Όλοι μιλούν γι’ αυτό. Κι εσύ μιλάς γι’ αυτό. Ή συνήθιζες να μιλάς. Το σκέφτεσαι σχεδόν κάθε μέρα ή το σκεφτόσουν τακτικά κάποια περίοδο της ζωής σου, θετικά ή αρνητικά. Το έχεις κάνει. Και μάλλον θα το ξανακάνεις. Όλοι το κάνουν, ή θέλουν να το κάνουν, ή ήθελαν να το κάνουν. Είναι τόσο φυσιολογικό όσο ο ύπνος και η τροφή. Κι όμως σε πολλές χώρες και κοινωνίες παραμένει ταμπού. Οι δε θρησκείες, βρίσκουν με αυτό το μπελά τους και προσπαθούν να το ελέγχουν και να το οριοθετούν. Ο Κοέλιο είχε γράψει πως είναι έντεκα λεπτά. Έντεκα λεπτά που μας ορίζουν και μας χαρακτηρίζουν. Ναι, για το σεξ λέω. Κοκκίνισε κανείς; Γιατί; Δεν έβρισα. Δεν κατηγόρησα. Δεν είπα φόνος, πόνος, πόλεμος. Σεξ είπα. Είναι κακό;
Την προηγούμενη εβδομάδα ήμουν στο σπίτι ενός φιλικού ζευγαριού με μερικούς ακόμα φίλους. Ο Πέτρος, η Ηλιάνα, ο Κρίστιαν κι εγώ αποφασίσαμε να παίξουμε χαρτιά. Ψάχνοντας να βρούμε τράπουλα ανακαλύψαμε μία που αντί για φιγούρες και αριθμούς απεικόνιζε στάσεις του σεξ. Με τον Πέτρο και την Ηλιάνα αρχίσαμε να κοιτάμε ένα ένα τα τραπουλόχαρτα. Σχολιάζαμε τις στάσεις, γελούσαμε με μερικές, παραξενευόμασταν με άλλες. Ο Κρίστιαν μας κοιτούσε για λίγα λεπτά με μια απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο, σχεδόν με φρίκη. «Τι κάνετε;» μας ρώτησε τελικά με ύφος λες κι έβλεπε φόνο. «Είναι ωραίο αυτό που κάνετε τώρα;» Ανασηκώσαμε το βλέμμα μας και του αντιτάξαμε τη δική μας απορία. «Δεν κάνουμε τίποτα κακό. Στάσεις του σεξ χαζεύουμε» απάντησε τελικά η Ηλιάνα. «Και το θεωρείς σωστό; Ο άντρας σου κάθεται λίγο πιο κει» το συνέχισε ο Κρίστιαν. «Ε, καλά. Το ξέρει πως ξέρω για το σεξ. Μη σου πω ότι ξέρει και πως κάνω» είπε η Ηλιάνα και γελάσαμε όλοι. Σχεδόν και ο Κρίστιαν.
Να ξεκαθαρίσω πως δεν είμαι ειδική για να μιλήσω για το σεξ ως πράξη. Αυτό το κάνει με εξαιρετική επιτυχία ο παλιός συμμαθητής του μπαμπά μου και πρώην αντιπρόεδρος της βουλής Βαΐτσης Αποστολάτος και μπράβο του. Εγώ θέλω απλώς να εκφράσω τις απορίες και τις σκέψεις μου για την έννοια του και τη θέση του ανάμεσά μας, όπως κάνουμε όλοι, φανερά ή κρυφά. Μήπως όμως είμαι ένας κακός και πρόστυχος άνθρωπος που τολμάω να κάνω το σεξ θέμα άρθρου; Μήπως θα έπρεπε να ντρέπομαι όπως θα μου έλεγε ο Κρίστιαν; Ίσως και αρκετοί ακόμα… άντρες κυρίως. Μη μου πείτε πως δεν έχετε παρατηρήσει πως όταν το θέμα φτάνει στο σεξ αντιμετωπίζεται τελείως διαφορετικά για τα δύο φύλα. Οι πατεράδες είναι περήφανοι αν ο γιος κάνει σεξ. Ενώ αντίθετα η κόρη δεν κάνει ποτέ! Απορώ αν καταλαβαίνουν πως με κάποιου την κόρη την κάνανε την κόρη τους.
Από τότε που άρχισα κάπως να καταλαβαίνω τον κόσμο αναρωτιέμαι. Γιατί κάτι τόσο φυσιολογικό, ωραίο και απαραίτητο τείνουμε συχνά να το δαιμονοποιούμε, να κοκκινίζουμε και να κρυφογελάμε όταν το ακούμε και συχνά να το κατηγορούμε; Η αλήθεια είναι πως και τώρα που αποφάσισα να γράψω γι’ αυτό και τις απορίες μου, μια συστολή την έχω. Μια συστολή που με μεγάλωσαν με αυτή. Όχι, όχι μόνο η οικογένειά μου. Η κοινωνία ολόκληρη. Κι όμως έχω την αίσθηση ότι αν μεγαλώναμε τα παιδιά με τη σωστή τοποθέτηση πάνω στο σεξ, πολλά πράγματα στον κόσμο μας θα ήταν διαφορετικά.
Είχα την τύχη όταν πήγαινα 2α Λυκείου να συμμετέχω και να συνδιοργανώσω μια εκδήλωση για τη σεξουαλική αγωγή. Την πρωτοβουλία, την ευθύνη και τη γενική επιστασία της εκδήλωσης είχε ο καθηγητής μας κ. Κυριαζόπουλος, ένας καθηγητής με την ουσία της λέξης και εξαιρετικός άνθρωπος, που δυστυχώς μας άφησε νωρίς. Αν και δουλέψαμε πολύ γι αυτό το εγχείρημα δεν είχε την ανταπόκριση που περιμέναμε, ούτε από καθηγητές, ούτε από μαθητές, ούτε από το κοινό. Και εντάξει, πάνε σχεδόν είκοσι χρόνια και άλλοι οι καιροί τότε. Αλλά και μέχρι σήμερα συνεχίζει να είναι ταμπού το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία. Προκαλεί αμηχανία στους καθηγητές και «γελάκια» στους μαθητές. Ποιος φταίει;
Δεν είμαι υπέρ της ασύδοτης σεξουαλικής ελευθεριότητας. Ούτε πιστεύω πως μπορούμε να κάνουμε σεξ με όποιον θέλουμε, όπου θέλουμε και όποτε θέλουμε. Κάτι τέτοιο μπορεί να πλήγωνε τρίτους, να προσέβαλε τρίτους ή και να εξέθετε εμάς τους ίδιους. Δεν μου αρέσει καν να βλέπω ερωτικές σκηνές αναπαράστασης του σεξ στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη. Ίσως γιατί οι περισσότερες είναι πρόστυχα σκηνοθετημένες και αντί να με κάνουν να αισθανθώ τα υπέρτατα συναισθήματα της υπέρτατης πράξης, με κάνουν να νιώθω «μπανιστηρτζού». Και αυτό με προσβάλει. Δεν θέλω να ξέρω τι κάνουν οι άλλοι στην κρεβατοκάμαρά τους. Θα ήθελα όμως όλος ο κόσμος όταν το κάνει να νιώθει καλά με αυτό. Να ξέρει τι κάνει.
Διαρκεί έντεκα λεπτά, όπως είπε ο Κοέλιο. Είναι τα έντεκα λεπτά μας. Τα έντεκα λεπτά που ο άνθρωπος «νιώθει το θεό» όπως είχε πει και κάποιος μεγάλος φιλόσοφος. Ή μήπως όχι;
*****
«Ξάπλωσε κάπου ανάμεσα στην αμμουδιά και τη θάλασσα. Η βροχή συνέχισε να πέφτει στο πρόσωπό και το σώμα της. Ανακινήθηκε νωχελικά και ερωτικά. Οι σταγόνες έσπαγαν πάνω στο μισόγυμνό της κορμί και τα κύματα σκέπαζαν τα πόδια της. Ο γκρίζος ουρανός θόλωνε το βλέμμα της. Οι μυρωδιές του τοπίου ζάλιζαν το μυαλό της. Ένιωσε μέρος της καταιγίδας. Αισθάνθηκε να συμμετέχει σε μια συνουσία. Μια εκρηκτική συνουσία της φύσης λίγο πριν ολοκληρωθεί. Ξέσπασμα, δύναμη, απόλαυση, σαν σεξ… κι εκείνη η στιγμή της κορύφωσης του φαινομένου, εκείνη η στιγμή του εξαγνισμού που το μυαλό αδειάζει. Τι ευτυχία! Τι ηδονή! Για λίγα δευτερόλεπτα μόνο έγινε ανίκανη για κάθε σκέψη! Απελευθερώθηκε από κάθε τι ανθρώπινο που ρήμαζε την ψυχή και σάπιζε το σώμα της. Για λίγες στιγμές μόνο ήταν ελεύθερη. Τι ολοκλήρωση! Τι ένωση! Θέωση, ολότητα. Ένα, ολόκληρο»
Μου φάνηκε πολύ ταιριαστό με το θέμα μας. Το σεξ. Θα μου πείτε, δεν υπάρχει δεύτερο πρόσωπο στη σκηνή. Όχι, δεν υπάρχει. Παρόλα αυτά περιγράφεται μια τέλεια ένωση, έστω με τη φύση, σαν αυτή που προκύπτει ή θα έπρεπε να προκύπτει από το σεξ μεταξύ δύο ανθρώπων. Το σεξ είναι η αποθέωση της ανθρώπινης φύσης. Είναι η θέωση της ανθρώπινης φύσης γι’ αυτό και ευλογήθηκε από το θεό. Κι έχει διπλή υπόσταση. Υλική και πνευματική. Την ουσία του τη χάνει, όταν χάνεται μία από τις δύο.
Το Σάββατο είχαμε πάει με το παρεάκι της Γενεύης στο «Riverside» (αγαπημένο στέκι) για απογευματινές μπύρες μετά τη βόλτα στην αγορά. Είχαν ανακαλύψει πως ανέφερα μερικούς από αυτούς στο προηγούμενο άρθρο και ξεκινήσαμε να σχολιάζουμε το θέμα ξανά. Ο Κρίστιαν παραπονέθηκε γιατί τον παρουσίασα, λέει ως πουριτανό ενώ δεν είναι. Κι όμως 1-2 μπύρες αργότερα κι ενώ καπνίζαμε έξω δίπλα στο ποτάμι μου είπε ότι αν τον απατούσε η γυναίκα του θα την κρεμούσε ανάποδα από τη γέφυρα απέναντί μας. Φυσικά εκείνη δεν θα έπρεπε για κανένα λόγο να κάνει το ίδιο, ούτε να στενοχωρηθεί, γιατί ο άντρας μπορεί να κάνει σεξ χωρίς να νιώθει τίποτα, ενώ η γυναίκα πάντα κάτι αισθάνεται. Προσωπικά βέβαια, γνωρίζω αρκετές γυναίκες για τις οποίες δεν ισχύει αυτό. Που απολαμβάνουν το σεξ μόνο για τη σαρκική ικανοποίηση του θέματος, ακριβώς όπως λένε ότι κάνουν οι άντρες. Δεν ξέρω όμως οι άντρες πραγματικά ποιο θα έβρισκαν χειρότερο. Και αν σε μια τέτοια περίπτωση ο Κρίστιαν θα τη συγχωρούσε τη γυναίκα του.
Η Ναταλία λέει πως μπορεί να κάνει σεξ με τον καλύτερό της φίλο. Και το προτιμάει από το να γνωρίζει «ξένους» και να το κάνει. «Ο φίλος μου με αγαπάει. Αισθάνεται πράγματα για μένα. Δεν θα με κακολογήσει το πρωί, δεν θα παρεξηγήσει τίποτα. Με προστατεύει. Κάνω σεξ με το φίλο μου γιατί τον αγαπάω. Και θέλω να ενώνομαι μαζί του. Ολοκληρώνω τη σχέση μας. Μπορεί να μη θέλω να τον παντρευτώ και να κάνω μαζί του οικογένεια, αλλά έχω συναισθήματα γι’ αυτόν. Ποιος είπε ότι μόνο οι ερωτικές σχέσεις ολοκληρώνονται; Άσε τα έχουμε δει και τα δικά τους τα χαΐρια!»
Και μπορεί οι περισσότεροι άντρες να υποστηρίζουν τα παραπάνω για τις γυναίκες, όμως ο επαγγελματισμός και η πνευματική και συναισθηματική ουδετερότητα πάνω στο σεξ μοιάζουν να είναι ξεκάθαρα γυναικεία υπόθεση. Αμφιβάλλετε; Για σκεφτείτε καλύτερα. Έχω δύο επιχειρήματα. Πρώτο και ανυπέρβλητο η φύση του αρχαιότερου επαγγέλματος. Η πορνεία. Κι εδώ τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, καθώς οι πόρνες τις περισσότερες φορές δεν απολαμβάνουν ούτε σαρκικά, ούτε πνευματικά.
Πριν μερικά χρόνια είχε χρειαστεί να κάνω ένα επαγγελματικό ταξίδι στη Ρουμανία. Ήμασταν έξι άντρες συνάδελφοι ή συνεργάτες κι εγώ. Μετά το φαγητό και το ποτό μου είπαν πως αυτοί θα συνεχίσουν «αλλού» και αν ήθελα να ακολουθήσω. Συνηθισμένη στην παρέα με άντρες μιας και μεγάλωσα στο ίδιο δωμάτιο με δύο (τα αδέρφια μου) και έχοντας πολλούς άντρες κολλητούς, δέχτηκα. Δεν είχα βέβαια φανταστεί τη συνέχεια. Από το δρόμο πήραμε 2 κοπέλες ακόμα, φάνηκε να τις γνωρίζει ο ένας. Φίλες του σκέφτηκα. Πήγαμε σε ένα διαμέρισμα, δεν κατάλαβα ακριβώς ποιανού ήταν. Εμείς κάτσαμε στο σαλόνι, οι κοπέλες πήγαν η καθεμία σε ένα από τα υπνοδωμάτια του διαμερίσματος και οι άντρες της παρέας άρχισαν να μπαίνουν διαδοχικά σε αυτά. Φρίκαρα! Για μια στιγμή, όχι, όχι για μία, για περισσότερες, σκέφτηκα να φύγω. Τι κάνω εγώ εδώ; Αυτοί οι άνθρωποι όμως ήταν συνεργάτες μου και κάποιοι ανώτεροί μου και δεν ήθελα να ρίξω λάδι στην ήδη αναμμένη φωτιά. Τι να έκανα; Έκατσα ήσυχα ήσυχα και κουβέντιαζα με όσους βρίσκονταν κάθε φορά στο σαλόνι. Κι έτσι είχα το χρόνο να τους… εξομολογήσω.
«Εσύ γιατί το κάνεις τώρα αυτό; Παντρεύεσαι σε έξι μήνες» ρώτησα τον ένα. «Γιατί έχω περίεργες επιθυμίες που με τη μέλλουσα γυναίκα μου δεν μπορώ να κάνω. Είναι η κοπελίτσα μου, το μωρό μου, δεν είναι γι’ αυτά που βάζει εμένα μερικές φορές το μυαλό μου» απάντησε. «Κι εσύ γιατί; Παντρεμένος δεν είσαι;». «Ε, ναι αλλά η γυναίκα μου δεν θέλει να την ακουμπάω. Κάθε δυο μήνες κι αυτό με το ζόρι. Ε, τι να κάνω; Την αγαπάω, δε θέλω να τη χωρίσω μόνο γι αυτό, αλλά κάπως πρέπει να αντικαθιστώ αυτή την ανάγκη». Παρότι δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση καμιάς από τις δυο γυναίκες, οφείλω να παραδεχτώ ότι οι απαντήσεις τους έκρυβαν κάτι ανθρώπινο. Και κάτι για το οποίο μάλλον δεν είχαν απόλυτη ευθύνη.
Όταν τελείωσε όλο αυτό το παράλογο μα ανθρώπινο σκηνικό, βγήκαν και οι κοπέλες από τα δωμάτια και κάθισαν για λίγο μαζί μας στο σαλόνι. Η μία έκατσε δίπλα μου και μου έπιασε τη συζήτηση. Ήταν φοιτήτρια, είχε σχέση, ήταν ερωτευμένη και το έκανε αυτό για βιοποριστικούς λόγους. «Και πώς μπορείς μετά και κοιτάς το αγόρι σου;» τη ρώτησα. «Κανονικά. Τι σχέση έχει αυτό που νιώθω για εκείνον και αυτό που κάνω με εκείνον, με όλους αυτούς εδώ; Καμία! Σημασία έχουν τα συναισθήματα. Αυτά διαφοροποιούν το σεξ. Αυτά το κάνουν μοναδικό. Διαφορετικά αν κλείναμε τα μάτια μας, θα μπορούσαμε να πάμε όλοι με όλους και να ήταν το ίδιο. Και τις πιο πολλές φορές χωρίς καν σαρκική απόλαυση». Παρότι θα καταλάβαινα το σύντροφο της κοπέλας αν τη χώριζε αν θα το μάθαινε, οφείλω να παραδεχτώ ότι οι απαντήσεις της έκρυβαν κάτι θείο. Είχε ξεπεράσει κάθε εκτίμηση για την ύλη και τη σαρκική απόλαυση και είχαν επικεντρωθεί στο πνευματικό, συναισθηματικό κομμάτι. Αυτό εκτιμούσε, αυτό τη γέμιζε μόνο.
Είπα πως έχω δύο επιχειρήματα για το ότι οι γυναίκες μπορούν να κάνουν σεξ χωρίς να αισθάνονται τίποτα. Το δεύτερο θα σας πειράξει πιο πολύ από τις πόρνες. Μπορεί να μην το έχετε σκεφτεί ποτέ. Όλες εκείνες οι παλιές γυναίκες που παντρεύτηκαν από προξενιό και αναγκάστηκαν να παντρευτούν κάποιον που δε θέλανε. Έπρεπε όμως να κάνουν σεξ μαζί του. Ακόμα κι αν δε θέλανε. Αν δεν τους άρεσε. Αν δεν ένιωθαν τίποτα γι’ αυτόν. Ή ακόμα και αν σταδιακά νιώσανε εκτίμηση ή ανθρώπινη αγάπη. Αυτό δε σημαίνει πως θέλανε να του δώσουν και το σώμα τους. Αλλά υποχρεώνονταν να το κάνουν. Ξέρετε με τι μου μοιάζει εμένα αυτό; Με βιασμό. Είναι γυναίκες άλλων εποχών εκεί έξω που μπορεί να έχουν βιώσει απανωτούς «βιασμούς». Κι όμως η κοινωνία αυτό το σεξ το «ευλογεί», το θεωρεί σωστό, έντιμο, δίκαιο. Γιατί είναι εντός γάμου. Γιατί είναι μονογαμία. Κι όμως δεν περιλαμβάνει ούτε σαρκική απόλαυση, ούτε πνευματική ένωση. Τι άδικο! Πιο άδικο από το να απατάς ή να σε απατάει ο σύντροφός σου.
Κάποτε η γιαγιά εκείνου του φίλου μου που σας είχα αναφέρει ξανά στο «Για δοκίμασε να γονατίσεις» μας είχε πει πως ήταν πολύ ερωτευμένη με το συγχωρεμένο τον άντρα της, αλλά εκείνος την απατούσε. Μέσα της δεν του συγχώρεσε κανένα από τα… «κέρατα» παρά μόνο ένα. «Του το συγχώρεσα γιατί την είχε ερωτευτεί. Ήταν αξιόλογη γυναίκα, την ήξερα. Κατάλαβα γιατί την είχε ερωτευτεί. Γιατί ήθελε να γίνεται ένα μαζί της. Ευτυχώς ή δυστυχώς δεν υπάρχει μόνο ένας άνθρωπος που να αξίζει την αγάπη μας και το σώμα μας. Για την κοινωνία το κάνουμε. Και για την οικογένεια. Μέσα μας απλώς υποκρινόμαστε. Τον συγχώρεσα, του το είπα και πριν πεθάνει.»
Ό,τι και να λέει η γιαγιά οι περισσότερες θρησκείες επιμένουν στη μονογαμία και στο ότι είναι αμαρτία να κάνεις σεξ μόνο για την απόλαυση. Αδιαφορούν βέβαια για το γεγονός ότι η υλική απόλαυση πολλές φορές προσφέρει πνευματική γαλήνη. Δεν τις κατηγορώ. Όταν «φτιάχτηκαν» έπρεπε να αντιμετωπίσουν πολλά κοινωνικά προβλήματα και ακόμα πιο πολλές μεταδιδόμενες ασθένειες. Κάπως έπρεπε να βοηθήσουν στην αντιμετώπισή τους. Και η μονογαμία ίσως να ήταν μια καλή λύση. Από την άλλη όφειλαν να προστατέψουν το γεγονός ότι από το σεξ προκύπτει ζωή. Γι’ αυτό είναι και η υπέρτατη ανθρώπινη πράξη. Ή η μόνη πράξη που κάνει τον άνθρωπο να μοιάζει λίγο στο θεό. Να δημιουργεί ζωή. Και αν ο θεός έφτιαξε τον άνθρωπο με αγάπη, τότε και το σεξ θα έπρεπε να είναι πράξη μόνο αγάπης ώστε να γεννάει με τον ίδιο θεϊκό τρόπο ζωή.
Μπερδεύτηκα. Μα πραγματικά περιμένατε να καταλήξω σε κάποιο συμπέρασμα για το σεξ; Δύσκολο. Κι όμως όλοι μιλούν γι αυτό ή μιλούσαν. Όλοι το κάνουν ή ήθελαν να το κάνουν. Το σεξ ορίζει κοινωνίες και πλάθει θρησκείες. Μας οδηγεί από τον παράδεισο στην κόλαση και πάλι πίσω. Χαρίζει στον άνθρωπο την απόλυτη σαρκική και πνευματική άνοδο και επιφυλάσσει την απόλυτη πτώση. Μα εμείς εκεί!
Το σεξ με τη διπλή υπόσταση, υλική και πνευματική, σαρκική και συναισθηματική έχει έναν μοναδικό τρόπο να ολοκληρώνει. Να ενώνει. Να κάνει ένα δηλαδή. Να κάνει ένα, ολόκληρο, δυο ανθρώπους. Ή και τρεις. Μην πάει στη διαστροφή το μυαλό σας. (Αν και όπως έχω ξαναγράψει, οι ψυχολόγοι λένε πως η μόνη σεξουαλική διαστροφή είναι η αποχή). Όταν λέω τρεις, εννοώ έναν άντρα που κάνει σεξ με την έγκυο γυναίκα του. Πιο ένα, πιο ολόκληρο, πεθαίνει. Κι από την άλλη μπορεί να ολοκληρώνει απλώς τον ίδιο μας τον εαυτό, τις επιθυμίες και τα θέλω του, μέσω της σάρκας. Ή παίρνοντας ενέργεια από την ύλη άλλων ανθρώπων.
Μπορεί να είναι απλώς τα έντεκα λεπτά* που έγραψε ο Κοέλιο. Έντεκα λεπτά απόσταση από την κορύφωση. Έντεκα λεπτά… ή μήπως όχι;
…συνεχίζεται στο άπειρο…
Maria Kakavani
*Άνδρες, τόσο ισχυροί και αλαζονικοί στο χώρο εργασίας τους, συνεχώς ασχολούνται με τους υπαλλήλους, τους πελάτες, τους προμηθευτές, τις προκαταλήψεις, μυστικά, posturings (=Συμπεριφορά ή ομιλία που προορίζεται για να προσελκύσει την προσοχή και το ενδιαφέρον, ή για να κάνει τους ανθρώπους να πιστέψουν κάτι που δεν είναι αλήθεια), την υποκρισία, τον φόβο και την καταπίεση, κλείνουν την ημέρα τους σε ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης και δεν τους ενοχλεί να δαπανούν τριακόσια πενήντα ελβετικά φράγκα για να ξεφύγουν να είναι αυτοί που είναι, έστω μόνο για την/μια νύχτα.
«Για μια νύχτα; Έλα τώρα, Μαρία, είσαι υπερβολική. Είναι πραγματικά μόνο σαράντα πέντε λεπτά, και αν δοθεί ο απαραίτητος χρόνος για να απεκδυθεί τα ρούχα, να κάνει κάποιες συναισθηματικά ψεύτικες χειρονομίες αγάπης, και μια δόση της μπανάλ (ερωτικής-ρομαντικής) συνομιλίας και να ντυθεί και πάλι, το ποσό του χρόνου που δαπανάται στην πραγματικότητα για σεξ είναι περίπου έντεκα λεπτά. »
Έντεκα λεπτά. Ο κόσμος περιστράφηκε γύρω από κάτι που έγινε μόλις έντεκα λεπτά.
το collage είναι της Eugenia Loli
via
