Σαν αυτούς τους έρωτες τους καλοκαιρινούς, δεν έχει. Λίγο τα άστρα, λίγο η αρμύρα της θάλασσας και λίγο το ρούμι των κοκτέιλ σε κατακλύζουν ψευδαισθήσεις πως αυτός, ναι αυτός που σε κοιτάζει τόσο επίμονα στην μπάρα απέναντι και έχει χαθεί μέσα στα μάτια σου, είναι ένας πρίγκιπας αληθινός και πως δεν ήρθε τυχαία εδώ.
Αυτήν την πίστη, πάντα την είχε μέσα της κι η Λίνα. Όμως δεν είναι μόνο εκείνη έτσι. Εκείνος, ένας τύπος με βλέμμα λάγνο, γεμάτο μυστήριο, πονηρό κι αγνό μαζί. Μια αύρα απόκοσμη και τόσο καθάρια και εκείνη ένα κοριτσούδι σχεδόν άπειρο με την αθωότητα της ηλικίας της, σαν άγγελος με τα λευκά που ήρθε από ψηλά, μαγεύτηκε για πρώτη φορά με ένα φαινομενικά υπέροχο θνητό κι ενέδωσε στη γοητεία του…
Και όλα πήραν μιαν υγιή τροπή στη συνέχεια όπως είναι φυσικό, διότι, φίλοι μου, είναι γνωστό αυτό το «μέλι- γάλα», που μου περιγράφει η φίλη Λίνα για τον πρώτο καιρό της σχέσης τους. Όλα στην αρχή πάντα μοιάζουν ιδανικά, ξεχωριστά, σχεδόν ασύγκριτα κι αήττητα.
Σε αυτήν την αρχή, που δυστυχώς η αντίληψή σου παραπλανάται από τα μαγικά του έρωτα και δε βλέπεις, δεν αφουγκράζεσαι, δεν αισθάνεσαι κόκκινες γραμμές και σημάδια απαγορευτικά, σε αυτήν την αρχή- λούμπα πέφτεις. Ύστερα τα χάνεις. Αργότερα συνειδητοποιείς. Τέλος, καταριέσαι.
Το καλοκαίρι έγινε Οκτώβρης λοιπόν κι ο Νοέμβρης, Φεβρουάριος κι όσο περνούσε ο καιρός μια –για τα μάτια του κόσμου– τέλεια εικόνα του Σταύρου άρχιζε και κατέρρεε. «Μα που πήγε αυτός ο γλυκός άνθρωπος που με είχε αγκαλιά και χανόταν όλη η γη κάτω από τα πόδια μου;», «Γιατί με πνίγει τόσο και νιώθω ασφυκτιώ, ενώ μέχρι και πριν λίγες ημέρες ένιωθα πως μαζί του θα νικήσω τα πάντα και θα ζήσω τα πάντα;»
Η ηρωίδα μου σε έναν κακό χαμό ερωτήσεων, εσωτερικής αναζήτησης και φόβου κι εκείνος σε κάθε τσακωμό, ένταση, σύγκρουση μαζί της, να απειλεί πως αν τη χάσει θα βάλει τέλος στη ζωή του.
Εκβιασμός και χάος και μια Λίνα πρώην άγγελος γλυκός, αγνός και λαμπερός σε σκοτάδια κολάσεως να φλέγεται κι ένας Σταύρος να διεκδικεί, οριοθετώντας το «κτήμα» του και εκβιάζοντάς το διαρκώς. Εμμονές παρανοϊκές και ψέματα φτηνά διαδέχονταν το ένα το άλλο και η ηρωίδα μου στο κενό, έχοντας το ρόλο του ψυχαναλυτή πλέον, για χάρη του τρόμου κι ενός καταδικασμένου έρωτα, άρχισε κι αυτή να χάνει τα λογικά της.
Ο Σταύρος δεν ήταν μόνος του. Είχε σύμμαχο το φόβο της εγκατάλειψης, τη δύναμη της κυριαρχίας και τη μάνα του, μια φιγούρα υπερπροστατευτική που εν τέλει έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην όλη υπόθεση.
Οι όλες φοβίες του, ήταν δικά της δημιουργήματα, όμως για σκεφτείτε, θα ρίχνατε ποτέ εσείς στη μάνα σας τέτοιο φταίξιμο; Άλλωστε είναι γνωστό ανά τον κόσμο, πως πάντοτε οι άλλοι πληρώνουν τα σπασμένα. Οι φταίχτες, σωστοί πασάδες βγαίνουν κι από πάνω.
Αυτό λοιπόν έκανε κι εκείνη. Έβγαινε διαρκώς από πάνω. Αγχωνόταν για τον εμμονικό της γιο και για το κακό που προκαλούσε στην υγεία του η Λίνα, όπως υποστήριζε, μέσω της αντιδραστικής της συμπεριφοράς. Αυτός κτητικός, εκείνη σε τηλέφωνα δίχως τελειωμό να παίζει τον «από μηχανής θεό» και η Λίνα σε μια αφόρητη ψυχολογική πίεση και φανερές πλέον διαταραχές άγχους και κρίσεις να παίζει σχεδόν κάθε μέρα με την υπομονή της, τις αντοχές και την υγεία της κατ’ επέκταση.
Αν αναρωτιέστε φίλοι μου λοιπόν τι εστί τοξικός άνθρωπος, βλέπετε τον Σταύρο. Τη μια τάζει λαγούς και πετραχήλια, τα μάτια του λάμπουν στο κοίταγμα της ηρωίδας μου και η καρδιά του φτερουγίζει σε κάθε της άγγιγμα, την άλλη –κι ενώ έχει δέσει το γάιδαρο του- απειλεί με αυτοκτονία σε τυχόν χωρισμό, διεκδικεί φτηνά και χώνει στο όλο παιχνίδι και τη μητέρα του για συνήγορο υπεράσπισης. Κατάντια.
«Μην αφήσεις το γιο μου, θα κάνει καμιά τρέλα και θα φταις εσύ! Αν χάσω το παιδί μου θα αποτρελαθώ και έπειτα θα σε σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια», η μέλλουσα πεθερά και η Λίνα υπέμενε, ενώ παράλληλα χανόταν στο βούρκο της δικής της επιλογής.
Δεν έφευγε γιατί αγαπούσε πραγματικά και νόμιζε πως μαζί του μπορεί όντως να αντιμετωπίσει τα πάντα και να τον βοηθήσει, όμως, πώς γίνονται όλα αυτά αν η ίδια πρώτα δεν αγαπήσει και σεβαστεί τον εαυτό της; Γιατί αν υποβάλλεις τον εαυτό σου σε τέτοιες διαδικασίες και λογικές του παραλόγου μόνο αυτό δεν κάνεις.
Κι ήρθαν έπειτα και οι φορές που δεν άντεξε και ζήτησε κατανόηση η Λίνα και χωρισμό και λύτρωση, όμως ο Σταύρος αυτές τις φορές είχε στο τσεπάκι του τη μάσκα του drama king, και τις γνωστές απειλές κι εννοείται τη μανούλα του, της οποίας οι παρεμβάσεις ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο.
Λίγο πριν σας μίλησα για έναν «από μηχανής θεό» και τώρα ήρθε η ώρα του φύλακα αγγέλου. Του αδερφού της ηρωίδας μου. Την έσφιξε ζεστά στην αγκαλιά του, της έδειξε το «Είμαι εδώ» που είχε τόσο ανάγκη, ξαναγέννησε την πίστη μέσα της και την αγάπη για τον εαυτό της.
Έπειτα, έγινε το μεγάλο βήμα. Ο χωρισμός σήμανε το τέλος. Φυσικά κανείς δεν αυτοκτόνησε –παραήταν αποδεδειγμένα δειλός ο κύριος για κάτι τέτοιο-, φυσικά οι παρεμβολές της μητέρας έμοιαζαν τώρα πια σαν γραφικές κασέτες ολοκληρωτικών μορφωμάτων που δεν έχουν τίποτα νέο να σου πουν.
Η Λίνα πια είναι δυνατή και πανέτοιμη για μια νέα ζωή, για μια νέα αγάπη κι έναν καινούριο έρωτα να τη συνεπάρει. Πλέον ξέρει, διότι μέσα από τα λάθη που αγάπησε, πόνεσε κι έμαθε και τώρα πια το αγαπάει πιο πολύ από ποτέ, το προστατεύει, το βρήκε το κοριτσάκι που είχε πάντα μέσα της και για λίγο σκότωσε εξαιτίας ανάξιων πριγκιπικών αυταπατών.
«Σήμερα νιώθω ελεύθερη να κάνω πράγματα για μένα και να αισθανθώ αισιόδοξη! Ευχαριστώ για το χρόνο σου. Εύχομαι η ιστορία μου να αποτελέσει παράδειγμα για άλλους ανθρώπους εγκλωβισμένους σε τοξικές σχέσεις.»
Και κάπως έτσι κλείνει η Λίνα το γράμμα της και κάπως έτσι κλείνοντας κι εγώ την ιστορία της, να της πω ένα μεγάλο ευχαριστώ που τη μοιράστηκε μαζί μου κι εγώ κατ’ επέκταση με όλους εσάς, γιατί μόνο μαθήματα νομίζω μας έδωσε.
Να ‘στε καλά και καλή δύναμη!
