- Αφιέρωμα στην Θεοτόκο
- Η Αγία σκέπη της Θεοτόκου
- Τα συνηθέστερα Θεοτοκονύμια
- Σημαντικότερες Θεομητορικές εορτές
- Ακάθιστος ύμνος (Χαιρετισμοί)
- Η εμφάνιση και το τάμα
Μεταξύ των πολλών μυστηριακών εμφανίσεων της Παναγίας Θεοτόκου, μετά την μετάστασή της στους ουρανούς, αναφέρεται και η παρακάτω εμπειρία μας: Μετά από την αίσθηση κάποιας δυσφορίας (δύσπνοια με προκάρδια άλγη), ένας ταπεινός θνητός και κοινός αμαρτωλός (όχι εγκληματίας), την 1η Οκτωβρίου 2008 υποβλήθηκε σε στεφανιογραφία στο Ωνάσειο Νοσοκομείο, κατά την οποία διαπιστώθηκε στένωση της αριστερής αρτηρίας του πάνω από 90% και εφαρμόσθηκε άμεσα αγγειοπλαστική με τοποθέτηση δύο stents (μπαλονάκια).
Την επόμενη μέρα εξήλθε από το νοσοκομείο και στον ύπνο του ονειρεύθηκε, ότι βρισκόταν ανάμεσα σε πλήθος κυρτωμένων ατόμων με τα πρόσωπά τους σκυμμένα προς το έδαφος. Οπότε εμφανίσθηκε να υπερίπταται μία αέρινη γυναικεία μορφή με λευκή ενδυμασία και πορφυρή εσάρπα (ωμοφόριο), έπιασε από το χέρι τον ασθενή και τον ανέσυρε επάνω. Εκείνος αναρωτήθηκε ενδόμυχα «ποια είναι αυτή;» και έλαβε μια απόκοσμη απάντηση: «Η Κυρία Δέσποινα».
Το πρωί που ο ασθενής ξύπνησε και αναλογίσθηκε την οπτασία, ερμήνευσε αυτήν ως εκδήλωση προστασίας του από την Παναγία Δέσποινα, εφόσον κατά την περίοδο εκείνη δεν τον απασχόλησαν θρησκευτικά θέματα, ώστε να θεωρηθεί επηρεασμένος από αυτά. Ερευνώντας μάλιστα το εορτολόγιο, διαπίστωσε ότι η 1η Οκτωβρίου είχε καθιερωθεί από την Ορθόδοξη Εκκλησία να εορτάζεται η Αγία Σκέπη της Παναγίας, σε ανάμνηση του θαύματος της σωτηρίας του Βυζαντίου από τις επιδρομές των βαρβάρων. Από το 1952 η εορτή αυτή μεταφέρθηκε και συνεορτάζεται με την εθνική μας εορτή της 28ης Οκτωβρίου, σε ένδειξη ευγνωμοσύνη προς την Υπέρμαχο Στρατηγό, για την προστασία της στα ελληνικά στρατεύματα κατά την φασιστική εισβολή το έτος 1940.
Μετά πάροδο ενός μήνα περίπου από την παραπάνω οπτασία του ασθενούς και αφού ο ιατρός τον διαβεβαίωσε για την ικανοποιητική πορεία του, αυτός επιδόθηκε στην εκρίζωση πολλών μεγάλων φυτών από την περιμάνδρωση της οικίας του. Ήταν τόσο κοπιαστική και πολύωρη η χειρωνακτική προσπάθειά του, ώστε ένοιωσε να τον εγκαταλείπουν οι δυνάμεις του. Αμέσως άφησε την σκαπάνη και ανήσυχος κατακλίθηκε.
Αυτήν τη φορά εμφανίσθηκε πάλι στον ύπνο του μία γυναίκα μαυροφορεμένη, να τον παρακολουθεί που ξερίζωνε τα φυτά και να του λέγει: «Μη το παρατραβάς το σκοινί!». Εκείνος πάλι αναρωτήθηκε με τον ίδιο παραπάνω τρόπο «ποια είναι αυτή;» και έλαβε την απάντηση: «Η Μαρία».
Από τότε ο ασθενής προσπαθεί να τηρεί την εντολή της Παναγίας και επιβιώνει για όσον χρόνο θελήσει ο Θεός -διότι ασφαλώς κανένας δεν είναι αθάνατος. Ωστόσο εκπλήρωσε το τάμα του, κατασκευάζοντας στον περίβολο της οικίας του το εικονιζόμενο εκκλησάκι, που το εμπλούτισε με την παρακάτω εικονογραφία και το αφιέρωσε στην Αγία Σκέπη της Παναγίας, για να εορτάζεται την 1η Οκτωβρίου.
ΤΕΜΠΛΟΝ ΚΑΙ ΕΠΙΜΕΡΟΥΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΟΥ
Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’
Ὅτε καταβὰς τὰς γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν ἔθνη ὁὝψιστος· ὅτε τοῦ πυρὸς τὰς γλώσσας διένειμεν, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε, καὶ συμφώνως δοξάζομεν τὸ πανάγιον Πνεῦμα.
♦ Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ, οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα. (Ιωάνν. ια΄ 25-26).
♦ Ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ΄ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς.(Ἰωάνν. η΄12).
♦ Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή. (Ιωάνν. ιδ΄ 6).
♦ Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς. (Ματθ. ια’ 28).
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’.
Ἐξηγόρασας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου, τῷ τιμίῳ σου αἵματι· τῷ σταυρῷ προσηλωθείς καί τῇ λόγχῃ κεντηθείς, τήνἀθανασίαν ἐπήγασας ἀνθρώποις, Σωτήρ ἡμῶν, δόξα σοι.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’.
Τῆς Σκέπης σου Παρθένε, ἀvuμνοῦμεν τάς χάριτας, ἣν ὡς φωτοφόρον νεφέλην, ἐφαπλοῖς ὑπὲρ ἔννοιαν, καὶ σκέπεις τὸν λαόν σου νοερῶς, ἐκ πάσης τῶν ἐχθρῶν ἐπιβουλῆς. Σὲ γὰρ σκέπην καὶ προστάτιν καὶ βοηθόν, κεκτήμεθα βοῶντές σοι· Δόξα τοῖς μεγαλείοις σου Ἁγνή, δόξα τῇ θείᾳ Σκέπῃ σου, δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς σου προμηθείᾳ, Ἄχραντε.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. δ’.
Τοῦ Σταυροῦ σου τὸν τύπον ἐν οὐρανῷ θεασάμενος, καὶ ὡς ὁ Παῦλος τὴν κλῆσιν οὐκ ἐξ ἀνθρώπων δεξάμενος, ὁ ἐν βασιλεῦσιν, Ἀπόστολός σου Κύριε, Βασιλεύουσαν πόλιν τῇ χειρί σου παρέθετο, ἣν περίσῳζε διὰ παντὸς ἐν εἰρήνῃ, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, μόνε Φιλάνθρωπε.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’.
Ὠς βρύσις πολύκρουνος, παρθενομάρτυς Χριστοῦ,
κατήρδευσας πάνσοφε τὴν Ἐκκλησίαν αὐτοῦ, καὶ ἤθλησας
ἄριστα, ἔσωσας τοὺς ἐν σκότει τῆς εἰδωλομανίας, αἴγλῃ τῶν
σῶν θαυμάτων, Κυριακὴ ἀθλοφόρε• διὸ ἐν παῤῥησίᾳ Χριστοῦ,
πρέσβευε σωθήναι ἡμᾶς.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’.
Εἰς πάσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος σου, ὡς δεξαμένην τὸν
λόγον σου, δι’ οὗ θεοπρεπῶς ἐδογμάτισας, τὴν φύσιν τῶν
ὄντων ἐτράνωσας, τὰ τῶν ἀνθρώπων ἤθη κατεκόσμησας,
Βασίλειον Ἱεράτευμα, Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε,
δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’.
Οἱ τῶν Ἀποστόλων πρωτόθρονοι, καὶ τῆς Οἰκουμένης
διδάσκαλοι, τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων πρεσβεύσατε, εἰρήνην τῆ
οἰκουμένῃ δωρήσασθαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.
Ἕτερον. Ἦχος γ´.
Ὡς δωδεκάπυρσοι λυχνίαι ἔλαμψαν οἱ δωδεκάριθμοι, Χριστοῦ
Ἀπόστολοι, Πέτρος καὶ Παῦλος σὺν Λουκᾶ, Ἀνδρέας καὶ
Ἰωάννης, Βαρθολομαῖος, Φίλιππος σὺν Ματθαίω καὶ Σίμωνι,
Μᾶρκος καὶ Ἰάκωβος, καὶ Θωμὰς ὁ μακάριος, καὶ ηὔγασαν τοὺς
πίστει βοώντας, χαίρετε Λόγου οἱ αὐτόπται.
Ἕτερον. Ἦχος γ´.
Ἀπόστολοι Ἅγιοι, πρεσβεύσατε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα
πταισμάτων ἄφεσιν παράσχῃ, ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.
ΔΩΔΕΚΑΟΡΤΟΝ ΚΑΙ ΕΠΙΜΕΡΟΥΣ ΕΙΚΟΝΕΣ 
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’: Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τό Κεφάλαιον, καί τοῦ ἀπ᾽ αἰῶνος Μυστηρίου ἡ φανέρωσις· ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, Υἱός τῆς Παρθένου γίνεται, καί Γαβριήλ τὴν χάριν εὐαγγελίζεται. Διό καὶ ἡμεῖς σὺν αὐτῷ, τῇ Θεοτόκῳ βοήσωμεν· Χαῖρε, Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ΄: Γέννησίς σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ, τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως· ἐν αὐτῇ γὰρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες, ὑπὸ ἀστέρος ἐδιδάσκοντο, σὲ προσκυνεῖν, τὸν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης, καὶ σὲ γινώσκειν ἐξ ὕψους Ἀνατολήν. Κύριε, δόξα σοι.
Απολυτίκιον. Ἦχος α’: Χαῖρε, Κεχαριτωμένη Θεοτόκε
Παρθένε, ἐκ σοῦ γὰρ ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης,
Χριστὸς ὁ Θεὸς ἠμῶν, φωτίζων τοὺς ἐν σκότει. Εὐφραίνου καὶ
σὺ Πρεσβῦτα δίκαιε, δεξάμενος ἐν ἀγκάλαις τὸν ἐλευθερωτὴν
τῶν ψυχῶν ἠμῶν, χαριζόμενον ἠμὶν καὶ τὴν Ἀνάστασιν.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α΄: Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου σου Κύριε
ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις, τοῦ γὰρ Γεννήτορος ἡ
φωνὴ προσεμαρτύρει σοι, ἀγαπητὸν σε Υἱὸν ὀνομὰζουσα, καὶ
τὸ Πνεῦμα ἐν εἴδει περιστερᾶς, ἐβεβαίου τοῦ λόγου τὸ
ἀσφαλὲς. Ὁ ἐπιφανεὶς Χριστὲ ὁ Θεὸς καὶ τὸν κόσμον φωτίσας,
δόξα σοι.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος βαρὺς: Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει,
Χριστὲ ὁ Θεός, δεῖξας τοῖς Μαθηταῖς σου τὴν δόξαν σου,
καθὼς ἠδύναντο. Λάμψον καὶ ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς τὸ φῶς σου
τὸ ἀΐδιον, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, Φωτοδότα, δόξα σοι.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α΄: Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν πρὸ τοῦ σοῦ
πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τὸν Λάζαρον, Χριστὲ
ὁ Θεός· ὅθεν καὶ ἡμεῖς ὡς οἱ παῖδες, τὰ τῆς νίκης σύμβολα
φέροντες, σοὶ τῷ νικητῇ τοῦ θανάτου βοῶμεν· Ὡσαννὰ ἐν τοῖς
ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’: Συνταφέντες σοι διὰ τοῦ Βαπτίσματος, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, τῆς ἀθανάτου ζωῆς ἠξιώθημεν τῇ Ἀναστάσει σου, καὶ ἀνυμνοῦντες κράζομεν·Ὡσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Τροπάριον. Ἦχος πλ. β΄: Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου ὁ ἐν ὕδασι τὴν γῆν κρεμάσας. Στέφανον ἐξ ἀκανθῶν περιτίθεται ὁ τῶν Ἀγγέλων Βασιλεύς. Ψεύδη πορφύραν περιβάλλεται ὁ περιβάλλων τὸν οὐρανὸν ἐν νεφέλαις. Ῥάπισμα κατεδέξατο ὁ ἐν Ἰορδάνῃ ἐλευθερώσας τὸν Ἀδάμ. Ἥλοις προσηλώθη ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας. Λόγχῃ ἐκεντήθη ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου. Προσκυνοῦμέν σου τὰ Πάθη Χριστέ. Δεῖξον ἡμῖν καὶ τὴν ἔνδοξόν σου Ἀνάστασιν.
Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’: Εἰ καὶ ἐν τάφῳ κατῆλθες ἀθάνατε, ἀλλὰ τοῦ Ἄδου καθεῖλες τὴν δύναμιν, καὶ ἀνέστης ὡς νικητής, Χριστὲ ὁ Θεός, γυναιξὶ Μυροφόροις φθεγξάμενος, Χαίρετε, καὶ τοῖς σοῖς Ἀποστόλοις εἰρήνην δωρούμενος, ὁ τοῖς πεσοῦσι παρέχων ἀνάστασιν.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’: Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, χαροποιήσας τοὺς μαθητάς, τῇ ἐπαγγελίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· βεβαιωθέντων αὐτῶν διὰ τῆς εὐλογίας, ὅτι σὺ εἶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. δ’: Εὐλογητὸς εἶ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ πανσόφους τοὺς ἁλιεῖς ἀναδείξας, καταπέμψας αὐτοῖς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, καὶ δι’ αὐτῶν τὴν οἰκουμένην σαγηνεύσας, φιλάνθρωπε, δόξα σοι.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’: Ἐν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες, Θεοτόκε· μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
