Καθημερινά ο Ναστραντίν επαιτούσε στην κεντρική αγορά της πόλης.
Οι άνθρωποι έπαιζαν μαζί του γιατί τον θεωρούσαν αφελή. Του πρότειναν πάντα δύο κέρματα∙ το ένα ήταν δεκαπλάσιας αξίας από το άλλο κι εκείνος διάλεγε πάντοτε το μικρότερο.
Η ιστορία αυτή έκανε το γύρο της περιοχής.
Μέρα με τη μέρα κατέφθαναν ομάδες ανδρών και γυναικών να τον δουν και να διασκεδάσουν μαζί του, δίνοντάς του δύο κέρματα .
Όπως πάντα, ο Ναστραντίν διάλεγε το μικρότερο!
Κάποια μέρα ένας γενναιόδωρος και ευαίσθητος άνδρας αγανάκτησε να βλέπει τον Ναστραντίν να γίνεται περίγελως του πλήθους.
Τον πήρε παράμερα και του είπε:
«Ναστραντίν, όταν οι άνθρωποι σου προσφέρουν δύο κέρματα να διαλέγεις το μεγαλύτερο.
Θα κερδίζεις περισσότερα και δεν θα σε θεωρούν αφελή.»
«Φίλε μου, αυτό ακούγεται σαν καλή συμβουλή», είπε ο Ναστραντίν.
«Αλλά αν επέλεγα το μεγαλύτερο κέρμα, οι άνθρωποι θα έπαυαν να έρχονται καραβάνια και να μου δίνουν κέρματα.
Νιώθουν την ανάγκη να πιστεύουν ότι είμαι πιο αφελής από αυτούς!
Δεν έχεις ιδέα πόσα χρήματα έχω μαζέψει με το κόλπο αυτό!
Δεν είναι λάθος να φαίνεσαι αφελής, όταν πράγματι είσαι έξυπνος.»
