Με ρωτάει πρόσφατα ένας φίλος: ''Αν είχες την ευκαιρία να φύγεις από την Ελλάδα θα το έκανες;''.
Χωρίς καν να το σκεφτώ, του απάντησα ''Ναι θα έφευγα.''
Και δεν θα έφευγα γιατί κάπου έξω υπάρχουν τόποι παραδεισένιοι και η γη της επαγγελίας, που περιμένει τους απογοητευμένους νέους ανθρώπους.
Μεγάλωσα βλέποντας, ότι πράγματι η Ελλάδα είναι ο επίγειος παράδεισος,μια χώρα με ήλιο και θάλασσα 8 μήνες το χρόνο, αλλά με κούρασε το γεγονός, ότι εδώ τα όνειρα είναι πράγματι ‘’απατηλά’’…
Με κούρασε το γεγονός, ότι σε αυτό τον τόπο η Δημοκρατία των άξιων μετατράπηκε σε ασυδοσία των ανάξιων.
Με κούρασε το γεγονός, ότι ένα μεγάλο ποσοστό αυτού του λαού στερείται κοινωνικής μόρφωσης και στοιχειωδών τρόπων συμπεριφοράς.
Δεν έχει μάθει να λέει με την καρδιά του‘’την καλημέρα’’ και ‘’το ευχαριστώ’’.
Δεν ξεστομίζει ‘’τη συγγνώμη’’ και το ''Μήπως χρειάζεστε κάποια βοήθεια.''.
Έχει μεγάλα περισσεύματα δόλου και φθόνου με ό,τι καλό κάνει ο ‘’γείτονας’’, και το ''εγώ'' υπερισχύει του ''εμείς''.
Θα έφευγα επειδή σε αυτή τη χώρα οι κορυφαίες επιστήμες απαξιώθηκαν και οι θεσμοί υπολειτουργούν εις βάρος όλων.
Το πρόβλημα ξεκινά από την παιδεία και την κουλτούρα μέσα στην οποία έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές ανθρώπων.
Τι σημαίνει έλλειμμα παιδείας; Να μην σέβομαι τα όρια του άλλου.
Να μην με νοιάζει αν θα καπνίσω κάπου,όπου δεν επιτρέπεται.
Αν θα παρκάρω στη θέση του αναπήρου ή στη διάβαση μπροστά, αρκεί να κάνω τη δουλειά μου αδιαφορώντας για τον συνάνθρωπο.
Να αδιαφορώ αν θα ανέβω με το αυτοκίνητο στον πεζόδρομο, παρόλο που υπάρχουν επάνω παιδιά με ποδήλατα και μανάδες με καρότσια.
Να μην με νοιάζει αν θα πετάξω τα σκουπίδια έξω από τον κάδο, αρκεί να μην είναι μέσα στο σπίτι μου.
Να ανοίγω το παράθυρο χωρίς ίχνος ντροπής και να πετάω το πακέτο των τσιγάρων ή το χαρτάκι έξω, φτάνει που δεν θα είναι μέσα στο αυτοκίνητό μου.
Ναι θα έφευγα, όχι επειδή η χώρα μου βιώνει μια τραγική οικονομική κατάσταση, που ισοπέδωσε τα πάντα. Ένας ολόκληρος πλανήτης άλλωστε βιώνει τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης.
Θα έφευγα όμως επειδή αυτό το κράτος τρέφει επί χρόνια συνδικαλιστές, κομματάρχες και πάσης φύσεως άεργους όλων των κλάδων, εις βάρος των πολλών άξιων και μορφωμένων ανθρώπων.
Θα έφευγα επειδή κάποιοι έκαναν αυτόν τον λαό σε μεγάλο ποσοστό να είναι κακόγουστος και κακότροπος. Επειδή έχει μάθει να φωνάζει μέσα στο λεωφορείο αντί να ζητήσει ευγενικά από τον άλλο να ανοίξει το παράθυρο και επειδή δεν σηκώνεται εύκολα για να καθίσει μια γυναίκα έγκυος.
Επειδή παρακάμπτει την ουρά στο SuperMarket και στις Δημόσιες υπηρεσίες, έτσι απλά επειδή θέλει να τελειώσει γρηγορότερα και έχει μάθει να οδηγεί χωρίς να φοράει ζώνη ασφαλείας και μιλώντας στο κινητό του τηλέφωνο, έχοντας στο μπροστινό κάθισμα ένα μικρό παιδί.
Επειδή αυτός ο λαός δεν έμαθε ποτέ να γαλουχείται με τις αξίες μιας οργανωμένης και ευνομούμενης κοινωνίας, που έχει αρχή, μέση και τέλος. Δεν έχει μάθει να υπηρετεί και να εφαρμόζει τους στοιχειώδεις κανόνες της Δημοκρατίας.
Πόσο θα άλλαζε προς το καλύτερο αυτός ο τόπος, αν όλοι μας παλεύαμε να αλλάξουμε μεμονωμένα, από το να γκρινιάζουμε ότι πάντα φταίνε κάποιοι άλλοι.‘’Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου ‘’ είχε πει κάποτε ο Τζων Κέννεντυ’’.
Θα έφευγα ναι, επειδή σε αυτή τη χώρα οι γεμάτες μόχθο και κόπο, σπουδές πολλών νέων επιστημόνων αλλά και τα όνειρα νέων ανθρώπων δεν πιάνουν τόπο. Επειδή οι τρόποι ευγενείας των λίγων, αποτελούν πολυτέλεια για τους πολλούς και η ανάγκη για αξιοκρατία, μάταιο κόπο και δείγμα ρομαντισμού.
Τελικά το τίμημα, που πληρώνουν ειδικά οι νεότερες γενιές, για τον γαλάζιο ουρανό και την όμορφη θάλασσα της Ελλάδας είναι πολύ ακριβό.
Δεν είμαι ούτε 18, ούτε 28 ετών, αλλά κοιτάζω που και που, λάγνα και ζηλευτά, τις εργασιακές αγγελίες στα διάφορα sites του εξωτερικού και δεν δυσκολεύομαι καθόλου να με φανταστώ στις αφίξεις κάποιου αεροδρομίου του εξωτερικού, παρόλο που με πονάει το γεγονός, ότι θα αφήσω πίσω φίλους και πολύ δικούς μου ανθρώπους, που με νοιάζονται πραγματικά και χωρίς όρους.
