Όπου κι αν πάμε, παίρνουμε μαζί μας ολόκληρο τον εαυτό μας, και τον ευχάριστο και το δύσκολο. Και τον ευτυχισμένο και τον αγχωμένο.
Το να βρίσκεις πάντα την αλήθεια, δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο. Όταν όμως φτάσεις σε αυτή και την αναγνωρίσεις, έρχεσαι σε επαφή με τον αληθινό σου εαυτό. Η απόφαση να είμαστε ανοιχτοί στην αλήθεια σημαίνει ότι απαντάμε ειλικρινά στις ερωτήσεις που θέτει το μυαλό μας.
Κάθε μέρα κάνουμε δεκάδες χιλιάδες σκέψεις. Όλες αυτές δεν είναι αληθινές. Πολλές είναι επαναλήψεις απλών καθημερινών συνηθειών μας. Άλλες φανερώνουν άσκηση κριτικής, ενοχές ή καταστροφικές τάσεις. Αν όλες οι σκέψεις μας πραγματοποιούνταν, ο κόσμος θα είχε καταστραφεί πολλές φορές. Ωστόσο, αυτό δε συμβαίνει γιατί καθετί που σκεφτόμαστε δεν είναι απαραίτητα αληθινό.
Το θέμα είναι να αναρωτιόμαστε αν οι σκέψεις που κάνουμε είναι απολύτως αληθινές ή αν κρύβουν κάποιες δικαιολογίες, οι οποίες για χρόνια δε μας επιτρέπουν να απολαμβάνουμε τη ζωή όσο μπορούμε.
Χρειάζεται να ανακαλύψουμε πώς το μυαλό μας επιλέγει ορισμένες μη αληθινές σκέψεις για να μας κατευθύνει. Ανακαλύπτοντάς τες, μπορούμε να σταματήσουμε το φαύλο κύκλο της δράσης μας πάνω σε ανακρίβειες και της απελευθέρωσής μας από αυτές.
Οι αληθινές μας σκέψεις, πάλι, και τα αληθινά μας συναισθήματα συχνά φυλακίζονται μέσα μας, από το φόβο μήπως έρθουμε σε επαφή με τον πόνο που θα προκαλέσουν.
Πολλές φορές, σκέψεις όπως «Δεν το αξίζω», «Θα είναι πολύ δύσκολο», «Θα στενοχωρηθεί ο πατέρας μου» είναι απλώς δικαιολογίες, οι οποίες έχουν γίνει συνήθης τρόπος σκέψης στη ζωή μας.
Σε ορισμένες περιπτώσεις ασπαζόμαστε σαν αλήθειες τις απόψεις των άλλων. Και καλά όταν είμαστε μικροί. Όταν μεγαλώνουμε, όμως, η αλήθεια πρέπει να στηρίζεται εκατό τοις εκατό σε δική μας επιλογή.
Πείθουμε τον εαυτό μας ότι πρέπει οπωσδήποτε να είμαστε έτσι, να έχουμε αυτά τα αγαθά, να έχουμε τέτοια επαγγελματική εξέλιξη, να μας βλέπουν έτσι οι άλλοι, να έχουμε τέτοιες σχέσεις, μόνο και μόνο επειδή η κοινωνία, το περιβάλλον μας, τα περιοδικά, η τηλεόραση, ορισμένοι κύκλοι το θέλουν, ανεξάρτητα από το αν αυτό μας κάνει ευτυχισμένους.
Τόσο πολλές σκέψεις, τόσες επιθυμίες, πού να χωρέσουν σε μια τόσο μικρή ζωή; Χρειάζεται να μάθουμε να ακούμε τις αληθινές μας σκέψεις, αυτές που είναι δικές μας και μόνο δικές μας, αυτές που εκφράζουν τον αληθινό μας εαυτό. Να μην παρασυρόμαστε από ανάγκες, επιθυμίες, ορέξεις που δεν είναι ξεκάθαρα δικές μας, να ξεχωρίζουμε τι έχει αξία για εμάς και τι είναι άνευ αξίας, ό,τι κι αν πιστεύουν οι άλλοι.
Τι έχει αξία για εμάς; Τι θέλουμε να είμαστε, να έχουμε και να κάνουμε στη ζωή; Τι μετράει περισσότερο για εμάς, όχι για τον κόσμο, αλλά για τον εαυτό μας; Σημασία δεν έχουν τα πάντα, αλλά τα αληθινά που χρειαζόμαστε, όποια κι αν είναι αυτά.
Όταν ενδιαφερθούμε να ακούσουμε τι θα μας αποκαλύψει ο εαυτός μας, και καθρεφτιστούμε βαθιά στην ψυχή μας, θα μάθουμε πράγματα που θα αλλάξουν τη ζωή μας. Μπορεί στην αρχή η επαφή με την αλήθεια μας να είναι επώδυνη γιατί θα μας φέρει σε επαφή με παλιά λάθη, παλιά τραύματα, παλιές απογοητεύσεις, όμως στο τέλος θα απελευθερωθούμε.
Θα μάθουμε τον εαυτό μας, θα τον δεχτούμε όπως είναι και θα ζήσουμε τη ζωή μας με όλες μας τις δυνάμεις στο παρόν, έτσι όπως είμαστε τώρα. Ειλικρινείς στον εαυτό μας και στους άλλους, έντιμοι σε ό,τι λέμε, κάνοντας τα λόγια μας πράξη. Όταν δεσμευόμαστε να είμαστε και να ζούμε τη ζωή όπως ορίζει η αληθινή μας φύση, απολαμβάνουμε την ευτυχία και δε χρειάζεται να πούμε δικαιολογίες σε κανέναν.
Από το βιβλίο
«Τα μονοπάτια της ευτυχίας»
της Κατερίνας Τσεμπερλίδου
– εκδ. Μοντέρνοι καιροί
