Εσύ, πόσα λάθη έκανες
για να φτάσεις
σήμερα να γελάς;
Υπάρχει μια ερώτηση που θέλω να σου κάνω όλο αυτόν τον καιρό και δεν στην κάνω.
Όχι γιατί δεν τολμώ.
Ίσα ίσα που εμείς οι δυο δεν δοκιμάσαμε ποτέ να κρύψουμε τίποτα.
Δεν παίξαμε με κλειστά χαρτιά.
Κοιταχτήκαμε και αναγνωρίσαμε σημάδια και βιώματα.
Σκοτάδια και διαδρομές.
Να, γι’αυτό θέλω να σε ρωτήσω.
Για την διαδρομή σου.
Σκέφτηκες ποτέ πόσες λάθος επιλογές έκανες για να φτάσεις σήμερα να γελάς;
Σκέφτηκες ποτέ πόσα λάθη βίωσες για να μπορούν τα μάτια σου και το χαμόγελό σου να είναι σε αρμονία;
Στάσου λίγο και σκέψου.
Μπορεί να προσπάθησες πολύ για να ξεχάσεις μα ξέρω καλά πως μέσα σου θυμάσαι.
Θυμάσαι τα πάντα κι ας επικαλείσαι τις αμνησίες σου κατά καιρούς.
Θυμάσαι τα πάντα μα χρειάστηκε να πονέσεις πολύ για να ξεχάσεις.
Κι εγώ σήμερα σου ζητάω να θυμηθείς.
Έμαθες την αγάπη μέσα από την προδοσία.
Έμαθες την καλοσύνη μέσα από την κακία.
Έμαθες να δίνεις απλόχερα μέσα από την λίγη και τσιγκούνικη ψυχή.
Έμαθες την σιωπή μέσα από την ακατάσχετη φλυαρία.
Έμαθες την αποδοχή μέσα από την απόρριψη
Έμαθες να γελάς μέσα από το κλάμα
Έμαθες να πονάς μέσα από μια πανοπλία.
Έμαθες την ζωή μέσα από τον θάνατο.
Και ναι, είναι σκληρό να χάνεις για να εκτιμήσεις αυτό που έχεις όμως τώρα, σήμερα, μπορείς να κοιτάς τους ανθρώπους στα μάτια και να τους βλέπεις να χαμηλώνουν το δικό τους βλέμμα.
Γιατί οι άνθρωποι που αγάπησες πιο πολύ, σε πρόδωσαν και σε πούλησαν φτηνά.
Γιατί οι άνθρωποι που τους άνοιξες την ψυχή σου, δεν την σεβάστηκαν.
Την ποδοπάτησαν και φεύγοντας άφησαν την κακία τους για φιλοδώρημα.
Γιατί εκεί που έδωσες απλόχερα όχι από το περίσσευμά σου, από το υστέρημά σου, πήρε πίσω λιγοψυχιά και τσιγκουνιά.
Κακομοιριά και μίζερα μετρημένα «τόσο όσο».
Γιατί άκουσες λόγια πολλά και υποσχέσεις και λέξεις μεγάλες και πομπώδεις τόσο που ακόμα κι εσύ θαμπώθηκες κι έκανες να τις πιστέψεις.
Γιατί θέλησες να αγαπήσεις και η αγάπη σου δεν ήταν «αρκετή» για να γίνει δεκτή.
Κι αυτή είναι η χειρότερη μορφή απόρριψης.
Γιατί κάποιοι υπήρξαν τόσο τυφλοί που δεν ξεχώρισαν ποτέ τα δάκρυα του πόνου μέσα από την μάσκα του γέλιου.
Ποτέ του γελοίου όμως.
Γιατί την πανοπλία σου την φόρεσες sur mesure και φρόντισες να μην υπάρχει ούτε χιλιοστό κενό.
Γιατί σε σκότωσες πολλές φορές μέχρι να μάθεις να ζεις.
Γιατί την πουτάνα την ζωή, την γνώρισες, την έχασες και μετά την κατέκτησες.
Για να μπορούν σήμερα τα μάτια σου να γελάνε και να μην είναι παράταιρα στο πρόσωπό σου.
