Είμαι εγώ η αιτία όλου αυτού του πόνου;
Παραφέρθηκα μέσα σε μια θύελλα από ένοχες που μέρα με την μέρα βούλιαξα.
Προσπαθώντας να κολλήσω τα σπασμένα μας κομμάτια έφευγα όλο και πιο πολύ από εμένα.
Κάποια στιγμή γύρισα και είδα τον παραμορφωμένο από τον πόνο εαυτό μου να παρακαλεί για συγχώρεση.
Όχι από εσένα...
Πως θα μπορούσα άλλωστε.
Σε λάτρευα ακόμα και την στιγμή που η ψυχή μου έφτανε στο στόμα..
Από εμένα ήθελα να ξεφύγω.
Εμένα φοβόμουν και εμένα πολεμούσα.
Εγώ εναντίον του ίδιου μου του εαυτού.
Εγώ εναντίον εμένα της ίδιας.
Θεέ μου έλεγα, είναι δυνατόν να είμαι εγώ η αιτία όλου αυτού του πόνου...;
Αγάπη μου ψιθύριζα, πως μπόρεσες να γράψεις τόσο πολύ πόνο πάνω σε τόσο λίγη σάρκα.
Καρδιά μου κραύγαζα, πως αντέχεις να αδειάζεις όλο σου το αίμα για να ζήσει εκείνος.
Δεν μπορούσα σε αυτήν την ζωή να απαντήσω στο γιατί σκοτείνιασαν ξαφνικά όλες οι γωνίες του κορμιού μου και εγώ ακόμα σε αγαπούσα τόσο φρικτά τόσο ανελέητα.
Δεν έφταιγα εγώ που ξαφνικά έβλεπα τον εαυτό μου να τρέχει στο σκοτάδι και πετούσε μέσα σε κάθε ανήλιαγη σπηλιά σαν ξωτικό.
Δεν ήθελα να γίνομαι η σκιά του εαυτού μου ούτε να ζω στο μαύρο και στο γκρίζο κάθε μέρα και να χάνομαι στις καταχνιές του μυαλού μου.
Φοβόμουν στο σκοτάδι και έψαχνα ενα κερί να μου φωτίσει τις πληγές μου γιατί δεν καταλάβαινα από που αιμορραγούσε το σώμα μου.
Δυστυχώς στο τέλος δεν ήμουν πολύ δυνατή...
Παραμορφώθηκα από τον πόνο και τον πυρετό.
Συγχώρεσέ με που δεν μπόρεσα...
Να με αδειάσω σε έναν ωκεανό...
Να με πετάξω από έναν απόκρημνο γκρεμό...
Να με πνίξω σε μια λίμνη από πέτρες...
Να με χτίσω σε έναν τοίχο...
Αρκεί να μην πονάς Εσύ.
Άλλωστε στο έλεγα..
Ήμουν πάντα απρόσεχτη...
Και άτυχη.
