Κάποιες στιγμές το μυαλό κολλάει.
Μαγεύεται, μπερδεύεται, φτιάχνει ιστορίες, στιγμές, σκέψεις όνειρα.
Αρπάζει μία στιγμή και τη στολίζει σαν να πρόκειται για μια μαύρη μπλούζα που θέλει κόσμημα στο λαιμό για να αναδειχτεί.
Στον έρωτα όμως δε χωράνε στολίδια.
Είναι από μόνος του υπερβολικά στολισμένος.
Οτιδήποτε άλλο είναι υπερβολή ή δεν είναι έρωτας.
Πηγαίνουν και μπερδεύονται κάτι ερωτίσκοι της βραδιάς, που μπορεί τελικά να κρατήσουν χρόνια, με μεγάλους έρωτες μόνο και μόνο επειδή το μυαλό κόλλησε.
Ερωτίσκοι με καμία συνεχή ροή, ποτέ κανονικοί, ποτέ έρωτες.
Νομίζουμε ότι είναι κάτι αλλά δεν είναι τίποτα.
Δραματοποιούνται τα γεγονότα, γιγαντώνονται, κρατάει το μυαλό δυο-τρεις στιγμές της φαντασίας και στήνει σημαίες για να δει μέχρι που μπορεί να φτάσουν οι αντοχές.
Κι εμείς νομίζουμε ότι ερωτευτήκαμε, ότι κάποια στιγμή θα γίνει «κανονικό», αλλά τελικά δε γίνεται ποτέ.
Επικίνδυνα παιχνίδια του μυαλού, σαν παιδιά που περνάνε τρέχοντας το δρόμο μην έχοντας συναίσθηση του κινδύνου.
Ασήμαντοι έρωτες που γίνονται σημαντικοί, βιαστικά βράδια που γίνονται ατέλειωτα, αδιάφορα φιλιά που παίρνουν τη σημαντικότητα του φιλιού στο βάτραχο που έγινε πρίγκιπας και άλλαξε.
Έρωτες χωρίς ανταπόκρισή ή κάτι άλλο που εμείς ονομάζουμε έρωτα, αλλά δεν είναι.
Κάπως έτσι μπορεί να περάσουν μέρες, μήνες ακόμη και χρόνια με τον έναν να περιμένει και τον άλλον πάντα να βιάζεται, να αναβάλει, να αποφεύγει, να ξεχνάει και κυρίως να λείπει.
Μέχρι να έρθει εκείνο το ένα και σημαντικό γεγονός για να δώσει το βροντερό χαστούκι σε εκείνον που το χρειάζεται.
Ξαφνικά η ιστορία παύει να σκαρώνει μπαρούφες και ο άνθρωπος βλέπει την αλήθεια σαν ξαφνικά κάποιος να άνοιξε τα φώτα μετά από χρόνια σκοτάδι.
Άλλωστε, πόσο καιρό να περιμένει κανείς, πόσο να κλείσει τα μάτια, πόσο να κάνει τον τυφλό, τον κουφό, το βλάκα;
Κάποτε όλα περνούν, αρκεί να έρθει εκείνο το γεγονός το σημαντικό που θα τον έχει ανάγκη και εκείνος δε θα μπορεί ή θα περιοριστεί στο να πάρει τηλέφωνο.
Τι να το κάνεις το τηλέφωνο και το μήνυμα τη στιγμή που σου λείπει η φυσική παρουσία του άλλου;
Το σημαντικό είναι ότι ο ένας περιμένει κι ο άλλος λείπει.
Στο περίμενε γίνονται τα όνειρα, μεγαλοποιούνται οι στιγμές, νομίζουν ότι αγαπάνε οι καρδιές, ότι ερωτεύονται, ότι δε θα περάσει ποτέ και άλλα τέτοια μεγαλεπήβολα.
Ανατρέπονται όλα.
Ένα τυχαίο γεγονός αρκεί και λες «τέλος, βαρέθηκα».
Και πράγματι βαριέσαι και σιγά-σιγά ξυπνάς.
Μπορεί ο έρωτας να συγχωρεί τα πάντα, να ξεχνάει, να τα αναπλάθει, αλλά δεν αντέχει την απουσία στα σημαντικά.
Κάποια στιγμή καταλαβαίνει ότι οι ανάσες στον έρωτα ήταν παγωμένες, όχι επειδή έκανε κρύο, αλλά επειδή δεν υπήρχε συναίσθημα.
Ο έρωτας θέλει παρουσία στα σημαντικά και στα ασήμαντα.
Και τις πολλές απουσίες σε αυτά δεν τις σηκώνει και δεν τις προσπερνά.
Θυμώνει με κάτι τέτοια, τσαντίζεται και «άντε γεια» και τότε χαλάει το παραμύθι.
Ξαφνικά οι μοναδικές βραδιές έρωτα και ρομαντισμού -εκείνες οι λίγες τέλος πάντων- απομυθοποιούνται.
Βγάζει τα στολίδια το μυαλό και κρατάει το γεγονός όπως πραγματικά έγινε.
Εντάξει, κάναμε και σεξ δέκα-είκοσι φορές αλλά δε γελάσαμε ποτέ μαζί, δε μοιραστήκαμε την κρέπα μας, δεν τσακωθήκαμε για το ποια ταινία θα δούμε, ούτε που θα πάμε το Σάββατο βράδυ.
Δεν περάσαμε καν μαζί τα γενέθλιά μας, δεν κοιμηθήκαμε αγκαλιά.
Οπότε τι ψάχνουμε να βρούμε;
Οι καρδιές δεν ταξιδεύουν με ένα-δύο εισιτήρια αγορασμένα φτηνά από το Internet ή με ένα ταξίδι που έτυχε να πάμε.
Στην καθημερινότητα ταξιδεύουν.
Αλλά όταν η καθημερινότητα δε μοιράστηκε στα δύο όπως θα έπρεπε αλλά στο ένα, στα τρία, και ποιος ξέρει στα πόσα άλλα, δεν είναι πολλά αυτά που έχουμε να ψάξουμε.
Να ξεκολλάμε κάποια στιγμή από ανθρώπους που δεν υπάρχουν και δεν υπήρξαν ποτέ στη ζωή μας.
Εκείνοι που έπρεπε να είναι μαζί μας φαίνονται στα δύσκολα, οι άλλοι να πάνε αλλού.
Κανένας ανεκπλήρωτος έρωτας δεν ήταν πραγματικός έρωτας κι αν ακόμη δεν το έχουμε καταλάβει κάποια στιγμή θα έρθει και το δικό μας χαστούκι.
