Μωρό μου;
Πού είσαι;
Μου έλειψες πολύ.
Δεν αντέχω μακριά σου! Θέλω να ακούσω την φωνή σου! Ο ήχος της έχει την δύναμη να με γαληνεύει.
Είναι χάδι μέσα στην μοναξιά μου. Με τη φωνή σου και μόνο ξυπνάνε όλες οι ηδονές του κορμιού μου. Όλο το είναι μου είναι ποτισμένo, με την μορφή σου, με την ανάσα σου με την παρουσία σου! Σου ανήκουν το μυαλό μου, η ψυχή μου το κορμί μου!
Πού είσαι αγάπη μου; Γιατί έφυγες;
Πώς θα συνηθίσω την απουσία σου;
Δε θέλω να συνηθίσω την απουσία σου! Θέλω να έχω μια μικρή τόσο δα ελπίδα ότι θα είμαστε πάλι μαζί. Δεν μπορώ να αναπνεύσω αν δεν έχω καμία ελπίδα ότι θα σε δω και σε αγκαλιάσω πάλι! Ας με πουν ηλίθια και ανόητη!! Ας ζήσω μέσα σε μια ουτοπία! Προτιμώ αυτό από το να μη σε έχω!
Προτιμώ το ψέμα από αυτή την καταραμένη αλήθεια που μου σκίζει τα σωθικά! Προτιμώ το λίγο σου από το καθόλου! Αρνούμαι να αποδεχτώ ότι δεν θα ξαναμιλήσω μαζί σου..
Πώς είναι δυνατόν…
Εμείς να γίναμε δυο ξένοι;
Εμείς μακριά ο ένας από τον άλλον; Είναι αδιανόητο!! Πότε έγινε αυτό; Πως; Τι συνέβη; Καρδιά μου! Ξέχασες πώς είμαστε;
Εμείς μαζί! Αχώριστοι! Σε όλα μαζί! Μαζί στις χαρές μας, μαζί στις λύπες! Είμαι και είσαι η καλημέρα μου!
Είμαι και είσαι η καληνύχτα μου! Θυμάσαι πως σε νανουρίζω κάθε βράδυ με την στοργή μου; Ξεχνάς πως σε ζεσταίνω με την λατρεία μου; Ξεχνάς ποσό γρήγορα διώχνεις την λύπη, τον φόβο από την ψυχή μου με μια σου μόνο λέξη;
Ξέχασες; Τα ξέχασες όλα; Δε θυμάσαι τις ηδονές που μοιραστήκαμε;
Δε θυμάσαι τις φωτιές των κορμιών μας που σβήνουν όταν κάνουμε ερώτα;
Δε θυμάσαι τις λαχανιασμένες ανάσες μας, τα βογγητά της ταυτόχρονης ολοκλήρωσής μας;
Εσύ! Μόνο Εσύ έχεις την ικανότητα να φωτίζεις τα σκοτάδια μου. μόνο εσύ έχεις την ικανότητα να γεμίζεις με παραμύθι και μαγεία την άχρωμη καθημερινότητα μου… Αρνούμαι να βρω το υποκατάστατο σου! Θέλω εσένα! Μόνο Εσένα! Κλαίω!! Ευτυχώς κλαίω και για πολύ λίγο καταλαγιάζει ο πόνος της ψυχής μου.Κλαίω, ρίχνω νερό στο πρόσωπο μου. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και έτσι ξαφνικά και βίαια βλέπω την αλήθεια! Με χαστουκίζει με δύναμη η ανυπόφορη αλήθεια! Κλαίω και ουρλιάζω όχι! Μη φεύγεις από την αγκαλιά μου!
Για λίγο ακόμη δώσε μου το δικαίωμα στο όνειρο!
Για λίγο ακόμη έλα να μοιραστούμε τις αναπνοές μας!
Η σιχαμένη αλήθεια συνεχίζει να μου δίνει απανωτά χαστούκια και κλωτσιές στην ψυχή μου.
Δυστυχώς θυμάμαι! Δυστυχώς Ξέρω! Θυμήθηκα! Ξέρω γιατί δεν είμαστε πια μαζί!
Ουρλιάζω Σε Αγαπάω!
Ουρλιάζει το κορμί μου Μείνε στην ζωή μου!
Ουρλιάζει το κορμί μου μοναξιά!
Ουρλιάζω η ανόητη μπας και με λυπηθεί η αλήθεια.
Όμως η αλήθεια είναι αμείλικτη, σκληρή, καθοριστική για την υπόλοιπη ζωή μου! Η γυμνή αλήθεια είναι μια! Χωρίς στολίδια και καμουφλάζ! Αργήσαμε να βρεθούμε αγάπη μου! Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαστε πια μαζί γιατί: Μιά φορά κι έναν καιρό συναντήθηκαν τα παιδάκια που ζουν μέσα μας!
Συναντήθηκαν με αγνότητα… αυθόρμητα, χωρίς πρώτη ή δεύτερη σκέψη και ένιωσαν αγάπη. Αληθινή αγάπη! Σαν τις αγάπες που γράφουν τα παραμύθια. Όμως μετά τσακώθηκε η λογική με το μυαλό! Όμως μετά εμείς οι “σοβαροί”, “ώριμοι ενήλικες” τα μαλώσαμε τα παιδάκια που ζουν μέσα μας.
Τα κακοποιήσαμε.
Τα γεμίσαμε με αμφιβολίες, καχυποψία και εγωισμό. Τους παγώσαμε τις ψυχές! Τους βάλαμε τις φωνές και τους είπαμε να σταματήσουν τις χαζομάρες.
Μεγαλώσατε! Τι βλακείες είναι αυτές; Τους φωνάξαμε!
Τους ουρλιάξαμε να μείνουν φρόνιμα και να μην βρεθούμε ποτέ ξανά!
Και έτσι τα αθώα παιδιά τρόμαξαν, έγιναν, ώριμα, σοβαρά και χάθηκαν…
τέλος
