Και για τους νέους το μέλλον είναι μεγάλο, ενώ το παρελθόν μικρό. Αλήθεια, στην αρχή της ύπαρξης δεν μπορεί να υπάρξει καμιά ανάμνηση, ενώ όλες οι ελπίδες επιτρέπονται. Και γι’ αυτό το λόγο εύκολα εξαπατώνται, επειδή και εύκολα σχηματίζουν ελπίδες». ~ Αριστοτέλης
Η ελπίδα είναι η επιθυμία για κάτι σε συνδυασμό με την αναμονή του γεγονότος. Όταν ελπίζουμε για κάτι, έχουμε αξίωση για κάτι σημαντικό, και έτσι κάνουμε μια αξίωση για τον εαυτό μας. Το αντίθετο της ελπίδας είναι ο φόβος, ο οποίος σβήνει την προοπτική να συμβεί κάτι που επιθυμούμε πολύ, και έρχεται η απελπισία και η απόγνωση, το οποίο είναι μια φοβερά ταραγμένη μορφή της απελπισίας.
Η ελπίδα συχνά συμβολίζεται από τον προάγγελο της άνοιξης, όπως το χελιδόνι, και υπάρχει μια παροιμία που λέει ότι «δεν υπάρχει ζωή χωρίς ελπίδα».
Η ελπίδα είναι μια έκφραση εμπιστοσύνης στη ζωή, και η βάση για πιο πρακτική διάθεση υπομονής, αποφασιστικότητας και θάρρους.
Μας προμηθεύει όχι μόνο με στόχους, αλλά και κίνητρα για την επίτευξη των στόχων αυτών. Η ελπίδα μοιάζει να είναι η μόνη κυρίαρχη και κινητήριος δύναμη του κάθε ανθρώπου, και οτιδήποτε δημιουργικό στον κόσμο γίνεται από την ελπίδα.
Η ελπίδα φαίνεται να βασίζεται το μέλλον, αλλά κάνει τις κακουχίες του παρόντος υποφερτές, και διατηρεί την ψυχική ηρεμία.
Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, η ελπίδα συνδέει τους δεσμούς του παρόντος με το παρελθόν και το μέλλον, παρέχοντάς μας μια συνολική αφήγηση που προσδίδει το σχήμα και νόημα στη ζωή μας.
Οι ελπίδες είναι οι άξονες που τρέχουν μέσα από τη ζωή μας, και καθορίζει τους αγώνες, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μας, τις δυνάμεις και τις αδυναμίες, και κατά κάποιο τρόπο τις προσδοκίες μας. Ο κάθε άνθρωπος γνωρίζει βαθιά μέσα του, ότι είναι ικανός να προβάλει τον εαυτό του στο απώτερο μέλλον, αλλά η ελπίδα είναι αυτή που μας συνδέει με κάτι πολύ μεγαλύτερο από τον εαυτό μας. Είναι μια κοσμική δύναμη ζωής που κινείται μέσα μας, όπως συμβαίνει σε όλη τη φύση.
Αντίθετα, η απελπισία έχει ταυτόχρονα μέσα της την αιτία και τα συμπτώματα της θλίψης, όπως και ένα ισχυρό προγνωστικό παράγοντα δυστυχίας.
Τι ελπίζετε στη ζωή;
Αυτή είναι μια από τις πιο σημαντικές ερωτήσεις που κάνουν συχνά οι άνθρωποι στον εαυτό τους και στους άλλους. Εάν η απάντηση είναι ένα «τίποτα» πρέπει να το λάβουμε πολύ σοβαρά υπόψη.
Η ελπίδα είναι ευχάριστη, στο μέτρο που η πρόβλεψη μιας επιθυμίας είναι ευχάριστη. Αλλά η ελπίδα επίσης μπορεί να είναι επώδυνη, επειδή μια επιθυμητή κατάσταση δεν μπορεί να είναι προβλέψιμη, λαμβάνοντας υπόψη ότι οι ρεαλιστικές και λογικές ελπίδες είναι πιο πιθανό να συμβούν.
Οι ψεύτικες ελπίδες είναι πιο πιθανό να παρατείνουν το μαρτύριό μας και να μας οδηγήσουν σε αναπόφευκτη απογοήτευση και δυσαρέσκεια. Όταν υποθάλπουμε ελπίδες χωρίς αντίκρυσμα, δίνουμε μεγαλύτερο πόνο, όταν σβήνουν και διαψεύδονται.
Αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν την τάση να διατηρούν τις ελπίδες τους ισοσταθμισμένες.
Στο δοκίμιο «Ο Μύθος του Σίσυφου» του 1942, ο φιλόσοφος Αλμπέρ Καμύ, συγκρίνει την ανθρώπινη κατάσταση για τα δεινά του Σίσυφου, τον βασιλιά της Εφύρας, ο οποίος τιμωρήθηκε για τη δολιότητα την εξυπνάδα και την πονηριά του καταφέρνοντας να φυλακίσει τον Θάνατο. Οι «κριτές των νεκρών» του έβαλαν ως βασανιστήριο να κουβαλάει ένα βράχο στην κορυφή ενός βουνού. Φτάνοντας στην κορυφή, η πέτρα δεν μπορούσε να σταθεροποιηθεί και έπεφτε. Έτσι επαναλάμβανε για πάντα την ίδια άνούσια προσπάθεια, για να τη δεί να ξανακυλάει και πάλι κάτω.
Ο αγώνας προς την κορυφή είναι ίδιος σχεδόν με την έννοια του παραλόγου, αλλά η ελπίδα ότι κάποτε θα το καταφέρουμε είναι αρκετή για να γεμίσει κίνηση την ανθρώπινη καρδιά.
Ακόμη και σε αυτή την κατάσταση, ο Σίσυφος αισθανόταν ότι η ελπίδα τον κρατούσε ζωντανό και ευτυχισμένο.
Ήταν χαρούμενος ακριβώς γιατί σε μια κατάσταση απόλυτης απόγνωσης, αναγνώρισε και αποδέχθηκε την κατάστασή του με τη δύναμη της ελπίδας, που είναι η μόνη που ξεπερνά όλα τα εμπόδια.
__________________________
