Ο Β. που είχε έρθει από πολύ μακριά, ήταν τρομερά απογοητευμένος, πολύ μόνος και δυστυχισμένος.
Είχε δουλέψει για διάφορες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, είχε ενταχθεί σε πολλές θρησκευτικές ομάδες, είχε μπει στο παιχνίδι της πολιτικής, και προσπάθησε να κερδίσει όσο πιο πολλά χρήματα μπορούσε.
Τα είχε χαμένα και δεν ήξερε από πού να ξαναρχίσει.
Δεν θα έπαιρνε μέρος στον πόλεμο και ήταν ευτυχής που είχε απαλλαγεί από σκοτωμούς.
Έβρισκε τη δουλειά του βαρετή και τους ανθρώπους φιλόδοξους, σκληρούς, και να νοιάζονται μόνο για τους εαυτούς τους, τις ομάδες τους ή τις ιδεολογίες τους που τους έκαναν βίαιους, χωρίς καμιά ανεκτικότητα για τους άλλους.
Αναρωτήθηκε από πού θα μπορούσε εκείνος να ξαναρχίσει και με τι θα μπορούσε να αρχίσει· ήθελε να κάνει κάτι δημιουργικό.
Κουβεντιάσαμε για κοινωνικές μεταρρυθμίσεις — τις μεταρρυθμίσεις που απλώς χρειάζονται πάντα κι άλλες μεταρρυθμίσεις.
Παρόλο που οι μεταρρυθμίσεις είναι αναγκαίες και καλές, δεν πάνε ποτέ ως το τέλος, στις βαθιές αιτίες.
Και οι βίαιες επαναστάσεις και κρίσεις, παρόλο που υπόσχονται μεγάλες αλλαγές, καταλήγουν σε αποτροπιαστική αιματοχυσία και τυραννικά καθεστώτα.
Στις θρησκευτικές ομάδες και στη θρησκευτική σκέψη υπάρχει αυταρχισμός, τυφλή πίστη, ρομαντισμός, μισαλλοδοξία.
Κουβεντιάσαμε για όλα αυτά, από διάφορες οπτικές γωνίες.
Για να είναι κανείς αληθινά και σταθερά δημιουργικός, πρέπει να αρχίσει με τον εαυτό του.
Ο κόσμος είμαστε εμείς και χωρίς να κατανοήσει κανείς τον εαυτό του, με το να είναι απλώς δημιουργικός φέρνει αντιπαλότητα, ανταγωνισμό και την ιδιαίτερη σκληρότητα του πολιτισμού.
Μέσα από την αυτογνωσία, ανακαλύπτονται οι διαδικασίες αυτοαπομόνωσης που γίνονται μέσα στον καθένα· αυτή η ανακάλυψη είναι απελευθερωτική και δημιουργική γιατί ό,τι ανακαλύπτεται εσωτερικά είναι αλήθεια και η αλήθεια σε απελευθερώνει.
Αυτή η ανακάλυψη, όμως, εμποδίζεται όταν υπάρχει ταύτιση.
Αποκτώντας επίγνωση του εαυτού οι αιτίες της ταύτισης που σε περιορίζει, εξαφανίζονται.
Το να έχεις επίγνωση του εαυτού, είναι εξαιρετικά δύσκολο γιατί αυτό σημαίνει ότι έχεις επίγνωση του εαυτού χωρίς κριτική, χωρίς επιλογές, χωρίς καμία ταύτιση με κάποιο δόγμα, πίστη, φυλή και λοιπά.
Αλλά καθώς οι περισσότεροι από μας ταυτίζονται, κρίνουν, κάνουν επιλογές, πρέπει να αποκτήσουμε επίγνωση της κριτικής που κάνουμε, της ταύτισης με το ένα και το άλλο, της ταμπέλας που τους κρεμάμε — έχουμε μάθει να έρχονται πρώτα τα λόγια και μετά τα γεγονότα ή η πραγματικότητα.
Καθώς αποκτούμε επίγνωσή τους, αρχίζουμε να έχουμε κατανόηση της αιτίας τους και με την σταθερή επίγνωση, η αιτία διαλύεται.
Με την αυτογνωσία, ανακαλύπτονται οι περιορισμοί της αυτοαπομόνωσης, και αυτή η ανακάλυψη δεν είναι μόνο αποκαλυπτική, αλλά απελευθερωτική και δημιουργική.
Για να έχεις τέτοια επίγνωση είναι δύσκολο, αλλά αν αρχίσεις να καταγράφεις όλες σου τις σκέψεις κι όλα σου τα συναισθήματα, όλες τις αντιδράσεις σου και όσα κάνεις, θα αρχίσεις να έχεις επίγνωση της ύπαρξής σου.
Φυσικά, δεν έχεις χρόνο να γράφεις όλες σου τις σκέψεις κι όλα σου τα συναισθήματα κάθε μέρα, αλλά αν νοιάζεσαι αληθινά να τα γράφεις ή έστω να τα σημειώνεις πρόχειρα κάθε μέρα, τότε θα δεις ότι το υποσυνείδητό σου θα «κρατάει σημείωση» ενώ η προσοχή σου θα είναι δοσμένη σε άλλα θέματα, οπότε όταν έχεις καιρό να γράψεις πάλι, θα δεις ότι θυμάσαι τις αντιδράσεις σου και όσα έκανες.
Αυτό θα φέρει τη διάκριση τού τι είναι «ταμπέλλα», τι είναι απλώς λόγια, και τι είναι αληθινό, πραγματικό· θα δεις την ταύτιση με το δόγμα, την πίστη, την δοξασία κι έτσι θα έρθει σωστή κρίση και θα δεις αυτό που είναι το πραγματικό.
Αυτό θα φέρει μεγάλη εντιμότητα στη σκέψη και την ξύπνια και έντονη συγκέντρωση που είναι ουσιαστική για την ανακάλυψη του αληθινού.
Αυτή η συγκέντρωση είναι εντελώς διαφορετική από την καταναγκαστική συγκέντρωση, που γίνεται θέμα συνήθειας και οδηγεί στη νωθρότητα της αυτοεπιβεβαίωσης και ικανοποίησης.
Αυτή η συγκέντρωση θα βοηθήσει στο να έρθουν μέσα στη συνείδηση, όσα περιέχονται στο υποσυνείδητο -κίνητρα, παράγοντες αυταπάτης, κρυφές σκέψεις και ταυτίσεις- βάζοντας έτσι τέλος στην αυτό-απομονωτικές, τις μονιστικές έντονες επιθυμίες.
( O Μονι-σμός είναι φιλοσοφική κοσμοθεωρία που δέχεται μία μόνο αρχή των όντων ή το πνεύμα ή τη φύση. )
Αυτές οι έντονες επιθυμίες είναι εκείνες που με τα δεσμά τους και τους περιορισμούς τους, κάνουν τη σκέψη και το συναίσθημα να είναι και τα δύο ασήμαντα, περιορισμένα, εξαρτημένα και κτητικά.
Αυτά τα εμπόδια, δεν αφήνουν να υπάρχει αληθινή δημιουργικότητα.
Αυτά τα αυτοδημιουργημένα δεσμά είναι που εμποδίζουν τη συνειδητοποίηση του αιώνιου.
Η απελευθέρωση της σκέψης και του συναισθήματος από αυτά τα δεσμά, είναι η αρχή του διαλογισμού.
Δεν είναι ζήτημα χρόνου αλλά μιας ξύπνιας, υπομονετικής και καλοσυνάτης κατανόησης των κυμάτων της έντονης επιθυμίας.
Απ’ αυτό έρχεται γνώση του εαυτού και η ύψιστη σοφία.»
από το βιβλίο του Κρισναμούρτι,
«Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ»,
Τίτλος
κεφαλαίου:
«Τι είναι ταμπέλα, τι είναι πραγματικό;».
