«Όταν κάποιος βαδίσει την ατραπό της γνώσης, αρχίζει να ‘γνωρίζει’ σταδιακά, με αποτέλεσμα οι σκέψεις του και οι γνώσεις του να αλληλοσυγκρούονται..
Κάθε βήμα της μάθησης του μοιάζει με ένα νέο νοητικό άθλο, μία καινούργια πρόσκληση και αποκάλυψη, μία ανοδική σκάλα στο βάθος της οποίας λάμπει αμυδρά ένα φως..
Στην διαδρομή, θα συνειδητοποιήσει πως η γνώσεις που φαινομενικά κατέκτησε, δεν είναι στην πραγματικότητα ποτέ κτήμα του, καθώς είναι γνώσεις και σκέψεις άλλων, δεν υπάρχει νοητική παρθενογένεση εκτός ελαχίστων περιπτώσεων.
Είναι η στιγμή που αντιλαμβάνεται, πως ότι «νόμιζε ότι γνώριζε’, δεν ήταν πραγματική γνώση, αλλά απόψεις …
Εάν επιμείνει στις αναζητήσεις του με όλο του το είναι, τα δόγματα σταδιακά θα εξαφανιστούν, καθώς , όλοι οι δρόμοι ενώνονται στην πηγή τους….
Η ‘χωριστικότητα’ είναι ανθρώπινη και μόνο ανάγκη..
Είναι το σημείο εκείνο, που θα γνωρίζει, πότε και με ποιο τρόπο, θα πρέπει να χρησιμοποιεί τη γνώση του, η οποία θα είναι πλέον βίωμα, με διαύγεια, και όραμα και επίγνωση, για ένα καλύτερο κόσμο…
Είναι το κομβικό εκείνο σημείο, στο οποίο δεν θα συγχρονίζεται απλά με τον ‘ανώτερο σκοπό’ του, αλλά θα ‘μεταβάλλεται’ ο ίδιος στο αντικείμενο της αναζήτησης του (αυτογνωσία).
Για να επιτευχθεί αυτό, με τα λόγια του Πλάτωνα : «..χρειάζεται μακρά μελέτη του θέματος και ‘διάπλαση’ του εαυτού με αυτήν. Τότε, είναι σαν μία σπίθα να ξεπηδά και να ανάβει ένα φως, που από εκεί και μετά είναι ικανό να αυτοσυντηρείται...»
Χ.Β -Πλωτίνος
Μυσταγωγία
