες. Η βασίλισσα Ισαβέλα της Ισπανίας είχε υποσχεθεί 10.000 μαραβέδις σε όποιον θα ανακάλυπτε πρώτος τη νέα γη. Την αυγή της 12ης Οκτωβρίου, ο ναύτης Ροντρίγκο ντε Τριάνα βρισκόταν στο υψηλότερο σημείο του μεγαλύτερου καταρτιού της Σάντα Μαρία. Ξαφνικά ένα σμήνος πουλιών έκανε την εμφάνισή του και σε λίγο ο Τριάνα διέκρινε μια σκοτεινή λωρίδα στον ορίζοντα. «Tierra! Tierra!» κραύγασε ο Τριάνα, βέβαιος ότι θα έπαιρνε τα 10.000 μαραβέδις. Αλλά αυτά τα εισέπραξε ο Χριστόφορος Κολόμβος, χάρη σε μια πλαστή έκθεση.
Ο Τριάνα όμως είχε δει την ακτή της Γκουαναχάνι, ενός από τα 700 νησιά του αρχιπελάγους των Λουκαγιάν, δηλαδή τις σημερινές Μπαχάμες. Οι περίπου 50.000 φιλήσυχοι Ινδιάνοι Λουκαγιάν, ψαράδες, καλλιεργητές της μανιόκας και κατασκευαστές καλαθιών, υποδέχτηκαν τους Ισπανούς με τον πιο φιλικό τρόπο. Και όμως κατακρεουργήθηκαν από τους εισβολείς. Οι Ισπανοί έψαχναν χρυσό, και οι Λουκαγιάν δεν είχαν. Το αρχιπέλαγος (ακατοίκητο σχεδόν από τότε), νότια της Φλόριδας και ανατολικά της Κούβας, αποτέλεσε για περισσότερους από τρεις αιώνες άντρο πειρατών κάθε εθνικότητας, κυρίως Άγγλων, οι οποίοι επιτίθενταν στις φορτωμένες με χρυσάφι και ασήμι ισπανικές καραβέλες που συναντούσαν στην Καραϊβική. Μόνο προς τα τέλη του 18ου αιώνα, αναπτύχθηκε η οικονομία των φυτειών, δηλαδή δεκαετίες μετά την Τζαμάικα, την Κούβα, τον Άγιο Δομήνικο και τα άλλα νησιά που είχαν ήδη πλουτίσει από την παραγωγή ζάχαρης. Τότε το αρχιπέλαγος Νασάου προσαρτήστηκε στο βρετανικό στέμμα. Κατά χιλιάδες μεταφέρθηκαν σ’ αυτό σκλάβοι από τον κόλπο της Γουινέας.
Στις 10 Ιουλίου 1973, αυτή η βρετανική αποικία έγινε ανεξάρτητη δημοκρατία. Χάρη στη γενίκευση του δικαιώματος ψήφου, τα παιδιά και τα κορίτσια των μαύρων σκλάβων κατέκτησαν την απόλυτη πλειοψηφία. Έτσι, αυτό το αρχιπέλαγος των 275.000 κατοίκων (80% των κατοίκων Μαύροι) έγινε, με τη χάρη της Νιου Πρόβιντανς (Νέας Πρόνοιας), του κυριότερου νησιού του, πρωτεύουσα του οποίου είναι το Νασάου, ένα από τα σημαντικότερα και πλέον κερδοφόρα κέντρα υπεροριών εταιριών του κόσμου: γιατί από το 1973 έχουν εγκατασταθεί στην πολύχρωμη πόλη του Νασάου τετρακόσιες τράπεζες. Όλες μαζί διαχειρίζονται σήμερα καταθέσεις συνολικού ύψους 1.000 δισ. δολαρίων, κυρίως ευρωπαϊκής προέλευσης.
Στον πόλεμο που διεξάγουν μεταξύ τους οι φορολογικοί παράδεισοι όλου του κόσμου, οι Μπαχάμες έχουν δύο εξαίρετα όπλα: την IBC (International Business Company) και το τραστ.
ΗIBC είναι ένα ίδρυμα που δεν έχει όμοιο του: Διότι προσφέρει τη μέγιστη προστασία εναντίον κάθε αδιακρισίας, νόμιμης διαδικασίας ή άλλης ταλαιπωρίας στους μεγάλους πελάτες μιας ιδιωτικής τράπεζας της Γενεύης, που ασκεί τη φοροδιαφυγή, στον Σύρο βαρόνο των ναρκωτικών, στον διεφθαρμένο Ιρανό μουλά ή σε ένα νονό της ρωσικής μαφίας. Ούτε το κράτος των Μπαχάμας, ούτε τα άλλα κράτη του κόσμου επιτρέπεται να λάβουν γνώση των ισολογισμών των IBC, ούτε μπορούν να ενημερώνονται για τις κινήσεις των λογαριασμών τους και να γνωρίζουν την ταυτότητα των κατόχων τους.
Για την ίδρυση μιας IBC, αρκεί η επίσκεψη σε έναν από τους δικηγόρους με περούκα του Νασάου. Η πόλη έχει τον ίδιο περίπου πληθυσμό με τη Γενεύη: 160.000 κατοίκους. Έχει σχεδόν και τον ίδιο αριθμό δικηγόρων, περίπου χίλιους. Η International Business Companies Act χρονολογείται από το 1990. Για την ίδρυση μιας IBC αρκεί αρχικό κεφάλαιο 5.000 δολαρίων! Όλα τακτοποιούνται το πολύ σε είκοσι τέσσερις ώρες με μερικές εκατοντάδες δολάρια για την αμοιβή του δικηγόρου και τα έξοδα εγγραφής.
ΗIBC είναι μια μετοχική εταιρία. Αλλά ούτε τα ονόματα των μετόχων ούτε των διαχειριστών ή των μελών του διοικητικού συμβουλίου καταχωρούνται κάπου. Μ’ αυτό τον τρόπο οι περισσότερες IBC καταντούν ένα γραμματοκιβώτιο στο όνομα ενός αχυρανθρώπου…
Ένας διεθνής φορολογικός παράδεισος πρέπει να βρίσκεται στην αποκλειστική σχεδόν υπηρεσία των πειρατών, γιατί οι περισσότεροι από αυτούς τρέμουν τη δημοσιότητα. Να για ποιο λόγο η νομοθεσία των Μπαχάμας επιτρέπει οι γενικές συνελεύσεις τους να γίνονται από τηλεφώνου. Ένα διάταγμα του 1994 καθορίζει ακόμα ότι οι IBC δεν τηρούν έγγραφα. Το τραπεζικό απόρρητο επομένως είναι απόλυτο γι’ αυτές. Η κυβέρνηση δε συναινεί σε διεθνή δικαστική συνδρομή παρά σε πολύ εξαιρετικές περιπτώσεις, όταν, για παράδειγμα, ο ισχυρός βόρειος γείτονας, η κυβέρνηση της Ουάσιγκτον, χτυπάει το χέρι στο τραπέζι.
Στον παράδεισο των Μπαχάμας, ο φόρος εισοδήματος, περιουσίας ή κληρονομικών μεταβιβάσεων είναι άγνωστος.
Πόσες IBC υπάρχουν ως αυτή την ώρα; Οι αριθμοί παραδόξως αποκλίνουν. Ο Τζούλιαν Φράνσις, διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας του αρχιπελάγους, υπολογίζει τον αριθμό τους σε 75.000. Τα επίσημα έντυπα του Bahamas Financial Service Board του 2002 δίνουν τον αριθμό 95.000. Και οι δύο πηγές εντούτοις συμφωνούν σήμερα στη ραγδαία αύξηση του αριθμού των IBC. Κατά μέσο όρο κάθε χρόνο ιδρύονται 10.000 νέες IBC. To Financial Service Board επισημαίνει ακόμα ότι, στα τρία προσεχή χρόνια, οι IBC (και τα τραστ) του Νασάου θα μπορούν να προσφέρουν απόλυτα ασφαλή προστασία σε ένα μεγάλο μέρος των ιδιωτικών υπεροριών περιουσιών του κόσμου, ίσως στο 35% με 40%.
Τα τραστ αποτελούν το δεύτερο δυναμικό όπλο αυτού του φορολογικού παραδείσου. Σε αντίθεση με την IBC, η οποία είναι δημιούργημα του Νασάου, το τραστ είναι ένας πολύ γνωστός θεσμός του αγγλοσαξονικού κόσμου και ιδιαίτερα της Καραϊβικής και των Αγγλονορμανδικών νησιών. Το τραστ είναι στην πραγματικότητα ένα συμβόλαιο με το οποίο ένας settler (πλούσιος) εμπιστεύεται τα αγαθά του σε έναν trustee (έμπιστο). Αυτός διαχειρίζεται (επενδύει κτλ.) τα ποσά που του μεταβιβάζονται, βάσει των όρων ενός συμβολαίου, για λογαριασμό του settler ή οποιουδήποτε άλλου δικαιούχου, που κατονομάζεται στο συμβόλαιο. Και εδώ, όπως και στην περίπτωση της IBC, η αδιαφάνεια είναι απόλυτος κανόνας, και δεν τίθεται θέμα παραβίασής της.
Το κυριότερο νησί των Μπαχάμας, το Νιου Πρόβιντανς, όπου βρίσκεται το Νασάου και κατοικεί ο μισός πληθυσμός των κράτους αυτού, έχει 30 χιλιόμετρα μήκος και 15 πλάτος. Το πανέμορφο τοπίο του υποβαθμίζεται από 100.000 και πλέον αυτοκίνητα, δεκάδες τσιμεντένια ξενοδοχεία πολυτελείας, εστιατόρια, τράπεζες και κυβερνητικά κτίρια με λευκές κολόνες. Από την άλλη πλευρά του νησιού, όπως θα δούμε παρακάτω, βρίσκονται οι πισίνες, τα γήπεδα του γκολφ και οι πολυτελείς βίλες μερικών χιλιάδων μόνιμων κατοίκων. Αυτοί οι κάτοικοι είναι οι πιο πλούσιοι πελάτες των τραπεζών που ειδικεύονται στη φοροδιαφυγή. Πρόκειται προφανώς για κατοίκους φαντάσματα, τους άρχοντες που ζουν, δραστηριοποιούνται, κερδοσκοπούν στα μεγάλα χρηματιστηριακά κέντρα του πλανήτη, στο Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη, τη Ζυρίχη, το Παρίσι ή τη Φραγκφούρτη.
Τα γραφεία εκατοντάδων ειδικών στην πληροφορική και τους ελέγχους, χρηματιστηριακών αναλυτών, νομικών και συμβολαιογράφων πλαισιώνουν την κυριότερη οδό του Νασάου. Προέρχονται από όλες τις χώρες του κόσμου, αλλά κυρίως είναι Άγγλοι και Αμερικανοί. Αποτελούν τον κορμό αυτού του υπερόριου παραδείσου. Απ’ αυτούς περίπου 300 είναι Ελβετοί, και τον περισσότερο καιρό ασκούν καθήκοντα διευθυντή ή υπαλλήλων μιας από τις τριάντα τέσσερις ελβετικές τράπεζες, που χειρίζονται τις υποθέσεις των μεγαλοπελατών τους, οι οποίοι επιλέγονται ένας προς ένα.
Στο κλιματιζόμενο μπαρ Ατλαντίς ή λίγο μακρύτερα στο Κλαμπ Ωκεανός, στο Νησί του Παραδείσου, μπορεί κανείς στου Πικτέ ή του Νταριέ-Χεντς να ακούσει τραπεζίτες με προφορά Γενεύης να υπερασπίζονται θέσεις παρόμοιες με αυτές των ομολόγων τους της Γενεύης ή της Ζυρίχης. Τα επιχειρήματά τους; Οι φορολογικοί παράδεισοι είναι απόλυτη αναγκαιότητα! Σε όλο τον κόσμο, και πιο συγκεκριμένα στη Γαλλία, τη Γερμανία και την Ελβετία, οι εφορειακοί συμπεριφέρονται σαν ληστές. Με την καταχρηστική φορολογία λεηλατούν την περιουσία τίμιων ανθρώπων που το μόνο τους έγκλημα είναι ότι πέτυχαν στις δουλειές τους, και άρα πλούτισαν. Το αρχιπέλαγος των Μπαχάμας (όπως και όλοι οι άλλοι φορολογικοί παράδεισοι άλλωστε) βοηθά και προστατεύει τους δίκαιους. ΗIBC είναι το κάστρο του έντιμου ανθρώπου που αποτελεί τον στόχο των φανατικών εισαγγελέων και των ανελέητων επιθεωρητών της εφορίας. Με δυο λόγια, για τους τραπεζίτες ο φορολογικός παράδεισος είναι κατάκτηση του πολιτισμού.
Στους «Κολασμένους της γης» ο Φραντς Φανόν αναφέρεται στους λευκούς νέγρους. Ορίζει έτσι τους επικεφαλής των πρώην αποικιών, οι οποίοι, αν και η χώρα τους έχει ανεξαρτητοποιηθεί, συμπεριφέρονται ως λακέδες. Από αυτή την άποψη, μπορούμε να δούμε τον σημερινό πρωθυπουργό των Μπαχάμας και τις δύο προσωπικότητες με τη μεγαλύτερη επιρροή στο αρχιπέλαγος, τον διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας Τζούλίαν Φράνσις και τον υπουργό οικονομικών Γουίλιαμ Αλεν,ως νέγρους … λευκότερους από τους λευκούς.
Εντούτοις, οι φορολογικοί παράδεισοι -με τις Μπαχάμες επικεφαλής-συνιστούν θανάσιμο κίνδυνο για τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό. Και να γιατί. Εξαιτίας της υπερβολικής ταχύτητας με την οποία τα κεφάλαια κυκλοφορούν στον πλανήτη, των ευκολιών που προσφέρει ο ενοποιημένος κυβερνοχώρος, της τεχνικής αδυναμίας ελέγχου της ταυτότητας των κεφαλαίων που βρίσκονται σε συνεχή μετανάστευση, η συνύπαρξη νόμιμων κεφαλαίων με κεφάλαια εγκληματικής προέλευσης έχει σήμερα σχεδόν ολοκληρωθεί. Ο Έκαρτ Βέρθεμπαχ, πρώην επικεφαλής της γερμανικής αντικατασκοπείας, διαπιστώνει: «Με την τεράστια οικονομική του δύναμη, το οργανωμένο έγκλημα επηρεάζει υπόγεια όλη μας την οικονομική ζωή, την κοινωνική τάξη, τη δημόσια διοίκηση και τη δικαιοσύνη. Σε ορισμένες περιπτώσεις υπαγορεύει τον νόμο και τις αξίες του στην πολιτική. Έτσι εξαφανίζονται σταδιακά η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, η αξιοπιστία της πολιτικής δράσης και τελικά η προστατευτική λειτουργία του κράτους δικαίου. Η διαφθορά γίνεται αποδεκτό φαινόμενο. Το αποτέλεσμα είναι η προοδευτική θεσμοποίηση του οργανωμένου εγκλήματος. Αν αυτή η εξέλιξη συνεχιστεί, το κράτος θα καταστεί σε λίγο ανίκανο να εξασφαλίσει τα δικαιώματα και τις αστικές ελευθερίες των πολιτών».
Στους φορολογικούς παραδείσους, τα κεφάλαια που συσσωρεύτηκαν νόμιμα αναμιγνύονται με κεφάλαια που προέρχονται από τη σωματεμπορία, το παράνομο εμπόριο όπλων, πυρηνικών υλικών ή και ναρκωτικών, την εκβίαση και τον φόνο. Ο αστυνομικός Σβέρντφεγκερ ήταν για πολλά χρόνια διευθυντής του τμήματος Οργανωμένη εγκληματικότητα της δικαστικής αστυνομίας του μεγαλύτερου γερμανικού κρατιδίου, της Ρηνανίας-Βεστφαλίας. Ειδικός σύμβουλος σήμερα του διοικητή της αστυνομίας του Ντίσελντορφ συνοψίζει αυτό που θέλω να πω: «Η οργανωμένη εγκληματικότητα είναι απόρροια του επιδεινούμενου καπιταλισμού» (verscharfter Kapitalismus).
Χωρίς τους φορολογικούς παραδείσους είναι ολοφάνερο ότι τα υπερηπειρωτικά καρτέλ του οργανωμένου εγκλήματος δε θα μπορούσαν να ευδοκιμήσουν. Αντιπροσωπεύουν, λοιπόν, μια θανάσιμη απειλή και για τους ίδιους τους κοσμοκράτορες.
Η ιδιωτικοποίηση του κόσμου και οι νέοι κοσμοκράτορες / Jean Ziegler
