Οι ανθρώπινες σχέσεις αναζητούν ολοένα και πιο επιτακτικά να βρουν μια διέξοδο λύτρωσης σε μια εποχή που βάλλεται από συναισθηματικούς κλυδωνισμούς και παγιωμένες ανασφάλειες. Σχέσεις σιωπής, σχέσεις οργής, σχέσεις στέρφες, σχέσεις που εγκαταλείπονται πριν καν δοκιμάσουν τις αντοχές τους.
Μια νέα Βαβέλ το οικοδόμημα της συνύπαρξης, μόνο που, ενώ αυτήν τη φορά μιλάμε την ίδια γλώσσα, οι ψυχές είναι αυτές που αδυνατούν να βρουν έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας.
Πολλά της μοναξιάς τα άλλοθι… Πληγές που ακόμα αιμορραγούν, παιδιά που διεκδικούν τη δική τους πρωτιά στη ζωή μας, γενικεύσεις που βρίσκουν έμψυχο αντίκρισμα… Μια ζωή στερείται την πληρότητά της και ευθύνονται τόσοι άλλοι! Εξοστρακίζοντας με τον τρόπο αυτό τις ανασφάλειες και τα απωθημένα μας από τη σφαίρα τη δικής μας υπαιτιότητας, επιλέγουμε να κρατάμε τα πόδια σταθερά καρφωμένα σ’ ότι ονοματίζουμε «ασφάλεια» και επιλέγουμε τη σιωπή εγκλωβισμένη σ’ αυτό που αποκαλούμε «ασυμφωνία».
Και στο μεταξύ η ψυχή να σπαρταρά για τον έρωτα, να εκλιπαρεί για την αγάπη και να πάλλεται με πάθος αναζητώντας την άλλη «εκείνη» που θα σταθεί δίπλα της για να ξεδιπλώσει τα όνειρά της. Τα συναισθηματικά εμπόδια που εμείς οι ίδιοι θέτουμε μπροστά της οδηγούν σε εσωτερική σύγκρουση κι αυτή η σύγκρουση κάνει με τη σειρά της την καθημερινότητα πιο δύσκολη, φέρνει αυτό το ακαθόριστο «κενό» που καμιά φορά το νιώθουμε να μας πνίγει και αναρωτιόμαστε γιατί...
Μήπως γιατί η ψυχή λαχταρά να αγαπηθεί και να αγαπήσει, ενώ η λογική πλανάται από τις μνήμες που προκάλεσαν τον πόνο;
Όμως η ελπίδα, αυτή η αίσθηση ότι διαθέτεις τη θέληση, αλλά και τον τρόπο να πετύχεις αυτό που θες, δε μας έχει εγκαταλείψει. Κάπου σιγοκαίει μέσα μας και περιμένει την κατάλληλη στιγμή να ζήσει το θρίαμβό της.
Η ελπίδα είναι αυτή που συντηρεί τον αγώνα της ψυχής για να αντέξει κι όσο αυτή αντέχει μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το τέλος μια μοναξιάς που έχουμε με πάθος σφιχταγκαλιάσει και την απαρχή μιας συνύπαρξης με την ψυχή εκείνη που θα έχει αναγνωρίσει τη μοναδικότητά μας!
