Ο χωρισμός είναι μια πικρόγλυκη ιστορία.
Για κάποιους είναι καταπέλτης, τους βυθίζει σαν τον Τιτανικό, ωσότου τους ανασύρει το λιμενικό.
Για άλλους λειτουργεί σχεδόν λυτρωτικά, ανασαίνουν με μεγαλύτερη ευκολία, η μαύρη κουρτίνα τραβιέται στην άκρη και λούζονται στο φως, σαν τα γατιά.
Ο χωρισμός δε θέλει δύο, όπως η σχέση. Μετά την απομάκρυνση από το κοινό ταμείο είναι προσωπική υπόθεση του καθενός. Θα κλάψεις, θα διαολοστείλεις, θα πενθήσεις, θα ανασάνεις, θα προχωρήσεις.
Ένα είναι το σίγουρο, σε έναν χωρισμό διακρίνεις την ποιότητα του ανθρώπου. Βλέπεις για πρώτη φορά στοιχεία του χαρακτήρα του και της προσωπικότητάς του σε εφαρμογή. Στοιχεία που δεν έκαναν εμφάνιση το όσο διάστημα βρισκόσασταν σε σχέση, γιατί πολύ απλά ήσασταν σε σχέση.
Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούς να λένε «δεν ξέρω πως ήμουν με αυτό τον άνθρωπο, δεν τον αναγνωρίζω» και άλλα τέτοια. Τα έχουμε πει όλοι μας. Έχει τύχει σε όλους μας να έρθουμε αντιμέτωποι με την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος και να μην μας αρέσει. Να δεις τον κακό εαυτό ενός ανθρώπου.
Έχεις ζήσει όμως και χωρισμούς που τους χαρακτήρισε η απόλυτη αξιοπρέπεια, που αν και γνώριζες ότι ο άλλος γκρεμίστηκε, ανέλαβε το μερίδιο λήξης και αποχώρησε από το παιχνίδι χωρίς δράματα. Γνωστοποίησε τα θέλω του, αλλά σεβάστηκε τα δικά σου. Άνθρωποι ολόκληροι και πριν και στην πορεία και μετά το τέλος. Που όταν αναφέρεσαι σε αυτούς μόνο δυνατούς μπορείς να τους χαρακτηρίσεις. Δυνατούς και ώριμους.
Ναι, ο ώριμος χωρισμός θέλει ώριμους ανθρώπους, όχι ατελείς προσωπικότητες.
Κράτησέ το αυτό. Ατελείς προσωπικότητες. Άνθρωποι που αντί να σε εξελίσσουν και να εξελίσσονται μέσα στη σχέση, φροντίζουν να σε κρατούν και να κρατιούνται σε μία διαρκής στασιμότητα. Ούτε ένα βήμα μπροστά ούτε ένα βήμα πίσω. Η λέξη που ψάχνεις είναι η ανασφάλεια και θα βάλω και εγώ τη λέξη φόβος.
Αυτοί συνήθως δν φεύγουν ποτέ, άρα ο χωρισμός δεν είναι δική τους απόφαση. Το μικρόφωνο τους δίνεται μετά, όπου θα δεις τον άλλον τους εαυτό και δεν θα είναι για καλό.
Θεωρώ πως υπάρχουν πάντα δείγματα για την ποιότητα του συντρόφου σου. Μπορεί να μη τους δίνεις σημασία αλλά στο τέλος ανατρέχεις στην πρώτη αίσθηση. Και επιβεβαιώνεται ευτυχώς ή δυστυχώς.
Το μενού έχει τα πάντα όλα. Από ήρεμες εκδηλώσεις αγάπης -διότι αν δε φτάσει στις 40 κλήσεις και 50 μηνύματα δεν είναι υπερβολή- μέχρι και ατάκες «Γιάννη θα φαρμακωθώ».
Στην χειρότερη -κάτι που απεύχθομαι να ζήσεις- ανακαλύπτεις τον χειρότερο του εαυτό. Με λίγα λόγια το άτομο έχει σοβαρά ψυχολογικά και δεν ευθύνεσαι, πίστεψέ με, για αυτά. Αυτοί οι άνθρωποι θα φροντίσουν να δυστυχήσεις, με την ίδια θέρμη που επέδειξαν για να ευτυχήσεις. Θα προβούν σε ενέργειες βγαλμένες από ιστορίες τρόμου, και εσύ θα εύχεσαι να μην είχε ποτέ προχωρήσει μαζί τους.
Μία φορά αρκεί. Καμία όμως να μη σου συμβεί.
Ο χωρισμός είναι όπως σου είπα μία γλυκόπικρη κατάσταση. Ένας μικρός θάνατος όπως σοφά έχουν πει άλλοι πριν από εμένα. Δε γνωρίζεις τι θα συναντήσεις, ποιο ξεχασμένο κομμάτι του εαυτού σου θα έρθει στην επιφάνεια.
Ξέρω ανθρώπους που δεν αντέχουν την απόρριψη και πανικοβλημένοι ξεστομίζουν ασυναρτησίες για να πληγώσουν τον άλλον.
Ξέρω ανθρώπους που ο χωρισμός τους γυμνώνει από το ρούχο του σκληρού και απόλυτου αρσενικού και τους κάνει βούτυρο.
Ξέρω και χωρισμούς που τιμήσανε την σχέση.
Ανθρώπους που αποχώρησαν με τέτοια αξιοπρέπεια υπό συνθήκες που ίσως ούτε εσύ και εγώ θα μπορούσαμε να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας.
Γιατί ο άνθρωπος στον χωρισμό φαίνεται. Μετά το τέλος -όταν αυτό έρχεται για τους όποιους λόγους- αποδεικνύεται αν υπάρχει αγάπη και σεβασμός. Δε μιλάω για την αγάπη που δόθηκε αλλά αυτήν που κουβαλάς μέσα σου για τον άλλον, και πρώτα από όλα για τον ίδιο σου τον εαυτό. Τον σεβασμό σε όσα έχεις κοινωνήσει και όσα έχεις συμμετέχει.
