Κάθε φορά που κοιτάς τον καθρέφτη, μάθε να κοιτάς στα μάτια τον εαυτό σου. Μην αποφεύγεις αυτό το βλέμμα, είναι το βλέμμα της ευθύνης. Της ευθύνης για αυτό που είσαι, αυτό που έγινες…
Ναι, εσύ έχεις την ευθύνη. Όχι για τη σάρκα σου, αλλά για το βλέμμα των ματιών σου,την καθαρότητά τους, τον τρόπο που κοιτάζεις. «Τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής», πόσο χιλιοειπωμένη φράση! Κι όμως, απόλυτα ορθή. Κατά συνέπεια, η αντανάκλαση των ματιών σου στον καθρέφτη, είναι η πιο χειροπιαστή έκφραση της εικόνας που έχεις για εσένα, για την ψυχή σου…
Και πιο είναι, τελικά, το χειρότερο συναίσθημα που μπορείς να αναγνωρίσεις κοιτώντας βαθιά μέσα στα μάτια σου; Ο χειρότερος αντικατοπτρισμός είναι αυτός της αυτολύπησης… Άσχημη αίσθηση, σε κάνει να μουδιάζεις όταν το συνειδητοποιείς. Και τότε αναρωτιέσαι τι έφταιξε, για ποιο λόγο έφτασες να σκέφτεσαι ότι είσαι ένα πλάσμα βουτηγμένο στη θλίψη, που έχει βιώσει τη ζωή από την άσχημη και σκοτεινή πλευρά της. Αναρωτιέσαι γιατί μετατράπηκες σε σκιά του εαυτού σου και έρμαιο των εξωτερικών παραγόντων που περικλύουν τη ζωή σου. Ξέρεις το λόγο κατά βάθος…
Απαρνήθηκες την ευθύνη, «θυματοποιώντας» τον εαυτό σου σε κάθε δυσκολία που ερχόταν στο δρόμο σου. Και έτσι, προσπαθώντας απελπισμένα να αποτινάξεις την ευθύνη από εσένα, τοποθέτησες σταδιακά τον εαυτό σου σε μια μόνιμα αδύναμη θέση. Τώρα που βλέπεις καθαρά την αιτία, μάθε λοιπόν να παίρνεις την ευθύνη. Για όλα.
Ήταν επιλογές σου άλλωστε. Άλλες σωστές, άλλες ανούσιες,επιπόλαιες,λανθασμένες. Ό,τι κι αν σου συνέβη, άμεσα ή έμμεσα εσύ το επέλεξες.
Μη θρηνείς τα λάθη σου -δεν οδηγεί πουθενά- παρά μόνο αναγνώρισέ τα. Μην επιρρίπτεις πουθενά αλλού τις ευθύνες παρά μόνο σε εσένα, τους άλλους δεν μπορείς να τους ελέγξεις, αυτό δεν είναι το δικό σου το κομμάτι. Μόνο τα δικά σου λάθη να σε αφορούν… Ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις που πραγματικά είσαι απόλυτα αναίτιος για κάτι που βιώνεις, στο τέλος η ευθύνη για την μετέπειτα κατάστασή σου είναι μόνο δική σου.
Όπως είπε και ο σπουδαίος διανοητής του 20ου αιώνα Βίκτωρ Φρανκλ «Η τελευταία από τις ανθρώπινες ελευθερίες είναι να επιλέξεις τη στάση σου στις συνθήκες που παρουσιάζονται κάθε φορά» . Συνεπώς, κάθε στιγμή, σε κάθε σου απόφαση, ήσουν ελεύθερος να διαλέξεις μεταξύ δύναμης και «θυματοποίησης».
Να παίρνεις την ευθύνη της ζωής σου, να μην της δίνεις το χρώμα των εξωτερικών παραγόντων που την περιτριγυρίζουν. Δεν είσαι το άβουλο θύμα που σε βολεύει να πιστεύεις, αλλά ο θύτης που καταδικάζει την ψυχή του σε δυστυχία. Και είναι ιδιαίτερα ελκυστική η ιδέα του θύματος, το ξέρεις… Έτσι δεν χρειάζεται να αλλάξεις κάτι σε εσένα, πάντα το φταίξιμο για την κατάστασή σου θα βρίσκεται κάπου αλλού. Δελεαστικό σίγουρα, αλλά επιβάλλεται να το αφήσεις στην άκρη και αυτό επιτυγχάνεται μόνο τη στιγμή που αναλαμβάνεις εσύ εξ’ ολοκλήρου τα ηνία…
Θυμήσου, λοιπόν, την επόμενη φορά που θα κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη να ψιθυρίσεις στο είδωλό σου «Παίρνω την ευθύνη για όλα και συνεχίζω». Χρέος σου είναι θωρακίσεις τον εαυτό σου, καθώς «τα πάντα ρει» -δεν μπορείς να το αποφύγεις- είναι νόμος της φύσης. Τα λάθη έγιναν. Έγιναν χρόνος παρελθοντικός. Τα γνώρισες, τα βίωσες, συμφιλιώθηκες μαζί τους, έμαθες όσα έπρεπε να σε διδάξουν για να προχωρήσεις στο τώρα. Δεν έχουν πλέον θέση στο παρόν σου, δεν έχουν πλέον θέση στον καθρέφτη σου, στα μάτια σου, στην ψυχή σου….
