Στα Καρούλια οι ασκητές ζούν σα τα πουλιά.
Δεν καλλιεργούν και δεν αποθηκεύουν τίποτα, μόνο ότι τους στείλει ο Θεός.
O τρόπος ζωής τους είναι ένα χαστούκι στον δικό μας σύγχρονο τρόπο ζωής, στον δικό μας τρόπο σκέψης, που περιορίζεται μόνο στην ύλη... πως θα καλοπεράσουμε, πως θα διασκεδάσουμε, και δεν ασχολούμαστε καθόλου με τις πνευματικές ανάγκες της ψυχής μας...
"Noμίζουμε" ότι "καλοπερνάμε" και ότι "διασκεδάζουμε", γιατί η κάθε κοσμική χαρά και ηδονή είναι άρρηκτα δεμένη με την οδύνη...
Και αυτό δεν είναι "τιμωρία"
(επειδή προτιμήσαμε να μπουν στην καρδιά μας άλλα πράγματα),
γιατί ο Θεός μας είναι Αγαθός, αλλά είναι καθαρά, η διαφορά της φύσης των υλικών από την φύση των πνευματικών πραγμάτων.
Ότι είναι πρόσκαιρο, τρεπτό, ατελές, φθαρτό, κρύβει μέσα του το "θάνατο", είναι ουσιαστικά "μη ον" μπροστά στα μάτια της αιώνιας ψυχής μας.
Δεν μπορεί λοιπόν να ικανοποιήσει την εσωτερική της δίψα...
Αυτοί οι άνθρωποι αν και έχουν φοβερούς ψυχικούς πειρασμούς και μεγάλες επιθέσεις απ΄τον κοινό εχθρό
(σε όλους επιτρέπει ο Θεός κατά το μέτρο που αντέχουν για να μάθουν τον Αόρατο Πόλεμο και να Τον εμπιστεύονται κατά πάντα),
έχουν όμως την Θεία Χάρη και την Ζωντανή Παρουσία του Κυρίου που είναι αισθητή και γλυκύτερη από οτιδήποτε τολμάει ο άνθρωπος να φανταστεί ή να ονειρευτεί.
