H περιπέτεια μιας single στο να βρει το αγόρι που της άρεσε...
…και είναι πολύ βαρύ το άτιμο, είμαι και μες στον ιδρώτα και κολλάει το δέρμα μου, κάνει τρελή ζέστη πάλι σήμερα, και μέχρι να διαλέξω είδα και έπαθα, γιατί αυτόν τον καρπουζά στην γωνία του δρόμου εδώ δίπλα στο σπίτι μου, δεν τον έχω και πολύ εμπιστοσύνη
–διάλεξε μου μάστορα ένα γλυκό καρπούζι, όχι πολύ τεράστιο για να μπορώ να το κουβαλήσω
–ότι πει το κορίτσι, μέλια και τα πεπόνια, μέλια..
–μπα όχι μόνο καρπουζάκι, άσε θα το διαλέξω καλύτερα μόνη μου,
και αρχίζω τα χτυπήματα, γιατί ξέρετε τα καρπούζια τα επιλέγεις ανάλογα τον ήχο που κάνουνε, όταν κάνουν κάπως κούφιο ήχο είναι, το πιθανότερο, ώριμα και γλυκά. ένας φίλος υποστηρίζει ότι τα καλύτερα βγάζουν πάντα μόνο τις νότες σι και ντο, αλλά εγώ δεν έχω και τόσο μουσικό αυτί, είμαι λίγο ζώον και παρόλο που μου αρέσει να ακούω μουσική…
Όταν φτάνω τελικά στο σπίτι με το 15 κιλά καρπούζι που τελικά ψώνισα, το σφηνώνω στο ψυγείο και σωριάζομαι στον καναπέ, έχω ανοίξει βέβαια πρώτα τον ανεμιστήρα, καθώς σιχαίνομαι τα air condition, ξηραίνουν τον αέρα, άσε που δεν είχα κιόλας,
και τότε χτυπάει το τηλέφωνο,
ωχ ρε συ ποιος είναι πάλι; βαριέμαι ελεεινά να πάω στο γραφείο να το σηκώσω, αλλά μετά το τρίτο χτύπημα το αποφασίζω γενναία.
είναι η Σταυρούλα
-έλα ρε τι γίνεται;
-όλα «καυλά» εσύ;
-λοιπόν άκου τι λέει εδώ, πολύ αισιόδοξα τα πράγματα στο ζώδιό σου αυτόν τον καιρό, κάτσε να στο διαβάσω
-ξεχασέ το, βαριέμαι, αφού το ξέρεις, δε τις πιστεύω αυτές τι μπαρούφες τα ζώδια
-ε καλά ρε για χαβαλέ, για πες τι έγινε χθες το βράδυ στο πάρτυ; κατέπληξες κανα σωστό γκομενέ;
-ε κάτι έγινε αλλά παίχτηκε τραγική βλακεία
-τι;
-ε άσε θα σου τα πω από κοντά, θες να έρθεις το απογευματάκι από εδώ για καφεδάκι;
-ναι γιατί όχι, δεν σκοτώνομαι και στην δουλειά άλλωστε, στις 6 είναι καλά;
-ωραία σε περιμένω κατά τις 6 λοιπόν
-οκ τα λέμε, μπάι -μπάι
κίκι ρίκου ρίκου ρίκου (έτσι κάνει το ηλίθιο κουδούνι μου, άσε..)
–καλώς την
-γεια σου κυρία Γκριζοπούλου, τι λέει; τι κάνεις;
-τι να κάνω, άσε
-άντε πες, τι παίχτηκε;
και τότε της εξιστορώ την χθεσινή βραδιά, που συνοπτικά γίνονται τα εξής:
ενώ είμαι σε μια βαρετή ηλίθια παρέα από αρχιτεχνίτισσες από τη σχολή, και σκέπτομαι ότι δε θα βρω ποτέ γκόμενο, θα γεράσω μόνη και άλλα τέτοια ευχάριστα, κάτι που σίγουρα εμπνέει και το περιβάλλον, καθώς οι προσδοκίες μου μπας και γνωρίσω κανα αγόρι στο πάρτυ είχαν πάει από την αρχή περίπατο, μόνο κάτι μπάζα άνδρες παίζαν με κοιλιές και 150 γυναίκες, μόνες, ψάχνονται…
και εκεί που κάθομαι σα το βλαμμένο, με ένα μοχίτο στο χέρι και υπομένω στωικά αυτό το μαρτύριο, άξαφνα μπουκάρει μια παρέα 4 άτομα, από τα οποία τα δύο αγόρια είναι λέμε λουκουμάκια, τσίτα, ιδίως το ένα, κόλαση, να σε βάλει κάτω να σε αρχίσει…,
ούτε που με πρόσεξε ωστόσο και καθώς και το μοχίτο στο χέρι μου είχε κιόλας ζεσταθεί, το πίνω μονορούφι και βουρ για τα ποτά, ας πιω να ξεχάσω…
εκείνη την στιγμή όμως, έρχεται και αυτός εκεί για να βάλει ποτάκι,
τι καλό έχει, για πες τι να πιούμε;, μου λέει,
εγώ πίνω μοχιτάκι του λέω, αν θες να σου φτιάξω ένα, του λέω,
θα ήταν πολύ σούπερ θενκς, μου λέει,
ε και πιάνουμε κουβεντούλα και μιλάμε όλη την νύχτα και να μη στα πολυλογώ, έχω ψιλομεθύσει κιόλας και έχω έρθει στο κέφι, και τσουπ στο τέλος πέφτει και ένα γλωσσοφιλάκι, σεμνό, για καληνύχτα
-ε εντάξει ρε κολλητή, μια χαρά τι γκρινιάζεις; πότε θα τον ξαναδείς;
-ε μα αυτό είναι το θέμα, όταν με ρωτάει το τηλέφωνό μου, είχα πιει είπαμε και λίγο, και τι μαλακία γίνεται; κάνω αναριθμιτισμό ή παραδρομή του λόγου ή όπως θες πες το, και του το δίνω λάθος, έκανα λάθος σε ένα νούμερο…
-όχι ρε συ
-ναι που να πάρει, α ρε γαμώτο.. έτσι που είναι η τύχη μου και ως εδώ που έχω φτάσει με την αγαμία, λέω να το πάρω να αγιάζω τελικά, σε κανα μοναστήρι ίσως
-ε εντάξει ρε συ, καλά τριάντα χρόνια έχει να στην πέσει γκόμενος και πήγες και έκανες τέτοια κοτσάνα; άντε καλά ηρέμησε, ηρέμησε, μη κλαίς, και αν δεν είναι αυτός, θα είναι κάποιος άλλος, για όλους υπάρχει κάποιος..
-αλήθεια το πιστεύεις αυτό;
-όχι και πολύ, αλλά το λέω σε τέτοιες περιστάσεις χι χι
-καλά εσύ γελάς αλλά εγώ υποφέρω
-εντάξει λοιπόν ας αλλάξουμε συζήτηση, άντε έλα, θα διαβάσουμε λίγα ζώδια να γελάσουμε, εε λοιπόν, για να δω που είσαι, α εδώ, λοιπόν Μπαρμπούνια, αυτός ο καιρός δεν είναι για νέες επενδύσεις στα οικονομικά σας… μπλα μπλα.. α εδώ, στα συναισθηματικά σας θα βρείτε έναν σύντροφο εκεί που δεν το περιμένετε καθώς θα προσγειωθεί σχεδόν στον καναπέ σας, να είδες τι γράφει;
-άσε μας ρε φιλενάδα
-όχι ρε συ αυτή η αστρολόγος είναι κορυφή, τα πετυχαίνει, το έχω τσεκάρει επανηλειμένα
-καλά ναι, μήπως έχει και το τηλέφωνο του Στάθη από χθες στο πάρτυ να μου δώσει; αυτά ποτέ δε γίνονται.. άντε πάω να σφάξω το καρπουζάκι να φάμε να δροσιστούμε λιγάκι τουλάχιστον
-ε καλά να το δεις ότι θα ξαναβρεθείτε, τα άστρα που κυβερνάν το σύμπαν θα βρουν τον τρόπο να σας ξαναφέρουν σύντομα κοντά, αφού το γράφει κιόλας
-καλά χαζομάρες, ξεκόλλα, για πιάσε λίγο ρε συ το καρπούζι να το κόψω μη μου γλιστρήσει … πρέπει να είναι καλό, ωχ τι είναι αυτό; κάτι έχει μέσα ρε συ, για να δω, ωχ είναι ένα χαρτί, ένα σημείωμα, μα πως γίνεται;
(είπαμε να είναι λίγο σουρεάλ η ιστορία, και έχω ακούσει και ιστορίες (της λαϊκής παράδοσης) που βρίσκουν στο ψάρι που ψάρεψαν το δακτυλίδι που είχαν πετάξει λέει στο ποτάμι, σεναριακές απιθανότητες δηλαδή, αλλά στο καρπούζι; και σημείωμα μάλιστα; πως μπορεί να βρέθηκε; έλεος, το παραχέσατε…)
-anyway κάτσε να δω τι γράφει:
Μάργκαρετ Γκριζοπούλου, εγώ είμαι, ο Στάθης από το χθεσινό πάρτυ, μου έδωσες μάλλον λάθος το κινητό σου χθες και σε έπαιρνα όλη μέρα και έβγαινε όλη την ώρα ένας Μήτσος, λοιπόν σου δίνω το δικό μου, είναι το 6489751284, πάρε με, θέλω να σε ξαναδώ,
φιλιά…
