Πολλὲς φορὲς ἀναρωτιέμαι, ὅταν συζητῶ μὲ φίλους, γιὰ τὸ πόσο αὐθεντικοὶ εἴμεθα.
Ἐπηρεαζόμεθα ὅλοι μας, οὔτως ἤ ἄλλως, ἀπὸ τὸ περιβάλλον μας, τοὺς φίλους μας καὶ τὰ γεγονότα.
Ὅλα αὐτὰ μᾶς ὁρίζουν καὶ μᾶς καθορίζουν τὶς συμπεριφορές μας, ἀναλόγως πάντα τῆς συναισθηματικῆς μας καταστάσεως καὶ φορτίσεως.
Κι ἐπεὶ δὴ ὅλα, μὰ ὅλα τὰ ἐρμηνεύουμε καὶ τὰ προσλαμβάνουμε μὲ φίλτρα συναισθηματικά, καλὸ θὰ εἶναι νὰ τὰ ἐπεξεργαζόμεθα καὶ νὰ κρατᾶμε μόνον αὐτὰ ποὺ μᾶς ταιριάζουν καὶ μᾶς ἐκφράζουν.
Τὸ νὰ μπορῶ νὰ παραμένω ὁ ἑαυτός μου, ἀνεξαρτήτως τῶν συνθηκῶν, σημαίνει πὼς ἔχω ἀπόλυτο ἐπίγνωσιν τοῦ ποιὸς εἶμαι, τοῦ ποῦ θέλω νὰ πάω καὶ τοῦ τὶ ἀπαιτεῖται νὰ μάθω στὴν διάρκεια τῆς πορείας μου.
Εἶναι τόσο σπουδαῖον καὶ σημαντικὸ τὸ νὰ γνωρίζω τὸ τὶ θὰ ἐπιτρέψω νὰ μὲ ἐπηρεάσῃ ἤ νὰ μὲ ἐνθαῤῥύνῃ, ποὺ ἴσως κάποιες φορὲς νὰ ἐπιλέξω τὴν μοναξιά, πρὸ κειμένου νὰ ἀποφύγω ἐξωτερικὲς ἐπιδράσεις τέτοιες, ποὺ θὰ μοῦ κάνουν κακό.
Ὅσο ὅμως περισσότερο δυναμώνω, τόσο περισσότερο μπορῶ νὰ πορεύομαι δίχως κινδύνους.
Καὶ οἱ κίνδυνοι εἶναι τὸ νὰ συμπεριφέρομαι, κατὰ περίπτωσιν, κατὰ πῶς ὁρίζουν ἄλλοι κι ὄχι ὁ πραγματικός μου Ἑαυτός.
Τὸ νὰ εἶμαι εὐγενής, συνήθως, ἀλλὰ κι ἀπόλυτος, ὅταν ἀπαιτεῖται, ἀποδεικνύει σταθερότητα κι ὄχι κακοτροπία…
Τὸ νὰ μὴν ἐπιτρέπω σὲ ἀρνήσεις καὶ σὲ ψεύδη νὰ μὲ προβληματίζουν, δείχνουν καθαρότητα σκέψεως κι ὄχι στενομυαλιά.
Τὸ νὰ μὴν παρασύρομαι σὲ περιττά, δείχνει προσήλωσιν στὸν σκοπὸ κι ὄχι ἀναισθησία.
