Το τελευταίο διάστημα δυσκολεύομαι να γράψω. Όχι γιατί δεν υπάρχουν θέματα -χαμός γίνεται- ή επειδή μου τελείωσαν οι ιδέες, αλλά επειδή πια μου φαίνεται να μην έχει κανένα νόημα.
Βέβαια, η ίδια η ζωή δεν έχει νόημα -και είναι δύσκολο σε πολλούς ανθρώπους να το αποδεχτούν αυτό- αλλά της δίνουμε εμείς το νόημα που επιθυμούμε.
Αλλά τώρα δεν πρόκειται για μια απαισιόδοξη δική μου περίοδο.
Ζούμε την εποχή της απόλυτης παράνοιας.
Τα πάντα μοιάζουν να έχουν διαλυθεί και εμείς συμπεριφερόμαστε σαν να είναι όλα κανονικά και φυσιολογικά.
Ε, δεν είναι.
Έχουν αποτρελαθεί όλοι και κάνουν πως δεν τρέχει τίποτα.
Βλέπω τους Έλληνες που τους έχουν πάρει τη χώρα, τους έχουν πάρει τη ζωή και αυτοί έχουν γίνει υστερικοί με τα τηλεπαιχνίδια, κάνοντας κι ένα διάλειμμα για να τσακωθούν για το Άγιο Φως και για το αν υπάρχει …Θεός.
Σας μοιάζει εσάς να υπάρχει Θεός;
Δηλαδή, αν δεν υπήρχε Θεός, τι θα είχε γίνει; Θα βράζαμε στα καζάνια;
Καταλαβαίνω πως οι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο αλλά δεν αναστήθηκε κανείς και φέτος και δεν πρόκειται να αναστηθεί κανείς ποτέ· όχι, ούτε εσύ.
Και δεύτερη ζωή δεν έχει.
Μάλιστα, τώρα περνάμε μια φάση που -για πάρα πολλούς- ούτε πρώτη ζωή έχει.
Η ανθρωπότητα -εκεί που έμοιαζε να βαδίζει σε μια πιο ελεύθερη κατάσταση και να αφήνει πίσω της διάφορες αναπηρίες του παρελθόντος- ξαφνικά νοστάλγησε τον εθνικισμό, τον φασισμό, τον ρατσισμό, την θρησκοληψία και διάφορες άλλες αρρώστιες των προηγούμενων αιώνων.
Οι πόλεμοι σε διάφορες χώρες δεν σταματούν με τίποτα, ενώ το αποτέλεσμα αυτών των πολέμων είναι να έχει μεταφερθεί ο πόλεμος και στην Ευρώπη, όπου σκάνε βόμβες και άνθρωποι αλλά το συνηθίσαμε και αυτό.
Εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες αναζητούν έναν νέο τόπο για να επιζήσουν αλλά αντιμετωπίζονται σαν εχθροί και πολλοί πεθαίνουν στην διαδρομή, χωρίς να αντιδρά κανείς.
Από τη μια οι πρόσφυγες εξαθλιώνονται και τα τινάζουν, και από την άλλη οι οκτώ πιο πλούσιοι άνθρωποι του κόσμου έχουν όσο πλούτο έχει ο μισός πληθυσμός της γης, αλλά κι αυτό φαίνεται απόλυτα φυσιολογικό.
Η αστική δημοκρατία «προσαρμόζεται» στις νέες συνθήκες και έχουμε φτάσει σε μια εποχή που οι εκλογές και τα δημοψηφίσματα δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα, αφού κυβερνούν οι αγορές και οι πολιτικοί είναι κάποιοι διακοσμητικοί τύποι που -μέσα στην καταστροφή- υπόσχονται …πρόοδο και …ανάπτυξη.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, υπάρχει μια έντονη απειλή πυρηνικού πολέμου· αυτό θα μπορούσε να είναι και μια λύση, βέβαια, εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα.
Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση, οι άνθρωποι καλούνται να συμπεριφέρονται σαν να είναι όλα κανονικά.
Και οι περισσότεροι -μεταλλαγμένοι εν ζωή- το κάνουν· βάλλονται από παντού αλλά κάνουν σαν να μην καταλαβαίνουν τι συμβαίνει, σαν όλα αυτά να αφορούν άλλους και όχι τους ίδιους.
Βέβαια, πολλοί σαλτάρουν και πέφτουν στα χάπια ή ξεπαστρεύουν μερικούς νοματαίους -για να ξεχαρμανιάσουν- αλλά οι υπόλοιποι συνεχίζουν σαν να μην τρέχει τίποτα.
«Και τι να κάνουν οι άνθρωποι;» θα μου πεις.
Ε, ας κάνουμε κάτι.
Οι δικές μας ζωές είναι.
Είναι;
Έχω σοβαρές αμφιβολίες.
