Ποτέ μου δεν πίστευα σε αυτό που κάποιοι ονομάζουν κισμέτ, θεωρούσα τους μοιρολάτρες, ανθρώπους χωρίς δύναμη και θέληση για ζωή. Θυμάμαι την αντίδραση μου σαν ήμουν παιδί, και άκουγα τους μεγάλους να λένε με μια περίεργη έκφραση λύπης σχηματισμένη στο πρόσωπο τους , που αν την παρατηρούσες πιο βαθιά, θα ανακάλυπτες μια υπόγεια χαρά και ικανοποίηση ταυτόχρονα. «Το ΄χει η μοίρα του» . Μπορεί αυτό να τους ανακούφιζε.
Μπορεί να ήταν ένα απλό τρικ, σαν αυτά που κάνουν οι πλανόδιοι μάγοι στην επαρχία για να καταφέρουν να ζήσουν .Μπορεί για να ξεχάσουν τα δικά τους προβλήματα και να νιώσουν πιο σημαντικοί, ασχέτως αν δεν ήταν. Μπορεί να ήθελαν να ξεγελάσουν τον εαυτό τους, για να ζήσουν έστω και λίγο την ζωή που πάντα ονειρευόταν αλλά δεν τα κατάφεραν, γιατί δεν πίστεψαν ποτέ στα όνειρα τους. Μπορεί… Μπορεί… Μπορεί… Δεν ξέρω, ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω τους μεγάλους!!
Έβρισκα λύση αμέσως στα προβλήματα τους, ασχέτως αν ήμουν οχτώ χρονών, μέχρι που συνειδητοποίησα, ότι εσκεμμένα έκαναν τα εύκολα δύσκολα, γιατί είχαν ανάγκη κάτι να πουν, κάπου να πιστέψουν. Τους άκουγα με προσοχή, είχα την πλάτη μου γυρισμένη στο πρόσωπο τους, αλλά το αυτί μου ήταν καρφωμένο στην συζήτηση, δεν ήθελα να χάσω ούτε λέξη, έκανα πως έπαιζα ανέμελος με τα παιχνίδια μου, αυτό ήταν ένα δικό μου τρικ γιατί φοβόμουν μην με στείλουν για ύπνο.
Κάθε φορά λοιπόν που άκουγα να λένε την έκφραση «Το χει η μοίρα του» η το «Έτσι ήταν το γραμμένο του» ένα σιωπηλό κοροϊδευτικό γέλιο, γεμάτο από ειρωνεία πλημμύριζε το μυαλό μου, που κάποιες φορές ζωγραφιζόταν και στα χείλη μου. Αμέσως μετά ερχόταν οι σκέψεις, κρυφές μεν, αλλά αληθινές. Έλεγα λοιπόν στον εαυτό μου….
Την ζωή μας την χτίζουμε εμείς οι ίδιοι, δεν μπορεί κανείς να μας την γκρεμίσει, ειδικά αν έχουμε βάλει γερά θεμέλια για να την προστατεύουμε από κακόβουλες επιθέσεις. Ναι μην απορείτε, οι άνθρωποι έχουμε την διαστροφή ότι δεν μπορούμε να αγγίξουμε η να κερδίσουμε να θέλουμε να το βλάψουμε, ασχέτως αν δεν έχουμε κάνει καμιά προσπάθεια προσέγγισης. Καλώς ήρθες εγωισμέ!! Αν αγαπάς πραγματικά, αγαπάς κρυφά, όπως την μοναξιά σου. Αυτή είναι η πραγματική αγάπη, γιατί δεν περιμένεις ανταλλάγματα, απλά αγαπάς.
Τα πιο όμορφα πράγματα στην ζωή μας είναι απλά. «Δεν έχει ανάγκη η αγάπη από φωνές και από στολίδια, μόνο από λόγια αληθινά και όμορφα τραγούδια.» Ξαφνικά έπιανα τον εαυτό μου να θέλει να ονειρευτεί, αλλά η φασαρία των μεγάλων, μιας και ποτέ τους δεν μπορούσαν να κουβεντιάσουν ήσυχα, μου τα χαλούσε όλα, άσε που ο καπνός από τα τσιγάρα τους σκέπαζε τα πάντα στο σαλόνι. Φορούσα την νωχελική και παράλληλα παραπονιάρικη φωνή μου και έλεγα « Μαμά νύσταξα θα με πας στο κρεβάτι;»
Ήταν κι αυτό ακόμα ένα τρικ μου, ήθελα να μείνω μόνος μου, εγώ και τα παιδικά μου όνειρα. Θυμάμαι την μητέρα μου να με σκεπάζει με αγάπη και φροντίδα, δίνοντας μου πάντα ένα γλυκό φιλί για καληνύχτα, κάποιες φορές καθόταν λίγα λεπτά για να συμμαζέψει το δωμάτιο μου, εγώ ο πονηρός έκλεινα αμέσως τα μάτια μου για να την κάνω να φύγει ακόμα πιο γρήγορα, μιας και φοβόταν μην με ξυπνήσει από την φασαρία που δημιουργούσε καθώς τακτοποιούσε .
Πάντα έπιανε αυτό το κόλπο, την άκουγα να μονολογεί στον εαυτό της «Έλα μωρέ δεν χάθηκε κι ο κόσμος θα τα κάνω αύριο με την ησυχία μου, μην ξυπνήσει και το παιδί από την φασαρία» Έκλεινε σιγά σιγά την πόρτα του δωματίου μου, και την άκουγα να τους λέει επιτακτικά, «Κάντε ησυχία το παιδί κοιμήθηκε» Αχ πόσο άσχημα ένιωθα που την κορόιδευα, ήθελα να φωνάξω δυνατά «Μαμά μόλις ξύπνησα, αλλά σας παρακαλώ κάντε ησυχία, θέλω να ονειρευτώ με τα μάτια ανοιχτά».
Δεν ήθελα να πάει χαμένο ούτε ένα δευτερόλεπτο, ξεκινούσα αμέσως το ταξίδι στον κόσμο τον ονείρων μου. Τι τέλεια που ήταν! Ένας κόσμος πλασμένος όπως τον ήθελα, λαμπερός ,γεμάτος από χρώματα και αγάπη. Η πιο ωραία σκηνή ήταν όταν βράδιαζε, μην σας φανεί περίεργο, αλλά στον δικό μου κόσμο, ο ουρανός είναι γεμάτος από αστέρια κάθε βράδυ, όχι δεν είναι σαν αυτά τα αστέρια που γνωρίζεται, τα δικά μου αστέρια είναι τόσο λαμπερά που δεν χρειάζεται να ανάβεις φώτα, σε οδηγούν από μόνα τους, σε κάνουν να βρεις τον δρόμο σου θέλεις δεν θέλεις, φυσικά και δεν έχουν το γνωστό σχήμα, είναι χαμόγελα!! Όταν φτάνει η ώρα για να ξημερώσει, ενώνονται και δημιουργούν έναν τεράστιο και όμορφο ήλιο που σου φωνάζει: Καλημέρα!! Ξύπνα!! Ήρθε η ώρα για να ζήσεις!!
Ακούστηκα; Ξαφνικά ακούω το ξυπνητήρι να τρυπά τα αυτιά μου, δεν θέλω να ξυπνήσω! Μετά από λίγα λεπτά, σηκώνομαι από το κρεβάτι και υποσυνείδητα, τρέχω στον καθρέφτη που έχω στην κρεβατοκάμαρα. Είναι απίστευτο, στο πρόσωπο μου είναι σχηματισμένο ένα τεράστιο χαμόγελο. Έχω καιρό να με δω έτσι! Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου αναρωτιέμαι:
Πόσο χρονών είμαι; Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έρχομαι στην πραγματικότητα: Ανδρέα σήμερα γίνεσαι τριάντα σήκω να πας στην δουλειά θα αργήσεις. Δεν σας κρύβω ότι για μια στιγμή απογοητεύτηκα, αλλά ευτυχώς πάντα σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, σαν από μηχανής θεός, πετιέται η φωνή από το παιδάκι που έχω κρυμμένο μέσα μου, και το προσέχω σαν τα μάτια μου και μου λέει: «Αντρίκο καλημέρα! Η ζωή και τα όνειρα σου σε περιμένουν» Ακόμα κι αν τριαντάρισα συνεχίζω να πιστεύω το ίδιο πράγμα που πίστευα και σαν παιδί, ότι την ζωή μας την φτιάχνουμε εμείς, αρκεί να μην χάσουμε ποτέ την παιδική μας αθωότητα και να μην αφήσουμε το παιδάκι που έχουμε μέσα μας να κοιμηθεί.
~ του Ανδρέα Σιδέρη που έφυγε πρόωρα από τη ζωή σε ηλικία 35 ετών
