Σε μια της άκρη ζωντανεύουν κάθε βράδυ όλες οι ευτυχισμένες στιγμές του παρελθόντος όπως και οι οραματισμοί του μέλλοντος. Και απέναντι στέκονται περήφανα τα λάθη αναλαμβάνοντας κάθε λεπτό την ευθύνη της υπάρξεως τους. Κάθε φορά που αντιλαμβάνονται λάθος παρόμοιο με τα ίδια παίρνουν φωτιά προειδοποιώντας για τυχόν κίνδυνο. Κι όμως ξανά γεννιούνται από τις στάχτες τους.
Πίστεψες ότι αντικαθίστανται τα λάθη με νέα πιο μετριοπαθή πάθη. Ίσως πίστεψες ότι τα απανωτά χτυπήματα προκαλούν ανοσία στη ψυχή και τελικά βλέπει το λάθος για σωστό. Μέτρα ένα λάθος ακόμα. Γιατί τα λάθη πληρώνονται άπαξ και δια παντός. Υψώνονται τις νύχτες μπροστά σου σαν γέρικα πλατάνια. Αν γλυτώσεις την ασφυξία θα σου δοθεί η ευκαιρία να βρεθείς αντιμέτωπος απέναντι τους και τότε θα δείξεις πόσο βαθειά μπορείς να βάλεις το χέρι σου μες στην ψυχή και πόσες ρίζες να ξεριζώσεις από αυτό το άχρηστο πλατάνι που υψώθηκε για να σε προστατεύει από τον ήλιο…
Ακριβώς απέναντι παίρνουν ζωή όλες εκείνες οι στιγμές που στάθηκες αντάξιος των συνθηκών. Υπερασπίστηκες με όλο σου το σθένος τον εαυτό σου. Το ηθικό σου δε πτοήθηκε παρά μόνο για να κάνει την αυτοκριτική του και να ισχυροποιήσει τη ήδη κατακτημένη «θέση του στον Ήλιο».
Το ηθικό πάντα θα πτοείται και θα αναπτερώνεται, η ουσία όμως αυτής της προσγείωσης και απογείωσης έγκειται στο να εξαρτάται από το ίδιο το άτομο. Το εξωτερικό περιβάλλον μετέφερε, μεταφέρει και θα μεταφέρει πάντα ερεθίσματα. Πόσο βαθειά μπορούν να τρυπώσουν στην συνείδηση σου αυτά, είτε είναι θετικά, είτε αρνητικά; Κατά ποσό μπορούν αυτά να σου μορφώσουν τις πεποιθήσεις;
Αυτό εξαρτάται από την ισχύ των επιχειρημάτων και την ποιότητα των τεκμηρίων που ισχυροποιούν την αξία του εαυτού σου.
Φυσικά,
δεν την προκαλούν από το πουθενά, είναι δεδομένη. Απλά τη δυναμώνουν. Θα ήταν τρελός ένας άνθρωπος που πιστεύει στις ικανότητες του χωρίς κάποιο αντικειμενικό πειστήριο, έστω και μικρό. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια ωστόσο είναι δεδομένη εφόσον υπάρχει ισότητα.
Όσο υπάρχουν στέρεοι πυλώνες πάνω στους οποίους έχει βασιστεί το άτομο, έχει επουλώσει τις πληγές του παρελθόντος, ώστε να μην αιμορραγούν σε κάθε βαρυχειμωνιά, ενώ ταυτόχρονα αξιοποιεί δημιουργικά τα καλοκαίρια, εξισορροπώντας το εσωτερικό κλίμα κάθε φορά.
Τώρα πια μπορεί να υλοποιήσει τους οραματισμούς του, να πλησιάσει το στόχο του και να χτυπήσει κατευθείαν στο κέντρο. Γιατί; Επειδή ξέρει ποιος είναι. Δεν περιμένει τίποτα από το εξωτερικό περιβάλλον. Όσες προσδοκίες τον επηρεάζουν πηγάζουν από τον ίδιο και υφίστανται για αυτόν και μόνο.
Κατά αυτόν τον τρόπο ισορροπεί η ψυχή (γαληνεύει), όπως και η συμπεριφορά, η οποία αποτελεί απόρροια των εσωτερικών διεργασιών, της ψυχής (ως επί το πλείστον). Δεν αναμένει τίποτα έξω από την ίδια, άρα
και
δεν ταράσσεται από τίποτα ανάξιο λόγου.
