Κάθε μέρα σε σκοτώνω για να ζήσω.
Αυτή είναι η τιμωρία που σε υποβάλω επειδή σε αγάπησα…
Σε κοιτάζω και μετατρέπω το γεμάτο έρωτα βλέμμα μου σε παγωμένο, σχεδόν κακό. Ψάχνω λέξεις που λίγο σε προσβάλλουν για να σε κάνω να νευριάζεις, μην τυχόν και δείξεις κάποιο συναίσθημα που με λυγίσει.
Ψάχνω σκέψεις που θα σε ρίξουν στα μάτια μου, για να μην αρχίσουν να τρέχουν δάκρυα. Γεμίζω το μυαλό μου με κακά σενάρια, με το πόσο σκάρτος είσαι, με το πόσο ανέντιμο και συνεχίζω με ότι δε μου αξίζεις, με στόχο κάποια στιγμή να το πιστέψω.
Είσαι φτηνός, λέω, στον καθρέφτη μου, χαραμίζεσαι στο ανούσιο, παραπαίεις ανάμεσα στη νύχτα και το πρωί αδειάζοντας τον εαυτό και την ψυχή σου ή μάλλον μένοντας με την άδεια ψυχή σου γιατί απλά δεν έχεις τίποτα ώστε να δώσεις.
Είσαι κενός, ανίκανος να δώσεις κάτι που ποτέ δεν είχες. Γιατί καμία δε σε γέμισε. Κι αν το έκανε, χαμένο πήγε.
Κι εγώ; Σε σκοτώνω μέσα μου για να ζήσω.
Κάθε μέρα με την ίδια ελπίδα, να τα καταφέρω.
Κάθε μέρα με διαφορετικό τρόπο η φαντασία μου δε στερεύει ποτέ.
Είναι η ανάγκη που την τρέφει. Η ανάγκη τού να σταματήσω να πεθαίνω πρώτη εγώ.
Σ’αγαπώ, ναι, αλλά δε θα το δεις… ποτέ ξανά.
Το μόνο που θα βλέπεις είναι η παγωμένη μου στάση. Θα αισθάνεσαι την κάθε φορά που θα αποτραβιέμαι πίσω όταν με πλησιάζεις.
Τώρα πια εγώ κάνω τις επιλογές και σίγουρα δεν είσαι εσύ αυτή.
Τράβα λοιπόν χαραμίσου. Δρόμο από μπροστά μου.
Εσύ ο ίδιος είσαι η καταδίκη σου, είσαι η καταστροφή σου.
Όλοι σου οι φόβοι οδηγούν στο μέσα σου…
viaΑυτή είναι η τιμωρία που σε υποβάλω επειδή σε αγάπησα…
Σε κοιτάζω και μετατρέπω το γεμάτο έρωτα βλέμμα μου σε παγωμένο, σχεδόν κακό. Ψάχνω λέξεις που λίγο σε προσβάλλουν για να σε κάνω να νευριάζεις, μην τυχόν και δείξεις κάποιο συναίσθημα που με λυγίσει.
Ψάχνω σκέψεις που θα σε ρίξουν στα μάτια μου, για να μην αρχίσουν να τρέχουν δάκρυα. Γεμίζω το μυαλό μου με κακά σενάρια, με το πόσο σκάρτος είσαι, με το πόσο ανέντιμο και συνεχίζω με ότι δε μου αξίζεις, με στόχο κάποια στιγμή να το πιστέψω.
Είσαι φτηνός, λέω, στον καθρέφτη μου, χαραμίζεσαι στο ανούσιο, παραπαίεις ανάμεσα στη νύχτα και το πρωί αδειάζοντας τον εαυτό και την ψυχή σου ή μάλλον μένοντας με την άδεια ψυχή σου γιατί απλά δεν έχεις τίποτα ώστε να δώσεις.
Είσαι κενός, ανίκανος να δώσεις κάτι που ποτέ δεν είχες. Γιατί καμία δε σε γέμισε. Κι αν το έκανε, χαμένο πήγε.
Κι εγώ; Σε σκοτώνω μέσα μου για να ζήσω.
Κάθε μέρα με την ίδια ελπίδα, να τα καταφέρω.
Κάθε μέρα με διαφορετικό τρόπο η φαντασία μου δε στερεύει ποτέ.
Είναι η ανάγκη που την τρέφει. Η ανάγκη τού να σταματήσω να πεθαίνω πρώτη εγώ.
Σ’αγαπώ, ναι, αλλά δε θα το δεις… ποτέ ξανά.
Το μόνο που θα βλέπεις είναι η παγωμένη μου στάση. Θα αισθάνεσαι την κάθε φορά που θα αποτραβιέμαι πίσω όταν με πλησιάζεις.
Τώρα πια εγώ κάνω τις επιλογές και σίγουρα δεν είσαι εσύ αυτή.
Τράβα λοιπόν χαραμίσου. Δρόμο από μπροστά μου.
Εσύ ο ίδιος είσαι η καταδίκη σου, είσαι η καταστροφή σου.
Όλοι σου οι φόβοι οδηγούν στο μέσα σου…
