Η απιστία δεν είναι μαγκιά, έτσι λένε. Εγώ δεν είμαι σίγουρη αν είναι καν συνειδητοποιημένη επιλογή. Δεν ξυπνάς ένα πρωί και χαλαρά αποφασίζεις ότι θα απιστήσεις. Η απιστία προκύπτει ως απωθημένο ή ως ανάγκη της ανικανοποίητης ζωής σου. Τη σχέση σου την παλεύεις. Κανόνας. Αλλά δεν την παλεύεις μόνος, έχεις δίκιο. Όταν, όμως, νιώσεις πως δεν παλεύεται άλλο, δε βολεύεσαι πάνω στις στάχτες της με ένα κέρατο. Από μια στείρα συναισθηματικά σχέση φεύγεις.
Αλλά τώρα θα μου πεις πού να τρέχεις στην ηλικία σου, πώς να ξεκινήσεις πάλι από το μηδέν και μάλιστα με τα οικονομικά δεδομένα της εποχής; Προτιμάς την πιο εύκολη λύση, την πιο ανώδυνη. Αφήνεσαι στα δίχτυα της απιστίας για να πάρεις τις απαραίτητες «ενέσιμες» δόσεις αντοχής και επιβεβαίωσης. Σπασμωδικά κι ανώριμα.
Η απιστία τελικά δεν είναι τίποτα άλλο παρά η κραυγή της ανασφάλειάς σου που ζητάει την επιβεβαίωσή της και κρύβεται πίσω από πολλά άλλοθι. Ένας καυγάς, το ανεπαρκές σεξ, η απαξίωση που τυχόν λαμβάνεις, είναι αρκετά για να συνωμοτήσουν μαζί με λίγο παραπάνω αλκοόλ ή λίγο παραπάνω λεκτικό παιχνίδι και να δημιουργήσουν τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να αφεθείς.
Η αλήθεια είναι απλή αν κάτσεις και το σκεφτείς. Απλά αναλώνεσαι, φίλε μου. Σκορπίζεις το κορμί σου δεξιά κι αριστερά ζητώντας να αγαπηθείς, έστω και στιγμιαία. Μη βολεύεσαι με το επιχείρημα ότι ήταν μόνο σεξ. Γιατί να ξέρεις, κάθε άγγιγμα πάνω σε ένα κορμί κρύβει μέσα του και λίγο δόσιμο κι ας είναι περιστασιακό. Πρέπει να το παραμυθιάσεις λίγο με όμορφα λόγια, με παθιασμένα βλέμματα και με χαμόγελα. Δεν έχει καμιά σημασία αν τα εννοείς ή όχι. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι έκανες ένα καλό κρεβάτι στρωμένο με μια συναισθηματική υπερβολή που δεν μπορεί να σταθεί την επόμενη μέρα.
Γιατί ακριβώς το άλλο πρωί θα σε βρει να απαρνιέσαι τη σημασία και την αξία της στιγμής που έζησες. Θα γεμίσεις ενοχές και θα κρυφτείς πίσω από το αίσθημα της συντροφικής ευθύνης για να απομακρύνεις διακριτικά το κορμί που έπαιξε μαζί σου το παιχνίδι της επιβεβαίωσης. Κι αυτό το τέλειο κρεβάτι έρχεσαι να το απομυθοποιήσεις. Παραδέχεσαι ότι το μόνο που ήθελες ήταν να χαθείς στην ξένη αγκαλιά που πόθησες ή απλά σου παρουσιάστηκε ανοιχτή και διαθέσιμη. Και θα νανουρίσεις τις ενοχές σου μέχρι την επόμενη φορά που θα αναλογιστείς πόσο μικρή είναι η ζωή για να την τραβάς απ’ τα μαλλιά του συμβιβασμού και του ανικανοποίητου.
Αυτό που δε θα παραδεχτείς ποτέ είναι ότι αφέθηκες στην πλάνη όχι ενός άλλου κορμιού, αλλά στη δική σου. Αυτή που σε έκανε να νομίζεις ότι έχεις δικαίωμα σε μεζοβέζικες στιγμές που θα σε κάνουν να νιώθεις για λίγο καλά. Χωρίς να αναλογιστείς τις συνέπειες και το τίμημα που θα πληρώσεις γι’ αυτές. Γιατί το μόνο που πετυχαίνεις είναι να μεγαλώνεις το κενό μέσα σου και να ρισκάρεις να κλονίσεις ανεπανόρθωτα τα ήδη σαθρά θεμέλια της σχέσης σου, όταν παίζεις στα ζάρια την εμπιστοσύνη του συντρόφου σου. Η αλήθεια αργά ή γρήγορα βγαίνει στο φως. Άλλες φορές λυτρώνει κι άλλες φορές σαρώνει.
Να εύχεσαι να είσαι τυχερός και να μείνει η απιστία σου στα σεντόνια που κυλίστηκες, γιατί μπορεί ο σύντροφός σου να επιλέξει τις ίδιες μεσοβέζικες λύσεις με σένα. Μπορεί να θελήσει να διεκδικήσει το ίδιο δικαίωμα της στιγμιαίας επιβεβαίωσης με σένα.Αλήθεια, εσύ θα του το αναγνώριζες ή θα έβλεπες στη δική του απιστία την απόρριψη και την προσβολή όλης σου της ύπαρξης;
