«Η ζωή είναι ωραία»! Ναι, μόνο που δεν της φαίνεται καθόλου!
«Ξαφνικά μια άβυσσος άνοιξε μέσα του. Όλα ήταν λάθος» Σ.Ι. Βίτκιεβιτς
«Η ζωή είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να ευχηθεί κανείς σε ένα ζώο» Κουρτ Βόνεγκατ
«Τίποτα δεν είναι αληθινό, μόνο η φρίκη» Τόμας Μπέντοους
Ένας ύπουλος μιθριδατισμός
Από την πιο τρυφερή παιδική του ηλικία ο άνθρωπος αποτελεί αντικείμενο εθισμού (κυρίως μέσω των ειλημμένων ιδεών που κυριαρχούν και που του επιβάλλονται έξωθεν) σε ένα κοινωνικό Συναινετικό Κοσμοείδωλο το οποίο προσπαθεί να παρουσιάσει έναν κόσμο εξωραϊσμένο, ούτως ώστε να γίνεται αποδεκτός από τη συνείδησή του και στοιχειωδώς «φιλικός» και βιώσιμος.
Έτσι, του φαίνονται εντελώς φυσιολογικά πράγματα που, υπό άλλες συνθήκες, θα φάνταζαν άκρως αφύσικα: τα τεμαχισμένα κουφάρια ζώων που κρέμονται στα τσιγκέλια του κρεοπωλείου («αυτή είναι η τροφική αλυσίδα»), οι καυγάδες και οι χειροδικίες του γάμου («έτσι είναι τα ζευγάρια, μαλώνουν πότε-πότε»), η κακοποίηση των παιδιών («ε, γονιός είναι, θα δώσει και κανένα χαστούκι») και κατ’ επέκταση κι όλα τα υπόλοιπα βίαια κοινωνικά φαινόμενα, όπως οι κοινωνικές συγκρούσεις, οι πόλεμοι, κλπ. αρχίζουν να παίρνουν σταδιακά διαστάσεις εξ ίσου αναγκαίες και αναπόφευκτες με τις φυσικές καταστροφές, όπως είναι οι σεισμοί, οι επιδημίες, οι λιμοί, κλπ. και όλα αυτά καλύπτονται σταδιακά από έναν τόσο ανθεκτικό και αυτονόητο μανδύα «κανονικότητας», ώστε κανείς να μην σκέφτεται ότι ορισμένα από αυτά τα «φυσιολογικά» φαινόμενα περιορίζονται στον άνθρωπο και είναι παντελώς άγνωστα στο βασίλειο των ζώων, τα οποία π.χ. δεν έχουν συζυγικούς καυγάδες, δεν κακοποιούν τα μικρά τους, σκοτώνουν σπανιότατα άτομα του δικού τους είδους, κλπ.
Αποτέλεσμα αυτής της νοοτροπίας είναι ένας κοινωνικομιμητικός εθισμός στο περιρρέον κακό και μια τάση αυτόματης, σχεδόν ψυχαναγκαστικής, αναπαραγωγής του. Είναι γεγονός ότι επειδή στο Σύμπαν κυριαρχεί η διπολικότητα, ότι επειδή τα πάντα καθορίζονται από το αντίθετό τους (φως-σκοτάδι, ζεστό-κρύο, μικρό-μεγάλο, αρσενικό-θηλυκό, κλπ.), και η ύπαρξη Καλού-Κακού φαίνεται αρχικά να είναι μια «φυσιολογική» κατάσταση.
Το πράγμα αρχίζει να περιπλέκεται όταν διαπιστώσουμε ότι, στη συγκεκριμένη περίπτωση, υπάρχει μια σημαντική διαφορά ποσοτικής φύσεως: το Κακό υπερβαίνει ποσοτικά κατά πολύ το Καλό. Και για να αποφύγουμε κάθε υπόνοια ανθρωποκεντρισμού θα ορίσουμε ως Κακό την ύπαρξη διαρκών σοβαρών προβλημάτων και την έλλειψη βιοψυχικής ηρεμίας των έμβιων όντων.
Το Σύμπαν και η Γη βρίσκονται σε μια συνεχή αστροφυσική-γεωλογική αναταραχή. Τα έμβια όντα που ζουν πάνω της βρίσκονται σε έναν διαρκή αγώνα με κύριους στόχους την επιβίωση και την αναπαραγωγή τους. Το όλο σύστημα μοιάζει, για κάποιον που το παρατηρεί σαν για πρώτη φορά, με έναν απέραντο θάλαμο βασανιστηρίων ή, στην καλύτερη περίπτωση, με ένα κολοσσιαίο πειραματικό εργαστήριο με συχνές απέραντες εκατόμβες νεκρών πειραματόζωων. Ας εξετάσουμε αυτό το μυστηριώδες εργαστήριο πιο αναλυτικά… (Η παρούσα μελέτη ίσως φανεί ότι περιέχει πολλά αριθμητικά-στατιστικά στοιχεία, αλλά λόγω του θέματος ήταν κάτι αναπόφευκτο).
«Η ζωή (του Σίσυφου) Είναι Ωραία»!
Ξυπνάτε το πρωί, ξεκούραστος, κάνετε ντους, βουρτσίζετε τα δόντια σας, τρώτε πρωινό, και ξεκινάτε για τη δουλειά σας. Το μεσημέρι ξαναπεινάτε και ξανατρώτε. Το βράδυ που επιστρέφετε στο σπίτι ξανακουρασμένος, ξαναπεινασμένος και ξαναλερωμένος, ξανατρώτε, ξανακάνετε ντους, ξαναβουρτσίζετε τα δόντια σας, και ξανακοιμάστε. Πλένετε τα ρούχα σας κάθε εβδομάδα και αυτά ξαναλερώνονται και σύντομα πρέπει να τα ξαναπλένετε.
Κάποτε παλιώνουν και πρέπει να αγοράσετε καινούργια. Καθαρίζετε το σπίτι σας και ύστερα από μερικές μέρες είναι πάλι σκονισμένο και λερωμένο, (χώρια που κάθε δυο-τρία χρόνια χρειάζεται άσπρισμα). Κάνετε σεξ και ύστερα από λίγες ώρες/μέρες/εβδομάδες (ανάλογα με την ηλικία) θέλετε να ξανακάνετε.
Απογοητεύεστε από μια σχέση, χωρίζετε, κάνετε νέα σχέση, ξαναπογοητεύεστε, μέχρι να βρείτε αυτό που πιστεύετε ότι είναι το κατάλληλο άτομο για να παντρευτείτε. Παντρεύεστε και ύστερα από λίγα χρόνια αντιλαμβάνεστε ότι με το άτομο που πριν δεν κάνατε ούτε λεπτό χωριστά, τώρα δεν μπορείτε να κάνετε ούτε λεπτό μαζί.
Χωρίζετε (πιστεύοντας ακράδαντα ότι φταίει το έτερον ήμισυ) και ξαναπαντρεύεστε για να βρεθείτε, ύστερα από μερικά χρόνια, σε μια παρόμοια κατάσταση. Ξαναχωρίζετε, ξαναπαντρεύεστε, και, ω του (σατανικού) θαύματος, μια από τα ίδια. Θέλετε να ξαναχωρίσετε και να ξαναπαντρευτείτε αλλά είναι αδύνατον πια, λόγω περασμένης ηλικίας και αυξημένων οικονομικών υποχρεώσεων προς τις πρώην συζύγους και τα παιδιά.
Όσο τα βλαστάρια σας μεγαλώνουν διαπιστώνετε ότι το διανοητικό και συναισθηματικό χάσμα μεταξύ σας διευρύνεται κι αυτό, ότι δεν μπορείτε να συνεννοηθείτε πια, ούτε υπάρχει (βασικά από μέρους τους) το συναισθηματικό δέσιμο που υπήρχε παλιά.
Διαπιστώνετε ότι σας βλέπουν σαν το τζίνι στο λυχνάρι του Αλλαντίν, που είναι διαρκώς υποχρεωμένο να ικανοποιεί τις επιθυμίες του αφέντη του. Πηγαίνετε ταξίδια και διακοπές για να ξεφύγετε από τη ρουτίνα της καθημερινότητας και να ξεχαστείτε, αλλά δυστυχώς οι διακοπές και τα ταξίδια διαρκούν λίγο, και σύντομα επιστρέφετε στα ίδια και στα ίδια. (Αφήστε που, ύστερα από κάποιο χρονικό διάστημα, και οι διακοπές και τα ταξίδια γίνονται μια άλλη μορφή ρουτίνας).
Ενδέχεται να δοκιμάσετε κι ένα άλλο διαδεδομένο αντιπληκτικό, το αλκοόλ και να εθιστείτε σε αυτό, ή ακόμη το χασίς ή άλλα σκληρότερα ναρκωτικά, ίσως και σεξουαλικές διαστροφές εντός κι εκτός γάμου. Ένα βασικό μέρος της κοινωνικής ζωής σας κινείται ανάμεσα σε αρραβώνες, γάμους, βαφτίσια, επισκέψεις σε κλινικές νοσοκομεία και κηδείες. Βάζετε στόχους στη ζωή σας και είτε τους πετυχαίνετε και πρέπει να βάλετε νέους, είτε δεν τους πετυχαίνετε και πρέπει να προσπαθήσετε ξανά και ξανά και ξανά …
Τα χρόνια περνούν κι αρχίζετε να αναρωτιέστε, μπροστά στον καθρέφτη, ποιος είναι αυτός ο άγνωστος απέναντι που σας κοιτάζει. Αν έχετε λεφτά και δεν ντρέπεστε να μοιάζετε σαν κέρινο κακέκτυπό του εαυτού σας, αρχίζετε να κάνετε απανωτές πλαστικές επεμβάσεις.
Παράλληλα όμως, αρχίζουν και τα διάφορα προβλήματα υγείας. Αν είστε τυχερός, αν δεν σας βρει κάτι σοβαρό, αν υπάρχει περιουσία, υπάρχει και το ενδεχόμενο να έχετε τα παιδιά σας παραστάτες (με το αζημίωτο φυσικά) πλάι σας τις τελευταίες σας ώρες. Αν σας βρει κάτι σοβαρό, αν δεν έχετε περιουσία, τότε το τέλος σας προβλέπεται τραγικό, ή σε κάποιο νοσοκομείο, ή μόνος κι ανήμπορος στο σπίτι, ή σε κάποιο ίδρυμα, ακόμη και στον δρόμο σαν σκυλί. Σε μερικούς μήνες ή χρόνια, κανείς δεν θα θυμάται την ύπαρξή σας, θα είναι σαν να μην ζήσατε ποτέ πάνω στη γη! Καθώς ψυχορραγείτε σκέφτεστε μερικές διαβολικές επινοήσεις της περασμένης επίγειας ανθρώπινης ζωής σας.
Πρώτα απ’ όλα την κινητήρια δύναμη των πάντων, το σεξ. Συνειδητοποιείτε ότι ενώ εσείς παρασυρόσασταν προς τα εκεί μαγνητισμένος από την υπόσχεση της ύψιστης ερωτικής ηδονής, κάτι άλλο τη χρησιμοποιούσε για δόλωμα με δικό του απώτερο σκοπό την αναπαραγωγή του ανθρώπινου είδους. Χώρια τα περίφημα «αφροδίσια», τα επώδυνα «παράσημα» που αρπάζατε κατά καιρούς και σας έκαναν να ορκίζεστε «τέρμα το σεξ!». Μόλις όμως ολοκληρωνόταν η θεραπεία, ξαναπέφτατε με τα μούτρα στα ίδια πάθη, στα ίδια λάθη! «Ευτυχώς που γλύτωσα από το AIDS», σκέφτεστε, αναδρομικά τρομοκρατημένος.
Επίσης, οποιοδήποτε τρόφιμο και φαγητό ήταν ευχάριστο στη γεύση αποδεικνυόταν (κατά σατανικό τρόπο) βλαβερό για τη υγεία, ενώ αντιθέτως όλα εκείνα που ήταν ωφέλιμα για τον οργανισμό ήταν παράλληλα και εξαιρετικά άνοστα και απωθητικά!
Θυμάστε επίσης ότι (κατά σατανική σύμπτωση) ερωτευόσασταν πάντα το λάθος άτομο, με αποτέλεσμα μετά από τα πρώτα μέλια η σχέση ή ο γάμος να μετατρέπεται σε καθημερινό μαρτύριο, ότι αναρίθμητες φορές προδοθήκατε από συγγενείς και ανθρώπους που θεωρούσατε φίλους, και πολλά άλλα. Νοιώθετε ξαφνικά, μέσα σε μια ύστατη έκλαμψη, ότι όλα αυτά τα χρόνια βρισκόσασταν πιασμένος σε έναν αόρατο και σατανικό ιστό, ουσιαστικά χωρίς να έχετε καμία δυνατότητα διαφυγής αλλά μόνο μετακίνησης … Όπως ο συνταγματάρχης Κουρτς, στην ταινία «Αποκάλυψη τώρα!», ψιθυρίζετε απηυδισμένος: «Η φρίκη!… Η φρίκη!…».
Αυτή φυσικά είναι η «καλή» (σχεδόν ιδανική!) εκδοχή της ζωής ενός μέσου ανθρώπου, αρσενικού φύλου, σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα, στο ειρηνικό δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, όπου γίνονταν σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα, υπήρχε δημοκρατική διακυβέρνηση, ευνομία, ευταξία, υλική ευμάρεια, κλπ. Σε άλλες χώρες και ηπείρους, σε άλλες εποχές, ακόμη και στην Ευρώπη (και ιδιαίτερα για το γυναικείο φύλο) η ζωή ήταν μια καθημερινή κόλαση επιβίωσης με την ψυχή στο στόμα, μέσα σε συνεχείς συγκρούσεις, σφαγές, πολέμους, πείνα, αρρώστιες, επιδημίες, κοινωνική καταπίεση, θρησκευτική τρομοκρατία, σεκταρισμούς και ρατσισμούς, όπου το μόνο που δεν υπήρχε ήταν η πολυτέλεια των σύγχρονων δυτικών πολιτισμένων κοινωνιών μας: η πλήξη!
Ολόκληρο αυτό το ανεκδιήγητο και βασανιστικό πράγμα που μόλις περιγράψαμε συνοπτικά λέγεται «επίγεια ζωή» και το πιο δημοφιλές σχετικό ανθρώπινο απόφθεγμα – σε όλες τις γλώσσες του κόσμου – λέει «η ζωή είναι ωραία»! Ναι, μόνο που δεν της φαίνεται καθόλου! Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, από την εμφάνιση στο αχανές διάστημα της συμπαντικής κατοικίας μας, του πλανήτη Γη.
Σύντομη και Ταραγμένη Ιστορία της Γης
Ο «γαλάζιος πλανήτης» μας σχηματίστηκε πριν από 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια. Σήμερα, υπάρχουν πλέον επαρκείς ενδείξεις ότι ήδη στην ηλικία του 1 δισεκατομμυρίου χρόνων, κι ενώ δεν ήταν ακόμη παρά μια γιγάντια θερμή σφαίρα που τη συντάρασσαν πάσης φύσεως και τεράστιας κλίμακας γεωλογικά φαινόμενα, εμφανίστηκε το πρώτο δείγμα ζωής με τη μορφή κυανοβακτηρίων στους αρχαϊκούς πρωτο-ωκεανούς. Μέσα στα υπόλοιπα 3,5 δισεκατομμύρια χρόνια ακολούθησε μια απίστευτη και ιλιγγιώδης ποικιλία έμβιων όντων, από τους αόρατους ιούς μέχρι τον κολοσσιαίο αργεντινόσαυρο, από την ψείρα μέχρι τον πτεροδάκτυλο, από το κριλ και το πλαγκτόν μέχρι τη γαλάζια φάλαινα, από τις λειχήνες μέχρι τις υπερεκατοντάμετρες σεκόιες, κ.ο.κ.
Φυσικά, όλα αυτά δεν έγιναν με έναν ομαλό και ιδανικό τρόπο αλλά, δεδομένου του ταραχώδους γεωφυσικού υποβάθρου, μέσα από συχνές καταστροφές που κατέληγαν σε τεράστιες εκατόμβες και σε ολοκαυτώματα των φυτικών και των ζωικών ειδών (εκρήξεις ηφαιστείων, κατακλυσμοί, παγετώνες, κλπ.).
Συχνά, ο όλεθρος ερχόταν και από τον ουρανό, με τη μορφή ποικίλου μεγέθους μετεωριτών που βομβάρδιζαν τον πλανήτη. Μέσα σε αυτές τις αναρίθμητες μικρές καταστροφές συνέβησαν και πέντε τεράστιας κλίμακας: 1) Τέλος Ορδοβισίου (440 εκ. χρόνια πριν, εξαφανίστηκε το 85% των ειδών), 2) τέλος Δεβονίου (359-374 εκ. χρόνια πριν, εξαφανίστηκε το 80% των ειδών), 3) μεταξύ Πέρμιου-Τριαδικού (251 εκ. χρόνια πριν, εξαφανίστηκε το 96% των ειδών), 4) μεταξύ Τριαδικού-Ιουράσιου (201 εκ. χρόνια πριν, εξαφανίστηκε το 80% των ειδών), αρχή Τριτογενούς (65 εκ. χρόνια πριν, εξαφανίστηκε το 75% των ειδών).
Αυτή η τελευταία σήμανε το τέλος της κυριαρχίας των ερπετών (δεινόσαυροι) και οδήγησε στην εξέλιξη και την κυριαρχία των θηλαστικών και του ανθρώπου. Φανταστείτε την εικόνα όλων εκείνων των απέραντων σαρκοπέδιων, διότι σύντομα θα δούμε πολλά άλλα, σαφώς μικρότερα αλλά όχι λιγότερο αποτρόπαια.
Πριν από 9 εκατομμύρια χρόνια, μέσα σε αυτή την απειρία των ειδών, εμφανίστηκε ένα είδος πιθηκοειδούς, ο ραμαπίθηκος, ο οποίος επρόκειτο να δημιουργήσει, μέσω των απογόνων ειδών του και της εξέλιξης, τον αυστραλοπίθηκο (Lucy, 3,7 εκατομμύρια χρόνια πριν) ο οποίος έμελλε να καταλήξει στον σημερινό άνθρωπο (homo sapiens). Υπολογίζεται ότι το ανθρώπινο είδος έφτασε πολύ κοντά στην εξαφάνιση, πριν από 40.000 χρόνια. Τότε, εκτιμάται ότι ο συνολικός πληθυσμός των ανθρώπων ήταν, 1.000 άτομα στην Ευρώπη, 1.000 άτομα στην Ασία, και 5.500 άτομα στην αρχική κοιτίδα τους την Αφρική.
Μια απότομη κλιματική αλλαγή, μια επιδημία, και ο «έμφρων άνθρωπος» θα ήταν οριστικά παρελθόν. Σήμερα, με πληθυσμό 7 δισεκατομμυρίων και με αυξητική τάση γεωμετρικής προόδου, ο παρ’ ολίγον εξαφανισμένος άνθρωπος έχει καταλήξει να είναι πλέον ο υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνος για ολόκληρη τη βιόσφαιρα του πλανήτη και για το ίδιο του το είδος, θύμα της ίδιας της εξελικτικής του επιτυχίας.
Σε γενικές γραμμές, αν λάβει κανείς υπ’ όψιν την απειρία των μορφών ζωής που δημιουργήθηκαν μέχρι σήμερα (το σημερινό υπάρχον ποσοστό αποτελεί μόνο το 1% του συνόλου) και το γεγονός των περιοδικών κι εκτεταμένων καταστροφών, το όλο εγχείρημα μοιάζει με τη συνεχή δημιουργία μορφών από κάποιον Κοσμικό Καλλιτέχνη ο οποίος, στην περίπτωση που το έργο δεν συμπέσει με την αρχική ιδέα που είχε στο μυαλό του, δεν διστάζει να το καταστρέψει, με σαδομαζοχιστική διάθεση, και να ξεκινήσει την προσπάθεια πάλι από την αρχή, ξανά και ξανά και ξανά.
Τροφική αλυσίδα: Μια Άκρως Σατανική Επινόηση
Είστε ένα από τα χιλιάδες γκνου σε μεταναστευτική πορεία, κάπου στην αχανή Αφρική. Το κοπάδι σας μετακινιόταν ασταμάτητα επί μέρες, σε αναζήτηση χλοερών βοσκότοπων. Η δίψα αρχίζει πλέον να γίνεται βασανιστική.
Σε κάποια στιγμή εμφανίζεται, επιτέλους, η εικόνα ενός ποταμού στον ορίζοντα. Σε λίγο, ολόκληρη η αγέλη ξεδιψά λαίμαργα στις όχθες του, μαζί κι εσείς. Ξαφνικά, ένα ζευγάρι τεράστια σαγόνια ξεπετάγονται με αστραπιαία ταχύτητα από το νερό, σας αρπάζουν από τον λαιμό, και σας παρασύρουν στα βαθειά. Η τελευταία εικόνα, καθώς πονάτε αφόρητα και λίγο πριν το νερό γεμίσει τα πνευμόνια σας, είναι εκείνη των διπλανών συντρόφων σας που τρέχουν πανικόβλητοι για να γλυτώσουν.
Είστε μύγα και πετάτε εδώ κι εκεί, οδηγούμενη από την όσφρησή σας, για βρείτε κάτι φαγώσιμο. Ξαφνικά η πτήση σας ανακόπτεται από κάτι ανθεκτικό, κολλώδες, και ανεπαίσθητο. Σύντομα διαπιστώνετε ότι έχετε παγιδευτεί σε ένα πλέγμα σχεδόν αόρατων και πανίσχυρων κλωστών.
Από τη μια άκρη της ύπουλης κατασκευής ένα τερατώδες πλάσμα με μακριά πόδια σας πλησιάζει γρήγορα. Αρχίζει να σας τυλίγει μέσα σε ένα κουκούλι φτιαγμένο από αυτό το ίδιο νήμα. Λίγο μετά νοιώθετε δύο αιχμηρές και δυνατές δαγκάνες να σας τρυπούν το σώμα και να σας ρουφάνε λαίμαργα το εσωτερικό σας.
Είστε πουλί και μόλις γεννήθηκαν τα μικρά σας, ύστερα από πολλές εβδομάδες αφοσιωμένης εκκόλαψης. Το ταίρι σας βγήκε για αναζήτηση τροφής. Ξαφνικά, στα κάτω κλαδιά του δέντρου όπου βρίσκεται η φωλιά σας, βλέπετε να ανεβαίνει αργά και ύπουλα ένα παράξενο ζώο με μακρύ κυλινδρικό σώμα δίχως πόδια. Πανικόβλητο από τον κίνδυνο, δεν ξέρετε τι να κάνετε.
Το ένα ένστικτο σάς λέει να μείνετε εκεί και να προστατέψετε τα μικρά σας. Το άλλο σάς λέει ότι δεν μπορείτε να κάνετε απολύτως τίποτα, ότι πρέπει να φύγετε για να σωθείτε. Κυριαρχεί το δεύτερο που είναι ισχυρότερο, εκείνο της επιβίωσης. Πετάτε σε ένα παραδίπλα κλαδί και παρακολουθείτε ανήμπορο το παράξενο φρικαλέο ζώο να καταβροχθίζει τα μικρά σας ένα-ένα.
Είστε ένα μικρό ψάρι σε αναζήτηση τροφής και κρυψώνα. Ξαφνικά, κάτω, στην άκρη ενός βράχου βλέπετε μια φούντα από πλοκάμια που κινούνται με χάρη, ακολουθώντας τα ρεύματα του βυθού. Το ιδανικό μέρος που ψάχνατε.
Βουτάτε γρήγορα προς τα εκεί και χώνεστε με ανακούφιση μέσα στην κινούμενη συστάδα. Σχεδόν αμέσως αντιλαμβάνεστε το μοιραίο λάθος σας. Νοιώθετε αμέτρητες βελόνες να τσιμπάνε το σώμα σας, αρχίζετε να παραλύετε, το βλέμμα σας θολώνει ολοένα και περισσότερο, κάτι αρχίζει ήδη να σας τρώει ζωντανό.
Επίσης, φανταστείτε ζωντανούς ποταμούς μυρμηγκιών που καταβροχθίζουν οποιοδήποτε έντομο και μικρό ζώο βρίσκουν στο διάβα τους, πολέμους μυρμηγκιών με τους νικητές να κατακρεουργούν όσους αντιπάλους αντιστέκονται, να λεηλατούν τη φωλιά τους, και να παίρνουν για σκλάβους τους επιζήσαντες, επιθέσεις σφηκών σε κυψέλες μελισσών, ολοκληρωτική σφαγή τους, και λεηλασία των προνυμφών τους για τροφή, απεγνωσμένα κοπάδια ψαριών που δέχονται συντονισμένη επίθεση υποβρυχίως από φάλαινες και εναερίως από αμέτρητα θαλασσοπούλια, έναν βούβαλο που αρνείται να παραδοθεί στην αγέλη λιονταριών που τον έπιασε και του ανοίγουν την κοιλιά, έτσι όρθιο, κι αρχίζουν να τον τρώνε ζωντανό, ένα κοπάδι πιγκουίνους στην ακτή να παρακολουθούν έντρομοι τον σύντροφό τους, που έπεσε στα δόντια της όρκας, να τον πετάει πέρα-δώθε σαδιστικά πριν αποφασίσει να τον καταβροχθίσει.
Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε αναρίθμητα τέτοια παραδείγματα εξ ίσου αναρίθμητων δραμάτων που παίζονται καθημερινά πάνω στον πλανήτη. Το γενικό γήινο «σύστημα επιβίωσης» έχει ως εξής: κάθε ον για να επιβιώσει πρέπει να κυνηγήσει, να πιάσει, και να φάει κάποιο άλλο, φροντίζοντας παράλληλα να μην πιαστεί και γίνει θύμα το ίδιο.
Όλα τα όντα είναι παγιδευμένα σε αυτό το καθημερινό, αιματηρό, και αγωνιώδες παιχνίδι. Παράλληλα, στο εσωτερικό κάθε είδους, παίζεται και ένα δεύτερο δράμα, εκείνο της εξεύρεσης ερωτικού συντρόφου για τη διαιώνιση των γονιδίων και του είδους, και τέλος εκείνο της προστασίας και του μεγαλώματος των απογόνων.
Έτσι, όλα τα έμβια όντα βρίσκονται καθημερινά σε ένα σατανικής επινόησης αλληλοκυνηγητό όπου δεν ισχύει δυστυχώς μόνο το γνωστό «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό». Υπάρχουν και μικροοργανισμοί τόσο μικροσκοπικοί που είναι αόρατοι στο μάτι, και όμως μπορούν να σκοτώσουν φυτά και ζώα απείρως μεγαλύτερα και μάλιστα σε τεράστια μαζική κλίμακα: ιοί, βακτήρια, βάκιλοι, και κάθε είδους θανατηφόρα μικρόβια….
Από την άλλη πλευρά, ο άνθρωπος που βρίσκεται εδώ και καιρό στην κορυφή της γήινης τροφικής αλυσίδας, πρωτοστατεί σε μια πρωτοφανούς έκτασης και βαρβαρότητας εκμετάλλευση του φυτικού και κυρίως του ζωικού βασιλείου. Διάφορα οικόσιτα ζώα (κότες, αγελάδες, χοίροι, κουνέλια, κλπ.) ζουν στριμωγμένα μέσα σε απέραντα και άθλια στρατόπεδα συγκεντρώσεως, σε κατάσταση διαρκούς ακινησίας (για πλήρη εκμετάλλευση του χώρου και για αποφυγή απώλειας βάρους), σε νυκτερινό φωτισμό (για συνεχή παραγωγή αυγών).
Δημιουργήθηκαν τεχνητά ράτσες αγελάδων με αφύσικα υπερμεγέθεις μαστούς για υπερπαραγωγή γάλακτος, με κοντά προβληματικά πόδια για τη μεγιστοποίηση ανάπτυξης του περισσότερο εμπορεύσιμου μέρους του σώματός τους, τερατώδεις χοίροι με βάρος όσο και μια νεαρή αγελάδα, κοτόπουλα με υπερμεγέθες στήθος κατ’ απαίτηση της αγοράς, κλπ., κλπ.
Σε κάποια άλλα φρικαλέα στρατόπεδα εκτρέφονται ζώα για να θανατωθούν και να γδαρθούν, αποκλειστικά για την «πολύτιμη» γούνα τους, άλλα πάλι περνούν τη ζωή τους, μέσα από απάνθρωπη εκπαίδευση, σε τσίρκο προορισμένα να διασκεδάζουν ανθρώπους, άλλα προορίζονται να πεθάνουν σε μονομαχίες (ταυρομαχίες, κυνομαχίες, κοκορομαχίες) προς τέρψη και κερδοσκοπία (στοιχήματα) των θεατών… κλπ. κλπ. κλπ… Ναι, ναι, όντως, «η ζωή είναι ωραία»… για όσους είναι τυφλοί!
Φυσικά Σαρκοπέδια
Όπως ήδη είδαμε λίγο πριν, υπάρχουν στη Φύση ποικίλοι τρόποι μαζικής εξολόθρευσης των όντων, οι οποίοι φυσικά αφορούν και τον άνθρωπο. Μια πρώτη κατηγορία είναι οι εκρήξεις ηφαιστείων. Η πιο «διάσημη» ηφαιστειακή έκρηξη είναι εκείνη του Βεζούβιου, στην αρχαία Ρώμη, η οποία διήρκεσε 19 ώρες, κατέστρεψε τις πόλεις της Πομπηίας και του Ερκουλάνεουμ, και σκότωσε περίπου 10.000 ανθρώπους. Μια τεράστια περιοχή καλύφθηκε με ζεματιστή τέφρα 400ο Κελσίου και ύψους τριών μέτρων. Πολλά από τα πτώματα βρέθηκαν ακέφαλα, επειδή ο εγκέφαλος έφτανε σε σημείο βρασμού και το κεφάλι εκρηγνυόταν. Ας δούμε και τις υπόλοιπες μεγαλύτερες και φονικότερες από αυτές.
1613 π.κ.ε. νήσος Θήρα, Αιγαίο: αριθμός νεκρών άγνωστος (από το παλιρροϊκό κύμα).
1816, όρος Ταμπόρα, Ινδονησία: 92.000 νεκροί.
1902, όρος Πελί, Δυτική Ινδία: 40.000 νεκροί.
1883, όρος Κρακατόα, Ινδονησία: 36.000 νεκροί.
1985, όρος Νεβάδο ντελ Ρουίζ, Κολομβία: 23.000 νεκροί.
1792, όρος Ούντζεν, Ιαπωνία: 12-15.000 νεκροί.
1783-1784, όρος Λάκι, Ισλανδία: 9.500 νεκροί. κλπ. κλπ. κλπ. κλπ.
Ένας άλλος τρόπος φυσικής εξολόθρευσης είναι οι σεισμοί. Ξαφνικά, ο άνθρωπος βιώνει το φοβερό συναίσθημα να «χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του» και βλέπει – μέσα σε δευτερόλεπτα – το σπίτι του να σείεται, να τριζοβολάει, και να διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη, μέλη της οικογενείας του να χάνονται στα συντρίμμια όπως κι ο ίδιος.
Και αν έχει το προνόμιο να πεθάνει σχετικά γρήγορα, πρέπει να θεωρείται τυχερός, σε σχέση με τους αναρίθμητους δύστυχους που θάβονται ζωντανοί κάτω από τα ερείπια και υφίστανται έναν αργό και άκρως μαρτυρικό θάνατο. Ας δούμε τα μεγαλύτερα από αυτά τα αποτρόπαια σαρκοπέδια του γαιοσείστη Εγκέλαδου.
1556, Σανσί, Κίνα: 830.000 νεκροί.
2004, Ινδονησία, Ταϋλάνδη, Σρι Λάνκα, κλπ: 300.000 νεκροί (από το παλιρροϊκό κύμα).
1976, Τανγκσάν, Κίνα: 255.000 νεκροί.
1138, Χαλέπι, Συρία: 230.000 νεκροί.
2010, Αϊτή, 230.000 νεκροί.
856, Νταγκμάν, Περσία: 200.000 νεκροί.
1920, Γκανσού, Κίνα: 200.000 νεκροί.
1927, Ξινίνγκ, Κίνα: 200.000 νεκροί.
893, Αρνταμπίλ, Περσία: 150.000 νεκροί.
1948, Τουρκμενιστάν: 110.000 νεκροί.
1290, Τσίλι, Κίνα: 100.000 νεκροί.
1667, Σεμάχα, Αζερμπαϊτζάν: 80.000 νεκροί.
1727, Ταμπρίζ, Περσία: 77.000 νεκροί.
1755, Λισαβόνα, Πορτογαλία: 70.000 νεκροί.
1932, Γκανσού, Κίνα: 70.000 νεκροί.
1970, Περού: 66.000 νεκροί.
1268, Κιλικία, Τουρκία: 60.000 νεκροί.
1935, Κονέτα, Πακιστάν: 60.000 νεκροί.
1693, Σικελία, Ιταλία: 60.000 νεκροί.
1783, Καλαβρία, Ιταλία: 50.000 νεκροί. κλπ. κλπ. κλπ. κλπ.
Ένα άλλο μέσο μαζικής εξολόθρευσης είναι οι πάσης φύσεως επιδημίες: Ένας μικροοργανισμός, που δεν τον πιάνει καν το μάτι και ο οποίος μπορεί να παραμένει επί αιώνες ανενεργός, ξαφνικά ενεργοποιείται και εξαπολύει μια φονική επίθεση σε φυτά, ζώα, ή ανθρώπους, με αποτέλεσμα εκατομμύρια θύματα, συχνά μέσα σε επώδυνες και μαρτυρικές καταστάσεις.
> Το 542-545 καταγράφηκε η «πανώλη του Ιουστινιανού», η οποία υπολογίζεται ότι σκότωσε συνολικά, σε Ευρώπη, Ασία, και Αφρική περίπου 100 εκατομμύρια ανθρώπους.
> Το 1334 εμφανίστηκε επιδημία πανώλης στη βορειοανατολική Κίνα, όπου σκότωσε το 90% του πληθυσμού. Στη συνέχεια πέρασε, μέσω της Κωνσταντινούπολης, στην Ευρώπη όπου μέσα σε τρία χρόνια (1347-1350) εξολόθρευσε το 1/4 του πληθυσμού της, δηλαδή 25 εκατομμύρια ανθρώπους. Οι άνθρωποι βρίσκονταν σε κατάσταση αλλοφροσύνης. Όσοι μπορούσαν έφευγαν στην εξοχή.
Όσοι έμεναν στις πόλεις έφθαναν στα δύο διαμετρικά αντίθετα άκρα, εκείνα του αμοραλισμού και της θρησκοληψίας. Από τη μια έβλεπε κανείς ανθρώπους που μεθοκοπούσαν, χόρευαν (τον λεγόμενο Μακάβριο Χορό), έκλεβαν, και βίαζαν ολημερίς, και από την άλλη ομάδες που τριγυρνούσαν πανικόβλητες, αυτομαστιγώνονταν ζητώντας έλεος, κι έκαναν ατελείωτες λιτανείες. Έκτοτε, η επιδημία συνέχισε να επανέρχεται περιοδικά και γνώρισε τη μεγαλύτερη έξαρσή της το 1664-1666 στο Λονδίνο, όπου σκότωσε 75.000 άτομα. Κάποιοι εκτιμούν ότι σκότωσε συνολικά ίσως και 200 εκατομμύρια ανθρώπους.
> Το 1918-1920 ξέσπασε η επιδημία της Ισπανικής γρίπης, η οποία εκτιμάται ότι προσέβαλε τον μισό πληθυσμό της Γης και υπολογίζεται ότι σκότωσε συνολικά 20-40 εκατομμύρια ανθρώπους.
> Η πιο πρόσφατη επιδημία πανώλης εκδηλώθηκε στο Νότιο Βιετνάμ, την περίοδο 1965-1970, αφανίζοντας 175.000 ανθρώπους (ανάμεσά τους και πολλούς Αμερικανούς στρατιώτες).
> Η τελευταία (μόνο χρονολογικά, δυστυχώς!) επιδημία είναι αυτή του AIDS. Εμφανίστηκε το 1980, εξαπλώθηκε γρήγορα σε ολόκληρο τον πλανήτη, και μέχρι το 2010 είχε σκοτώσει 25 εκατομμύρια ανθρώπους και είχε δημιουργήσει 39 εκατομμύρια φορείς. Οι επιστήμονες θεωρούν πλέον βέβαιο, λόγω της πυκνότητας του παγκόσμιου πληθυσμού και των ευνοϊκών συνθηκών μετάδοσης, ότι μια βιβλικών διαστάσεων πανδημία θα ξεσπάσει, αργά ή γρήγορα, στην ταλαίπωρη ανθρωπότητα. Και να μην ξεχνάμε τα εκατομμύρια νεκρών από άλλες μολυσματικές ή μη νόσους όπως η χολέρα, η ελονοσία, η φυματίωση, η σύφιλη, ο καρκίνος, κ.ά.
Επίσης, εδώ να προσθέσουμε και τα αναρίθμητα σαρκοπέδια που προκλήθηκαν από πλημμύρες, ξηρασία και ακόλουθους λιμούς, κλπ. στη διάρκεια των αιώνων. Θα παραθέσουμε μια χαρακτηριστική περίπτωση σχετικών φονικών συμπτώσεων που προηγήθηκαν της επιδημίας πανώλης στην Κίνα, που προαναφέραμε. Το 1333, ένα χρόνο πριν ξεσπάσει η επιδημία, μια τρομερή ξηρασία ακολουθούμενη από πλημμύρες προκάλεσε 400.000 νεκρούς. Την επόμενη χρονιά, στην περιοχή της Καντόνας, χάθηκαν περίπου άλλα 5.000.000 άνθρωποι πάλι από βιβλικές πλημμύρες, ταυτόχρονα με την επιδημία πανώλης που αποδεκάτιζε τις βορειοανατολικές επαρχίες της χώρας. Εδώ πρόκειται για μια εκδήλωση του μυστηριώδους εκείνου μαγνητισμού του Κακού που οδήγησε τους αρχαίους Έλληνες στην ιδιοφυή (αλλά ανεξήγητη) διαπίστωση, «ενός κακού μύρια έπονται» (ενός καλού όμως, κανένα!)
Σκόρπια Περιστατικά Ασκήσεων Σαδισμού
Μπορεί να αντιτείνει κάποιος ότι όλα αυτά είναι «φυσικά φαινόμενα», ότι δεν συνεπάγονται σε καμία περίπτωση την πολύ πιθανή ύπαρξη κάποιας συμπαντικής μοχθηρής διάνοιας με χαιρέκακες διαθέσεις. Ας πάμε, λοιπόν, σε κάποια πιο εξειδικευμένα και χαρακτηριστικά παραδείγματα άσκησης σαδισμού.
Η Φύση εξοπλίζει ορισμένα ζώα (γιατί όχι όλα;!) με συστήματα άμυνας απέναντι στους εχθρούς τους. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις στις οποίες το όπλο αυτό καταλήγει να γίνεται μπούμερανγκ, όπως στην περίπτωση της μέλισσας. Αν χρειαστεί ποτέ να χρησιμοποιήσει το κεντρί της υπογράφει ταυτόχρονα και τη θανατική της καταδίκη. Το κεντρί σφηνώνει στο δέρμα του ζώου με αποτέλεσμα να παρασύρει μαζί και ολόκληρο το περιεχόμενο της κοιλιάς της και να την καταδικάσει σε μια Πύρρειο νίκη, σε έναν άδοξο μαρτυρικό θάνατο.
Η ίδια μητέρα-Φύση παραχωρεί στα αρσενικά πολλών ειδών κάποια διακοσμητικά-σεξουαλικά χαρακτηριστικά για την προσέλκυση θηλυκών και για την επιτυχή διαιώνιση των γονιδίων τους. Σίγουρα το πιο όμορφο θέαμα στο ζωικό βασίλειο είναι η απίστευτης ομορφιάς ξεδιπλωμένη ουρά του αρσενικού παγωνιού.
Όσο μεγαλύτερη και εντυπωσιακότερη είναι, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει ο κάτοχός της να ζευγαρώσει και να αφήσει απογόνους. Ταυτόχρονα όμως, το μεγάλο μέγεθός της το κάνει δυσκίνητο και αργό στην απογείωση, με αποτέλεσμα να πέφτει συχνά θύμα των αρπακτικών, και αυτό που είχε ως σκοπό τη διαιώνιση των γονιδίων του να προκαλεί τελικά τον θάνατό τους.
Υπάρχει ένα είδος μικρού καρχαρία των τροπικών θαλασσών που ζευγαρώνει με ιδιαιτέρως βίαιο τρόπο. Την περίοδο της αναπαραγωγής συγκεντρώνεται ένας μεγάλος αριθμός αρσενικών και θηλυκών σε κατάσταση σεξουαλικής έξαψης. Υπάρχουν πολλά αρσενικά που ζευγαρώνουν διαδοχικά με την ίδια θηλυκιά, δαγκώνοντάς την για να την ακινητοποιήσουν. Στο τέλος της διαδικασίας στο βυθό κείτεται ένας σημαντικός αριθμός θηλυκών που δεν κατάφεραν να επιβιώσουν από τα δαγκώματα των σεξουαλικά ξέφρενων αρσενικών και ο κατάλογος αυτός ασκήσεων σαδισμού δεν έχει τελειωμό.
Υπάρχει μια σφήκα της Αμερικής με έναν σατανικά ιδιόρρυθμο τρόπο αναπαραγωγής. Μόλις η θηλυκιά ζευγαρώσει και είναι έτοιμη να γεννήσει σκάβει πρώτα ένα υπόγειο λαγούμι στο έδαφος. Στη συνέχεια βρίσκει μια αράχνη ταραντούλα, την ναρκώνει με το δηλητήριο του κεντριού της, τη σέρνει μέσα στη φωλιά της και γεννά πάνω της τα αυγά της. Μόλις αυτά εκκολαφθούν οι κάμπιες αρχίζουν να τρώνε ζωντανή την άμοιρη ταραντούλα, η οποία δεν είναι νεκρή αλλά μόνο ναρκωμένη.
Υπάρχει ένα είδος θαλάσσιου ψύλλου με μια εξ ίσου αποτρόπαια πρακτική αναπαραγωγής. Το αρσενικό αρχίζει να παρασύρει στη φωλιά του όσες περισσότερες θηλυκές μπορεί, τις γονιμοποιεί, και τις εμποδίζει να ξεφύγουν, ώστε να είναι σίγουρο για τη διαιώνιση των γονιδίων του. Σε λίγες μέρες τα αυγά εκκολάπτονται μέσα στο σώμα των θηλυκών και οι προνύμφες αρχίζουν να καταβροχθίζουν το εσωτερικό των ίδιων των μητέρων τους. Στο τέλος της διαδικασίας υπάρχει ο θριαμβευτής μίνι-Κυανοπώγωνας περιτριγυρισμένος από τα άδεια κουφάρια των συζύγων-θυμάτων του.
Μια από τις πιο εφιαλτικές επινοήσεις της Φύσης είναι τα παράσιτα: παίρνουν τον έλεγχο του ξενιστή τους και τον κάνουν να δρα προς το δικό τους συμφέρον κι ενάντια στο δικό του. Εισέρχονται σε θηλαστικά, σε ψάρια, σε έντομα, κλπ., και τα αποτρέπουν από το να κρύβονται από τους εχθρούς τους, διότι μέσα σε αυτούς ολοκληρώνουν τα παράσιτα τον βιολογικό τους κύκλο! Πρόσφατα ανακαλύφθηκε ότι το παράσιτο του τοξοπλάσματος μπορεί να προσβάλει τον άνθρωπο δίχως αυτός να εκδηλώσει τη νόσο, να εγκατασταθεί σε ένα τόσο καλά κρυμμένο σημείο του εγκεφάλου όπου δεν υπάρχει ούτε φαρμακευτική ούτε χειρουργική πρόσβαση, και να αναλάβει δράση!
Αποδείχτηκε ότι τα μολυσμένα άτομα έχουν μειωμένα αντανακλαστικά, γεγονός που τα κάνει ιδιαιτέρως επιρρεπή σε τροχαία ατυχήματα! Ύστερα από όλα αυτά, νομίζω ότι χρειάζεται να επανεξεταστεί επειγόντως τόσο η έννοια της «ευφυΐας» (πώς διαθέτει ένας μικροοργανισμός τόσες πολύπλοκες γνώσεις) όσο και της περίφημης «ελεύθερης βούλησης» κλπ. κλπ. κλπ. Πόσο ποσοστό ύπαρξης «τυχαίου» ή «αγαθού άνωθεν σχεδιασμού» μπορεί να αντέξει μια τόσο εμφανώς κακόβουλης και σαδιστικής έμπνευσης πραγματικότητα; …και το πράγμα ξεφεύγει εντελώς σε παράλογη φρικαλεότητα όταν προσεγγίζουμε την κορυφαία στιγμή του «θαύματος της Δημιουργίας», τον άνθρωπο.
Ανθρωποπαράνοια
Όλα τα παραπάνω μοιάζουν σχετικά αθώα και «φυσικά» αν συγκριθούν με την παράνοια, τη σαδιστική διάθεση, και τη φονικότητα της «κορωνίδας της Δημιουργίας», του ανθρώπου. Ο Καστοριάδης έδωσε τον καλύτερο ίσως ορισμό της ιδιαίτερης εκείνης περίπτωσης έμβιων όντων που αποτελούν την ανθρωπότητα: «Ο άνθρωπος είναι το ον που κατακλύζεται από την ύβρη, από τη λυσσαλέα επιθυμία παραβατικότητας».
Εν είδει εισαγωγής μπορούμε να περιγράψουμε με δύο βασικές λέξεις το «ανθρώπινο πρόβλημα»: εγωισμός, απληστία. Από αυτά τα δύο ελαττώματα απορρέουν όλα τα υπόλοιπα κακά που καταδυναστεύουν τη ζωή του: κακεντρέχεια, ζηλοφθονία, μισαλλοδοξία, αλαζονεία, αυταρχικότητα, αναλγησία, χειραγώγηση, αρπακτικότητα, κλπ. Ας εξετάσουμε αυτό το «φαινόμενο» στα δύο βασικά του επίπεδα συμπεριφοράς και δραστηριότητας, το ατομικό και το συλλογικό.
1) Ατομική ανθρωποπαράνοια: Ως πεδίο ανάλυσης εδώ θα χρησιμοποιήσουμε τον ατομικό καθώς και τον αλληλένδετο οικογενειακό χώρο του ανθρώπου, δεδομένου ότι αυτός θεωρείται το κύτταρο της κοινωνίας. Από εδώ αρχίζουν να εκδηλώνονται τα τρία βασικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά που προαναφέραμε (παράνοια, σαδισμός, φονικότητα), τα οποία στη συνέχεια βρίσκουν το αποκορύφωμά τους στην κοινωνία. Ας ξεκινήσουμε από το βασικό συναίσθημα που βρίσκεται στη βάση της ένωσης δύο ανθρώπων αντιθέτου φύλου και στη δημιουργία οικογένειας, στον έρωτα.
Εδώ, να πούμε εισαγωγικά ότι σχεδόν πάντα η ερωτική έλξη λειτουργεί ερήμην των ανθρώπων και πέρα από κάθε εξήγηση και λογική. Έτσι, σε μια πρώτη φάση ο άνθρωπος μπορεί να νοιώσει σεξουαλική έλξη προς ένα άτομο που δεν εμπίπτει στα συνηθισμένα πρότυπα εξωτερικής εμφάνισης που έχει δημιουργήσει στο μυαλό του. Το δεύτερο παράδοξο είναι ότι συνήθως αισθάνονται ερωτική έλξη μεταξύ τους άτομα τα οποία έχουν εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες.
Έτσι, από την πρώτη ήδη φάση προσέγγισης – και λόγω όλων των ανωτέρω ιδιαιτεροτήτων – οι δύο ερωτευμένοι επιδίδονται συχνά σε μια συμπεριφορά εγωιστικών εξάρσεων, αντιπαραθέσεων, προσβολών, καυγάδων, κλπ., ενώ παράλληλα δηλώνουν την απέραντη αγάπη τους προς το «έτερον ήμισυ» και την αδυναμία τους να ζήσουν δίχως αυτό!
Σχεδόν μοιραία, ακολουθεί το επόμενο στάδιο, εκείνο του γάμου και της τεκνοποίησης. Ύστερα από μερικά χρόνια, και αφού ο συνεκτικός ιστός του έρωτα εξατμιστεί, οι δύο σύζυγοι αισθάνονται πλέον σαν δύο ξένοι που βρέθηκαν να συνδέονται συμπτωματικά, από τη μυστηριώδη αρχική επήρεια του έρωτα, με ένα πλέγμα αλληλεξάρτησης (κοινή στέγη, παιδιά, εξ αδιαιρέτου περιουσιακά στοιχεία, κλπ.).
Αντί να κατανοήσουν ότι κανείς από τους δύο δεν είναι υπεύθυνος γι’ αυτή την άκρως δυσάρεστη κατάσταση, αρχίζουν να κατηγορούν ο ένας τον άλλον, να καυγαδίζουν συνεχώς, να πληγώνονται αμοιβαία, να ψάχνουν παρηγοριά σε παράλληλες σχέσεις, και συχνά να χωρίζουν (για να επαναλάβουν συνήθως το σφάλμα και να ξαναπαντρευτούν!) Αυτό όμως είναι μόνο το ένα μέρος του δράματος, και ίσως το λιγότερο σοβαρό. Το χειρότερο είναι ότι συχνά η οικογένεια γίνεται ένας τόπος σαδιστικών αλληλοβασανισμών, όπου τα κύρια θύματα δεν είναι οι σύζυγοι αλλά οι αθώοι αυτής της υπόθεσης, τα παιδιά.
Υπάρχουν αναρίθμητες έρευνες, βασισμένες σε υπαρκτά στατιστικά στοιχεία, που αποδεικνύουν ότι ο ξυλοδαρμός των γυναικών (από τον άντρα) και των παιδιών (από τον έναν ή και από τους δύο γονείς), η σεξουαλική κακοποίηση και ο βιασμός τους, είναι περιπτώσεις τόσο συχνές που ξεπερνούν το αποδεκτό όριο της στατιστικής πιθανότητας απόκλισης από την αποδεκτή «κανονικότητα».
Υπάρχουν και ακραίες τερατώδεις περιπτώσεις όπου πατέρες κρατούσαν έγκλειστες τις κόρες τους επί σειρά ετών, τις κακοποιούσαν σεξουαλικά, και είχαν κάνει παιδιά μαζί τους! Συχνά, αυτές οι καταστάσεις χρόνιας έντασης και βίαιων πρακτικών και αντιπαραθέσεων, καταλήγουν σε φονικά λουτρά αίματος που συνταράσσουν την κοινή γνώμη.
Εδώ, οφείλουμε να αναφερθούμε και στον περίφημο και επί αιώνες ανθεκτικό μύθο της «παιδικής αθωότητας». Η εξέλιξη της ανθρώπινης σκέψης έδειξε ότι τελικά δεν είχε δίκιο η σχολή του Ρουσσώ, που ισχυριζόταν ότι ο άνθρωπος γεννιέται από τη φύση του καλός και αθώος και διαφθείρεται κατόπιν από την κοινωνία και τον πολιτισμό, αλλά εκείνη του Φρόυντ. Ο πατέρας της Ψυχανάλυσης απέδειξε ότι «το παιδί είναι ένας πολυμορφικός διεστραμμένος».
Όσο σοκαριστική κι αν φαίνεται αυτή η διαπίστωση, παράλληλα είναι και απολύτως αληθινή, όπως μπορούμε να διαπιστώσουμε από την προσωπική πείρα και από τις αναμνήσεις μας. Σίγουρα όλοι θυμόμαστε την πρώιμη ενασχόλησή μας με τις ερωτογενείς ζώνες του σώματός μας και με το θέμα του σεξ, τη σκληρότητα που δείχναμε αρχικά προς τα παιχνίδια μας και κατόπιν προς τα ανυπεράσπιστα ζώα και τους μικρότερούς μας σε ηλικία, τη μακιαβελικά εκβιαστική συμπεριφορά προς τους μεγαλύτερους μας για να πετύχουμε κάποιον σκοπό μας, κλπ. Ο μύθος του «καλού και αθώου παιδιού» άντεξε επί πολλούς αιώνες, αλλά τελικά κατέρρευσε κι αυτός.
Ας παραθέσουμε και κάποιες ψυχολογικές απόπειρες εξήγησης όλων αυτών των αρρωστημένων, παράλογων, και καταστροφικών ατομικών ανθρώπινων συμπεριφορών. Συχνά, απλά στατιστικά δεδομένα εκλαμβάνονται από τους ερευνητές ως αποδεικτικά στοιχεία. Για παράδειγμα, τα παιδιά που έχουν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση και βιασμό, όταν μεγαλώνουν ασκούν (σε μεγάλο ποσοστό) τις ίδιες άθλιες πρακτικές σε άλλα παιδιά.
Στο καίριο ερώτημα γιατί να κάνουν σε αθώα άτομα, που δεν έχουν καμία σχέση με το δικό τους πάθημα, κάτι που τα ίδια βίωσαν ως μια εξαιρετικά οδυνηρή και τραυματική εμπειρία, η απάντηση των ψυχολόγων είναι «από μιμητισμό», «από επιθυμία εκδίκησης», κλπ.
Για να συμμαζέψουν τα πράγματα στο κρεβάτι του Προκρούστη, μετατρέπουν τον άνθρωπο σε μια ασυνείδητη μαϊμού που μιμείται μηχανικά και δίχως ίχνος σκέψης διάφορες αποτρόπαιες πράξεις.
Μια άλλη προσφιλής εξήγηση κάποιας ανορθόδοξης συμπεριφοράς είναι η φράση «το έκανε για να τιμωρήσει τον εαυτό του». Δηλαδή, κάποιος παντρεύεται συνειδητά το λάθος άτομο, επιδίδεται σε διάφορες αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές (αλκοόλ, ναρκωτικά, κλπ.) από μια μυστηριώδη σαδιστική διάθεση «να τιμωρήσει τον εαυτό του» για κάποια δυσεξήγητα και λαβυρινθώδη ψυχολογικά συμπλέγματα της παιδικής του ηλικίας!
Είμαι ο πρώτος που θα συμφωνήσω ότι η μεγάλη συνεισφορά του Φρόυντ είναι η ανακάλυψη του υποσυνείδητου/ασυνείδητου στον άνθρωπο, με τη μόνη διαφορά ότι εγώ το βλέπω σαν μια κερκόπορτα από την οποία υπεισέρχονται στον άνθρωπο επιρροές και δυνάμεις που ακυρώνουν την έννοια της ελεύθερης βούλησης.
Πώς μπορούν να εξηγηθούν διαφορετικά οι αστείρευτες σεξουαλικές διαστροφές, οι αναρίθμητοι τρόποι βασανισμού και μαρτυρικής θανάτωσης τόσο ζώων όσο και ομοίων του (συχνά για εντελώς αναπόδεικτα και υποθετικά θρησκευτικά θέματα), η καθημερινή σαδομαζοχιστική μας σχέση με τους γύρω μας, διαπιστώσεις που οδήγησαν τον συγγραφέα Παντελή Καλιότσο στην τραγικά αληθινή λακωνική διαπίστωση: «Πεπρωμένο του κάθε ανθρώπου είναι να βασανίσει και να βασανιστεί»!
Ένα από τα «θετικά» της τηλεόρασης είναι και οι εκπομπές εκείνες είτε δραματοποιημένων είτε αυτούσιων «οικογενειακών ιστοριών καθημερινής τρέλας», που αποδεικνύουν την ευρέως εκτεταμένη, διαχρονική, και ουσιαστικά ανεξήγητη παράνοια του ανθρώπου. «Ο άνθρωπος είναι μια άβυσσος… Ζαλίζεται όποιος σκύβει μέσα του…» (Γκ. Μπύχνερ).
Έτσι λοιπόν, παρά το γεγονός ότι η οικογένεια αποδεικνύεται τελικά ένα άκρως αρρωστημένο άντρο ασκήσεων σαδισμού, βίας, σεξουαλικών διαστροφών, συχνά και φόνων, συνεχίζει να εξυμνείται και να θεωρείται το ιερό και απαραβίαστο θεμέλιο του οικοδομήματος της ανθρώπινης κοινωνίας! Ίσως επειδή προετοιμάζει κατάλληλα το άτομο για το επόμενο και μεγαλύτερο στάδιο της ανθρωποπαράνοιας, εκείνο της συλλογικής!
2) Ομαδική ανθρωποπαράνοια. «Η Ιστορία είναι ένας εφιάλτης από τον οποίο προσπαθώ να ξυπνήσω», γράφει ο Τζέημς Τζόυς, «Η Ιστορία είναι μια χρονολόγηση ατυχημάτων», συμπληρώνει η Ντόρις Λέσινγκ, και όντως κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Λίγο παραέξω από το κατώφλι της δήθεν γεμάτης από θαλπωρή κι αγάπη οικογενειακής εστίας, περιμένουν τον νέο καινούργιες παρανοϊκές και αιματηρές περιπέτειες.
Στο σχολείο μαθαίνει ότι ανήκει σε έναν λαό που είναι ανώτερος από όλους τους άλλους, ότι η χώρα του έχει μια θρησκεία που διαθέτει το εξαιρετικό προνόμιο να είναι η μόνη αληθινή στον κόσμο, ότι όποτε χρειαστεί θα πρέπει να είναι έτοιμος να σκοτώσει και να πεθάνει για τη χώρα του και για τη θρησκεία του, κλπ. Φυσικά, κανείς ποτέ δεν του εξηγεί από πού ακριβώς προκύπτει αυτή η ανωτερότητα του λαού του και της θρησκείας του, αλλά ούτε κι ο ίδιος αναρωτιέται, περιχαρής από αυτή την εξαιρετική εύνοια της Ιστορίας.
Τη συνέχεια αναλαμβάνουν οι συμμαθητές του, οι οποίοι του μαθαίνουν ότι πρέπει απαραιτήτως να ανήκει σε μια αθλητική ομάδα (ποδοσφαίρου, μπάσκετ, ράγκμπυ, κλπ.) και να μισεί όλους εκείνους που ανήκουν σε διαφορετικές ομάδες, επειδή η δική του είναι η καλύτερη.
Αν τύχει και ρωτήσει από πού προκύπτει αυτό, η απάντηση είναι «επειδή είναι η ομάδα μας». Αργότερα, στο Πανεπιστήμιο διάφοροι συμφοιτητές του προσπαθούν να τον προσελκύσουν ο καθένας στη δική του ιδεολογία, η οποία εννοείται ότι είναι η μόνη σωστή, και του μαθαίνουν να μισεί όλους εκείνους που ανήκουν σε διαφορετικές ιδεολογίες.
Στην πιθανή παρατήρησή του ότι η αποτυχία στην εφαρμογή όλων ανεξαιρέτως των ιδεολογιών, όπως αυτή προκύπτει από την Ιστορία, αποδεικνύει ουσιαστικά την αποτυχία του ανθρώπου, οι απαντήσεις που θα πάρει θα ποικίλλουν ανάλογα με την ιδεολογική τους προέλευση: «αντιδραστικέ», «φασίστα», «μικροαστέ», «κουμμούνι», «αναρχικέ», «μηδενιστή», κλπ.
Ένα άλλο πράγμα που οφείλει να σέβεται ευλαβικά και απαρέγκλιτα είναι «η παράδοση». Για παράδειγμα, αν τύχει και ισχυριστεί ότι βρίσκει εντελώς φρικιαστικό και παράλογο το θέαμα του βασανισμού και της τελετουργικής θανάτωσης ενός ταύρου από έναν άνθρωπο ντυμένο με φανταχτερή στολή, ενώπιον χιλιάδων θεατών σε σαδιστικό παραλήρημα, θα πάρει την απάντηση «μα, είναι μια από τις παραδόσεις της αγαπημένης μας Ισπανίας!». Και πάει λέγοντας, με πολλά άλλα παρόμοια κι εξ ίσου παρανοϊκά θέματα.
Έτσι, σε περίπτωση παντελούς απουσίας ουσιαστικής κριτικής σκέψης, ο άνθρωπος σύντομα βρίσκεται εγκλωβισμένος σε διάφορα μαντριά και νοιώθει έντονο μίσος για τα πρόβατα, τους βοσκούς, και τους αρχιτσέλιγκες όλων των άλλων μαντριών, οι οποίοι το ανταποδίδουν εξ ίσου. Η ιστορία της ανθρωπότητας δεν είναι η πάλη των τάξεων, αλλά κάτι πολύ ευρύτερο: είναι η πάλη των πάσης φύσεως μαντριών.
Επίσης, εδώ να προσθέσουμε ότι στο εσωτερικό του κάθε μαντριού υπάρχουν και υπο-ομάδες που συνδέονται από επιμέρους ενδιαφέροντα/συμφέροντα, οι επονομαζόμενες «κλίκες», «οργανώσεις», «μυστικές εταιρείες», «αδελφότητες», κλπ. Όλα αυτά δημιουργούν ένα απίστευτα ευρύτατο δίκτυο συγκρουόμενων διαπλοκών, έναν αληθινό λαβύρινθο συμμαχιών και αντιπαραθέσεων, γεγονός που οδήγησε τον μεγάλο ποιητή Λωτρεαμόν να γράψει: «η παγκόσμια οικογένεια των ανθρώπων είναι μια ουτοπία αντάξια και της πιο μέτριας λογικής».
Από την άλλη, πάλι, αν ο άνθρωπος τύχει και αρχίσει να χρησιμοποιεί μια αληθινά κριτική σκέψη προς όλα αυτά, αν δεν δεχτεί να μπει σε κανένα μαντρί, τότε τον περιμένει η τραγική μοίρα του δακτυλοδειχτούμενου αποσυνάγωγου, του «μαύρου πρόβατου» που βάλλεται από όλα ανεξαιρέτως τα μαντριά και δεν βρίσκει μέρος να σταθεί και να ξαποστάσει.
Ο Τεγιάρ ντε Σαρντέν διαχώρισε τη Γη σε τρία βασικά επίπεδα: στη γαιόσφαιρα (υλική βάση), στη βιόσφαιρα (έμβιος κόσμος), και στη νοοόσφαιρα (όλα τα άυλα πνευματικά δημιουργήματα του ανθρώπου). Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι αυτή η νοόσφαιρα, που τον οδήγησε σε αναρίθμητα θαυμαστά επιτεύγματα πολιτισμού και τεχνολογίας, παράλληλα αποδείχτηκε και το Βατερλώ του, επειδή οι περισσότερες συγκρούσεις, σφαγές, και πόλεμοι, έγιναν εξ αιτίας αυτών των άυλων αλλά άκρως φονικών οντοτήτων που γεννά διαρκώς ο νους του ανθρώπου, των ιδεών:
Υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί Θεοί, υπάρχει ένας και μοναδικός αληθινός Θεός, πώς ακριβώς είναι και πώς δεν είναι αυτός ο μοναδικός αληθινός Θεός, τι πραγματικά είπε και τι δεν είπε αυτός ο μοναδικός αληθινός Θεός, ποια είναι η ιδανική μορφή ανθρώπινης κοινωνίας, πώς θα φτάσουμε σε αυτή την ιδανική μορφή ανθρώπινης κοινωνίας, υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες φυλές και λαοί και οι ανώτερες/οι ορθώς εκμεταλλεύονται και καταπιέζουν τις/τους κατώτερες/ους, οι γυναίκες είναι κατώτερες από τους άντρες άρα δικαιολογείται η καταπίεση και η εκμετάλλευσή τους, όλοι οι πλούσιοι είναι κακοί όλοι οι φτωχοί είναι καλοί, οι Ευρωπαίοι είναι πολιτισμένοι όλοι οι άλλοι λαοί είναι βάρβαροι, κλπ. κλπ. κλπ.
Αν το καλοσκεφτεί κανείς, οι μεγαλύτερες εκατόμβες στην ανθρώπινη Ιστορία προκλήθηκαν από αυτούς τους διανοητικούς δυνάστες, οι οποίοι μόλις κατακτήσουν τον εγκέφαλο ενός ανθρώπου τον υποχρεώνουν να εργαστεί μέχρι θανάτου προς την κατεύθυνση της συνεχούς διάδοσής τους, δίχως αυτός καν να το αντιλαμβάνεται.
Όπως το ανέλυσε πολύ σωστά ο Άγγλος βιολόγος Ρίτσαρντ Ντώκινς στη θεωρία του περί μιμιδίων, “οι ιδέες συμπεριφέρονται σαν μια μορφή εγκεφαλικών παρασίτων και ιών, οι οποίοι πρέπει να περάσουν σε νέους εγκεφάλους με σκοπό να επιτύχουν τη διαιώνισή τους, γεγονός που εξηγεί τη διακαή επιθυμία προσηλυτισμού που κυριεύει τους οπαδούς θρησκειών και ιδεολογιών”
Εδώ, το αναπάντητο ερώτημα είναι «πού γεννιούνται οι ιδέες» διότι κανείς σοβαρός ερευνητής δεν πιστεύει πλέον την παλιά φυσιομηχανιστική αντίληψη «ο εγκέφαλος παράγει τη σκέψη όπως το συκώτι τη χολή»! Επίσης, σε όλες τις περιπτώσεις επικράτησης μιας θρησκείας, μιας ιδεολογίας, σύντομα αποδεικνύεται ότι η πρακτική εφαρμογή της δεν έχει καμία σχέση με το θεωρητικό της υπόβαθρο, επειδή αυτό έχει διαστραφεί και τροποποιηθεί προς το συμφέρον της ηγετικής ομάδας που αναλαμβάνει την εφαρμογή της, γεγονός που η ίδια, φυσικά αρνείται σθεναρά, υποστηρίζοντας ότι εργάζεται «για τη μοναδική αλήθεια», «για το καλό του λαού», κλπ.!
Όπως γράφει χαρακτηριστικά και ο Ρώσος συγγραφέας Αλεξάντρ Σολζενίτσιν: «Η ιδεολογία! Αυτή δίνει την απαιτούμενη δικαίωση στο κακούργημα και την απαραίτητη μακρόχρονη διάρκεια στον κακούργο. Αυτή είναι η θρησκευτική, κοινωνική θεωρία που κάνει τις πράξεις του να φαίνονται καλές τόσο στα δικά του μάτια όσο και στα μάτια των άλλων, έτσι ώστε να μην ακούει μομφές και κατάρες αλλά επαίνους κι εγκώμια.
Για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους, οι Ιεροεξεταστές ισχυρίζονταν ότι αποβλέπουν στην εδραίωση του Χριστιανισμού, οι κατακτητές ότι θέλουν να μεγαλώσουν την πατρίδα τους, οι αποικιοκράτες ότι επιδιώκουν τη διάδοση του πολιτισμού, οι ναζί ότι περιφρουρούν την καθαρότητα της φυλής τους, και οι επαναστάτες ότι θέλουν να εξασφαλίσουν την ισότητα, την αδελφοσύνη, και την ευτυχία των μελλοντικών γενεών».
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα του είδους είναι και η περίπτωση του κομμουνισμού. Ξεκίνησε θεωρητικά από τον Μαρξ, ως μια μορφή ιδανικής κοινωνίας, και κατέληξε στα μεγαλύτερα οργανωμένα από ανθρώπους κολαστήρια της Ιστορίας, με πρώτο και χειρότερο εκείνο της Σοβιετικής Ένωσης.
Ο Σολζενίτσιν, με λεπτομερή ακρίβεια και απίστευτη υπομονή εντομολόγου, κατέγραψε, στο ογκώδες «Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ», όλη τη φρίκη εκείνου του καθεστώτος, κυρίως της σταλινικής αιχμής 1933-1953. Κανένας πολίτης δεν ήταν στο απυρόβλητο, όλοι ήταν ύποπτοι, όλοι φοβούνταν μήπως τους καταδώσουν ακόμη και οι πιο κοντινοί συγγενείς τους, ένας τεράστιος αριθμός μυστικών αστυνομικών ασχολιόταν αποκλειστικά με την παρακολούθηση, τη σύλληψη, τον βασανισμό, την απόσπαση ομολογίας ενοχής των υπόπτων, την επιτήρησή τους στις φυλακές, τις εκτελέσεις και την εξαφάνιση των πτωμάτων.
Και το πιο αθώο πράγμα μπορούσε να χρησιμεύσει σαν βάση για τις πιο συνηθισμένες γενικές κι αόριστες κατηγορίες («αντισοβιετικές ενέργειες», «αντεπαναστατική προπαγάνδα») και να οδηγήσει κάποιον δυστυχή σε πολυετή φυλάκιση ή σε εκτέλεση. Ούτε και στην ηγετική ομάδα της κορυφής υπήρχε η παραμικρή υποψία ηρεμίας: ο Στάλιν φοβόταν συνεχώς μήπως τον δηλητηριάσουν ή τον σκοτώσουν οι κοντινοί συνεργάτες του, εκείνοι φοβούνταν μήπως γίνουν τα επόμενα θύματα του Στάλιν, κλπ. Το όλο σύστημα έμοιαζε με μια απέραντη και παρανοϊκή Βιομηχανία Τρόμου, Βασανιστηρίων, και Θανάτου.
Το βασικό ερώτημα εδώ είναι γιατί ένας καθεστώς που δεν συνέφερε ούτε στην ηγετική ομάδα που βρισκόταν στην κορυφή του – δεδομένου ότι ούτε εκείνη διέφευγε από την ατμόσφαιρα τρομοκρατίας που είχε η ίδια δημιουργήσει – συνέχιζε ωστόσο να διατηρείται! Ίσως την απάντηση να την έδωσε ο ίδιος ο πρωτεργάτης εκείνης της απίστευτης κατάστασης, ο Στάλιν: «Η Ιστορία είναι γεμάτη από ανώμαλους»!
Ναι, σίγουρα! Καλιγούλας, Νέρων, Αττίλας η μάστιγα του Θεού, Τζένγκις Χαν, Ταμερλάνος, Κυανοπώγωνας, Βλαντ Τέπες ο Παλουκωτής, Τζακ ο Αντεροβγάλτης, Χίτλερ, Στάλιν, Μάο, Πολ Ποτ, και πόσοι άλλοι: αιμοσταγή τέρατα που ακυρώνουν κάθε εξηγηματική απόπειρα, που έρχονται από μια άλλη αποτρόπαια διάσταση, εκείνη του Απόλυτου Κακού.
Αν υπάρχει και η παραμικρή αμφιβολία, ακούστε κι αυτό. Ο Στάλιν διασκέδαζε αφάνταστα με ανέκδοτα βγαλμένα από την τερατώδη βιομηχανία τρόμου που είχε εγκαθιδρύσει. Ένα από τα αγαπημένα του ήταν το εξής: Κάποτε, ένας νεαρός συνελήφθη, βασανίστηκε, κι εκτελέστηκε (όπως και αναρίθμητοι άλλοι, αδίκως). Όταν μυστικοί αστυνομικοί πήγαν να αναγγείλουν τον θάνατό του στους γονείς του, τους είπαν θριαμβευτικά: «Συγχαρητήρια! Ο γιος σας ομολόγησε ότι έγραψε τον Ευγένιο Ονέγκιν!», (κλασικό έργο της ρωσικής λογοτεχνίας που γράφτηκε από τον Πούσκιν τον 19ο αιώνα).
Κι εδώ, τίθεται ένα άλλο θεμελιώδες κι αναπάντητο ερώτημα: πώς το μοναδικό ζώο-φορέας λογικής, ο άνθρωπος, ενώ κατάφερε μέσα από τον εφαρμοσμένο ορθολογισμό (Μαθηματικά, Θετικές Επιστήμες) μέσα σε 20.000 χρόνια να βγει από τις σπηλιές και να ταξιδεύει στο αχανές Διάστημα, παράλληλα δεν κατόρθωσε ποτέ να διευθετήσει, μέσα από την απαραίτητη άσκηση της κοινής λογικής, τα απλά θέματα της καθημερινότητάς και της ειρηνικής συμβίωσης με τους ομοίους του!…
Η μυστηριώδης μεταδοτικότητα του Κακού
Ένα βασικό πράγμα που θα διαπιστώσει κάποιος οξυδερκής παρατηρητής των ανθρώπινων τεκταινόμενων, είναι η μυστηριώδης και ταχύτατη μεταδοτικότητα του Κακού. Ενώ μια καλή και ωφέλιμη για το κοινωνικό σύνολο συμπεριφορά έχει πολύ αργό ρυθμό μεταδοτικότητας και είναι πολύ σπάνιο να κατορθώσει τελικά να επιβληθεί σε ευρεία κλίμακα, οι αρνητικές, καταστροφικές, και συχνά φονικές συμπεριφορές βρίσκουν γρήγορα μιμητές και μεταδίδονται με σχεδόν αστραπιαία ταχύτητα.
Στο σχολείο τα άτομα με παραβατική συμπεριφορά έχουν περισσότερους θαυμαστές και βρίσκουν ευκολότερα μιμητές από τους καλούς μαθητές, τους υποτιμητικά αποκαλούμενους «φυτά», «σπασίκλες», κλπ. Στην πολυετή συζυγική (και επίσης ανεξήγητη) συμβίωση ενός καλού κι ενός κακού ατόμου, βλέπουμε ότι σχεδόν πάντα το καλό υποκύπτει στο κακό και συχνά μάλιστα υιοθετεί τελικά και τη συμπεριφορά του.
Σε κάποια ποδοσφαιρική ή άλλη μαζική συγκέντρωση ατόμων, μια αψιμαχία μεταξύ κάποιων λίγων ατόμων μπορεί να καταλήξει αστραπιαία σε γενικευμένη σύγκρουση.
Το γενικό πρόσταγμα αμοραλισμού με το οποίο εγκαινίασε το 1981 στην Ελλάδα την πολυετή πολιτική κυριαρχία του ο Ανδρέας Παπανδρέου, βρήκε σε ελάχιστο χρόνο εκατομμύρια οπαδούς οι οποίοι εξαπατούσαν κι έκλεβαν αλλήλους, το Δημόσιο, την ΕΟΚ και την ΕΕ, ζητούσαν κι έπαιρναν παροχές από ένα δανειοδίαιτο Κράτος, δίχως να σκέφτονται ότι στην ουσία ροκάνιζαν, σαν μανιασμένα τρωκτικά, τα κλαδιά του δέντρου πάνω στο οποίο ζούσαν, ότι κάποτε θα ερχόταν ο τσουχτερός λογαριασμός γι’ αυτή την τεχνητή εμφυλιοπολεμική ευμάρεια, όπως και τελικά έγινε και ο κατάλογος αυτός δεν έχει τελειωμό.
Η απλοϊκή εξήγηση ότι «το κακό είναι πιο εύκολο να γίνει», συχνά έρχεται σε αντίθεση με τα ίδια τα γεγονότα. Αρκεί να σκεφτεί κανείς τον χρόνο και την ενέργεια που ανάλωσε π.χ. ο Ιάγος για να δηλητηριάσει τον Μάκβεθ με υποψίες και να τον οδηγήσει στο έγκλημα, στο ομώνυμο αριστουργηματικό θεατρικό του Σαίξπηρ. Κεντρική ιδέα του έργου δεν είναι η εφευρετικότητα του Ιάγου στην προσπάθειά του να κάνει το κακό, αλλά η αρρωστημένη, η διαστροφική, η ουσιαστικά ανεξήγητη ηδονή που αποκομίζει από την επιτυχία του να σπείρει το μίσος, την απόγνωση, και τον θάνατο σε ένα μέχρι τότε αγαπημένο κι ευτυχισμένο ζευγάρι.
Κι εδώ, οι «επιστημονικές» εξηγήσεις φαίνονται μάλλον τραγικά παιδιαρώδεις κι ανεπαρκείς. Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, ας δούμε την περίφημη περίπτωση των «μαγισσών του Σάλεμ». Στην ομώνυμη πόλη των ΗΠΑ διαβιούσε μια κοινότητα φανατικών Χριστιανών, οι Πουριτανοί. Τον Ιανουάριο του 1691 μερικά ανήλικα κοριτσάκια, επηρεασμένα από τις σχεδόν καθημερινές συζητήσεις των ενηλίκων για πειρασμούς, δαίμονες, κλπ., και από τα πύρινα κυριακάτικα κηρύγματα του εφημέριου για τους συνεχείς πειρασμούς και τους κινδύνους από τον Σατανά, άρχισαν να κατηγορούν διάφορους κατοίκους της πόλης για άσκηση μαγείας.
Οι μεγαλύτεροι, αντί να επιδείξουν ψυχραιμία και φρόνηση, μπήκαν κι αυτοί ασυλλόγιστα σε εκείνο το γαϊτανάκι της παράνοιας και του φόβου. Το αποτέλεσμα ήταν ότι μέχρι το 1693 είχαν συλληφθεί και δικαστεί 140 κάτοικοι της πόλης και της ευρύτερης περιοχής, είχαν καταδικαστεί 100, και είχαν εκτελεστεί 20 (και δύο σκυλιά)! Χρειάστηκε η παρέμβαση του κυβερνήτη της Πολιτείας για να σταματήσει όλη εκείνη η απίστευτη φονική παράνοια!
Οι «επιστημονικές» εξηγήσεις; «Η αιτία ήταν οι επιπτώσεις των κοινωνικών εντάσεων που προκάλεσαν οι οικονομικές αλλαγές στη σχέση Μητρόπολης-αποικίας», (κοινωνιολογική). «Η αιτία ήταν ο χριστιανικός μισογυνισμός και η καταπίεση των γυναικών στη συγκεκριμένη πόλη», (κοινωνιολογικο-φεμινιστική). «Η αιτία ήταν μια κρίση μαζικής υστερίας που οφειλόταν στην αυστηρή θρησκευτική ηθική μιας απομονωμένης κοινότητας», (ψυχολογική). Δεδομένου ότι οι δύο πρώτες δεν αξίζουν καν να αποτελέσουν αντικείμενο περαιτέρω ανάλυσης, ας δούμε την τελευταία, που φαίνεται και η πιο πειστική.
Εδώ όμως το κύριο πρόβλημα είναι ο ταυτολογικός όρος «μαζική υστερία». Όπως οι βιολόγοι ονομάζουν μια παρατηρημένη συμπεριφορά «ένστικτο» και ύστερα χρησιμοποιούν τον όρο για να «εξηγήσουν» τη συμπεριφορά, το ίδιο συμβαίνει και με πολλούς όρους της Ψυχολογίας, όπως είναι η «μαζική υστερία»! Τι ακριβώς είναι η «μαζική υστερία», πώς εξηγείται το γεγονός ότι μια εμφανώς παράλογη ιδέα κυριεύει ξαφνικά τον εγκέφαλο ενός ατόμου και κατόπιν μεταδίδεται και στα γύρω άτομα σαν πυρκαγιά; Από πού προέρχονται οι κατηγορίες πολλών παιδιών κατά των γονέων τους (πάλι στις ΗΠΑ) για σατανιστικές πρακτικές με σεξουαλική κακοποίηση, τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα;
Το φαινόμενο αυτό πήρε τόσο μεγάλη έκταση, που οδήγησε το 1992 την Πάμελα Φέιντ στη δημιουργία του «False Memories Syndrome Institute» («Ινστιτούτο Συνδρόμου Ψευδών Αναμνήσεων»), το οποίο έγινε για να προστατεύει τους κατηγορούμενους από τις εντελώς φανταστικές (όπως αποδείχτηκε στις περισσότερες περιπτώσεις) κατηγορίες των ίδιων τους των παιδιών.
Σκόρπια περιστατικά
Ας περάσουμε σε κάποιες άλλες καθημερινές περιπτώσεις όπου ο αφύσικος τρόπος λειτουργίας του ανθρώπινου νου, οι αφύσικες καταστάσεις είναι ακόμη πιο εμφανείς. Μια από τις πλέον διαδεδομένες ψυχοσωματικές ασθένειες του τέλους του 20ου αιώνα και των αρχών του 21ου είναι η anorexia nervosa. Το άτομο που πλήττεται από αυτήν είναι πεπεισμένο ότι είναι υπέρβαρο με αποτέλεσμα να ξεκινάει αυστηρή δίαιτα και, ακόμη και όταν βρίσκεται στα πρόθυρα του θανάτου από ασιτία, να αγνοεί την ένδειξη της ζυγαριάς, να συνεχίζει να βλέπει στον καθρέφτη το αρχικό υπέρβαρο είδωλό του.
Συχνά θα παρευρεθήκαμε στη σκηνή όπου κάποιο μικρό παιδί ξεφεύγει από το χέρι της μητέρας του και, αγνοώντας τις υπόλοιπες τρεις πιθανές κατευθύνσεις κίνησης τρέχει – σχεδόν πάντα – κατ’ ευθείαν προς τον δρόμο όπου κινούνται τα αυτοκίνητα, προς τον θανάσιμο κίνδυνο.
Είναι γνωστή στους περισσότερους ανθρώπους η περίφημη «τύχη του πρωτάρη»: πολύ συχνά, την πρώτη φορά κατά την οποία έρχεται σε επαφή με τυχερά παιχνίδια κάποιο άτομο, η τύχη τού δείχνει μια ανεξήγητη εύνοια, η οποία φυσικά δεν εξακολουθεί να συνεχίζεται με αποτέλεσμα τον εθισμό του στον τζόγο, τη συχνή και συνηθισμένη ακόλουθη χρεοκοπία και καταστροφή του.
Όποιος παρακολουθήσει με ανεπηρέαστο και αντικειμενικό μάτι τις τηλεοπτικές εκπομπές, δεν μπορεί παρά να εκπλαγεί από τη διαπίστωση ότι ξεχειλίζουν από βία, σεξ, αρρωστημένες διαστροφικές καταστάσεις, εκπομπές απύθμενης βλακείας, οι οποίες συγκεντρώνουν υψηλή θεαματικότητα. Επίσης, ποιος διεστραμμένος νους αποφάσισε ότι π.χ. το «καλό» ψωμί πρέπει να είναι λευκό, η «καλή» ζάχαρη άσπρη, με αποτέλεσμα η απουσία πίτουρου από το πρώτο και η πολλαπλή χημική επεξεργασία της δεύτερης να έχουν σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία του ανθρώπου;
Ποιος διεστραμμένος νους σκέφτηκε να ταΐζει μέχρι θανάτου πάπιες και χήνες, με σκοπό να αφαιρέσει και να φάει το αρρωστημένο διογκωμένο συκώτι τους ως εκλεκτό έδεσμα; Ποιος μπορεί να επωφελείται τελικά από όλη αυτή την ατμόσφαιρα άγχους, φόβου, τρόμου, απόγνωσης, και μαρτυρικών θανάτων που σκεπάζει σαν μολυβένιος μανδύας ολόκληρη τη Γη; Θα επανέλθουμε σε αυτό το φλέγον κα βασικό ερώτημα στο τέλος της έρευνάς μας. Μέχρι τότε μας περιμένουν καινούργιες περιπέτειες και νέα απέραντα σαρκοπέδια.
Ανθρώπινα Σαρκοπέδια
Μετά από τα φυσικά σαρκοπέδια που προαναφέραμε, ας περάσουμε τώρα στα αμιγώς ανθρώπινα: Από την εμφάνισή του στο προσκήνιο της Ιστορίας ο άνθρωπος διέπρεψε στην επίδειξη κάθε είδος φονικής βαρβαρότητας. Ας δούμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα. Μια από τις πιο φρικαλέες τέτοιες πρακτικές ήταν, για μεγάλο χρονικό διάστημα, και οι ανθρωποθυσίες, η αντίληψη ότι κάποιος φανταστικός θεός (που μπορούσε να ζει οπουδήποτε – στον ουρανό, στη γη, κάτω από τη γη) είχε ανάγκη από πτώματα νεκρών ανθρώπων και αίμα για να συνεχίσει να δείχνει την εύνοιά του στους ζωντανούς!
Δυστυχώς, οι περισσότεροι λαοί έχουν ιστορικό τελετουργικών ανθρωποθυσιών, αλλά σε μια περιορισμένη κλίμακα. Εκεί όμως που η πρακτική αυτή έφτασε σε φονικά ύψη βιομηχανικής κλίμακας, είναι στην περίπτωση των προκολομβιανών λαών (Ίνκα, Μάγια) και κυρίως των Αζτέκων.
Αναφέρεται ότι σε ένα τέτοιο λουτρό αίματος που κράτησε μέρες, θυσιάστηκαν περίπου 40.000 αιχμάλωτοι! Και όλα αυτά σύμφωνα με το εξωφρενικό σκεπτικό ότι το αίμα ήταν το κινητήριο καύσιμο του ήλιου, ότι αν σταματούσαν οι ανθρωποθυσίες αυτός θα σταματούσε να ανατέλλει στον ουρανό, με αποτέλεσμα να εξαφανιστεί η ζωή στη Γη! (Και πάλι η μυστηριώδης προέλευση των παράλογων και φονικών ιδεών που προαναφέραμε!).
Ο συγγραφέας-ερευνητής και ακούραστος ταξιδευτής, Θανάσης Βέμπος, που επισκέφτηκε και το Τεοτιχουακάν των Αζτέκων, καταγράφει τις εντυπώσεις του πάνω στη Μεγάλη Πυραμίδα του Ήλιου: «Και με τα μάτια της φαντασίας μου είδα τον τόπο να μυρμηγκιάζει από Ινδιάνους με πολύχρωμα ρούχα και τους ιερείς με τις πλουμιστές ενδυμασίες. Και είδα ποτάμια αίματος να τρέχουν σαν καταρράκτες πάνω στην κολοσσιαία σκάλα απ’ όπου γκρέμιζαν τα κορμιά, από τα οποία προηγουμένως είχαν αφαιρέσει την καρδιά για να την προσφέρουν στον ζωοδότη Ήλιο, για να συνεχίσει την επουράνια διαδρομή του»… (!!!)
Η Ιστορία δείχνει ότι, παρά τη θεωρητική εξύμνηση της ειρήνης ως ανεκτίμητης αξίας, ο πόλεμος είναι η κατ’ εξοχήν δημοφιλής δραστηριότητα του ανθρώπου. Οι ειδικοί υπολόγισαν ότι από τότε που υπάρχει καταγεγραμμένη η ιστορία του ανθρώπινου είδους μέχρι σήμερα, η συνολική περίοδος ειρήνης κατά την οποία δεν υπήρχε εστία πολέμου σε κάποιο σημείο της Γης, είναι πολύ λιγότερο από ένα ημερολογιακό έτος! Ας φέρουμε στο μυαλό μας μερικά πεδία μαχών μετά από το τέλος της φονικής σύγκρουσης.
> Αρχαία περίοδος: «Απέλπιδες μάχες, τραυματίες και άρρωστοι που εγκαταλείπονται στο στρατόπεδο χωρίς τροφή, χωρίς νερό, εξαντλητικές αποδράσεις μέσα από τους βάλτους του ποταμού Ανάπου, ατελείωτες καταδιώξεις και λιθοβολισμοί από τους εχθρούς, εγκαταλειμμένοι στρατιώτες που ψυχορραγούν μέσα σε τάφρους, η απόκρημνη όχθη του Ασσίναρου ποταμού όπου ρίχνονται πρηνηδόν οι στρατιώτες για να πιουν νερό ανακατεμένο με λάσπη και αίμα, ενώ τους σφάζουν σαν τα ζώα, τα λατομεία των Συρακουσών όπου 7.000 στοιβαγμένοι αιχμάλωτοι πεθαίνουν από την πείνα και τη δίψα, ψήνονται από το λιοπύρι, ξεπαγιάζουν από το ψύχος της νύχτας, ενώ ντόπιοι έρχονται να δουν από περιέργεια το λάκκο από όπου ανεβαίνει η αποφορά των στοιβαγμένων πτωμάτων ανθρώπων και ζώων…», (το τέλος της αθηναϊκής Σικελικής Εκστρατείας – Μαρί Ντελκούρ, «Ο βίος του Ευριπίδη»).
> Νεώτερη περίοδος: Στο παραπάνω σκηνικό προστίθενται και διαμελισμένοι άνθρωποι και άλογα, τεράστιες «οργωμένες» εκτάσεις, λόγω της εκτεταμένης χρήσης κανονιών. Σύγχρονη περίοδος: Με την προσθήκη του σύγχρονου οπλοστασίου (άρματα μάχης, αεροπλάνα, πανίσχυρα κανόνια, πολυβόλα, κ.ά.), των ισχυρότατων εκρηκτικών και εμπρηστικών βομβών, και του Απόλυτου Όπλου, της ατομικής βόμβας, τα σκηνικά των μαχών μοιάζουν πλέον με κανονικά τοπία της Βιβλικής Αποκάλυψης. Ας κάνουμε μια αναδρομή σε μερικές από τις φονικότερες μάχες της Ιστορίας και σε κάποιους λαούς διάσημους για την αγριότητά τους. Φυσικά την πρωτιά έχουν οι μάχες του 20ου αιώνα, λόγω της μαζικής συμμετοχής στρατιωτών και της ιδιαιτέρως φονικής τεχνολογίας των οπλικών συστημάτων.
> Οι Ούννοι επί εκατό σχεδόν χρόνια (375-454 μ.κ.ε.) αλώνιζαν την Ευρώπη προκαλώντας φοβερές σφαγές και λεηλασίες.
> Οι Βίκινγκς θεωρούνται από τους μεγαλύτερους σφαγείς της Ιστορίας. Επί αιώνες έκαναν επιδρομές σε ολόκληρη την Ευρώπη, κατέσφαζαν τους πληθυσμούς χωριών και πόλεων, και έκλεβαν ό,τι έβρισκαν, ζώντας αποκλειστικά από τη λεηλασία.
> Ακόμη πιο αιμοσταγείς ήταν οι Μογγόλοι οι οποίοι, μόλις κυρίευαν μια πόλη που τους αντιστεκόταν, κατέσφαζαν όχι μόνο όλους τους κατοίκους της αλλά και όλα τα οικόσιτα ζώα, και την κατέστρεφαν εκ θεμελίων. Υπολογίζεται ότι η Μογγολική Αυτοκρατορία θεμελιώθηκε πάνω σε περίπου 20 εκατομμύρια νεκρούς.
Χαρακτηριστικά αποτρόπαιο παραμένει το γεγονός ότι ο ιδρυτής της, ο Τζένγκις Χαν, λίγο πριν πεθάνει το 1227), έδωσε εντολή να εξαφανιστεί από προσώπου γης το κινεζικό φύλο των Τάνγκουτ που είχε τολμήσει παλιότερα να του αντισταθεί. Οι επίγονοί του κράτησαν την υπόσχεση που του έδωσαν, κατέσφαξαν όλους τους εναπομείναντες από την πρώτη σφαγή Τάνγκουτ, γκρέμισαν και ισοπέδωσαν ολοσχερώς όλες τις πόλεις τους. Από έναν πολυάριθμο λαό με λαμπρό πολιτισμό δεν απέμεινε απολύτως τίποτα.
> Μάχη των Πλαταιών (479 π.κ.ε. ελληνοπερσικός πόλεμος): 52.000-257.000 νεκροί (ανάλογα με την πηγή).
> Μάχη στα Γαυγάμηλα (331 π.κ.ε. εκστρατεία του Αλεξάνδρου): 54.000 νεκροί.
> Μάχη της Καλίνγκα (262 π.κ.ε. ινδικός εμφύλιος πόλεμος διαδοχής): 110-000-1.000.000 νεκροί (ανάλογα με την πηγή).
> Μάχη του Αρκούζιο (105 μ.κ.ε. Ρωμαίοι εναντίον συμμαχίας γερμανικών φύλων): 84.000 νεκροί.
> Το 218 μ.κ.ε. ο περίφημος Καρχηδόνιος βασιλιάς και μέγιστος στρατηγός Αννίβας αποφάσισε να επιτεθεί αιφνιδιαστικά στους Ρωμαίους από βορειοδυτικά, διασχίζοντας τις Άλπεις παραμονές του χειμώνα, με στρατό 50.000 ανδρών, 9.000 ιππείς, και 37 ελέφαντες. Το εγχείρημα κράτησε δύο εβδομάδες στη διάρκεια το οποίου ο Αννίβας έχασε (λόγω του δυνατού ψύχους και του ανταρτοπόλεμου των διαφόρων τοπικών φυλών) σχεδόν τους μισούς στρατιώτες του, τους 34 ελέφαντες, και μεγάλο αριθμό αλόγων.
> Μάχη της Αγχιάλου (917 μ.κ.ε Βυζαντινοί εναντίον Βουλγάρων): 80.000 νεκροί.
> Πολιορκία Κωνσταντινούπολης από τους Άραβες (717-718 μ.κ.ε.): 130.000-170.000 νεκροί (ανάλογα με την πηγή).
> To 1337, o σουλτάνος του Δελχί Μουχαμάτ Τουγκλάκ αποφάσισε να κατακτήσει την Κίνα διασχίζοντας τα Ιμαλάια. Γι’ αυτόν τον σκοπό έστειλε μια μεγάλη στρατιά από 100.000 ιππείς. Αποδεκατίστηκαν όλοι τους στη διάρκεια εκείνου του απονενοημένου διαβήματος. Τους τέσσερις στρατιώτες που κατάφεραν να επιζήσουν διέταξε ο ίδιος να τους εκτελέσουν, για την κακή είδηση που του έφεραν.
> Πολιορκία του Νέου Δελχί από τον Ταμερλάνο (1398 μ.κ.ε): 100.000 νεκροί.
> Πολιορκία του Τενοχτσιτλάν (1521 μ.κ.ε. Ισπανοί εναντίον Αζτέκων): 100.000-240.000 νεκροί (ανάλογα με την πηγή).
> Το 1812 ο Ναπολέων εισέβαλε στη Ρωσία με την περίφημη «Μεγάλη Στρατιά» 500.000 ανδρών. Μετά από μερικούς μήνες, ύστερα από δυο-τρεις μάχες με τους Ρώσους και με την άνιση αναμέτρηση με τον περίφημο ρωσικό χειμώνα, μόλις 10.000 άνδρες γύρισαν ζωντανοί στη Γαλλία. Απώλειες: 490.000 άνθρωποι (δίχως εκείνες των Ρώσων).
> Πολιορκία του Πορτ Άρθουρ (1904-1905, Ρωσο-ιαπωνικός πόλεμος): 100.000 νεκροί.
> Μάχη της Καλλίπολης (A΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, 1916): 550.000 νεκροί.
> Στη μάχη του Βερντέν (Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, 21 Φεβρουαρίου-18 Δεκεμβρίου 1916) σκοτώθηκαν 750.000 άνθρωποι.
> Στη μάχη του Σομ (Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, 1 Ιουλίου-18 Νοεμβρίου 1916) σκοτώθηκαν 1.000.000 άνθρωποι.
> Στην πολιορκία του Λένινγκραντ (1941-1944) σκοτώθηκαν 1.120.000 Σοβιετικοί και Γερμανοί.
> Στην πολιορκία του Στάλινγκραντ (17 Ιουλίου 1942-2 Φεβρουαρίου 1943) σκοτώθηκαν συνολικά 1.230.000 Σοβιετικοί και Γερμανοί.
> Στην τιτάνια γερμανο-σοβιετική μάχη τεθωρακισμένων του Κουρσκ (5 Ιουλίου-23 Αυγούστου 1943) πήρε μέρος ένας τεράστιος αριθμός από 6.000 τανκς, 3.000 αεροπλάνα, 29.000 κανόνια, πλήθος βοηθητικών οχημάτων, και 2.500.000 στρατιώτες. Καταστράφηκαν συνολικά 900 γερμανικά τανκς και 200 αεροπλάνα, 1.500 σοβιετικά τανκς και 1.000 αεροπλάνα, μεγάλος αριθμός διαφόρων στρατιωτικών οχημάτων, και σκοτώθηκαν συνολικά 1.100.000 άνθρωποι. Οι επιζήσαντες περιγράφουν μια ατμόσφαιρα κόλασης όπου δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις αν ήταν μέρα ή νύχτα, εξ αιτίας των πυκνών καπνών, σε μια απέραντη έκταση υπήρχαν συντρίμμια πάσης φύσεως πολεμικών οχημάτων, αμέτρητα πτώματα, και μια μυρωδιά καμένης σάρκας και σήψης παντού.
> Στις 6 Ιουνίου 1944 ξεκίνησε από τα λιμάνια και τα αεροδρόμια της Βρετανίας η μεγαλύτερη στρατιά της Ιστορίας: 7.000 πλοία κάθε είδους φορτωμένα με χιλιάδες τεθωρακισμένα και διάφορα οχήματα, 11.000 αεροπλάνα, χιλιάδες τόννοι βομβών και πολεμικού υλικού, πάνω από 850.000 στρατιώτες ξεχύθηκαν σε διαδοχικά κύματα εναντίον των Γερμανών που ήταν οχυρωμένοι στις ακτές της Νορμανδίας. Μέσα σε εκείνη την επίγεια κόλαση (6 Ιουνίου – 21 Αυγούστου 1944) χάθηκαν συνολικά 440.000 άνθρωποι.
> Στη μάχη του Βερολίνου (16 Απριλίου – 2 Μαΐου 1945), χάθηκαν 536.000 άνθρωποι.
> Στη μάχη της Χσου Πενγκ, στη διάρκεια του Κινέζικου Εμφυλίου Πολέμου Κομμουνιστών-Εθνικιστών (6 Νοεμβρίου 1948-10 Ιανουαρίου 1949) σκοτώθηκαν συνολικά 700.000 άνθρωποι.
> Στις 13 Φεβρουαρίου 1945, κι ενώ ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε ουσιαστικά κριθεί, ένα σμήνος βρετανικών βομβαρδιστικών, σε μια καθαρή ενέργεια αντεκδίκησης, βομβάρδισε τη γερμανική πόλη της Δρέσδης σκοτώνοντας σε μια νύχτα 135.000 άμαχους πολίτες.
> Μερικούς μήνες αργότερα (6 και 9 Αυγούστου 1945) το χρονικό της φρίκης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έκλεισε με τη ρίψη των δύο ατομικών βομβών στην Ιαπωνία, για καθαρά πειραματικούς σκοπούς. Αποτέλεσμα: 100.000 νεκροί στη Χιροσίμα και 80.000 στο Ναγκασάκι, και καταστροφικές επιπτώσεις της ραδιενέργειας σε απροσδιόριστο βάθος χρόνου.
> Κλείνοντας, να αναφέρουμε και μερικά ακόμη σκόρπια περιστατικά. Στα τέλη του 19ου αιώνα ο βασιλιάς Λεοπόλδος του Βελγίου αποφάσισε να πλουτίσει από την εντατική καλλιέργεια καουτσουκόδεντρων στην αποικία του, στο Βελγικό Κονγκό. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσουν τη ζωή τους γύρω στα 8.000.000 Αφρικανοί. Την περίοδο 1908-1918 σφαγιάστηκαν από τους Τούρκους 1.500.000 Αρμένιοι.
> Την περίοδο 1916-1923 σφαγιάστηκαν από τους ίδιους 353.000 Έλληνες του Πόντου. Στον φρικτό εμφύλιο της Ρουάντα μεταξύ των φυλών Χούτου και Τούτσι, που ξέσπασε το 1994, μέσα σε μερικές εβδομάδες σφαγιάστηκαν συνολικά πάνω από 500.000 άνθρωποι.
>Να μην ξεχάσουμε επίσης τις μεγάλες γενοκτονίες που προκλήθηκαν από τους «πολιτισμένους Ευρωπαίους» των ιθαγενών λαών της Βορείου (Ινδιάνοι) και της Νοτίου Αμερικής (Μάγια, Ίνκα, Αζτέκοι), της Αφρικής με το απάνθρωπο εμπόριο σκλάβων και την αποικιοκρατία, τους θρησκευτικούς πολέμους και το θεάρεστο καθαρτικό έργο της Ιεράς Εξέτασης, κλπ., κλπ., κλπ.
Μέσα από όλες αυτές τις απίστευτες φρικαλεότητες προκύπτει το συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος είναι, μετά από τη Φύση, ο μεγαλύτερος δημιουργός σαρκοπεδίων στην ιστορία του πλανήτη, και μάλιστα τις περισσότερες φορές για εντελώς θεωρητικά, αναπόδεικτα, και γελοία πράγματα! Πόσο φυσιολογική μπορεί να είναι αυτή η διαχρονικά απίστευτη συμπεριφορά του;!
Εκτός κι αν ορίσουμε ως φυσιολογικό «ο,τιδήποτε εμπεριέχεται μέσα στη Φύση», οπότε αυτομάτως καταργείται και η έννοια του «αφύσικου», δεδομένου ότι διαφορετικά αυτό θα συμπεριλάμβανε ολόκληρη τη Φύση – γεγονός που ωστόσο δεν απέχει και πολύ από την αλήθεια! Όμως, πόσοι και ποιοι άνθρωποι έχουν τολμήσει να αναφερθούν σε αυτό το «αφύσικο του Κόσμου»; Ελάχιστοι, επειδή το θέμα καίει ακαριαία όποιον το πλησιάζει!
20ος αιώνας, η εποχή του βιομηχανοποιημένου θανάτου
Επίσης, εκτός από τα θύματα των πολέμων, έχουμε και τα «θύματα ειρήνης», όλους εκείνους τους ανθρώπους που σκοτώθηκαν από την κρατική καταστολή στο εσωτερικό μιας χώρας, συχνά λόγω των διαφόρων κοινωνικών πειραμάτων που διεξάγονταν εκεί (ναζισμός, φασισμός, κομμουνισμός), κυρίως στη διάρκεια του άκρως φονικού (και «πειραματικού») 20ου αιώνα.
> Η σταλινική τρομοκρατία στη Σοβιετική Ένωση στην αιχμή της (την εποχή των περίφημων «δικών της Μόσχας, 1934-1938) προκάλεσε 7.000.000 νεκρούς (ο συνολικός. αριθμός των θυμάτων του κομμουνισμού στη χώρα είναι πολύ μεγαλύτερος).
> Το χιτλερικό καθεστώς της Γερμανίας, από το 1940 μέχρι το 1945 εξολόθρευσε, στα μετόπισθεν του πολέμου και σε ειδικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, 6.000.000 Εβραίους και εκπροσώπους άλλων «κατώτερων μειονοτήτων» (Τσιγγάνους, ομοφυλόφιλους, κλπ.)
> Το περίφημο «Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός» (1958-1961) στην κομμουνιστική Κίνα του Μάο, είχε ως αποτέλεσμα 20.000.000 νεκρούς από λιμό, φυλακισμούς, κακοποιήσεις, κλπ.
> Η παρανοϊκή κομμουνιστική δικτατορία που εγκαθίδρυσε στην Καμπότζη ο αιμοσταγής Πολ Ποτ προκάλεσε, μέσα σε τέσσερα χρόνια (1975-1979), 2.000.000 νεκρούς (το 1/3 του πληθυσμού της χώρας). Κλπ., κλπ., κλπ.,…
Γενικά, υπολογίζεται ότι στον 20ο αιώνα, τα θύματα από τις διάφορες πολεμικές συγκρούσεις μεταξύ διαφορετικών χωρών ήταν 110.000.000 νεκροί. Πολύ περισσότερα όμως, ήταν εκείνα στο εσωτερικό ορισμένων χωρών, που οφείλονταν στις πολιτικές διώξεις, στην κρατική καταστολή, και σε εμφύλιες συγκρούσεις: 170.000.000 νεκροί. Σύνολο: 280.000.000 νεκροί! Ο 20ος αιώνας είναι ο κατ’ εξοχήν αιώνας του βιομηχανοποιημένου θανάτου.
Από τα αποτρόπαια χιτλερικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως μέχρι τα κολαστήρια των κομμουνιστικών γκούλαγκ, η μαζική εξολόθρευση (συχνά με τη βοήθεια της Επιστήμης και της Τεχνολογίας) αναγορεύτηκε σε υπέρτατη και φρικαλέα τέχνη του homo (δήθεν) sapiens! Αυτή η επίγνωση της παράλογης και φονικής επίγειας ματαιότητας οδήγησε τον Σαίξπηρ στον καλύτερο ίσως ορισμό της: «Η ζωή είναι μια κενή ιστορία, γεμάτη βουή και αντάρα, διηγημένη από έναν τρελό»… («σκηνοθετημένη από έναν τρελό», θα τολμούσα να διορθώσω εγώ!)
Η τρίτη (και πιθανότερη) εξήγηση του Κόσμου
Όποιος κοιτάξει με ξεκάθαρο και ανεπηρέαστο βλέμμα τον Κόσμο, δεν μπορεί παρά να καταλήξει στις εξής τρεις βασικές διαπιστώσεις:
1) Η βία και ο θάνατος κυριαρχούν παντού στην επίγεια ζωή. Από πουθενά δεν αποδεικνύεται το βασικό θεώρημα των μονοθεϊσμών ότι «η ζωή είναι ιερή». Αντιθέτως μάλιστα, μοιάζει να είναι κάτι εντελώς ευτελές κι αναλώσιμο.
2) Εκτός από την αναπόφευκτη καταδίκη σε (συχνά φρικτό) θάνατο που βαραίνει όλα τα όντα, η δεύτερη επίγεια ποινή είναι το βασανιστήριο του αγώνα της επιβίωσης, δηλαδή της με κάθε τίμημα προσωρινής αναβολής του αναπόφευκτου θανάτου τους.
3) Η τρίτη ποινή είναι η διαιώνιση του επίγειου μαρτυρίου μέσω της αναπαραγωγής. Κάθε έμβιο ον πριν «αποχωρήσει» φροντίζει να αφήσει αντικαταστάτες στη θέση του. Το γήινο σκηνικό θα μπορούσε να περιγραφεί συνοπτικά σαν μια τεράστια μήτρα από τη μια πλευρά, που γεννάει διαρκώς τη ζωή κι ένα ζευγάρι τεράστια σαγόνια από την άλλη, που την αλέθει. Μήπως αυτό υπονοεί, τελικά, το περίφημο μυστικιστικό σύμβολο του Ουροβόρου Όφι; Ποιος «καλός Θεός» και ποιο «Τυχαίο» θα μπορούσαν να δημιουργήσουν έναν παρόμοιο εφιαλτικό Κόσμο;
«Όπως δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη Θρησκεία για να διαψεύσουμε την ύπαρξη των φυσικών νόμων, έτσι δεν μπορούμε να διαψεύσουμε την ύπαρξη ενός υπερφυσικού Θεού με όπλο την Επιστήμη» Πωλ Ντέηβις, αστροφυσικός.
Που οδηγεί η πασιφανής διαπίστωση ότι ζούμε σε ένα άκρως σαδιστικό, παράλογο, και αιματοβαμμένο σφαγείο που ξεφεύγει από κάθε εξηγηματικό πλαίσιο με θετική βάση εκκίνησης κι αισιόδοξες προεκτάσεις; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Εδώ και χιλιάδες χρόνια οι μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες ισχυρίζονται ότι «ο Θεός υπάρχει και είναι καλός». Για όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας υπεύθυνος είναι ένας Θεός-Δημιουργός που είναι πάνσοφος, πανάγαθος, και δίκαιος, και ο οποίος θα μας ανταμείψει μεταθανάτια αν πιστεύουμε σε αυτόν και αν δείξουμε την απαιτούμενη καλή διαγωγή.
Η πηγή του Κακού στον Κόσμο είναι ένα απεχθές ον, ο Σατανάς, ο οποίος όμως τυγχάνει να είναι κι αυτός δημιούργημα του Θεού, γεγονός που καθιστά αυτομάτως Εκείνον βασικό υπεύθυνο για το χάλι της Δημιουργίας. Ένα πρόσφατο αλλά δυναμικό ρεύμα σκέψης – που αναπτύχθηκε τα τελευταία τριακόσια χρόνια από τον Διαφωτισμό και μετέπειτα – ανθρώπων ενθουσιασμένων από τις ανακαλύψεις της τότε αναπτυσσόμενης Επιστήμης, πρόβαλε την αντίθετη θέση: «Δεν υπάρχει Θεός. Το Σύμπαν έγινε τυχαία. Η ζωή μας είναι στα χέρια μας».
Ωστόσο, τα πράγματα όπως τα έχουμε περιγράψει οδηγούν σε μια τρίτη εκδοχή, η οποία μοιάζει (δυστυχώς) να είναι και η πιθανότερη: ο Κόσμος μας είναι τόσο σατανικά φτιαγμένος που αποκλείεται αφ’ ενός να είναι έργο ενός καλού Θεού κι αφ’ ετέρου να είναι προϊόν τυχαίας δημιουργίας! Μόνο ένα άκρως διεστραμμένο Υπερόν θα μπορούσε να φανταστεί και να φτιάξει ένα παρόμοιο εφιαλτικό Σύμπαν! Οπότε, η τρίτη εκδοχή λέει ότι «ο Θεός υπάρχει και είναι κακός, πολύ κακός»!
Όσο σοκαριστική κι εξωφρενική κι αν φαίνεται αυτή η εκδοχή, μόλις εφαρμοστεί στον Κόσμο λειτουργεί με έναν άκρως επαρκή και πειστικό τρόπο, εξηγώντας τα ανεξήγητα – σε αντίθεση με τις άλλες δύο, οι οποίες φαίνεται να εκφράζουν ευσεβείς ανθρώπινους πόθους και δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με την αποτρόπαια πραγματικότητα. Και βεβαίως, εδώ προκύπτει μοιραία το εύλογο ερώτημα, «γιατί αυτός ο κακός Θεός έκανε τον Κόσμο;». Φυσικά, οι απαντήσεις είναι περισσότερες από μία, υποθετικές, αλλά άκρως λογικοφανείς.
Η πρώτη είναι ότι μας έφτιαξε σαν ένα είδος ιδιωτικού τσίρκου, για να διασκεδάζει τη μοναξιά του στα αχανή Ανάκτορα του Παντός όπου ζει. Τις κατά καιρούς επεμβάσεις του τις ονομάζουμε «θαύματα», «φυσικές καταστροφές», «συμπτώσεις», «χτυπήματα της μοίρας», «θεία δίκη», κλπ. Η δεύτερη λέει ότι είμαστε ένα πείραμα διαρκείας στο εργαστήριο κάποιου ασύλληπτου από εμάς Υπερόντος, με άγνωστο τον ακριβή του σκοπό και τις επιδιώξεις του.
Η τρίτη – σχετική με την προηγούμενη – είναι εκείνη ενός κλάδου των Γνωστικών, και λέει ότι “Ο Κόσμος μας έγινε από ένα κατώτερο Θεό που προσπάθησε να μιμηθεί τον Υπέρτατο Θεό και την αληθινή Δημιουργία, πλάθοντας μοιραία έναν κατώτερο, ατελή και γεμάτο πόνο και θάνατο Κόσμο, τον δικό μας”
Μια άλλη εκδοχή, πολύ κοντά σε εκείνη του Βρετανού ερευνητή Ντέηβιντ Άικ, είναι η εξής: Η Γη είναι ένα εκτροφείο παραγωγής αρνητικών συναισθημάτων με τα οποία τρέφονται κάποια αόρατα ενεργειακά όντα που ζουν σε μια ανώτερη διάσταση, ασύλληπτη από μας. Αυτό επιβεβαιώνεται από τη διαπίστωση ότι από την κλίμακα των φυτών και των ζώων, μέχρι εκείνη του ανθρώπου, τα αρνητικά συναισθήματα κυριαρχούν συντριπτικά έναντι των θετικών και αυτή είναι μια συνεχής κατάσταση: φόβος, αγωνία, οργή, απόγνωση, πόνος, θλίψη, απογοήτευση, επιθανάτια αγωνία. Μια ποικιλία από εκλεκτά εδέσματα για τους αποτρόπαιους γκουρμέ του «ρεστοράν στην άκρη του Σύμπαντος»!
Είναι καιρός να αντικρίσουμε επιτέλους κατάματα την πραγματικότητα, όσο σκληρή και ζοφερή κι αν είναι αυτή. Είναι καιρός να καταλάβουμε ότι δημοφιλείς φράσεις όπως «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο», «ο άνθρωπος είναι λύκος για τον άνθρωπο», κλπ. κλπ. είναι υποκεφάλαια του Μεγάλου Κεφαλαίου που λέγεται «εκμετάλλευση του ανθρώπου (και των πάντων) από τον Θεό»!
Είναι καιρός να οραματιστούμε την αληθινή Επανάσταση της ανθρωπότητας η οποία, για πρώτη φορά στην μακραίωνη Ιστορία της, ενωμένη σαν μια γροθιά, με όλη την Επιστήμη, την Έρευνα, και την Τεχνολογία, στην υπηρεσία αυτού του Υπέρτατου Σκοπού, θα εξεγερθεί, σαν ένας νέος συλλογικός Προμηθέας, ενάντια στον Υπερβατικό Δυνάστη της, γράφοντας ένα μοναδικό Συμπαντικό Έπος!
Ακόμη κι αν τις περισσότερες πιθανότητες νίκης τις έχει με το μέρος του το Υπέρτατο Μοχθηρ-Όν, όπως γράφει κι ο Καζαντζάκης «το νόημα βρίσκεται στον αγώνα», ανεξαρτήτως αποτελέσματος! Διαφορετικά, θα πρέπει να θέσουμε το ερώτημα όπως το έθεσε ο μικρός σπουργίτης στον πατέρα του, σε ένα από τα σχετικά άλμπουμ του ιδιοφυή Αρκά: «Μπαμπά, γιατί συνεχίζουμε; Περιμένουμε την έκπληξη;» !!!
@ Δημήτριος Χορόσκελης / 2013 στο terrapapers / δημοσιεύτηκε στο περιοδικό STRANGE τεύχος 142
Φωτογραφίες Claudia Rogge
