«…και έρχεται η στιγμή, που λες… δεν με νοιάζει τίποτα πια.
Χαράσσω ελαφρά τα βήματά μου στην έρημο μέσα μου και ακολουθώ απλά το φως μακριά.»
Μερικές φορές δεν χρειάζεται προσπάθεια. Το βλέπεις.
Αν γυρίσεις με μια μικρή χρονομηχανή τη ζωή σου πίσω, θα δεις ότι τα σημαντικά, οι άνθρωποι, οι σχέσεις, οι καταστάσεις και οι χαρές, απλά συνέβησαν. Τόσο ΑΠΛΑ.
Χωρίς κόπο, χωρίς γιατί, τυχαία και μοιραία ίσως κάποιες φορές.
Και όσες φορές βιάσαμε τις καταστάσεις, τις σχέσεις, τα γεγονότα, τίποτα δεν λειτούργησε καλά. Μείναμε με ένα μεγάλο γιατί, να μας κατατρώει τα σπλάχνα τα βράδια, και ένα ανικανοποίητο θέλω να ξυπνάει σαν θεριό τις αισθήσεις.
Κάποιοι το λένε σύμπτωση, κάποιοι το λένε μοιραίο, αλλά... πήγαινε πίσω και δες... πάντα όταν κάτι είναι όμορφο, συμβαίνει όμορφα, γλυκά και αβίαστα, όπως τρέχει το καθαρό νεράκι μέσα σε ένα ποταμάκι στο δάσος.
Και όσο για τους ορμητικούς καταρράχτες που συνάντησες, αυτοί έσκασαν με πάταγο, μόλις τέλειωσε η ορμή τους.
Συνέχεια αν έχεις τα ματιά της ψυχής ανοιχτά, βλέπεις τριγύρω σου να πλέκονται συμπτώσεις, ευκαιρίες και θαύματα!
Όμως πολύ συχνά κολλάμε σε ανθρώπους και γεγονότα που μπλοκάρουν αυτή τη γλυκιά ροή της ζωής μας, που την τέμνουν άγρια αφήνοντας το τίποτα μέσα μας, και κλέβοντας τη χαρά μας.
Όλοι κάποια στιγμή πονάμε για ανθρώπους που έφυγαν, για απότομες διακοπές, για χαρακιές, για μαχαίρια που μπήξαμε μόνοι μας στο κόκαλο ή στα ίδια μας τα σωθικά αδιαφορώντας για το αν αξίζει να πηγαίνουμε αντίθετα στο ρεύμα της ζωής μας. Όλοι.
Χωρίς σθένος πια, αναγκαζόμαστε να κουρνιάσουμε μέσα μας, να αφουγκραστούμε την παιδική φωνή μας και τέλος να ανοίξουμε τα μάτια βλέποντας το «όλο» της ζωής, πιο σφαιρικά όχι σαν σκηνοθέτες αλλά σαν μέλη της συμπαντικής αυτής ολότητας.
Ίσως να χρειάζεται να περάσουμε όλες αυτές τις φάσεις... ίσως γιατί νομίζαμε ότι είμαστε παντοδύναμοι και αγνοήσαμε το απέναντι εγώ.
Ίσως γιατί έπρεπε να ξαναβρούμε την καθαρότητα μέσα μας.
Αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Αρκεί να κοιτάξουμε προσεχτικά πίσω. Το παρελθόν, μάς δίνει τη σκυτάλη για το παρόν και για το μέλλον μας.
Ανεξάρτητα από το μοιρολατρικό της υπόθεσης, βλέποντας πίσω, ανακαλύπτεις ότι τα σημαντικά, τα ουσιαστικά και τα μικρά μας θαύματα «απλά συνέβησαν»… γλυκά και χωρίς πίεση και στεναχώρια.
Κοιτάω πίσω λοιπόν και βλέπω!
Χαιρετίζω το θαύμα της ζωής. Ότι δεν ήταν να συμβεί, δεν συνέβη.
Δεν άξιζε να συμβεί ή δεν ήμουν άξια να το γευτώ ακόμα.
Τώρα, δεν με νοιάζει τίποτα πια, θα περπατώ, ελαφρά, πάντα χαρίζοντας χαμόγελα και φως, δεχόμενη το φως, και αληθινά.
Πάντα αληθινά, για να μην πω ότι δεν πρόλαβα, δεν έδειξα τι είμαι και τι θέλω. Αληθινά για όσους μπορούν να είναι αληθινοί!
Photo: Elena del Palacio – Bóreas
