"Ξυπνάω το πρωί για την δουλειά, τρέχω σαν τρελός να ετοιμαστώ
Βρίζω μέσα στο αμάξι όταν βρω κίνηση στον δρόμο
Πηγαίνω στην δουλειά....όλοι τρέχουμε από δω από κει
Σαν να μας κυνηγάνε...
Το αφεντικό τον κυνηγά το ρολόι
Να προλάβει όσες περισσότερες παραγγελίες
Για να βγάλει περισσότερα λεφτά... Νομίζει!
Και μετά σπίτι να ξεκουραστώ λίγο...
Ίσως κάτι μου ξεφεύγει, αλλά δεν το βλέπω σωστό όλο αυτό...
Να ζούμε όλοι μέσα στο άγχος, την αγωνία, τον φόβο για το υπόλοιπο της ζωής μας..."
Όμως, οι σκέψεις αυτές φεύγουν γρήγορα, γίνονται καπνός.
Γυρνάνε ξανά και ξανά στο νου αλλά τίποτα δεν αλλάζει, τίποτα διαφορετικό δεν γίνεται.
Γιατί το δέχεσαι ως φυσιολογικό!
Γιατί σχηματίζεις τις απόψεις και τις σκέψεις σου από τα ποσοστά που αντιλαμβάνεσαι γύρω σου.
Έτσι ξυπνάς και κοιμάσαι με τον ίδιο τρόπο, βαρεμένα ζεις, δύσκολα αντιμετωπίζεις τη μέρα, με τεράστια προσπάθεια φοράς τις μάσκες που θα σε εντάξουν στους "φυσιολογικούς".
Και χάνεις πολλή ενέργεια...δημιουργείς αρρώστιες, γεμίζεις με τοξίνες...για τα οποία έπειτα, αναζητάς θεραπείες.
Τα Σαββατοκύριακα, οι διακοπές, οι αργίες είναι η σωτηρία σου...για να αντέξεις, για να μπορείς να περιμένεις, για να συνεχίζεις να κυνηγάς το όνειρο...
"Κάποια μέρα θα φύγω...θα πάω σε άλλη χώρα, θα βρω την κατάλληλη δουλειά, θα χωρίσω, θα έχω χρήματα, θα βρω την κατάλληλο σύντροφο, θα, θα, θα..." Σαν πολιτικός ακούγεσαι, όμως δεν το αντιλαμβάνεσαι...
Δεν θέλεις να βλέπεις το παρελθόν, πονάει. Δεν μένεις και πολύ στο παρόν, ξεφεύγεις με διάφορα ναρκωτικά, παρεμβολές, υποχρεώσεις, αδρεναλίνη, υποκατάστατα...οτιδήποτε, φτάνει να δραπετεύεις. Δεν μπορείς την ησυχία, τη σκέψη, τις μνήμες, όλα τα "γιατί", τον πόνο, όσα δεν θέλεις αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν.
Και η ματιά σου συνέχεια προς τα έξω... Δεν έχεις χρόνο, ασχολείσαι με δέκα χιλιάδες πράγματα μήπως νοιώσεις σημαντικός ή άξιος να εισπράξεις όλα όσα θέλεις.
Η υγεία σου κλονίζεται, οι σχέσεις σου νοσούν, η καθημερινότητα σε βαραίνει... όμως τα θεωρείς όλα φυσιολογικά. "Δες τι έζησα, δες τι πέρασα, δες τι έχω να αντιμετωπίσω!" Ζητάς οίκτο, ελεημοσύνη, χάρη...ονόμασέ το όπως θες. Αλλά μην του αλλάζεις την έννοια.
Όσοι σε αγαπούν πραγματικά δεν θα σε λυπηθούν. Δεν θα σου συμπεριφέρονται σαν ανήμπορο παιδάκι που δεν έχει επιλογή, δύναμη, βούληση...απλά επειδή έτσι έμαθες να ζητάς.
Υπάρχει κι άλλος τρόπος να ζούμε; Υπάρχει άλλο νόημα σε αυτή τη ζωή πέρα από το κυνήγι της καθημερινότητας, την επανάληψη του πόνου και τη μιζέρια της εσωτερικής έλλειψης;
Αν δεν θέσεις όμως το ερώτημα δεν ξεκινάς να ψάχνεις, ό,τι κι αν νομίζεις πως κάνεις ή προσπαθείς. Αν δεν αναρωτηθείς σοβαρά πάνω σε σημαντικά ερωτήματα της ύπαρξής σου, μην περιμένεις να απαντηθεί ο σκοπός που φαίνεται να σου διαφεύγει ή να αλλάξει ο τρόπος που ξυπνάς το πρωί και κοιμάσαι το βράδυ.
Δεν τα θέσανε οι μεγαλύτεροι πριν από σένα γιατί δεν ήξεραν, γιατί έζησαν άλλα, γιατί έπρεπε να κάνουν άλλα...για να προετοιμάσουν αυτήν εδώ τη στιγμή για σένα! Εξαρτάται από σένα; Ναι, η ζωή σου, η πορεία σου, το νόημα και η ουσία εξαρτάται μόνο από σένα. Γιατί το πιστεύεις, το συντηρείς και το ενισχύεις με τη συμμετοχή σου.
Γιατί, ένα είναι το σημαντικό που χρειάζεται να καταλάβεις και να θυμάσαι:
αν δεν είσαι μέρος του διαφορετικού, του καινούργιου, του κόσμου που ονειρεύεσαι να υπήρχε, τότε είσαι μέρος του παλιού, του χαοτικού, του δυσλειτουργικού που σε βαραίνει....Όσο κι αν το επικρίνεις, όσο κι αν το κατηγορείς, όσο κι αν πιστεύεις πως εξαρτάσαι από αυτό.
Άλλη επιλογή δεν υπάρχει!
