Όταν η μουσική ιδιοφυΐα του Μάνου Χατζιδάκι συνάντησε τον τέλειο ποιητικό λόγο του Νίκου Γκάτσου. Η γνωριμία και η συνεργασία τους που χρονολογείται, από τα μέσα της δεκαετίας του ’40, έμελλε να αποτελέσει σταθμό στην ιστορία της Ελληνικής μουσικής, ολοκληρώνοντας από κοινού κύκλους τραγουδιών μοναδικής αξίας, ποιότητας και αισθητικής.
Για 50 σχεδόν χρόνια στενοί φίλοι, συνομιλητές, συνεργάτες. Από την γνωριμία τους το 1942 στο πατάρι του Λουμίδη όπου στην ήδη υπάρχουσα παρέα των ποιητών Βαλαωρίτη, Εγγονόπουλου, Εμπειρίκου, Ελύτη και Γκάτσου προστίθεται ο νεαρός Χατζιδάκις, την Αμοργό που εξέδωσε ο ποιητής το 1943 (Εκδόσεις Αετός), την πρώτη συνεργασία τους με το Ματωμένο γάμο του Λόρκα σε μετάφραση του Γκάτσου και το θρυλικό «Χάρτινο το Φεγγαράκι» που πρωτοερμήνευσε η Μελίνα Μερκούρη στη θεατρική παράσταση του θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν, «Λεωφορείο ο Πόθος» το 1948 ως το Θάνατο του Νίκου Γκάτσου το 1992 και τους Αντικατροπτισμούς που κυκλοφόρησαν μετά το θάνατό του το 1993.
Όταν γνωρίστηκαν ο Χατζιδάκις ήταν στα 17 και ο Γκάτσος στα 28 και όπως έλεγε ο πρώτος: «Ο Γκατσος επηρέασε εμένα και όχι εγώ τον Γκάτσο»
Σε μια συνομιλία με τον Αντώνη Φωστιέρη και τον Θανάση Νιάρχο στο περιοδικό «Η ΛΕΞΗ» (τεύχος 52 Φλεβάρης 1986) ο Χατζιδάκις μιλάει για τη φιλία του με τον Νίκο Γκάτσο:«Ο Γκάτσος επηρέασε εμένα, όχι εγώ τον Γκάτσο. Εγώ ήμουν ο μαθητής. Είχα την τύχη να εισπράξω πολύτιμα μαθήματα, ιδίως σε μια περίοδο, μετά την απελευθέρωση, που οι συνομήλικοί του φίλοι έφυγαν στην Ευρώπη, και οι δικοί μου πάλι το ίδιο, και μείναμε οι δυο μας στο πατάρι του “Λουμίδη” ή του “Πικαντίλλυ” να μιλάμε. Ο Γκάτσος μπορεί να δέχτηκε πληροφορίες από μένα, αλλά όχι επιρροή. Και να σας πω μεταξύ των σπουδαίων μαθημάτων ένα παράδειγμα: όταν σε ηλικία εικοσιπέντε ετών έγραψα για την Μαρίκα Κοτοπούλη μουσική για την “Ορέστεια”, είχα κάνει και δυο θαυμάσια μέρη για τις “Χοηφόρες”, λόγω των οποίων απολάμβανα μεγάλο θρίαμβο εις τον κύκλο των ειδικών. Είχε επισημανθεί η σημασία τους, η δε Μαρίκα με λάτρευε εν ονόματι των δύο αυτών μεγάλων στιγμών. Όταν λοιπόν ήρθε και τ’ άκουσε ο Γκάτσος, γύρισε και μου έκανε ένα αυστηρότατο μάθημα: ότι αυτά είναι θαυμάσια, αλλά για τον Ευριπίδη κι όχι για τον Αισχύλο.Μου δίδαξε ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο ιερατικό στοιχείο του Αισχύλου – το οποίο αγνοούσα – και στο ύφος του Ευριπίδη, του πιο “σύγχρονου” από τους τρεις τραγικούς. Τότε μάλιστα, για να είμαι ειλικρινής, όπως κάθε μαθητής έτσι κι εγώ λιγάκι θύμωσα, διότι δεν ασπάστηκε τη “μεγαλοφυΐα” μου· αλλά βέβαια αυτό μου έδωσε αφορμή να σκεφτώ και να δω πόσο πράγματι είχε δίκιο και πόσο η δουλειά που είχα κάνει στηριζόταν σε άγνοια του αισχυλικού πνεύματος.
Καταλαβαίνετε, ο Γκάτσος ήταν ένας πολύ αυστηρός φίλος. Μη κοιτάτε τώρα που γίναμε… συνομήλικοι πια – γιατί από μια ηλικία και πέρα, από τα πενήντα και πάνω, οι άνθρωποι γίνονται συνομήλικοι. Αλλά τον καιρό που εγώ ήμουν εικοσάρης – εικοσιπεντάρης, αυτός ήταν μεγάλος και μ’ έβλεπε σα νεαρό. Την εποχή εκείνη στο “Εθνικό Θέατρο” ήταν διευθυντής ο Γιώργος Θεοτοκάς, ο οποίος θαύμαζε πολύ το ταλέντο μου και μ’ άφηνε να κάνω ό,τι μου κάπνιζε. Στο “Όνειρο θερινής νύχτας” μάλιστα, εκτός από τη μουσική ήθελα να κάνω και τη χορογραφία. Ο Θεοτοκάς μου έδωσε να την κάνω. Με μάγεψε το ότι είδα στις αφίσες του “Εθνικού” όχι το: “Μουσική Μάνου Χατζιδάκι” – που το είχα συνηθίσει – αλλά: “Χορογραφίες Μάνου Χατζιδάκι”. Λοιπόν έγινε η πρεμιέρα, όλος ο κόσμος με κοίταζε σαν ένα παιδί θαύμα, σαν τον Σγούρο της εποχής, με συγχαίρανε, έρχεται και ο Γκάτσος πολύ αυστηρός και μου παρατηρεί μπροστά σε όλους: “Ελπίζω να σταματήσεις να κάνεις αυτές τις ανοησίες”. Ο Θεοτοκάς του λέει: “Μα Νίκο, πώς μιλάς έτσι στον Μάνο;”. “Ξέρω, ξέρω” λέει αυτός, μας χαιρέτησε κι έφυγε. Εγώ έμεινα αποσβολωμένος. Ενώ ζούσα έναν θρίαμβο, ξαφνικά έρχεται εκείνος και μου δίνει μια τεράστια ψυχρολουσία. Μια βδομάδα έκανα να μιλήσω μαζί του. Αλλά τελικά κατάλαβα ότι είχε δίκιο. Είχα μεθύσει από την επιτυχία μου σε όλα τα επίπεδα, και έκανα ανοησίες. Αυτά είναι χαρακτηριστικά ανεκδοτολογικά δείγματα.Είχα την ευκαιρία να μιλήσω πολλές φορές μαζί του για χιλιάδες θέματα και να μου μάθει να σκέπτομαι ακριβά κι όχι εύκολα. Διότι έπρεπε ν’ ανταποκριθώ στη σκέψη του. Ο Γκάτσος γνωρίζει πολύ περισσότερα από όσα σου αφήνει να καταλάβεις όταν είσαι σε μια κατευθείαν συνομιλία μαζί του. Αυτό είναι ίδιον των σοφών ανθρώπων: δεν σου κάνουνε επίδειξη γνώσεων, σου λένε τ’ απαραίτητα, και σε σένα εναπόκειται ν’ αντιληφθείς ότι αυτά τ’ απαραίτητα εμπεριέχουν βαθύτατη γνώση, και δεν είναι απλώς μια στοιχειώδης έκφραση τυχαίων απόψεων».
Η κοινή τους δισκογραφία
1961: ΕΛΛΑΣ, Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ1961: Η ΝΑΝΑ ΜΟΥΣΧΟΥΡΗ ΤΡΑΓΟΥΔΑ ΜΑΝΟ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ No 11963: AMERICA AMERICA 1963: ALIKI MY LOVE1965: ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΓΑΜΟΣ/ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ1965: ΠΡΩΤΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗ1966: ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ 1970: ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ 1971: ΤΗΣ ΓΗΣ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ 1972: Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΡΩΤΙΚΟΣ1977: ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ/ΧΩΡΙΟΝ Ο ΠΟΘΟΣ1972: ΝΑΝΑ ΜΟΥΣΧΟΥΡΗ: ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΣΠΙΤΑΚΙ ΜΟΥ 1976: ΑΘΑΝΑΣΙΑ 1976: ΤΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑ 1980: ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΖΟΡΜΠΑΛΑ: ΜΕΘΥΣΜΕΝΟ ΚΟΡΙΤΣΙ1984: 30 ΣΠΑΝΙΕΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ 1955-1965 Νο 21982: ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑ 1983: ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ: ΑΤΕΛΕΙΩΤΟΣ ΔΡΟΜΟΣ 1983: 30 ΣΠΑΝΙΕΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ 1955-1965 Νο 1 1983: MEMED MY HAWK1985: Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ & Ο ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ1984: ΠΑΜΕ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ 1985: MIKHΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ - ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ: ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ ‘611986: ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΟΣ ΗΛΙΟΣ1986: ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΜΗΤΕΡΑ1986: 4 ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΡΩΜΑΪΚΗ ΑΓΟΡΑ1986: Ο ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ ΣΤΗ ΡΩΜΑΪΚΗ ΑΓΟΡΑ1986: Η ΜΑΡΙΑ ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ ΣΤΟ OLYMPIA1988: ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ1987: Η ΛΑΪΚΗ ΑΓΟΡΑ1988: ΣΤΟΝ ΣΕΙΡΙΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝΕ ΠΑΙΔΙΑ1988: ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΝΤΑΛΑΡΑ 1989: ΤΟ ΡΕΣΙΤΑΛ1994: Ο ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ1993: ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΙ 1998: ΧΟΡΟΣ ΜΕ ΤΗ ΣΚΙΑ ΜΟΥ1999: ΝΑΝΑ ΜΟΥΣΧΟΥΡΗ: ΚΑΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ (BOX)1998: Η ΝΕΝΑ ΒΕΝΕΤΣΑΝΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΑ ΜΑΝΟ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ 1999: ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ 2000 Μ. Χ.2006: ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ: 4 ΘΕΑΤΡΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ2004: ΜΕΛΙΝΑ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ2005: ΑΜΟΡΓΟΣ
Τα κείμενα και τα στοιχεία είναι από το Love4Music του φίλου Μανόλη Μαυράκη και τον ευχαριστώ πολύ.
Πηγή: goodmusicandphotography
Μάνος Χατζιδάκις (Ξάνθη, 23 Οκτωβρίου 1925 – Αθήνα, 15 Ιουνίου 1994)
Νίκος Γκάτσος (8 Δεκεμβρίου 1911 – 12 Μαΐου 1992)
