Μια μεγάλη συναυλία αφιερωμένη στον άγνωστο συνθέτη και τραγουδοποιό στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Η συναυλία «Όμορφη και Παράξενη Πατρίδα» -στις 22 Φεβρουαρίου Μέγαρο Μουσικής Αθηνών- είναι αφιερωμένη σ’ έναν μάλλον άγνωστο μας συνθέτη και τραγουδοποιό, τον Δημήτρη Λάγιο, που σε ηλικία 39 ετών (1991) άφησε δια παντός τον μάταιο τούτο κόσμο.
Φίλος και ερμηνευτής σημαντικού μέρους του έργου του, ο Γιώργος Νταλάρας θα είναι ο κεντρικός ερμηνευτής της βραδιάς, ενώ δίπλα του θα σταθούν η Φωτεινή Βελεσιώτου, το Φωνητικό Σύνολο Κύπρου «Διάσταση», ο Δώρος Δημοσθένους και η κόρη του συνθέτη Υακίνθη Λάγιου.
Τα έσοδα της συναυλίας θα διατεθούν στο ίδρυμα Coeurs pour Tous Hellas (που βοηθάει τα παιδιά με συγγενή καρδιοπάθεια).
Ο Δημήτρης Λάγιος έχασε τη μάχη δια παντός, στα 39 του χρόνια, πάνω στο φουλ της δημιουργικότητας του.
Η τέφρα του σκορπίστηκε στα νερά της Ζακύνθου, της πατρίδας του, εκεί όπου πέρασε τα παιδικά του χρόνια και απ’ όπου ρούφηξε το λυρισμό και την ευγένεια των επτανήσιων μουσικών του «δασκάλων».
Το περίεργο είναι ότι μετά το θάνατό του κυκλοφόρησε ένας από τους πιο δημοφιλείς του δίσκους, η «Ερωτική Πρόβα» (Columbia) με τη φωνή των Γιώργου Νταλάρα, Σαββίνας Γιαννάτου και των Αδελφών Κατσιμίχα.
Μια πραγματικά σπάνιας ευαισθησίας στιγμή της έντεχνης δισκογραφίας μας που έχει αφήσει αθάνατα τραγούδια ( «Να ονειρεύομαι, «Τι πάθος», «Μωβ» «Μην την πιστεύεις την αγάπη» κ.α).
Ο ίδιος δεν πρόλαβε να τα ακούσει να τραγουδιούνται, ούτε να δει με τι ευγένεια και τι χάρη του φέρεται ο χρόνος…
Λάγιος ο μελωδός, αλλά και ο ποιητής, γιατί αν προσέξει κανείς τους στίχους (όλα δικά του εκτός από ένα που τους στίχους έχει γράψει ο Μάνος Ελευθερίου) καταλαβαίνεις ότι υπάρχει μια βαθιά νοσταλγία για τη ζωή, για την απόλυτη ζάλη του έρωτα, αλλά και ο καθαρός φόβος του θανάτου («Μωβ»)
Είναι το χρώμα/ που με τρελαίνει/ που με τρελαίνει/ Φτιάχνει στεφάνι/ στο πρόσωπό μου/ με σημαδεύει./ Πώς το φοβάμαι τέτοιο χρώμα/ πώς με μεθάει, πώς το μισώ/ πώς το μισώ!.
Κι όλα αυτά, μ’ έναν απόλυτα προσωπικό τρόπο, δικό του, χωρίς ίχνος μελό, μεμψιμοιρίας ή θυμού.
«Πρόκειται για ένα περίεργο έργο, διαφορετικό απ’ αυτά που έχω κάνει μέχρι τώρα», είχε πει σε συνέντευξη που είχε δώσει στον κληρικό και ποιητή Παναγιώτη Καποδίστρια, σε ραδιοφωνικό σταθμό της Ζακύνθου (28/4/1990), «μ’ έχει απασχολήσει δύο η τρία χρόνια και στηρίζεται πάνω στον Καζαντζάκη και τον Ζορζ Μπατάιγ, στο φιλοσοφικό τους έργο. Είναι «ψαξίματα» δικά μου αυτά».
To 1992 η Minos θα κυκλοφορήσει έναν ακόμη δικό του δίσκο, το «Iνα τί» μια δυτικοποιημένη, αλλά κοντά στα δικά μας έντεχνα πρότυπα, μελοποίηση εκκλησιαστικών ύμνων (με το Φωνητικό Σύνολο Διάσταση και τους Δώρο Δημοσθένους, Σαββίνα Γιαννάτου, Γιώργο Νταλάρα και Μιχ. Χριστοδουλίδη), ενώ το 1994 θα κυκλοφορήσει το «Των Αθανάτων» (Minos EMI) με μελοποιημένους στίχους Κυπρίων ποιητών/μαρτύρων.
Ο Λάγιος ήταν ένας ανήσυχος νους.
Μουσικά και όχι μόνο.
Ένας συνθέτης εντελώς έξω από τα εμπορικά ζητούμενα της εποχής, που αν και έφυγε τόσο νωρίς, πρόλαβε κι άφησε έργο πίσω του, μουσικό, ποιητικό και εκπαιδευτικό, ελάχιστα γνωστό και μάλλον παραγνωρισμένο σε σχέση με τον όγκο του και την ποιότητα του.
Σπούδασε πιάνο και θεωρητικά στο Εθνικό Ωδείο και μετά συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Ιλινόις του Σικάγο, όπου έμεινε για μια τετραετία.
Όμως οι πρώτες του μουσικές ανησυχίες προήλθαν από την ιδιαίτερη πατρίδα του.
Τον ενδιέφερε πραγματικά η μουσική «γλώσσα» της επτανησιακής σχολής, γι’ αυτό και μελέτησε, κατέγραψε και αργότερα δίδαξε τα έργα των Επτανήσιων συνθετών.
Αποτέλεσμα αυτής της έρευνας ήταν οι έξι δισκογραφικές του δουλειές, αλλά και η δημιουργία ενός συνόλου καλλιτεχνών που ονόμασε «Μουσικό Ασκηταριό» (μαζί τους διοργάνωσε τις «Γιορτές Τέχνης και Λόγου» στη Ζάκυνθο).
Όταν, μετά τις σπουδές στου στην Αμερική επέστρεψε στην Ελλάδα (1979) ασχολήθηκε με διάφορες μορφές σύνθεσης.
Γράφει, οργανώνει, μελετάει, γράφει μουσική για το θέατρο, μουσική δωματίου, συμφωνικά έργα, τραγούδια, μελοποιεί ποιητές, γράφει στίχους.
Το 1985 με αφορμή μια συναυλία που δίνει για την Κύπρο, ερωτεύεται τον αγώνα της, και τους ανθρώπους της.
Από τότε δεν την αφήνει ποτέ.
Γράφει στίχους, μουσικές, διοργανώνει φεστιβάλ, μουσικές εκδηλώσεις, ακόμα και πορείες. To 1982 μελοποιεί Ελύτη («Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας»), το 1984 φτιάχνει το «Αη Λαός» (στίχ. Μιχάλη Μπουρμπούλη) με την φωνή της Μπέλλου («Θα με δικάσει ο κούκος και το αηδόνι), τον ίδιο χρόνο κυκλοφορεί το «Εδω που γεννηθήκαμε» (στίχ. Φόντα Λάδη) και από τότε δε σταματάει λεπτό. «Ζακυνθινές Σερενάδες», «Του Σολωμού και της Ζάκυνθος», «Σκιές», «Ρωγμές» και «Σπουδές σε Ελληνικά Θέματα» είναι μερικά παραδείγματα από τις λιγότερο γνωστές του δουλειές που κυκλοφόρησαν όταν ζούσε, ενώ το «Ιδανικοί Αυτόχειρες» (μελοποίηση Καρυωτάκη) και «Κάλβειος Ραψωδεία» (συμφωνικό έργο πάνω στις Ωδές του Κάλβου) απ’ ότι γνωρίζω είναι ακόμα ανέκδοτα.
Info
22 Φεβρουαρίου 2017
ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ, Βασιλίσσης Σοφίας & Κόκκαλη , Αθήνα
Τηλ.: 2107282333
Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη. Τιμές εισιτηρίων: € 15, 25, 35, 55 (Διακεκριμένη ζώνη). Φοιτητικό, AMEA, 65+, συνταξιούχοι: € 10,00. Ώρα έναρξης: 20:00. Έναρξη προπώλησης: Δευτέρα 23 Ιανουαρίου. Εισιτήρια προπωλούνται στα Εκδοτήρια του Μεγάρου. Για περισσότερες πληροφορίες: 210 72 82 333, www.megaron.gr
Πηγή: tospirto.net
