Ανάλογα με το πώς πεθαίνουμε...
ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να γνωρίζει τα συναισθήματα που θα νιώσει όταν θα πλησιάζει ο θάνατος, ωστόσο κάποιοι που έφτασαν πολύ κοντά έχουν συνεισφέρει στη διαμόρφωση μιας εικόνας μέσα από τις περιγραφές τους.
ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να γνωρίζει τα συναισθήματα που θα νιώσει όταν θα πλησιάζει ο θάνατος, ωστόσο κάποιοι που έφτασαν πολύ κοντά έχουν συνεισφέρει στη διαμόρφωση μιας εικόνας μέσα από τις περιγραφές τους.
Επιπλέον, η πρόοδος των επιστημών έχει βοηθήσει στην κατανόηση των όσων συμβαίνουν στο ανθρώπινο σώμα όταν παραδίδει το πνεύμα. Αν και υπάρχουν πολλοί τρόποι θανάτου, η κύρια αιτία του είναι η ...
.
έλλειψη οξυγόνου στον εγκέφαλο. Ανεξάρτητα αν προκαλείται από καρδιακό έμφραγμα, πνιγμό ή ασφυξία, οι άνθρωποι πεθαίνουν επειδή οι νευρώνες δε λαμβάνουν οξυγόνο, γεγονός που οδηγεί στη μείωση της ηλεκτρικής δραστηριότητας στον εγκέφαλο. Αν η ροή φρέσκου οξυγονωμένου αίματος προς τον εγκέφαλο σταματήσει, απαιτούνται το πολύ δέκα δευτερόλεπτα μέχρι να χαθούν οι αισθήσεις.
Χρειάζονται όμως αρκετά λεπτά μέχρι ο άνθρωπος να πεθάνει, με προσδιοριστικό παράγοντα τις συνθήκες και τον τρόπο θανάτου.
Πνιγμός
Αν και έχει χρησιμοποιηθεί στη λογοτεχνία ως ρομαντικός τρόπος θανάτου, ο πνιγμός δεν είναι ούτε ανώδυνος, ούτε γρήγορος. Η ταχύτητα θανάτου εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, μεταξύ των οποίων η ικανότητα κολύμβησης και η θερμοκρασία του νερού. Τυπικά, όταν το θύμα συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να κρατήσει το κεφάλι πάνω από την επιφάνεια του νερού, πανικοβάλλεται. Παλεύοντας να αναπνεύσει δε μπορεί να καλέσει σε βοήθεια, με το στάδιο αυτό να διαρκεί από 20 έως 60 δευτερόλεπτα.
Στην προσπάθεια εισπνοής το θύμα καταπίνει νερό που προκαλεί βήχα και κατάποση ακόμη μεγαλύτερης ποσότητας νερού. Το νερό στους πνεύμονες εμποδίζει την έξοδο οξυγόνου, ενώ φράσσεται η κύρια αναπνευστική οδός. Το αίσθημα συγκρίνεται με κάψιμο στο στήθος το οποίο ακολουθεί μια αίσθηση ηρεμίας, η οποία σημαίνει την απώλεια αισθήσεων εξαιτίας της έλλειψης οξυγόνου, που οδηγεί στη διακοπή της καρδιακής και εγκεφαλικής λειτουργίας.
Καρδιακή προσβολή
Ένα τυπικό έμφραγμα του μυοκαρδίου συνήθως συμβαίνει σταδιακά, ξεκινώντας με ελαφριά αδιαθεσία. Το πιο συνηθισμένο σύμπτωμα είναι πόνος στο στήθος που μπορεί να μεταφερθεί στην πλάτη ή το σαγόνι ενώ μπορεί να συνοδεύεται από ναυτία και κρύο ιδρώτα.
Τα περισσότερα θύματα καθυστερούν να ζητήσουν βοήθεια υποβαθμίζοντας τη σοβαρότητα της κατάστασης. Πολλοί παρομοιάζουν την αδιαθεσία του εμφράγματος με δυσπεψία ή υπερβολική κούραση.
Αιμορραγία
Η ταχύτητα αλλά και το σημείο από όπου αιμορραγεί το θύμα είναι οι κύριοι προσδιοριστικοί παράγοντες θανάτου από αυτή την αιτία. Ένας άνθρωπος μπορεί να πεθάνει σε λίγα δευτερόλεπτα εάν αιμορραγήσει από την αορτή, ενώ ο θάνατος μπορεί να έλθει μετά από κάποιες ώρες εάν η αιμορραγία εντοπίζεται σε λιγότερο ζωτικά όργανα.
Ο μέσος άνθρωπος έχει πέντε λίτρα αίματος στον οργανισμό του. Η απώλεια 1,5 λίτρου προκαλεί αδυναμία, δίψα και αύξηση της ταχύτητας αναπνοής. Στα δύο λίτρα το θύμα αισθάνεται ζάλη, σύγχυση και τελικά χάνει τις αισθήσεις του. Οι επιζώντες αιμορραγικών σοκ αναφέρουν διάφορα συναισθήματα, από φόβο μέχρι σχετική ηρεμία που εξαρτώνται από την έκταση και τη σοβαρότητα των τραυμάτων.
Φωτιά
Η μοίρα πολλών μαγισσών και αιρετικών, ο θάνατος στην πυρά είναι πραγματικό βασανιστήριο. Ο ζεστός καπνός και οι φλόγες καίνε τα βλέφαρα και τις αναπνευστικές οδούς, καθιστώντας δύσκολη την αναπνοή. Τα εγκαύματα προκαλούν έντονο πόνο, ενώ η άμεση φλεγμονή προκαλεί ευαισθησία και πόνο στους δερματικούς ιστούς στις γύρω από το έγκαυμα περιοχές.
Οι περισσότεροι άνθρωποι που πεθαίνουν σε φωτιά δεν πεθαίνουν τελικά από τα εγκαύματα. Ο θάνατος επέρχεται πολύ νωρίτερα από την εισπνοή μονοξειδίου και διοξειδίου του άνθρακα και την έλλειψη οξυγόνου. Σε σχετική έρευνα στη Νορβηγία, 75% των θυμάτων φωτιάς που εξετάστηκαν είχαν πεθάνει από την εισπνοή μονοξειδίου του άνθρακα. Ανάλογα με την απόσταση από τη φωτιά και τη συγκέντρωση του μονοξειδίου, το θύμα αρχικά αισθάνεται πονοκέφαλο και ναυτία, ενώ σε λίγα λεπτά χάνει τις αισθήσεις του.
Αποκεφαλισμός
Αν και ιδιαίτερα αποκρουστικό ως θέαμα, ο αποκεφαλισμός είναι ένας από τους πιο γρήγορους και λιγότερο επώδυνους τρόπους θανάτου, αρκεί ο εκτελεστής να είναι γνώστης, η λεπίδα κοφτερή και ο καταδικασμένος σε θάνατο δεν κινείται.
Η γνωστότερη μέθοδος αποκεφαλισμού, η γκιλοτίνα, εφαρμόστηκε επίσημα για πρώτη φορά στη Γαλλία το 1792. Παρά την ταχύτητα της, πιστεύεται ότι το θύμα εξακολουθεί να έχει συνείδηση για μερικά δευτερόλεπτα από τη στιγμή που το κεφάλι αποκοπεί από το υπόλοιπο σώμα. Έχει υπολογιστεί ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος χρειάζεται επτά περίπου δευτερόλεπτα για να καταναλώσει το οξυγόνο του αίματος στο κεφάλι. Αν μάλιστα το χτύπημα δεν είναι τέτοιο που να φέρει ακαριαίο θάνατο, η διάρκεια διατήρησης της συνείδησης είναι λίγο μεγαλύτερη και ο πόνος αισθητός.
Ηλεκτροπληξία
Στα ατυχήματα από ηλεκτροπληξία που συνήθως προκαλούνται από χαμηλής τάσης οικιακό ρεύμα, η πιο συχνή αιτία θανάτου είναι η καρδιακή αρρυθμία που προκαλεί τη διακοπή της καρδιακής λειτουργίας. Το θύμα χάνει τις αισθήσεις του μετά από δέκα περίπου δευτερόλεπτα, ενώ όταν η τάση του ρεύματος είναι υψηλότερη, η απώλεια των αισθήσεων έρχεται πολύ πιο γρήγορα.
Η ηλεκτρική καρέκλα σχεδιάστηκε για να προκαλεί άμεση απώλεια αισθήσεων και ανώδυνο θάνατο, αν και παραμένει συζητήσιμο το κατά πόσο αυτό επιτυγχάνεται. Αν και οι περισσότερες μελέτες αναφέρουν ότι ο θάνατος στην ηλεκτρική καρέκλα είναι άμεσος, πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι το πάχος του ανθρώπινου κρανίου μπορούν να εμποδίσουν το ισχυρό ρεύμα των ηλεκτροδίων στο κεφάλι από το να φτάσουν γρήγορα στον εγκέφαλο, οπότε το θύμα πεθαίνει τελικά από ασφυξία εξαιτίας της παράλυσης των αναπνευστικών μυών.
Πτώση από μεγάλο ύψος
Αναμφίβολα ο πιο γρήγορος, από άποψη ταχύτητας, τρόπος θανάτου. Η ταχύτητα με την οποία ένα σώμα προσκρούει στο έδαφος από ύψος 145 μέτρων φτάνει τα 200 χιλιόμετρα την ώρα. Μελέτη Γερμανών επιστημόνων αναφέρει ότι το 75% των θυμάτων από πτώση πεθαίνουν τα πρώτα δευτερόλεπτα μετά την πρόσκρουση στο έδαφος.
Η ακριβής αιτία θανάτου ποικίλλει ανάλογα με την επιφάνεια πρόσκρουσης αλλά και τη στάση του σώματος. Μελέτη σε εκατό περιπτώσεις αυτοκτονίας από γέφυρα του Σικάγο, από ύψος 75 μέτρων και ταχύτητα πρόσκρουσης με το έδαφος περίπου εκατό χιλιόμετρα την ώρα, αναφέρει πολλές περιπτώσεις θανάτου από τραύματα στους πνεύμονες, κατάρρευση της καρδιάς ή τραύματα στους πνεύμονες και κεντρικές αρτηρίες που προκάλεσαν σπασμένα πλευρά.
Οι επιζώντες από μεγάλες πτώσεις αναφέρουν την αίσθηση επιβράδυνσης του χρόνου. Η φυσική αντίδραση είναι η προσπάθεια προσγείωσης με τα πόδια, που συνεπάγεται κατάγματα στα οστά των ποδιών, το κάτω τμήμα της σπονδυλικής στήλης και το μηριαίο οστό. Η ένταση της σύγκρουσης μπορεί να μεταφερθεί στον κορμό του σώματος και να προκαλέσει έκρηξη της αορτής ή των καρδιιακών θαλάμων.
Απαγχονισμός
Ο θάνατος με απαγχονισμό έρχεται από την πίεση στις αναπνευστικές οδούς και τις αρτηρίες προς τον εγκέφαλο. Η απώλεια αισθήσεων έρχεται σε δέκα περίπου δευτερόλεπτα, αν και μπορεί να χρειαστεί περισσότερο αν ο κόμπος γύρω από τον λαιμό δεν είναι τοποθετημένος σωστά.
Όταν οι δημόσιες εκτελέσεις στη Βρετανία απαγορεύτηκαν το 1868, οι δήμιοι ξεκίνησαν να εφαρμόζουν τον απαγχονισμό που συνοδευόταν με πτώση του σώματος από κάποιο ύψος, που σε συνδυασμό με το σχοινί οδηγούσε σε θάνατο από σπάσιμο του λαιμού. Ωστόσο, το μήκος του σχοινιού αλλά και το πάχος του έπρεπε να είναι το κατάλληλο για το βάρος του κάθε ατόμου, καθώς σε αντίθετη περίπτωση το σώμα μπορούσε να αποκολληθεί από το υπόλοιπο σώμα, κάτι θεωρούνταν αποτυχημένη εκτέλεση, ντροπιάζοντας τον εκτελεστή.
Θανατηφόρα ένεση
Αυτή η μέθοδος εκτέλεσης σχεδιάστηκε στην Οκλαχόμα το 1977, ως εναλλακτική θανατική ποινή της ηλεκτρικής καρέκλας. Η μέθοδος περιλαμβάνει τρεις ενέσεις: Η πρώτη είναι αναισθητική, ακολουθούμενη από παραλυτική που σταματάει την αναπνοή. Ακολουθεί η τρίτη ένεση που προκαλεί την παύση της καρδιακής λειτουργίας.
Κάθε ένεση πρέπει να χορηγείται σε θανατηφόρα δόση, ώστε να επιταχυνθεί ο θάνατος. Ωστόσο, η δοσολογία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το ανθρώπινο βάρος, που σημαίνει ότι μικρότερες δόσεις μπορεί να μην ενεργήσουν άμεσα στο θύμα, ειδικά η πρώτη αναισθητική ένεση.
