Εσύ πώς είσαι, την ρώτησα. Πολύ μοναξιά Κατερίνα μου, πολύ μοναξιά, μου απάντησε και ήταν λες και δεν είχα ξανακούσει τη λέξη μοναξιά! Θαρρείς δεν έγραψα ποτέ γι’ αυτήν μα ούτε και κανείς άλλος!
Ίσως γιατί όταν ένας άνθρωπος είναι και φαίνεται δυνατός όταν λυγίζει ο πόνος του έχει άλλη ορμή άλλη ένταση! Δηλώνει διαφορετικά το παρόν από έναν άνθρωπο μίζερο που κλαίγεται ολημερίς. Είναι περήφανος ο πόνος του δυνατού, έχει αλήθεια, καθαρότητα και αυτή την δόνηση που σε πάει πιο ψηλά, δεν σε πετά στα βράχια, σε προσγειώνει στην πραγματικότητα! Γνωρίζει πως είναι άνθρωπος, είναι τρωτός, έχει αδυναμίες μα δεν ντρέπεται γιαυτές, είναι εκείνος και αυτές!
Και συνέχισε… μπαίνω σε ένα υπέροχο τεράστιο αλλά άδειο σπίτι και είμαι μόνη. Εκεί που είχα να φροντίσω τόσους ανθρώπους τώρα κανείς…
Τα λόγια της τριγύριζαν από χθες μες στο μυαλό μου. Η καρδιά μου σφιγμένη σαν αγκαλιά που σου την ξερίζωσαν από τα σπλάχνα σου απροειδοποίητα. Κι όσα μου συνέβησαν εχθές το απόγευμα ήταν μια διαρκής ακύρωση. Ακύρωση του προγράμματος, ακύρωση των θέλω μου, ακύρωση των στιγμών μου, ακύρωση της δυναμής μου, ακύρωση του είναι μου λες και βρέθηκα στο μηδέν ακριβώς από εκεί που ξεκίνησα! Ξαφνικά αισθάνθηκα μια μοναξιά που την είχα αφήσει πολύ πίσω μου ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Η συνειδητή μοναχικότητά μου είχε κάνει φτερά! Μόνη κι εγώ σε ένα μεγάλο σπίτι με τα παντζούρια κατεβασμένα, το σώμα μου ακίνητο και ξανά μοναξιά. Κιας μίλησα σε κάποιους κιας ήξερα πως ήμουν στον λογισμό κάποιων άλλων, τι να το κανείς όταν η στιγμή σε ρουφά και όχι εσύ εκείνη…
Ξεκίνησα να γράφω δίχως να ξέρω πού με πάει η σκέψη μου. Να μιλήσω για εκείνη, να γράψω κάτι να της δώσω κουράγιο; Μα είναι τόσο δυνατή όμως και οι δυνατοί έχουν δικαίωμα να λυγίσουν και οι δυνατοί έχουν δικαίωμα να νιώσουν μοναξιά μέσα από τους τοίχους, ανάμεσα στις απουσίες. Δηλαδή οι άνθρωποι που γνωρίζουν καλά την ουσία της μοναχικότητας, τι σημαίνει πως δεν θα αισθανθούν ποτέ ξανά μοναξιά; Κουράστηκαν να τους λένε δεν έχεις ανάγκη εσύ επειδή μπορούν και ξεπερνούν αθόρυβα τις δυσκολίες τους επειδή έχουν συναίσθηση του «είμαι» και της δύναμης της στιγμής.
Την αγκάλιασα, την φίλησα κι έφυγα χαμογελώντας. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά σκέφτηκα… Θέλει αξιοπρέπεια και γενναιότητα για να είσαι δυνατός χωρίς να το φωνάζεις και να μπορείς να σηκώσεις στις πλάτες σου την μοναξιά σου μα πάνω από όλα θέλει αγάπη, αγάπη για την ίδια την ζωή!
