Όταν όλα τα κοριτσάκια μεγάλωναν με το όνειρο κάποτε να ντυθούν νυφούλες και να ανεβούν τα σκαλιά της εκκλησίας για να συναντήσουν εκεί στην κορυφή τους τον πρίγκιπα μέσα στο Αρμάνι κουστούμι, εκείνη το μόνο που άκουγε από την μάνα της μέσα στο σπίτι ήταν μια συνεχής γκρίνια για τα δεινά του γάμου. " Ο γάμος το μόνο που κάνει είναι να σε δένει χειροπόδαρα με ένα σωρό υποχρεώσεις και πρέπει!" της έλεγε και της ξανάλεγε και στο παιδικό μυαλό της αντί για ρύζια και κουφέτα φανταζόταν χειροπέδες και μαστίγια.
Όχι η μάνα της δεν είχε ένα κακό γάμο απλά ήταν γκρινιάρα γονιδιακά....όλα την ενοχλούσαν και για όλα γκρίνιαζε λίγο από συνήθεια λίγο από βαρεμάρα. Εκείνη βέβαια δεν το είχε φιλοσοφήσει ακόμα τόσο και κάθε φορά που ξεκινούσε το ντελίριο για το πόσα σου στερεί ο γάμος εκείνη άκουγε με μάτια ορθάνοιχτα και ευχόταν από μέσα της να μην νοιώσει ποτέ την ανάγκη να το κάνει η ίδια γιατί σύμφωνα με την μαμά όλες οι γυναίκες ξεγελιώντουσαν από τον έρωτα και έκαναν το τεράστιο λάθος να παντρευτούν. Κάθε βράδυ λοιπόν λίγο πριν κοιμηθεί σκεφτόταν πως η μόνη λύση για να αποφύγει τον γάμο θα ήταν να μην ερωτευτεί ποτέ ώστε να μην πέσει στην παγίδα και αν και ήταν μόνο 10 χρονών και ακόμα δεν γνώριζε καν τι είναι ο έρωτας υπέθετε πως πρέπει να ήταν κάτι πολύ ωραίο...
Στη ζωή συνήθως όμως όταν κάτι το προγραμματίζεις συνήθως το αντίθετο σου συμβαίνει...γιαυτό και εκείνη ο έρωτας που τόσο απευχόταν όχι απλά δεν την προσπέρασε αλλά την επισκέφτηκε και νωρίς νωρίς έτσι για να της μπει στο μάτι. Και δεν της μπήκε μόνο στο μάτι δυστυχώς της μπήκε και στο μεδούλι σε τέτοιο βαθμό κιόλας που στα μόλις 20 χρόνια της έπιανε τον εαυτό της να εύχεται πλέον τα βράδια με όλη της την ψυχή να παντρευτεί με αυτόν τον άντρα για να τον έχει πάντα δικό της. Δεν την ένοιαζε που ακόμα ήταν φοιτήτρια , ούτε που εκείνος ήταν μεγαλύτερος 15 χρόνια το μόνο που την ένοιαζε ήταν να είναι μαζί του, να τον ακούει να της μιλάει, να την αγγίζει , να την κοιτάζει με αυτό το βλέμμα του που την έκανε να νοιώθει απίστευτη ναυτία..
Παρά λοιπόν τις νουθεσίες της μαμάς της ντύθηκε νυφούλα και την ημέρα του γάμου της ένοιωθε τόσο ευτυχισμένη που ήθελε να σηκωθεί και να φωνάξει μπροστά σε όλους τους καλεσμένους στην μάνα της που καθόταν σε μια καρέκλα σκυθρωπή πως έκανε λάθος και πως ο γάμος ήταν το ομορφότερο πράγμα που μπορούσε να ζήσει κάποιος. Και αν η ιστορία αυτή ήταν παραμύθι εδώ θα έμπαινε το έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα αλλά δυστυχώς η πραγματική ζωή δεν είναι παραμύθι....τουλάχιστον όχι σαν τα παραμύθια που μας διαβάζουν όταν είμαστε παιδιά!
Μετά τον πρώτο χρόνο σταμάτησε να νοιώθει ναυτία κάθε φορά που την κοιτούσε εκείνος... στο τέλος του δεύτερου χρόνου βαριόταν απίστευτα να τον ακούει να μιλάει...στο τέλος του τρίτου έπιανε τον εαυτό της ακόμα και στα χάδια του να μην νοιώθει 220 volt πλέον να δια περνάνε το κορμί της. Όχι δεν είχε ένα άσχημο γάμο απλά σαν να είχε φύγει όλη η μαγεία της αρχής και αυτό την έκανε να πλήττει και να νοιώθει αιχμάλωτη. Τώρα καταλάβαινε τι εννοούσε μάλλον η μάνα της όταν έλεγε "δεμένη χειροπόδαρα" και όταν ελεύθερες φίλες της, της έλεγαν ιστορίες από τους έρωτες που περνούσαν έφερναν σεισμό στη ζωή τους και έφευγαν αφήνοντας συντρίμμια ζήλευε και μάλιστα ζήλευε ολόκληρο το πακέτο ακόμα και τα συντρίμμια!
Εκείνος την παρακαλούσε να κάνουν ένα παιδί αλλά εκείνη φοβόταν πως με το παιδί θα ήταν σαν να υπέγραφε την αιώνια καταδίκη της και όλο έβρισκε δικαιολογίες... Στην αρχή έλεγε να τελειώσει πρώτα τις σπουδές της..όταν τις τελείωσε να βρει πρώτα δουλειά...και όταν με τα χίλια ζόρια βρήκε....επικαλούνταν την κρίση και την αβεβαιότητα που αυτή προκαλούσε. Έφτασε έτσι στα 30 να νοιώθει 80 και να μην ξέρει τι να κάνει για να βγει από αυτή τη ρουτίνα που είχε βυθιστεί.
Ήταν εύκολη λεία και δεν το ήξερε....με αποτέλεσμα να πέσει εύκολα για δεύτερη φορά σε μια ακόμα συνηθέστερη παγίδα εκείνη της απιστίας. Όχι δεν το προκάλεσε τουλάχιστον όχι συνειδητά στο δρόμο της βρέθηκε και εκείνη απλά δεν μπορούσε να του αντισταθεί... Το να νοιώθει ξανά στο στομάχι αυτή την ναυτία την έκανε να πετάει και πάλι στον ουρανό και τώρα που έπρεπε να κρύβεται η αδρεναλίνη ανέβαινε ακόμα ψηλότερα.....
Χαιρόταν που βασανιζόταν , που ενώ την έτρωγαν οι τύψεις έτρεχε σε μισοσκότεινα στενάκια σαν 18 χρόνο να τον συναντήσει, που μόλις έβγαινε από την αγκαλιά του της έλλειπε ήδη. Έκλαιγε κρυφά στην τουαλέτα αφού είχαν κλείσει το τηλέφωνο και πλέον η φυλακή του γάμου της ήταν πραγματικά φυλακή που της στερούσε να ζήσει τον έρωτα της και μαζοχιστικά ενδόμυχα χαιρόταν.
Ένα μισή χρόνο κράτησε η όλη ιστορία και σιγά σιγά ακόμα και το παράνομο αυτό ειδύλλιο ξεθώριασε και το μόνο που έμεινε πίσω ήταν τύψεις και ενοχές που ακολουθήθηκαν από την προσωρινή ανακούφιση της επιστροφής στην γνώριμη ρουτίνα , στην γνώριμη αγκαλιά.
Επειδή όμως η απιστία είναι ένα φράγμα που αν κάποιος το σπάσει μια φορά δύσκολα μπορεί να κρατηθεί μακρυά του εκείνη την πρώτη της απιστία τη διαδέχτηκε μια δεύτερη και τη δεύτερη μια τρίτη... Μην μπορώντας να το συζητήσει με κανένα όταν καθόταν μόνη της και σκεφτόταν γιατί το έκανε όλο αυτό διαπίστωνε πως απλά ήταν πρεζάκι αυτής της σπίθας που νιώθεις όταν πρωτογνωρίζεις κάποιον και όταν αναρωτιόταν γιατί δεν τον χώριζε για να να συνεχίσει ανενόχλητη να ζει αυτό που τόσο αγαπούσε κατέληγε πως αυτή η ζεστή φυλακή ήταν ότι καλύτερο για να επιστρέφει όταν διαλυμένη από την κάθε εφήμερη σχέση ένοιωθε ολομόναχη και αβοήθητη.
Ήξερε πως αν κάποτε έλεγε σε κάποιον όλα αυτά που σκεφτόταν θα την θεωρούσαν έναν απίστευτα επιφανειακό και εγωκεντρικό άνθρωπο αλλά δεν την ένοιαζε γιατί ήξερε ακόμα πως όλοι λίγο πολύ τα ίδια σκέφτονται και θέλουν απλά δεν τα κυνηγάνε. Και η μάνα της γιαυτό μισούσε τόσο το γάμο γιατί δεν είχε βρει το κουράγιο να κάνει κάτι ανάλογο.
Και θα συνέχιζε έτσι ίσως μέχρι τα γεράματα αν η αρρώστια δεν χτυπούσε την πόρτα της φυλακής της. Όταν έμαθε πως εκείνος είναι άρρωστος στην αρχή ένοιωσε τύψεις που αρρώστησε εκείνος που τόσο καλά της είχε φερθεί και όχι εκείνη. Στη συνέχεια όταν είδε πως τα πράγματα είναι σοβαρά άρχισε να σκέφτεται το ενδεχόμενο να χαθεί εκείνος από τη ζωή της οριστικά και την έπιασε πανικός. Μπορεί να μην ήταν ερωτευμένη εδώ και χρόνια μαζί του αλλά τον αγαπούσε με ένα τρόπο που μόνο εκείνη καταλάβαινε. Όταν πλέον το παιχνίδι ήταν οριστικά χαμένο το μόνο που έκανε ήταν να στέκεται δίπλα του και να περιμένει το τέλος.
Έτσι και εκείνο το βραδύ σε εκείνο το άσπρο δωμάτιο του νοσοκομείου εκείνος ξαπλωμένος και εκείνη καθισμένη στην σπαστή καρέκλα που έφερνε από το σπίτι να κοιτάζουν εκείνος το ταβάνι εκείνη έξω από το παράθυρο σε μια ησυχία τόσο απόλυτη που το μόνο που την έσπαγε ήταν το τικ τακ του ρολογιού.
" Τα ξέρω όλα..." ακούστηκε η φωνή του σχεδόν ψιθυριστά και σαν να σταμάτησε και το ρολόι εκτός από την καρδία της εκείνη την ώρα.
" Από την πρώτη στιγμή τα ξέρω όλα..." ξαναείπε εκείνος λίγο πιο δυνατά αυτή τη φορά για να βεβαιωθεί πως το έχει ακούσει.
Εκείνη έκπληκτη τον κοιτούσε και δεν μπορούσε να μιλήσει μπερδεμένη και κατάκοπη από την αϋπνία.
" Δεν θέλω να μου πεις κάτι εγώ θέλω όμως να σου πω" συνέχισε εκείνος συνεχίζοντας να κοιτάει το ταβάνι σταθερά λες και από αυτό έβρισκε το θάρρος να μιλάει.
"Χρόνια τώρα προσπαθούσα να καταλάβω γιατί το κάνεις...στην αρχή ένοιωθα θυμό....μετά ένοιωσα απελπισία...στο τέλος βλέποντας πως πάντα γυρίζεις ένοιωσα ανακούφιση και συμβιβάστηκα σιωπηλά.... βλέπεις εμένα μου ήταν αρκετό να σε έχω στη ζωή μου και να είσαι κομμάτι από την καθημερινότητα μου. Γιαυτό σταμάτησα να σε πιέζω για να κάνουμε παιδί...φοβήθηκα πως αν το είχα κάνει θα σε είχα χάσει οριστικά. Δεν είμαστε εγώ και εσύ δύο συνηθισμένοι άνθρωποι ...για τους άλλους ίσως εσύ να είσαι ανήθικη και εγώ χαζός δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα...Αν με ρωτήσεις τώρα αν έχω καταλάβει τι σε έσπρωχνε σε όλα αυτά ακόμα ιδέα δεν έχω ίσως είναι επειδή έχουμε μάλλον διαφορετικό ορισμό στο μυαλό μας για την αγάπη...γιατί το ξέρω πως με αγαπάς με ένα τρόπο που προσπαθώ να καταλάβω και να κατανοήσω δεκαετίες όπως και εσύ ξέρεις πως σε αγαπώ ίσως από απόψε να ξέρεις πως σε αγαπώ πολύ περισσότερο απ όσο θα μπορούσες να φανταστείς...Και αν στα λέω αυτά απόψε είναι γιατί εγώ φεύγω και σ αγαπάω πάρα πολύ για να σε αφήσω να ζήσεις με το βάρος των τύψεων για το υπόλοιπο της ζωής σου. Μην πεις τίποτα...δεν υπάρχει λόγος να πεις τίποτα είπαμε δεν θέλω από σένα να πεις κάτι εγώ απλά ήθελα να μιλήσω" είπε και και της έπιασε το χέρι που έτρεμε.
Δυο μέρες μετά έγινε η κηδεία και εκείνη ήταν σαν το ζόμπι. Από εκείνη την νύχτα λες και το μυαλό της κλείδωσε αδύναμο να κάνει την οποιαδήποτε σκέψη. Ακόμα και όταν εκείνος έφυγε το επόμενο πρωί εκείνη δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει ούτε καν να κλάψει λες και είχε μουδιάσει ολόκληρο το είναι της και αδυνατούσε να αντιδράσει.
Μόνο όταν όλα είχαν τελειώσει και γύρισε στη "φυλακή της" μόνο τότε μπόρεσε να συνειδητοποιήσει τι της είχε πει και μόνο τότε μπόρεσε να κλάψει και να θρηνήσει για το πόσο λάθος είχε καταλάβει κάποια πράγματα...Όχι ο Θεός δεν την είχε τιμωρήσει επειδή απευχόταν τον γάμο και της έστειλε εκείνο τον πρώτο έρωτα νωρίς νωρίς, δώρο της είχε κάνει αλλά τώρα που το είχε καταλάβει ήταν πλέον πολύ αργά. Σχεδόν όλη της τη ζωή κυνηγούσε κάτι που ενώ ήξερε πως δεν μπορούσε να διαρκέσει για πάντα εκείνη το αποζητούσε χάνοντας κάτι άλλο πιο σημαντικό και μαζί με αυτό είχε χάσει και τον εαυτό της. Ήθελε να μπορούσε να γυρίσει το χρόνο πίσω και να τα διορθώσει όλα αλλά όσο και αν έκλαιγε ο χρόνος μόνο μπροστά πήγαινε όχι πίσω... Και όσο προχωρούσε μπροστά και το σοκ σιγά σιγά ξεθώριαζε τόσο πιο καθαρά πλέον έβλεπε. Για το υπόλοιπο της ζωής της έμεινε ολομόναχη και αυτό από επιλογή σαν εθελούσια τιμωρία στον εαυτό της και όταν η κόρη του αδελφού της ήρθε να την καλέσει στο γάμο της συγκινημένη μια συμβουλή της έδωσε...
" Ο γάμος γλυκιά μου δεν είναι φυλακή και ας μοιάζει έτσι πότε πότε... Να το θυμηθείς αυτό όταν η μαγεία θα ξεθωριάσει . Γιατί όταν θα συμβεί αυτό μπορεί κάτι να έχει τελειώσει οριστικά αλλά κάτι άλλο πιο μεγάλο και πιο δυνατό θα έχει πάρει τη θέση του αρκεί να έχεις τα μάτια να το δεις καθαρά...το θάρρος να το αποδεχτείς...και την εξυπνάδα να πορευτείς μ αυτό"-
