Αληθινή κατανόηση του συντρόφου δεν σημαίνει θεωρητική ερμηνεία των σκέψεων και των αισθημάτων του αλλά ταύτιση μαζί του, βιωματική συμμετοχή στα αισθήματά του, σημαίνει να δούμε και να αισθανθούμε την πραγματικότητα με τον τρόπο που εκείνος την βλέπει και την αισθάνεται.
Απορώ, και εξίσταμαι... δηλαδή!
Πώς είναι δυνατόν δυο άνθρωποι -αν μη τι άλλο, όχι ηλίθιοι-
να μην μπορούν να συνεννοηθούν για τα απλούστερα πράγματα;
Μα χρειάζονται ειδικοί κώδικες, για να πεις δυο κουβέντες;
Και πάντα φταίει ο «άλλος» βέβαια...
Μήπως τελικά έχουμε διαφορετικού τύπου εγκέφαλο;
Ή μήπως είμαστε όλοι ολίγον τι βαρεμένοι;
Κι αρχίζει ένας κυκεώνας μαλακίας, για να εξηγήσεις τα αυτονόητα.
Είναι όντως πολύ δύσκολο για τον εκπαιδευμένο νου μας να αντιληφθεί οτιδήποτε δεν έχει ήδη καταχωρημένο στον «σκληρό» του, στη μνήμη του/τα δεδομένα του.
Όλοι πιστεύουμε πως συζητάμε, πως ενημερωνόμαστε, πως διευρύνουμε τους ορίζοντές μας, αλλά ελάχιστοι συνειδητοποιούμε ότι αυτό που κάνουμε ουσιαστικά είναι να συγκρίνουμε αυτά που ξέρουμε με ό,τι κατανοούμε όσων διαβάζουμε/ακούμε/βλέπουμε, να κατατάσσουμε ανάλογα, σύμφωνα με τη δική μας ήδη καταχωρημένη άποψη και έτσι να προχωράμε, ουσιαστικά μένοντας στα ίδια.
Είναι απίστευτα γρήγορη η διαδικασία που συμβαίνει μέσα στο νου μας, ενώ εμείς έχουμε καθολική άγνοιά της. Δεν μάθαμε ποτέ να παρακολουθούμε (αμέτοχοι) τη διαδικασία της σκέψης μας, «από μακριά».
Ανταλλάσσουμε απόψεις, ουσιαστικά αγνοώντας της δικές μας, τις βαθύτερες πεποιθήσεις μας, τις αληθινές προθέσεις μας και επιβαρυμένοι με κρυμμένες ενοχές, φοβίες και ανάγκες.
Ο εσωτερικός μονόλογος παραμένει κρυφός από την ίδια τη δική μας συνειδητοποίηση, οπότε ουσιαστικά, αδυνατούμε να δούμε ή να ακούσουμε οποιονδήποτε άλλον, όσο «κοντά» μας κι αν βρίσκεται.
Τον «άλλον» τον κατανοείς και τον τοποθετείς, σχεδόν αυτόματα, ανάλογα με ό,τι έχεις ανάγκη, ό,τι ψάχνεις, ό,τι σε βαραίνει στο παρόν σου, χωρίς τελικά να έχεις οποιονδήποτε Λόγο σε αυτήν την κατάταξη, καθώς συμβαίνει ανεξάρτητα από τη συνειδητοποίησή σου, της διαδικασίας της σκέψης σου.
Επειδή ακριβώς ασυνείδητα φοβόμαστε αυτόν τον εσωτερικό, συνεχόμενο μονόλογο, καθώς αποτελεί αυτό που ονομάζουμε «εγώ» μας, και έχουμε διδαχθεί ότι είναι ο «εχθρός» μας, αποφεύγουμε να «τον» συναντήσουμε. Ακολούθως, το επόμενο που συνηθίζουμε να κάνουμε είναι να αποφεύγουμε αυτούς που ονομάζουμε «εχθρούς» μας στη ζωή, να συζητάμε για αυτούς με τους οποίους διαφωνούμε με άλλους, και όχι απευθείας με τους ίδιους, να κρυβόμαστε γενικώς.
Υπάρχουν κι αυτοί που δεν δέχονται καμία συζήτηση επί της ουσίας, καθώς γαντζώνονται υπερβολικά και φοβικά με τις απόψεις τους, αποκλείοντας οποιαδήποτε δημιουργικό διάλογο, που θα απειλούσε την οποιαδήποτε, ίσως, μετακίνησή τους.
Κάπως έτσι συνεχίζουμε την πλάνη της δικής μας άγνοιας, ουσιαστικά αλλάζοντας ελάχιστα ή καθόλου τη θέασή μας. Συνεχίζουμε δε να ταυτιζόμαστε με τις συνήθειες, τα πάθη, τις συμπεριφορές μας, ονομάζοντάς τα «η προσωπικότητά μου», αυτό «είμαι»!
Εν τέλει, ελάχιστη σημασία έχει πόσα γνωρίζουμε, πόσες πληροφορίες συσσωρεύουμε, για οποιοδήποτε θέμα, αν αγνοούμε και φοβόμαστε να συνειδητοποιήσουμε την πραγματικότητα που συμβαίνει κάθε στιγμή μέσα στο νου μας, που διαμορφώνει κάθε στιγμή το Είναι μας…
