Εὐτυχία εἶναι μία ἀντίδρασις σ’ ἕνα ἐρέθισμα τὸ ὁποῖο ὁ ἐγκέφαλος προσλαμβάνει μέσῳ τῶν αἰσθήσεων …
Ὅταν κάποιος αἰσθάνεται εὐεξία αὐξάνουν τὰ ποσοστὰ σεροτονίνης στὸ αἷμα του. Τὰ χαμηλὰ ποσοστὰ σεροτονίνης ἔχουν συνδεθῇ μὲ τὴν κατάθλιψη.
Μελέτες ἔχουν ἀποδείξῃ ὅτι ὅταν κάποιος εἶναι εὐτυχισμένος οἱ ἀριστεροὶ μετωπικοὶ λοβοὶ τοῦ ἐγκεφαλικοῦ φλοιοῦ παρουσιάζουν αὐξημένη δραστηριότητα.
Εἶναι φυσικὸ λοιπὸν νὰ νοιώθῃ κάποιος ὅτι ἡ εὐτυχία εἶναι ἕνα ἐρέθισμα στὸν ἐγκέφαλο. Δυστυχῶς ὅμως τὸ ἐρέθισμα ὅταν ἐπαναλαμβάνεται χάνει τὴν δύναμή του. Δηλαδὴ ὁ ἐγκέφαλος μετὰ ἀπὸ κάποιες ἐπαναλήψεις τὸ συνηθίζει καὶ δὲν ἔχει τὶς ἴδιες ἀντιδράσεις σ’ αὐτὰ τὰ ἐρεθίσματα.
Γιὰ παράδειγμα κάποιος ποὺ ὅταν τὸν ἔβλεπες σοῦ ἔκοβε τὴν ἀνάσα, μὲ τὸν καιρὸ γίνεται συνηθισμένος, καὶ ἡ θέα του χάνει σιγὰ σιγὰ τὴν μαγεία ποὺ σοῦ προκαλοῦσε. Αὐτὸ μπορεῖ νὰ συμβῇ μὲ ὅλα. Μὲ τὴν θέα ποὺ βλέπουμε ἀπὸ τὸ σπίτι μας, μὲ τὴν δουλειά μας καὶ μὲ ἔνα σωρὸ ἐρεθίσματα ποὺ κάποτε μᾶς ταξείδευαν καὶ κάποιαν στιγμὴ παύουν νὰ μᾶς γνέφουν πιά.
Καὶ τότε οἱ περισσότεροι ψάχνουν νὰ βροῦν νέα ἐρεθίσματα στὸν ἐξωτερικὸ κόσμο γιὰ νὰ νοιώσουν ξανὰ τὸ μαγικὸ αὐτὸ συναίσθημα. Ἡ γεύσις τοῦ ἄλλου, ποὺ ἦταν τόσο γλυκιά, τώρα δὲν ἔχει κάποιαν δύναμη καὶ μοιάζει ξεπερασμένη.
Καὶ ἔτσι τὰ ἄλλοτε ἐξαιρετικὰ ἐρεθίσματα καθὼς πηγαινοέρχονται μέσα στὸν ἐγκέφαλο χάνουν τὴν γοητεία καὶ τὴν μαγεία τους. Καὶ μοιάζει ὁ κόσμος νὰ συρρικνώνεται καὶ ἡ ἀλλοτινὴ μυθιστορηματικότης νὰ ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὴν πλήξῃ. Ἔτσι ἡ εὐτυχία γίνεται κάτι εὔθραυστο γιατὶ ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἐξωτερικὰ ἐρεθίσματα.
Κάτω ἀπὸ αὐτὴν τὴν εὐτυχία ὑπάρχει μιὰ βαθυτέρα καὶ πιὸ οὐσιαστική.
Αὐτὴ ἡ εὐτυχία ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὴν ἀλλαγὴ πνευματικῆς στάσεως ἀπέναντι στὴ ζωὴ καὶ δεν εἶναι μία μόνον νοητικὴ θέσις.
Ἡ πνευματικὴ στάσις μπορεῖ νὰ ξεπεράσῃ τὰ καμώματα τοῦ μυαλοῦ καὶ νὰ ἀνακινήσῃ τὴν βαθυτέρα ἐσωτερική μας φύση. Σ΄ αὐτὸ τὸ ἐπίπεδο δὲν κυττᾶς τὸν κόσμο μὲ τὰ μάτια ἀλλὰ μὲ τὴν ψυχή, νοιώθεις εὐγνωμοσύνη, προσεγγίζεις κάθε τὶ τὸ γνώριμο μὲ καινούργια ματιὰ καὶ τότε δὲν ζεῖς μέσα στὸν κόσμο ἀλλὰ ὁ κόσμος ζεῖ μέσα σου.
