Η κοινή λογική υπαγορεύει πως αν πηδήξει κάποιος από ένα ρετιρέ, δεν έχει και πολλές πιθανότητες να τη βγάλει καθαρή. Ή πρόκειται απλώς για μια διαφορετική διατύπωση του αποτελέσματος του νόμου της φυσικής που περιγράφει την πτώση; Με τόσο παράλογο γύρω μας, αμφισβητούμε πλέον και αυτά που ξέραμε.
Με τους φίλους, αναρωτιόμαστε συχνά γιατί την κοινή λογική τη λένε «κοινή» αφού στην πραγματικότητα δεν είναι. Οι αφορμές πολλές και κάθε «μεγέθους».
Η «κοινή λογική» υπαγορεύει πολλά σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο. Τι κι αν υπαγορεύει πως ένας άνθρωπος δε μπορεί να πληρώνει περισσότερους φόρους και ασφαλιστικά από τα χρήματα που βγάζει; Τι κι αν λέει πως ο συνταξιούχος που έχει εργαστεί τόσα χρόνια και ουσιαστικά έχει προπληρώσει τη σύνταξή του, δε γίνεται να την παίρνει πετσοκομμένη; Τι κι αν λέει πως κάποιος έχει ήδη πληρώσει φόρους για το σπίτι που αγόρασε με κόπο, οπότε το χαράτσι είναι παράλογο; Η σουρεαλιστική πραγματικότητα εξαλείφει την «κοινή λογική» στις ζωές χιλιάδων ανθρώπων.
Η «κοινή λογική» λέει πως δε γίνεται να υπάρχει εισιτήριο 25 ευρώ στα νοσοκομεία, κι ότι δε «βγαίνουμε» να πάρουμε ούτε το λεωφορείο. Λέει πως δε χρειάζεται να είσαι φτωχός για να υπερασπίζεσαι τους φτωχούς, αλλά ούτε και να παίρνεις ένα κάρο μίζες και να κυκλοφορείς ακόμα ελεύθερος. Η «κοινή λογική» λέει πως οι άστεγοι πρέπει να έχουν πρόσβαση σε στέγη, νερό, τουαλέτα και φαγητό. Η «κοινή λογική» λέει πως ένας άνθρωπος που γεννιέται και μεγαλώνει σε μία χώρα και δε γνωρίζει άλλη πατρίδα παρά μόνο από περιγραφές και βιβλία, πρέπει να θεωρείται υπήκοόος της.
Η «κοινή λογική» σουρεαλίζεται και εξαλείφει προσωπικές σχέσεις, κοινωνίες και κρατικούς μηχανισμούς. Εξαλείφει τα μαθηματικά, τους νόμους, το Σύνταγμα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη Δημοκρατία. Η «κοινή λογική» είναι συχνά προσωπική και πολλές φορές καθόλου «λογική». Κάνει προχειροδουλειές, κοιτάει την πάρτη της, παίρνει μέτρα που υπηρετούν τις αγορές αντί για τους ανθρώπους ή απλώς βασίζεται στην υποκειμενική εικόνα του καθενός από εμάς για το πώς πρέπει να τη διαχειριστούμε, και αυτοβαφτίζεται «κοινή».
Και αν ξυπνάγαμε μία μέρα και δε μιλούσαμε πια για κοινή λογική, άλλα για ενσυναίσθηση; Αν γυρνούσαμε αυτόν το μαγικό διακόπτη -ναι, το λέει η επιστήμη, τη διαθέτουμε- τι θα βλέπαμε με τα μάτια της Εμπάθειας, με τα μάτια του φίλου, του «ξένου», του ανθρώπου που ζει κάτω από μια γέφυρα, του ανθρώπου που μας ψήφισε, και η αλυσίδα συνεχίζεται αέναα.
Πηγή
