Και έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία, σήμερα, την ώρα του μεσημεριανού μοναχικού και αγαπημένου μου στοχασμού, η διαπίστωση.
Δυο μακροχρόνιες σχέσεις και ένας γάμος δεν κατάφεραν να σπάσουν τους τοίχους μου, αυτούς τους τοίχους που, μικρό παιδί ακόμα, έφτιαξα για να περιφρουρήσω το πολυτιμότερο κάστρο μου, την καρδιά μου. Εν ολίγοις, δεν αγάπησα κανέναν και δεν ερωτεύτηκα κανέναν, ποτέ.
Δάκρυσα από την ένταση που μου προκάλεσε αυτή η διαπίστωση.
Άραγε, δε νιώθω, δεν αγαπώ, δεν συμπονώ; Εκμεταλλεύτηκα; Φέρθηκα εγωιστικά και μόνο; Η απάντηση είναι όχι σε όλα τα ερωτήματα. Και νιώθω, και αγαπώ, και συμπονώ.
Δεν εκμεταλλεύτηκα. Δεν φέρθηκα εγωιστικά και μόνο.
Τότε τι; Σπάω το κεφάλι μου να καταλάβω. Τότε τι;
Η απάντηση σκληρή. Απλά φοβάμαι. Φοβήθηκα να αφεθώ. Έτσι, επέλεξα ανθρώπους που τους κάλυπτε η καθημερινότητα, που δεν είδαν πιο βαθιά, που εγώ γνώριζα εκ των προτέρων ότι δεν είναι για μένα, που οι ίδιοι δεν κατάλαβαν, παρά μόνο στο τέλος, ότι δεν με είχαν ποτέ.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ενοχλείται και να ασφυκτιά και μόνο στην λέξη δέσμευση, παρόλο που όταν είμαι σε σχέση, είμαι εκεί. Μάλλον γι’ αυτό με ενοχλεί η δέσμευση. Γιατί δεσμεύω τον εαυτό μου να είναι εκεί, ενώ το μόνο που αποζητά η ψυχή μου είναι να είμαι αλλού. Ούτε κι εγώ ξέρω που. Απλά αλλού. Μακριά από συμβάσεις, εμπόδια, συμφωνίες , συμβόλαια και καθημερινότητα.
Αυτό το αλλού ψάχνω. Αυτό που υπάρχει κι εγώ από φόβο δεν είδα ποτέ, αυτό που θα ξεδιψάσει την διψασμένη μου ψυχή. Αυτό που θα γκρεμίσει τους τοίχους μου, θα αρπάξει την καρδιά μου και θα την περιφρουρήσει ξανά με τοίχους νέους, άυλους, γεμάτους αγάπη και στοργή και δεν θα αφήσει κανέναν να εισβάλει μέσα τους, παρά μόνο αυτό. Το αλλού που θα είναι το ένα και μοναδικό. Το αλλού που θα κατανοήσει τους φόβους μου, θα τους πολεμήσει μαζί μου και θα καταφέρει να θέλω να με έχει, να θέλω να με δεσμεύει, να θέλω τα πάντα μαζί του και μόνο.
Κι αν δεν υπάρχει το αλλού; Έρχεται η ερώτηση. Τότε, τι είχα, τι έχασα σκέφτομαι. Μόνος πορεύτηκα έως τώρα, μόνος θα συνεχίσω να πορεύομαι. Λυπηρό μεν, αλλά τελικά πιο λυπηρό σκέφτομαι είναι να συνυπάρχεις με ανθρώπους που δεν σε ξεδιψάνε, που σε τραβάνε κάτω.
Είμαι ψυχή των άκρων. Ή όλα ή τίποτα. Ελπίζω στο όλα, έχω συνηθίσει στο τίποτα.
Παρόλα αυτά, ελπίζω στο όλα.
