Τέλος εποχής. Τα σύννεφα εμφανίστηκαν στον ορίζοντα κι ο καιρός έχει αρχίσει να ψυχραίνει. Σχεδόν μπορείς να μυρίσεις την πρώτη βροχή και νιώθεις τη γη να την αναζητάει.
Έχει κάτι αυτή η εποχή. Οι τρελοί ρυθμοί του καλοκαιριού πέφτουν και παραχωρούν τη θέση τους σε μια πιο στοχαστική διάθεση. Έτσι, λοιπόν, με μια κούπα ζεστό καφέ, κάθεσαι στο μπαλκόνι σου κι αγναντεύεις τον ορίζοντα. Αγναντεύεις και μέσα σου, κάνοντας τον απολογισμό σου.
Πόσο καιρό είχες να το κάνεις αυτό; Να πάρεις λίγο χρόνο για τον εαυτό σου. Πόση ανάγκη έχεις αυτήν την ηρεμία που θα σου επιτρέψει να βάλεις στο μυαλό σου τα πράγματα σε τάξη και να δεις τι θα κάνεις από ‘δω και πέρα.
Το καλοκαίρι πέρασε, δοκιμάζοντας τις αντοχές σου σε όλα τα επίπεδα. Μια επιλογή που σε έφερε στα όρια σου. Τρελά ωράρια, μεγάλος φόρτος έντασης, άγχος που σου έκλεβε τον ύπνο, νεύρα απίστευτα. Είχες χάσει το χαμόγελο σου. Το σώμα σου επαναστάτησε εκδηλώνοντας διάφορα ψυχοσωματικά.
Στη σκέψη και μόνο όσων πέρασες, νιώθεις τα μηνίγγια σου να σφυροκοπούν. Ένα πικρό χαμόγελο στα χείλη σου ενώ περνάει από το μυαλό σου ξανά η προσπάθεια που κατέβαλλες. Για το τίποτα.
Οι μήνες που πέρασαν δεν είχαν μέσα γέλια, όμορφες στιγμές με τον άνθρωπο σου, με φίλους, με τον εαυτό σου. Μόνο ένταση κι άγχος, λες και το μυαλό σου είχε κολλήσει εκεί. Μαζεύεις τα πόδια σου στο στήθος και υπόσχεσαι στον εαυτό σου να μην ξανακάνεις κάτι που θα στεγνώνει την καρδιά σου.
Όχι, μάτια μου, ο χρόνος περνάει και δεν γυρίζει πίσω. Κι ο χρόνος που έφυγε ήταν χρόνος νεκρός από ουσία. Δοκιμάστηκες και είδες ότι δεν ήταν για σένα. Είχες το θάρρος να το παραδεχτείς, να πεις πως τελικά δεν άξιζε τον κόπο.
Νιώθεις ότι ήρθε η ώρα να αλλάξεις ρότα, χρειάζεσαι πλέον διαφορετικά πράγματα. Μεγαλώνεις και γίνεσαι πιο επιλεκτικός. Θέλεις πράγματα που να σε γεμίζουν, όχι να σε φθείρουν. Είναι καιρός, λοιπόν, να κυνηγήσεις τα όνειρα σου και να τα κάνεις πραγματικότητα. Αν όχι τώρα, πότε;
Η απόφαση για αλλαγή είναι πάντα δύσκολη, μας ξεβολεύει από τις συνήθειες μας, προβάλλουμε αντιστάσεις με το να σκαρφιζόμαστε δικαιολογίες. Καλούμαστε να περπατήσουμε σε άγνωστους δρόμους. Αναβάλλουμε αυτά που θέλουμε λες και είμαστε αιώνιοι.
Μια συνειδητή απόφαση, που κουβαλάει λύπη για όσα αφήνεις πίσω, αλλά και αδημονία για αυτά που έρχονται. Ίσως έδωσες και δεν πήρες πίσω αρκετά, ίσως βλέπεις τα πράγματα πολύ ρομαντικά στον στίβο της ζωής.
Δεν έχει σημασία. Αυτό που μετράει είναι η απόφαση σου να μην αλλάξεις για να προσαρμοστείς σε κάτι που δε σου κάνει, να μην τσαλακώσεις την ψυχή σου για να πετύχεις. Προτιμάς να παραμείνεις αυθεντικός και να κάνεις κάτι που σου ταιριάζει κι ας ξεκινήσεις απ’ την αρχή.
Αν μη τι άλλο, τώρα πας σε κάτι που σε εκφράζει και νιώθεις σιγουριά, ακόμα κι αν ο δρόμος είναι μακρύς. Οι αγαπημένοι σου είναι γύρω σου και σε στηρίζουν κι αυτό σε γεμίζει δύναμη.
Νιώθεις το αεράκι που χαϊδεύει το πρόσωπο σου, ένας αέρας αλλαγής. Κλείνεις τα μάτια και χαμογελάς στο μέλλον.
