Είναι χειρότερα τα ψέματα που λέμε στους άλλους ή αλήθειες που δεν αντέχουμε οι ίδιοι και τις κρύβουμε από τον εαυτό μας ;
Τι είναι πιο εύκολο να πούμε ψέματα ή να πoύμε αλήθεια;
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό όταν μας ρωτάνε κάτι και πόσοι από εμάς το εκφράζουμε πραγματικά;
Τα μικρά ψέματα πειράζουν;
Ένα μικρό ψέμα αντισταθμίζεται από μια μεγάλη αλήθεια;
Και αν ένα ψέμα ειπωθεί για να βοηθήσει κάποιον, για να μη πληγώσει, για να καλύψει μια αλήθεια;
Πάλι μετράει;
Και αν η αλήθεια τελικά προκαλέσει κακό;
Πάλι τη λέμε;
Η αλήθεια δεν είναι για τους τεμπέληδες και τους χαζούς;
Χρειάζεται να κουράσουν το μυαλό τους για να θυμούνται τί είπαν;
Αφού σε όλους τα ίδια λένε για να μη μπερδεύονται ποτέ!
Το ψέμα δεν είναι εκείνο που απαιτεί εξυπνάδα και ετοιμότητα;
H αλήθεια δεν είναι πιο βαρετή;
Το ψέμα δεν είναι μερικές φορές περίπλοκο αλλά και από την άλλη απλοποιεί τα πράγματα ξεγλιστρώντας ευκολότερα;
Και αν απλά κρυφτεί η αλήθεια, χωρίς απαραίτητα να ειπωθεί ένα ψέμα;
Τί εκθέτει περισσότερο το ψέμα ή η αλήθεια;
Τί φοβίζει περισσότερο η αλήθεια ή το ψέμα;
Και τελικά ποιο έχει μεγαλύτερη αίγλη;
Και τελικά ποιο έχει μεγαλύτερη αξία;
Μήπως έχουν την ίδια;
Πφφφ… πολύ μπέρδεμα και η λίστα με τις ερωτήσεις ατελείωτη… και σάμπως τελικά υπάρχει μία απάντηση;
Αν καθόμασταν να το συζητήσουμε όλοι μαζί θα ήταν χειρότερο από το debate που κάνουν πολιτικοί και δημοσιογράφοι!
Καταρχάς, τα ψέματα που λέει κάποιος πρέπει να τα θυμάται!
Είναι πολύ εύκολο να πέσει στη παγίδα και να μη θυμάται τι έχει πει…
Ενώ λέγοντας αλήθεια έχεις το κεφάλι σου ήσυχο και νιώθεις πάντα ασφαλής… δε φοβάσαι μήπως κάνεις λάθος.
Το ψέμα θέλει θράσος…
Όταν κάποιος ρωτήσει κάτι, πόσο εύκολο είναι να πούμε αυτό που μόλις σκεφτήκαμε και πόσοι θα το κάνουμε πραγματικά;
Κάποιοι από εμάς ενώ θέλουμε, δε μπορούμε να πούμε την αλήθεια και ξέρετε πώς είναι αυτό;
Μια κατρακύλα.. το ένα ψέμα φέρνει το άλλο και δεν υπάρχει σταματημός!
Όταν αγαπάμε λέμε το αντίθετο και όταν δεν αγαπάμε μοιάζει πιο εύκολο να πούμε πως αγαπάμε και κάπως έτσι περιπλέκονται οι ανθρώπινες σχέσεις.
Στο σπίτι μας, μπροστά στο καθρέφτη, μόνοι, λέμε αλήθειες… εκεί δε φοβόμαστε!
Μπροστά στους άλλους τα χάνουμε… δε βρίσκουμε τη δύναμη να πούμε αυτά που αισθανόμαστε ή θέλουμε πραγματικά!
Γιατί, ενώ στα μάτια μας είμαστε θαρραλέοι, στους άλλους παρουσιαζόμαστε δειλοί;
Γιατί τις περισσότερες φορές δε τολμούμε να πούμε την αλήθεια μας και το να τη κρύψουμε μοιάζει ευκολότερο και λιγότερο ψυχοφθόρο;
Μήπως… επειδή δείχνοντας την αλήθεια, δείχνει και η αλήθεια εμάς;
Είναι τότε που πέφτει η μάσκα και ξαφνικά νιώθουμε γυμνοί και εκτεθειμένοι, όπως και σε μία σκηνή!
Ένας ηθοποιός θα παίξει πιο ελεύθερα πίσω από μία μάσκα, θα πείσει όμως δυσκολότερα το κοινό, διότι μη δείχνοντας το πρόσωπό του, θα πρέπει να χρωματίσει τη φωνή με την αλήθεια του συναισθήματος.
Πράγματι, η αλήθεια είναι σκληρή και μπορεί να μας κάνει αντιπαθητικούς, αν και όταν δεν ειπωθεί κατάλληλα.
Μια λέξη λιγότερο ή περισσότερο, μπορεί να τη παραμορφώσει!
Όμως δε χαϊδεύει αυτιά και είναι αυτή που μένει στο τέλος. Το ψέμα με το πέρασμα του χρόνου ξεχνιέται… χάνεται… διαγράφεται…
Η αλήθεια διασώζεται… αναπτύσσεται… καλλιεργείται.
Και αν το σκεφτούμε καλύτερα, πώς θα προτιμούσαμε να μας αποκαλέσει κάποιος : ψεύτη ή ειλικρινή;
Και εμείς ποιους θυμόμαστε;
Εκείνους που πέρασαν από τη ζωή μας λέγοντας αλήθειες ή εκείνους που πέρασαν λέγοντας ψέματα;
Ή και τους δύο;
