Τη στιγμή που αποφασίζουμε να αλλάξουμε κάτι στη ζωή μας που μας ενοχλεί ή που μας δυσκολεύει, ξεκινάμε με ενθουσιασμό και με χαρά. Στην αρχή νιώθουμε σα να ανοίγεται ένας νέος, όμορφος δρόμος μπροστά μας, που εδώ και καιρό θέλαμε να τον περπατήσουμε μα διστάζαμε, τώρα όμως ήρθε η ώρα.
Σκεφτόμαστε πως τώρα είμαστε έτοιμοι να κινήσουμε και βουνά ακόμα! Η αποφασιστικότητα μας γεμίζει με δύναμη και ζωντάνια, με όρεξη να δοκιμάσουμε νέα πράγματα, νέους τρόπους συμπεριφοράς, νέους τρόπους σκέψης! Νιώθουμε έμπνευση, αφοσίωση στο νέο μας στόχο, σίγουροι για την επιλογή μας και κινητοποιημένοι. Μία αίσθηση παντοδυναμίας. Έτοιμοι να υπερπηδήσουμε όλα τα εμπόδια.
Κι έπειτα έρχεται μια στιγμή μετά από 3-4 εβδομάδες συνεχούς και σταθερής προσπάθειας, που συναντάμε τα δύσκολα και τα παρατάμε… Είτε παρατάμε το νέο πρόγραμμα διατροφής που ξεκινήσαμε, είτε το πρόγραμμα άσκησης μας ή παρατάμε το νέο χόμπυ μέσα από το οποίο εκφράζαμε τη δημιουργικότητα μας ή σταματάμε να προσπαθούμε να δημιουργήσουμε την υγιή σχέση που θέλαμε με τον αγαπημένο μας ή την αγαπημένη μας.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί παρότι θέλαμε τόσο απελπισμένα να αλλάξουμε, τελικά, τα παρατάμε; Γιατί κάθε φορά που μπαίνουμε σε ένα πρόγραμμα, κάτι γίνεται και στο τέλος τα παρατάμε;
Η απάντηση είναι απλή. Η διαδικασία της αλλαγής δεν είναι εύκολη υπόθεση. Υπάρχουν δυσλειτουργικοί και περιοριστικοί τρόποι σκέψης που έχουν δημιουργήσει δυσλειτουργικούς τρόπους συμπεριφοράς, νευρικά κυκλώματα στον εγκέφαλο και συγκεκριμένη εγκεφαλική βιοχημεία που κάνουν την αλλαγή πιο δύσκολη από ότι φανταζόμαστε. Οι περιοριστικές αντιλήψεις που έχουμε μέσα μας, έχουν χτιστεί κατά τη διάρκεια της παιδικής μας ηλικία από τους γονείς μας και το τότε περιβάλλον μας. Έχουν βγάλει ρίζες μέσα μας και στέκουν αγέρωχες και περήφανες μπροστά μας.
Αυτή τη δυσκολία (αυτές τις δυσλειτουργικές αντιλήψεις δηλαδή) θα την ονομάσουμε αντίσταση.
Κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με την αντίσταση στην αλλαγή, στην πραγματικότητα ερχόμαστε αντιμέτωποι με όσες δυσλειτουργικές αντιλήψεις έχουμε μέσα μας και που περιορίζουν τη ζωή μας. Κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με την αντίσταση όμως, σκεφτείτε πως αυτό συμβαίνει γιατί κάνουμε την προσπάθεια να αλλάξουμε. Αν δεν κάναμε καμία προσπάθεια να αλλάξουμε, αυτή η αντίσταση δε θα ερχόταν καθόλου. Αν δεν κάναμε προσπάθεια για αλλαγή, δε θα ερχόμασταν αντιμέτωποι με την αντίσταση. Οπότε η εμφάνιση της αντίστασης είναι θετικό σημάδι. Σημαίνει ότι χτυπήσαμε διάνα! Σημαίνει ότι είμαστε σε καλό δρόμο.
Ας το γιορτάσουμε λοιπόν!
Ναι, ας το γιορτάσουμε! Αντί να απογοητευόμαστε και να τα παρατάμε, ας το γιορτάσουμε. Ας γιορτάσουμε το ότι τώρα ξέρουμε πως είμαστε στο σωστό δρόμο. Και η επίγνωση των αδυναμιών μας είναι κομμάτι του δρόμου για την αλλαγή. Άρα η επίγνωση των αδυναμιών μας και των δυσκολιών μας είναι θεραπευτική. Είναι απαραίτητο να έρθουν και αυτές οι δύσκολες στιγμές για να μπορέσουμε να έρθουμε σε επαφή με τα εσωτερικά μας εμπόδια και να βρούμε τρόπο να τα υπερπηδήσουμε. Αυτά τα εσωτερικά εμπόδια, αυτές οι περιοριστικές αντιλήψεις είναι που μας εμποδίζουν από το να αναπτυχθούμε και να προχωρήσουμε.
Θέλω να δούμε την αντίσταση σαν απόδειξη ότι εξελισσόμαστε, σαν απόδειξη ότι ωριμάζουμε. Η αλλαγή μπορεί να μην είναι εύκολη, σας εγγυώμαι όμως πως είναι εφικτή.
Καλή επιτυχία!
**********
Ελένη Φύσσα
Πηγή: agriniovoice
