Όλοι οι φόβοι μας, το άγχος και οι έγνοιες αφορούν το μέλλον. Φοβόμαστε ότι κάτι κακό μπορεί να συμβεί. Πολύ σπάνια ο φόβος και το άγχος αφορούν το δευτερόλεπτο που κυλάει αυτή τη στιγμή.
Ο μόνος λόγος που θα φοβόμουν τώρα, θα ήταν αν το κτήριο άρχιζε ξαφνικά να κουνιέται και να καταρρέουν οι τοίχοι. Ή αν έμπαινε ένα πεινασμένο λιοντάρι στο δωμάτιο. Μόνο σ' αυτές τις περιπτώσεις θα μπορούσε ο φόβος να αφορά το παρόν. Αλλιώς ο φόβος αφορά σκέψεις του τύπου "τι μπορεί να πάθω όταν γεράσω", "ποια θα είναι η οικονομική μου κατάσταση στο μέλλον", "πώς θα είναι η υγεία μου στο μέλλον", "πώς θα είναι τα παιδιά μου στο μέλλον", κ.ά. Όλα αυτά αφορούν το μέλλον.
Όταν ζω στο παρόν απελευθερώνομαι αμέσως από ένα τεράστιο βάρος συναισθημάτων: την πίκρα, τον πόνο, τον θυμό, τις ενοχές και την ντροπή από το παρελθόν, και όλο το φόβο και το άγχος που αφορούν το μέλλον. Το 90% από όλα αυτά που φοβόμαστε ότι θα συμβούν στο μέλλον, δεν συμβαίνουν ποτέ. Και αυτά που συμβαίνουν δεν είναι ποτέ τόσο φοβερά όσο τα φανταζόμασταν.
Είναι άλλο πράγμα να οργανώνω το μέλλον μου και άλλο να αγχώνομαι και να φοβάμαι γι' αυτό. Όταν θέλω να οργανώσω ένα ταξίδι, θα κάνω την έρευνα που χρειάζεται και θα πάρω τις απαραίτητες αποφάσεις. Είναι περιττό να αγχώνομαι και να φοβάμαι για το τι μπορεί να συμβεί σ' αυτό το ταξίδι στο μέλλον.
Για να μπορέσουμε να ολοκληρώσουμε το σκοπό της ζωής μας, που είναι το βίωμα του αληθινού μας εαυτού, πρέπει να ζούμε στο παρόν. Γι' αυτό χρησιμοποιούμε και τον διαλογισμό. Εστιάζουμε την προσοχή μας σε ένα αντικείμενο του παρόντος και φέρνουμε τον νου ξανά και ξανά σ' αυτό το σημείο, μέχρι να διαλυθούν οι αυτόματοι μηχανισμοί του νου και να βιώσουμε την αληθινή μας φύση.
Και η αληθινή μας φύση είναι η αγνή συνειδητότητα. Μέσα σ' αυτή τη συνειδητότητα γεννιέται ο νους που αποτελεί ένα εργαλείο για τη δημιουργία, την έκφραση και την εξέλιξή μας σ' αυτόν τον υλικό κόσμο. Ο νους γεννήθηκε για να υπηρετεί τη συνειδητότητα. Δεν μπορεί να υπάρξει νους χωρίς συνειδητότητα. Η συνειδητότητα όμως μπορεί να υπάρξει χωρίς τον νου.
*Απόσπασμα από ομιλία του Ρόμπερτ Η. Νατζέμυ.
