Σήμερα έχει τα γενέθλιά της. Κλείνει τα 82.
Το νούμερο από μόνο του ακούγεται μάλλον τρομαχτικό ακόμα και στα δικά της αυτιά, και ας είναι ακόμα όλα ξεκάθαρα μέσα στο μυαλό της.
Ευλογία να θυμάσαι ακόμα, σκέφτηκε την ώρα που την βοήθησαν λίγο για να κάτσει στην καρέκλα.
Κανονικά μπορούσε και μόνη της να κάτσει αλλά δεν της αρέσει στον καθρέφτη της η εικόνα με το μπαστούνι.
To βαστάει στο χέρι της για να μη τους στενοχωρήσει, αλλά για αυτήν είναι σαν να έχει στο χέρι της κάτι διακοσμητικό, όχι χρηστικό αντικείμενο.
«Θα το βαστήξω» τους λέει με χαμόγελο , αλλά δεν εννοεί αυτό που λέει.
Το βαστάει όμως.
Γεμάτη η ζωή της, όλα της τα δωσε ο Θεός και όλα της τα πήρε.
Καμιά δυσκολία δεν την κράτησε πίσω, καμιά αναποδιά δεν την λύγισε.
Όλη της η ζωή μια αξιοπρέπεια, στολισμένη με λέξεις όπως αγάπη, ευγένεια, θυσία, βοήθεια, προσπάθεια, κλάματα, πόνο, και μια λέξη πάντα στο στόμα της.
.... «Ναι».
Ένα «ναι» σαν τη φωτιά που έλιωνε τα κεράκια της τούρτας που περίμενε μπροστά της.
Ένα «ναι» που δεν μπόρεσε ποτέ να αρνηθεί σε κανέναν, και ας έβγαινε κάποιες στιγμές μέσα από τα σφιγμένα χείλη της σαν σφύριγμα.
Άλλωστε πώς να αρνηθεί; Και με τι δικαιολογία;
Δεν θέλω; θα τους στεναχωρούσε.
Δεν μπορώ; το θεωρούσε προσβολή για τον εαυτό της.
«Να ζήσεις γιαγιούλα και χρόνια πολλά....»
Έφυγε το μυαλό της με το τραγούδι. Πέταξε.
Γύρισε στην ανάγκη που της επέβαλλαν να μην προχωρήσει στο σχολείο και ας ήταν άριστη μαθήτρια.
Πήγε πίσω σε εκείνη τη μέρα που την παντρέψανε με το ζόρι με εκείνον τον «άγιο» άνθρωπο που θα την έκανε ευτυχισμένη.
Πήγε πίσω σε εκείνο το παλικάρι που καθόταν παράμερα σε ένα στασίδι στην εκκλησία, με χαμηλωμένο το βλέμμα του και δάκρυα που τρυπούσαν το πάτωμα.
Ξαναθυμήθηκε τον άγιο άνθρωπο που την παράτησε γιατί τα μπουκάλια του ποτού φτάσανε μέχρι το λαιμό του και τον πνίξανε.
Έπλυνε από την αρχή σκάλες και τουαλέτες για να μεγαλώσει τα παιδιά της, για να μην αφήσει τίποτα να τα πληγώσει.
Ένιωσε να φεύγει σιωπηλά μέσα από την αγκαλιά της μεγαλύτερης αγάπης που ένιωσε στη ζωή της για να μη μείνουν μόνοι τους κάποιοι άλλοι.
Απομονώθηκε για άλλη μια φορά στα βιβλία της και στη μοναξιά που χρόνια ολόκληρα ήταν η συντροφιά της, ο έρωτας που δεν πρόλαβε να ζήσει, το κεφάλι που κάλυπτε το διπλανό μαξιλάρι της, οι εικόνες που έβλεπε και δεν γίνονταν ποτέ πραγματικότητα.
«μεγάλη να γίνεις με άσπρα μαλλιά....»
Ένα «ναι» όλη της η ζωή.
Ένα «μάλιστα» και ένα κατεβασμένο βλέμμα.
Ένα «εντάξει» που πίσω του έκρυβε ένα τεράστιο «δεν θέλω» που δεν ειπώθηκε ποτέ.
Όλοι οι άλλοι ευχαριστημένοι, εκτός από την ίδια.
Πάντα ουραγός, πάντα με γυρισμένη την πλάτη, να μη δει κανείς τα δάκρυά της, να μην αντικρύσει κανείς τη θλίψη της.
Καρφιτσωμένο το χαμόγελο στα χείλη της , πικρό το σάλιο της από το δηλητήριο που κατάπινε.
«παντού να σκορπίζεις της γνώσης το φώς....»
Ένα φως ήταν για όλους, και ένας κλεισμένος διακόπτης για την ίδια.
Που πόθησε και δεν διεκδίκησε, που σιχαινόταν και δεν έφτυνε, που κουραζόταν και δεν σταμάταγε.
«και όλοι να λένε να μία Σοφός...»
Πόσο πολύ θα ήθελε να πει ένα «όχι» έστω και για μια φορά στη ζωή της.
Το τραγούδι έχει τελειώσει και όλοι την περιμένουν να σβήσει τα κεράκια.
Δεν πρόλαβε.
-Γιαγιά, γιαγιά, είσαι καλά;
«Όχι»
Facebook: Dimitra Kafromani
Η διακοπή
«Στο 60ό λεπτό ο αγώνας διακόπηκε για ελάχιστα λεπτά γιατί εισήλθε άτομο στον αγωνιστικό χώρο», έγραψε στο φύλλο αγώνα ο διαιτητής της αναμέτρησης, Μιχάλης Κιάπες.
