Μπορούμε να συνδέσουμε την επιτυχία μας με την ευτυχία μας;
Στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες αξιολογείται πρωτίστως και κατά κύριο λόγο το έχειν, τα αποκτήματα, οι επιτυχίες και ό,τι άλλο προβάλλει τον εαυτό μας στο κοινωνικό πλαίσιο. Αναζητούμε συνεχώς την αναγνώριση και την καταξίωση.
Γεννιέται λοιπόν ο καθένας μας όχι για έναν μόνο σκοπό αλλά για πολλούς. Εκπαιδευόμαστε από πολύ μικρή ηλικία στο να θέτουμε στόχους και να είμαστε προσηλωμένοι σε αυτούς ώστε να τους πετύχουμε. Οι ίδιοι οι γονείς μας μας εκπαιδεύουν κατάλληλα ώστε να γίνουμε ικανοί, ανταγωνιστικοί και να διεκδικούμε την αναγνώριση από το στενό και ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο. Οι δραστηριότητες και διαγωνισμοί που διοργανώνονται σε πλαίσια όπως το εξωσχολικό περιβάλλον προωθούν την ανταγωνιστικότητα. Οι περισσότεροι άνθρωποι μαθαίνουν λοιπόν να δημιουργούν ταυτότητα και ερείσματα από τα αποτελέσματα των δοκιμασιών που θέτουν στον εαυτό τους. Μαθαίνουν να δέχονται και να επηρεάζονται σημαντικά από τα εξωτερικά ερεθίσματα που λαμβάνουν.
«Τα κατάφερες;», «εκ του αποτελέσματος θα κριθεί η πορεία σου», «πώς πήγες στην εξέταση;» και άλλα πολλά ερωτήματα αξιολόγησης ικανοτήτων μέσα από επιδόσεις.
Η ιδέα που έχουμε ότι οι «επιτυχημένοι» δεν έχουν ποτέ αποτυχίες και κάτι τέτοιο θα αποτελούσε μια βιογραφική ανατροπή μας κάνει να θέτουμε λάθος προϋποθέσεις ως προς την κατάκτηση αυτού του τίτλου.
Το τι είναι επιτυχία και το τι αποτυχία συχνά ορίζεται από την εξωτερική εμφάνιση, το σπίτι, το αυτοκίνητο, την εργασία, τη μόρφωση, τα χόμπι, την επιλογή συντρόφου, τον ελεύθερο χρόνο, τους φίλους κ.α.
Η σύνδεση της ευτυχίας με την επιτυχία
Έχουμε υιοθετήσει την άποψη ότι η επιτυχία συνδέεται άρρηκτα με την ευτυχία και όσο κανείς δεν είναι απόλυτα ευτυχισμένος δεν είναι και απόλυτα επιτυχημένος. Η επιτυχία-ευτυχία εξουσιάζουν τη ζωή μας ως ιδανικά πρότυπα και εφόσον κανείς από εμάς δεν τα πληροί απόλυτα και σε όλους τους τομείς της ζωής, μπορούμε να φαντασιωνόμαστε ότι η τελειότητα υπάρχει. Ο τρόπος που ερμηνεύουμε τη ζωή, δημιουργεί την αίσθηση ότι πάντα υπάρχει περιθώριο βελτίωσης και απόκτησης συγκεκριμένων κριτηρίων. Συχνά αδυνατούμε να γνωρίσουμε την ανθρώπινη μας φύση και να συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας αφαιρώντας χαρακτηρισμούς όπως, «δυνατά» και «αδύνατα» σημεία. Αν αποδεχτούμε ότι η ζωή έχει δύσκολες και εύκολες στιγμές, χαρούμενες και λυπημένες και δεν χρειάζεται να θέτουμε τον εαυτό μας σε δοκιμασία για να δούμε πόσο και τι αξίζει. Αν είχαμε μια καθαρή και ανοικτή συζήτηση με τον ίδιο μας τον εαυτό, να τον αγκαλιάσουμε και να δούμε τα μοναδικά μας αποτυπώματα, θα μπορούσαμε να απελευθερωθούμε από το άγχος της αβεβαιότητας και το κυνήγι της χίμαιρας της επιτυχίας. Αν η παιδεία και η εργασία έδιναν τη δυνατότητα περιδιάβασης σε έναν ανοικτό και πλατύ χώρο ο άνθρωπος θα κέρδιζε εμπειρίες ζωής, θα μάθαινε όχι μόνο για το αντικείμενο που μονοδιάστατα επέλεξε αλλά και για τον ίδιο του τον εαυτό. Ταυτόχρονα θα είχε την ευκαιρία να ανακαλύψει απαντήσεις για πολλά άλλα θέματα και να πολλαπλασιάσει ή να αναδιαμορφώσει τις γνώσεις-εμπειρίες διαγράφοντας μια μοναδική και όμορφη πορεία χωρίς κανονιστικά πλαίσια αξιολόγησης και μυθολογίες ικανοτισμού. Δεν θα χρειαζόταν τεστ για να βρει τις ικανότητες και τα ταλέντα του.
Η αυτογνωσία και η αυτό-αποδοχή είναι τα πιο σημαντικά στοιχεία που χρειάζεται να έχουμε. Σε συμφιλιώνουν με τις πανανθρώπινες εμπειρίες της χαράς και της λύπης, του πόνου και της ευχαρίστησης. Και είναι αυτή η συμφιλίωση, η εναρμόνιση με τον εαυτό που μας ενώνει με τους άλλους με μια φυσική ενέργεια ως πραγμάτωση κάποιου ενοποιού σκοπού. Τότε δεν θα μιλάμε για διακρίσεις και ιστορίες επιτυχίας που μας κάνουν να σκεφτόμαστε ατομικιστικά αλλά για αλληλεπιδράσεις ανθρώπων. Και τότε ο καθένας θα έβγαζε το δυναμικό του με μοναδικό τρόπο προσφέροντας και απολαμβάνοντας να είναι ο εαυτός του σε εξέλιξη, σε διαμόρφωση και σε σύνδεση με τους άλλους.
~ Της Νατάσας Σιώλου, Ψυχολόγου – Συμβούλου Προσωπικής Ανάπτυξης
_______________________
Πηγή: psychopedia.gr
