Ο Νους θα έπρεπε να είναι υπηρέτης του ανθρώπου. Όχι ο βασιλιάς του. Έχουμε διαβάσει πολλές φορές μέχρι τώρα για τη δύναμη της σκέψης. Εκτός του ότι η σκέψη είναι ο προάγγελος του λόγου και των πράξεών μας, αποτελεί από μόνη της μια δημιουργική δύναμη η οποία υλοποιεί την πραγματικότητα στην οποία ζούμε. Για την ακρίβεια, η σκέψη είναι αυτή που καθορίζει την πραγματικότητα μας.
Οι άνθρωποι είμαστε συνείδηση, στην πραγματικότητα είμαστε οι πιλότοι του νου. Σταδιακά όμως, με την εκπαίδευση και τον συνεχή βομβαρδισμό της κοινωνίας γινόμαστε εμείς το όχημα και ο νους, ο πιλότος. Δεν ελέγχουμε πια τις σκέψεις μας αλλά εκείνες ελέγχουν εμάς. Και από τη στιγμή που δεν μπορούμε να ελέγξουμε τις σκέψεις, δεν μπορούμε να ελέγξουμε και την πραγματικότητά μας. Ο νους είναι ένα εξαιρετικό, αξιοθαύμαστο εργαλείο, που μας επιτρέπει να εμπειριζόμαστε αυτό που αποκαλούμε ζωή. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ, ότι, ο νους είναι το αποτέλεσμα, όχι η αιτία. Η αιτία είναι η συνείδηση που βρίσκεται πίσω από το νου.
Ο λόγος που ο νους αναλαμβάνει τα ηνία της ζωής μας είναι ο φόβος. Από τη στιγμή που γεννιόμαστε, βομβαρδιζόμαστε διαρκώς από φόβους. Και όταν ο άνθρωπος φοβάται, τότε, γίνεται αδύναμος. Σε αυτή τη στιγμή της αδυναμίας είναι που ο νους έρχεται να αναλάβει την κατάσταση. Φανταστείτε, σαν να κηρύσσεται μια χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και την εξουσία αναλαμβάνει προσωρινά ο στρατός μέχρι να αποσοβηθεί ο κίνδυνος. Και εδώ είναι το μεγάλο πρόβλημα. Ο στρατιώτης – νους, ο οποίος είναι εκτελεστικό όργανο δεν αντιλαμβάνεται ποτέ ότι δεν διατρέχουμε πια κίνδυνο κι έτσι αναλαμβάνει τα ηνία και δεν τα αποχωρίζεται ποτέ. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος ζει γεμάτος φόβους, ο νους θα κάνει τα πάντα για να τον προστατεύσει.
Όπως γνωρίζουμε πολύ καλά, στις καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, περιορίζονται πολλές ελευθερίες. Το μόνο που έχει σημασία αυτή την ώρα είναι η αυτοσυντήρηση και η επιβίωση. Με αυτόν τον τρόπο, ο άνθρωπος αφιερώνεται σε μια προγραμματισμένη και ασφαλή ζωή, η οποία είναι προδιαγεγραμμένη από χιλιάδες γενεές πριν. Μεγαλώνει σε ένα ασφαλές σπιτικό, επιλέγει να σπουδάσει με βάση την αυτοσυντήρησή του, δηλαδή λαμβάνοντας αποκλειστικά υπόψη, ποια εργασία θα του αποφέρει περισσότερα χρήματα στο μέλλον, έπειτα ξεκινάει μια σίγουρη δουλειά, κάνει μια σίγουρη οικογένεια και κάποια στιγμή φτάνει σε ένα σίγουρο θάνατο.
Αυτός είναι ο λόγος που έχουμε διαβάσει τόσα πολλά άρθρα, σχετικά με τα πράγματα, για τα οποία μετανιώνουν οι ετοιμοθάνατοι ή οι άνθρωποι που βρίσκονται σε πολύ μεγάλη ηλικία. Αυτό, για το οποίο μετανιώνουν, στην πραγματικότητα, είναι ότι έζησαν μια ζωή, σκλάβοι του νου τους ο οποίος επέλεγε πάντα τις πιο ασφαλείς οδούς. Όμως οι ασφαλείς δρόμοι οδηγούν πάντα στο θάνατο του πνεύματος.
Δείτε για παράδειγμα τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Λόγω της κρίσης, ο φόβος της αυτοσυντήρησης είναι μεγαλύτερος από ποτέ. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι νόες επιβάλουν μια ακόμα πιο στυγνή δικτατορία. Πλέον ακούς από πολλούς ανθρώπους ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να βγάλουν τα προς το ζην τους. Ποια όνειρα, ποιο στόχοι, ποια βελτίωση, ποια αλλαγή; Αυτά είναι πολυτέλειες οι οποίες απλά, απαιτούν ζωτική ενέργεια, η οποία πρέπει να χρησιμοποιηθεί για την επιβίωσή μας.
Πως θα κάνουμε το νου από βασιλιάς να γίνει υπηρέτης;
Ο μόνος τρόπος να καθαιρέσουμε το νου από το θρόνο της εξουσίας, είναι να τον κάνουμε να αισθάνεται ότι πλέον δεν διατρέχουμε κίνδυνο. Ο νους, με χαρά θα αφήσει τη θέση του αλλά μόνο όταν είναι σίγουρος για δύο πράγματα:
1. Ότι όντως, δεν απειλείται η ζωή και η ύπαρξή μας και
2. Ότι το θρόνο θα πάρει κάποιος άλλος.
Πώς θα πετύχουμε αυτούς τους στόχους;
Για να επιτευχθεί ο πρώτος στόχος, η μείωση δηλαδή της απειλής, θα χρειαστεί να εργαστούμε προς την αναίρεση των φόβων μας. Η αντιμετώπιση των φόβων μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω της γνώσης και της αυτογνωσίας. Η μελέτη, η έρευνα, η πρακτική εφαρμογή των πνευματικών σας πιστεύω, είναι κάποια από αυτά που μπορείτε να κάνετε για να βοηθηθείτε.
Για να επιτευχθεί ο δεύτερος στόχος, χρειάζεται πρώτα να έχουμε αντιμετωπίσει τους φόβους μας. Μετά από αυτό θα είμαστε έτοιμοι να κάνουμε τη μία και μοναδική κίνηση που θα μας στέψει βασιλιάδες της ζωής και της πραγματικότητας μας. Αυτή η μία και μοναδική κίνηση είναι μια μετατόπιση της αντίληψης που συμβαίνει αστραπιαία και σε μια στιγμή. Ωστόσο, είναι η πιο δύσκολη κίνηση που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος. Πρόκειται για την πλήρη και χωρίς όρους και προϋποθέσεις, ανάληψη της ευθύνης. Πλήρη ανάληψη της ευθύνης του εαυτού μας και της πραγματικότητας στην οποία ζούμε. Γι αυτό το λόγο θα πρέπει απαραιτήτως πιο πριν, να έχουν αντιμετωπιστεί οι μεγαλύτεροι φόβοι μας ή τέλος πάντων να έχουν γίνει διαχειρίσιμοι. Αλλιώς, αυτή η μετατόπιση είναι αδύνατη.
Πλήρη ευθύνη του εαυτού μου και της πραγματικότητάς μου σημαίνει ότι αναγνωρίζω πως ό,τι αντιλαμβάνομαι μέσα και έξω μου αποτελεί μια επιλογή και τίποτα παραπάνω. Έχω επιλέξει να με βλέπω ως άνθρωπο με ή χωρίς αξία, έχω επιλέξει να με κάνω δυστυχισμένο ή ευτυχισμένο, έχω επιλέξει να ζω σε αυτή την κόλαση ή παράδεισο. Έχω επιλέξει να είμαι υγιής ή όχι, έχω επιλέξει την οικογένεια, τη χώρα, την πόλη, τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζω. Τίποτα δεν συμβαίνει στη ζωή μου τυχαία. Όλα έχουν επιλεχθεί για να ζήσω αυτή ή την άλλη εμπειρία. Και από τη στιγμή που όλα είναι επιλογές μου, μπορώ να τις αλλάξω και θα τις αλλάξω.
Αυτή είναι η τελευταία απόδειξη που περιμένει ο νους μας ώστε, να πάρει ξανά τη θέση του ως ένα υπέρτατο εργαλείο που θα μας ταξιδέψει εκεί που εμείς θα επιλέξουμε να μας πάει και να μας επιτρέψει να ανακτήσουμε τη δύναμη και την εξουσία του εαυτού μας και της ζωής μας.
