Η Μάρω Βαμβουνάκη γράφει στο βιβλίο της
“Το χρονικό μιας Μοιχείας”:
“Αγαπάμε τελικά τα πρόσωπα ή μόνο τον έρωτα αγαπάμε;
Αγαπάμε αυτό που μας δίνουν ή αυτό που περιμένουμε να μας δώσουν;
Τη μορφή τους πόσο αγαπάμε και πόσο τη μεταμόρφωση που σχολαστικά τους επεξεργαζόμαστε;”.
Διαβάζοντας το παραπάνω απόσπασμα σταμάτησα και σκέφτηκα:
“Να ένας πολύ καλός προβληματισμός.
Τί αγαπάμε τελικά;”
Τις περισσότερες φορές αγαπάμε για αυτό που νομίζουμε πως είναι ο άλλος, για αυτό που μας δίνει, για αυτό που βλέπουμε με τα δικά μας ερωτευμένα μάτια.
Σπάνια αγαπάμε αυτό που πραγματικά είναι ο άλλος.
Ίσως για αυτό να έχουμε συνεχώς την ανάγκη να ερωτευόμαστε συνέχεια, για αυτό να προσπαθούμε να βρούμε “το κάτι άλλο”.
Κάποια στιγμή που “ξεμεθάμε” από την επήρεια του έρωτα θυμώνουμε.
Αρχίζουν να μας φταίνε όλα στον άλλον και λέμε πως τελικά δεν ήταν αυτό που νομίζαμε, ανακαλύπτουμε ένα σωρό διαφορές μόνο και μόνο επειδή δεν προσαρμόστηκε στα δικά μας θέλω, στα δικά μας όνειρα.
Το να αγαπάς τον άλλον για αυτό που στα αλήθεια είναι και όχι για αυτό που φαντάζεσαι θέλει αυτογνωσία.
Να έχεις αγαπήσει πρώτα τον εαυτό σου, να τα ‘χεις βρει μαζί του.
Μόνο έτσι μπορείς να δεις την αλήθεια του άλλου.
Μόνο έτσι τον αγαπάς για αυτό που στα αλήθεια είναι.
Συνήθως αγαπάμε ένα σύνολο του άλλου, έτσι γενικευμένα.
Σπάνια ξέρουμε τί ακριβώς αγαπάμε πάνω σε έναν άνθρωπο.
Τί στα αλήθεια μας τράβηξε κοντά του.
Η αγάπη, ο έρωτας, αν και είναι δυο διαφορετικά συναισθήματα δεν παύουν να είναι το ίδιο δυνατά και τα δύο!!
Αγαπάμε και ερωτευόμαστε όμως τόσο εγωιστικά, τόσο μίζερα, που χάνουμε την ουσία του πιο όμορφου συναισθήματος που μπορεί να μας συμβεί.
Με τι θράσος έχουμε απαίτηση ο έρωτας να καλύψει τις ανασφάλειές μας;
Τα συναισθηματικά μας κενά;
Δυστυχώς ζούμε στην εποχή του ανικανοποίητου και “ζητιανεύουμε” για έρωτα και αγάπη.
Ο έρωτας όμως και η αγάπη μπορούν να παραμείνουν εν ζωή μόνο μέσα από την δοτικότητα και την ανιδιοτέλεια.
Γεμίζουμε μόνο από την αγάπη που εμείς δίνουμε.
Είναι ίσως σπάνιο να συμβούν όλα αυτά γιατί όπως πάλι πολύ ωραία γράφει η Μάρω Βαμβουνάκη,
“είμαστε ερωτευμένοι με αυτό που μας λείπει”…
“άβυσσος που καλεί άβυσσο”.
Την αγάπη την κάναμε σκάρτη μόνοι μας… δεν ήταν και ούτε ποτέ θα είναι!!
Πηγή της Νεφέλης-Πόπης Ζάνη συγγραφέας
