Λέγαμε λοιπόν συναίσθημα πρώτον, δεύτερον αδιακρισία κράτους κοινωνίας, τρίτη συνέπεια ελαττωματική και αδύναμη κατανόηση του θέματος της νομιμότητος.... Τα Προνεωτερικά κράτη της Οθωμανικής και Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ήταν κράτη που ήταν απόλυτες εξουσίες, όπου οι μονάρχες και οι αφέντες ήταν οι ίδιοι νόμος και υπ αυτή την έννοια, δεν είχαμε τα προβλήματα της κοινωνικής εξημερώσεως, αλλά της κοινωνικής καταστολής, γιατί το Νεώτερο κράτος εξημερώνει τους ανθρώπους, δηλαδή, αντί με τον τρόπο που τα ζώα ας πούμε στην ζούγκλα λύνουν τις διαφορές τρώγοντας το ένα το άλλο, υπάρχει η νομιμότης, μέσα από την οποία με ένα τρόπο ειρηνικό ο άνθρωπος προσπαθεί να βρει μια άκρη με τον εαυτό του.
Το λέω αυτό γιατί το Nεωτερικό κράτος είναι μια πολύ αποφασιστική έξοδος (τουλάχιστον στη λογική του δεν είναι υποχρεωτικά απαραίτητο να το έχει κάνει και στην πράξη ) από τη ζούγκλα. Μια αποφασιστική έξοδος από τη βία. Από τη στιγμή δηλαδή που υπάρχουν κανόνες και νομιμότης υπάρχουν οι προϋποθέσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος της βίας, που όμως η παρουσία προνεωτερικών μορφών κοινωνικής και κρατικής ζωής αυτό το εμποδίζει. Απόδειξη σε χώρες σαν τη δική μας οι Δημοκρατίες και οι Δικτατορίες εναλλάσσονται.......Το άρθρο 86 του Συντάγματος είναι η ολιγαρχία των υπουργών, η ασυλία των βουλευτών είναι οι ολιγαρχίες αυτές....η συνταγματική μεταρρύθμιση πρέπει να έχει ως σταυρό αυτό ακριβώς το πρόβλημα.
....να πούμε ότι μέσα σε αυτή τη διάσπαση που προσπαθούσαμε να περιγράψουμε τόση ώρα, δηλαδή μέσα στο σύστημα των ανακυκλουμένων μικρών ολιγαρχιών, το μέγα θύμα είναι οι νέοι γιατί ακριβώς αυτά τα συστήματα μισούν τους νέους εκ κατασκευής, είναι δηλαδή εχθρικά προς τους νέους και προς κάθε τι νέο και καινούργιο, γιατί οι παραδοσιακές κοινωνίες βασίζονται σε αυτή την ατελείωτη ανακύκλωση του δεδομένου. Η Ελλάδα όπως ξέρουμε τρώει τα παιδιά της, τρώει τα παιδιά της γιατί τα θυσιάζει ακριβώς στο θυσιαστήριο αυτού του συστήματος το οποίο πρέπει να ανακυκλώνεται και στη θέση της νομιμότητας και της δυνατότητας για το διαφορετικό να βάζει την επανάληψη με τον πιο στυγερό και καταστροφικό τρόπο.
...Είμαστε ακόμη ανίκανοι μέσα στο συναισθηματισμό μας και την ιδιοτέλειά του, γιατί το συναίσθημα μόνο το εγώ έχει ως υποκείμενο, η σκέψη μας, το να πούμε κάτι σωστό ισχύει για όλους εδώ, ενώ το να πούμε, κάτι μ αρέσει η δεν μ αρέσει, ισχύει μόνο για μένα. Αν ακολουθήσω το μ αρέσει δεν μ αρέσει, εγώ είμαι η αρχή και το τέλος του προβλήματος. Αυτό δημιουργεί μια ριζική ανευθυνότητα. Το πρόβλημα της ενότητος περνάει μέσα από την ευθύνη, απ την ανάληψη του βάρους του αγνώστου..... Μια δομή κοινωνίας οικογενειοκεντρική ( όχι ότι η οικογένεια είναι κακό αλλά οι δομές ως κοινά συμφέροντα ) τοπικιστική συντεχνιακή, δεν μπορεί να βασιστεί ποτέ στην ευθύνη.
...όλο μας το πρόβλημα έγκειται στο ότι προσπαθούμε να βολευτούμε ο καθένας μας ξεχωριστά, επομένως δεν μπορούμε να έχουμε ούτε κοινωνία ούτε κράτος ούτε νομική συνθήκη η οποία θα βασιστεί σε μια τέτοια (κατάσταση) δεν μπορούμε να έχουμε κοινωνία η οποία θα βασίζεται σε ιδιοτέλειες και σε κυριαρχίες ισχυροτέρων.
...Ο σκοπός της παιδείας είναι να μαθαίνει στους ανθρώπους τι είναι το επιθυμητό, να μας διδάσκει δηλαδή τι να μας αρέσει, τι να επιθυμούμε.
...Οι εκλογές έγιναν, το αποτέλεσμα είναι αυτό. Δεν μπορούμε στο όνομα της καθάρσεως να ζητήσουμε ζούγκλα, αυτό απαγορεύεται.
...Οι πραγματικοί κληρονόμοι είναι οι Ξένοι. Εμείς είμαστε οι χειρότεροι κληρονόμοι τη παραδόσεώς μας. Οι χείριστοι κληρονόμοι, δεν κάναμε τίποτα για αυτά, καμία φιλολογική έκδοση δεν γίνεται από Έλληνες. Οι φιλολογικές εκδόσεις γίνονται στην Οξφόρδη στις Ηνωμένες Πολιτείες στο Κέμπριτζ στη Γαλλία κτλ. Υπ αυτή την έννοια η αγκαλιά είναι ανοιχτή γιατί η κοινή ρίζα της Ευρώπης είναι αυτή....το πρόβλημα έγκειται στο ότι εμείς έχουμε μια παράξενη εμμονή σε Προνεωτερικές μορφές κοινωνικής ζωής και κρατικής υποστάσεως, έχουμε ακόμη ολιγαρχίες και δεν θέλουμε να απαλλαγούμε απ αυτές.
...Στην Ελλάδα σκοτώνονται τα παιδιά για να ζουν οι ολιγαρχίες.
...Το θέμα δεν είναι ότι πρέπει να σκέφτεται κανείς, ότι είναι ασυγχώρητοι κάποιοι, το θέμα είναι ότι μπορούμε να σκεφτόμαστε πως λύσεις υπάρχουν για όλα τα πράγματα αρκεί να συμμετέχουμε πρώτοι εμείς στις λύσεις με την αλλαγή μας.
...Ο υπεύθυνος άνθρωπος δεν είναι υπεύθυνος επειδή ακριβώς είναι υποχρεωμένος να αφήσει η να επιλέξει κάτι και δεν το έκανε. O υπεύθυνος άνθρωπος είναι αυτός που δεν μπορεί να καταλάβει τον εαυτό του έξω από τα κοινά. Από τι στιγμή που είμαι πολίτης είμαι υπεύθυνος για ότι συμβαίνει στη χώρα χωρίς να έχω κάνει τίποτα για τις λοβιτούρες που μπορεί να έκανε κάποιος πολιτικός τρισάθλιος ας πούμε, δεν είχα καμία ανάμειξη, είμαι υπεύθυνος. Είμαι υπεύθυνος όχι γιατί τον βοήθησα με έναν άμεσο τρόπο, αλλά γιατί ζω μαζί του και δεν έχω κάνει αυτά τα οποία θα μπορούσα να έχω κάνει όσον αφορά εμένα. Εγώ διορθώνω το κακό διορθώνοντας εμένα αν είμαι μια μονάδα, διορθώνω το κακό αν είμαι πολιτικός, ευρύτερα, αλλά αν είμαι μονάδα διορθώνω το κακό, διορθώνοντας τον εαυτό μου.
